Łojce wykludziyli sie do przocieli na pŏra dnioszkōw. Synek miŏł łod siela chałpa fraj bez kŏżdŏ cŏłkŏ noc, tōż tyż chyntliwie ze tego korzystŏł i chnet przikludziōł sie do chałpy dziołcha, ze ftorōm niyskorzij festelnie we prykolu wyrŏbiali. Ale kejsik na łodwieczerz łojce wrōciyli niyspodziōnie, z nŏgła, i łapli modziokōw przi dupczyniu.
Tyn synek chycōny na gorkim uczynku pomyślŏł se:
– Ło sto pierōnōw, chnetki mōm matura, miŏłech erbnōńć łod łojcōw autok... mieli mie za porzōmnego, a sam terŏzki co?
Dziołcha juzaś pomyślała:
– Ło kule na mole! Miało być fajniście, miŏł ci łōn mie przedstawić swojim łojcōm, miało być miyło, wieczerzŏ... a sam mie łojce przichyciyli jak jakŏ lŏtawica...
Łojciec juzaś tak se pomedikowŏł:
– Nō, moja krew! Dobra synek, dobra, blank szykownistŏ śnij dupecka!
A na to wszyjsko mamulka mrōncy pod fusiskym:
– Jak tyż to ta lŏtawica trzimŏ giyry? Przeca tymu synkowi je blank niywygōdnie, doskwiyrnie...!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl