Dōjarka...

Rōłzczasu jedyn mody chop ujzdrzŏł we szaufynstrze sklepu rōlniczygo fajnŏ dōjarka. I łorŏz przilazuje na te idy, wypokopiōł taki myślōnek, iże sie lajstnie takŏ maszina. Wlazuje rajn, kupuje ta dōjarka i w te pyndy, wartko gzuje ku chałpie. Podkuplowŏł sie dō nij, zicnōł sie bykwyjm na zeslu, na szykownym fatersztulu, zaszaltrowŏł ta dōjarka.... Je richtik tak, jak se to wystawiōł – abzolutnŏ przijymnōść, srogŏ frojńda, pŏłnŏ błōgość i jedyn orgazmus za orgazmusym. Śleciała godzina, pōłtora, chop mŏ już tego za tela. Szukŏ szaltra... niy ma...
Zlynkniōny, przerażōny biere mobilniok i glingŏ do producynta...
– Halo! Słyszōm mie łōni? Sprawiōłech se u wŏs dōjarka ino niy poradza ci jōm terŏzki wyszaltrować!
– Nasz roztomiyły klijyńcie, nŏjsōmprzōd przijimejcie nasze gratulacyje! To bōł richtik doskōnały wybōr, prima zort opcyjŏ. I panoczku, nie trŏpiōm sie blank łōni, bo ta dōjarka wyszaltruje sie samŏ, kej łodciōngnie 25 litrōw płynu!