Po wieczerzy wilijnyh deczko już na sztajfnych szłapach, deczko naprany Zefel wybiyrô sie na pastyrka. Uwidziała to jego starô i ze złóścióm rzōńdzi:
– Teee! Zefel! Ino niy przepōmnij prasknōńć na kolańska jak napocznie farorz śpiywać: „.. bydlynta klynkajōm...”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl