Usużny papagaj....

Rōłzczasu jedna familijŏ jedzie autokym ku kościołowi do kupy ze papagajym, ftory poradziōł gŏdać. Łorŏz napoczynŏ siōmpić dyszcz. Łojcie familiji kwituje to krōtko:
– Nale siōmpi!
Stŏwajōm na ampelanladze, na światłach, wele przelazuje dziŏd, fechciŏrz i prōsi łojca ło pijōndze. Łojciec na to:
– A spierdalej dziadu, fechciŏrzu... niy mōm pijyndzy!
Kej przejechali pŏra kilomyjtrōw na drōdze łocielōła sie krōłwa i leży. Łojciec rzykŏ ku bambrowi:
– A wraź ty łōnyj dwa palce do rzici, to zarŏzki sie sztreknie, zarŏzki stanie!
Na łostatku ta cŏłkŏ familijŏ dokulwitała sie do kościoła. I nałōnczŏs mszy tameszny kapelōnek łajzi po kościyle i kropi kropoczym naobkoło. Na to łozwŏł sie tyn papagaj:
– Nale sam siōmpi!
Inkszy juzaś kapelōnek we tym kościyle łajzi tak naobkoło i zbiyrŏ pijōndze na plata, a tyn papagaj na doczkaniu rzōńdzi:
– A spierdalej dziadu, fechciorzu... niy mōm pijyndzy!
To wszyjsko usłyszała tamesznŏ klŏsztornŏ panna, ze wrażyniŏ zymglała i praskła na zol. Chibnōł ku nij jedyn ze kapelōnkōw a tyn usużny papagaj zarŏzki łozdziyrŏ diōb:
– A wraź ty łōnyj dwa palce do rzici, to zarŏzki sie sztreknie, zarŏzki stanie!