To bŏło na pauzie...

Piyrszy rok na Akadymiji Medycznyj. Profesor robi szlus ze swojim wykłŏdym, swojōm ryjdōm i zadowo sztudyntōm pytani:
– Dzisiŏj, wiedzōm łōni, zajimōmy sie łobadowaniym gōwna. Weznōm sie łōni po krałzce i niych kŏżdy swŏs nafiluje, wypŏłni je pasownōm zawartōściōm. Na drugi dziyń sztudynty przilazujōm na wykłŏd ze gōwnym we krałzkach.
Ale jedyn ze tych sztudyntōw blank przepōmniŏł ło tym. Borok bŏł sie, co go profesor łopinkoli, tōż tyż wartko kacnōł sie do haźlika i nasrŏł do tyj jejigo krałzki. Wlazuje festelnie rŏd na tyn wykładowy zol i siŏdŏ na swōj plac. Profesor napoczynŏ sprŏwdzać eźli kŏżdy ze sztudyntōw przismyczōł nafolowanŏ krałzka. Na łostatku podlazuje ku tymu zapōmliwymu sztudyntowi, zaziyrŏ tak na ta jejigo, blank zaparōwanŏ krałzka i pytŏ sie go:
– A rzyknōm mi łōni cōż tyż to je?
– Anō, pōnie profesorze, to je moja prŏcŏ dōmowŏ!
Na to tyn profesor ze złōsiōm:
– Ło niy! Blank niy! To je nasrane terozki nałōnczŏs pauzy!