Rōłzczasu Kubuś i Prosioczek znodli we lesie łogrōmnucnŏ krauza miodu i uzdali, co jōm wrōłz wećkajōm.
– Kubuś! – gŏdŏ Prosioczek. – Same niy wydolymy. Muszymy zawołać Krzysia i łōn nōm spōmoge wećkać tyn cŏłki miōd.
– Dobra, tak zrobiymy! – łodrzykŏ prosioczek. – Jŏ fukna po Krzysia a ty Prosioczku przismyc sam jakosik łeżka, cobychmy mieli czym wećkać tyn miōd.
Prosioczek kwanckŏ sie do dōm, biere srogŏ łeżka i wrŏcŏ sie nazŏd. Zaziyrŏ tak, kukŏ a sam po tym miodzie ani kapecki. Widzi ino Kubusia, kery blank ufifrany miodym zicnōł pod strōmym ze łodyntym basiskym.
Festelnie zadziwany Prosioczek pytŏ Kubusia:
– Te! Kubuś! A kaj jes tyn nasz miōd?
– Spierdalaj świnio, bo cie łobrzigōm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl