Jedyn istny, tak jakosik we strzydnim wiyku, zatrzyns sie, kiej ci mu dochtór łoznójmiół, iże mô przed sia ino szejść miesiyncy życiô, bo nałónczôs łostatnigo badaniô znodli u niygo niyulyczalnô niymoc... pewnikiym bół to rak.
Tyn dochtór dôł mu do wymiarkowaniô, coby łobrychtowôł wszyjske swoje zachy, łostawiół testamynt i dowachowôł wszyjskigo, co skuplowane by bóło ze jejigo pochówkym. Dôł tyż mu dorada, coby jak nôjlepszij, nôjszpasownij i jak nôjpôłnij łobcyrklowôł, nasztimowôł rest swojigo życiô, kiere mu jesce łostało.
– Nó, tóż co bydziecie robić bez te szejść miesiyncy panoczku? – spytôł sie tego istnego jego dochtór.
Tyn istny deczko pomedikowôł i pedziôł:
– Anó, tak se myśla, iże bez te łostatnie miesiónce mojigo życiô byda miyszkôł do kupy ze mojóm świekróm.
Zdymbiôły dochtór pytô:
– Jezderkusie! Panoczku! A po jakiymu kcóm łóni miyszkać ze szwigermutróm?
– Nó... bo to bydzie nôjdugsze szejść miesiyncy we mojim życiu!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl