Dzieciŏ a ujek...

Pociepniyntŏ bez wsiōwygo dochtora dziołcha, kōchanka rodzi gryfnŏ cerzicka. Uzdała, co pōmści sie na tym swojim szacu. Łopatulōła te dzieciŏ we handtuch i farbistŏ deczka, poszła do dōmu tego dochtora i pokładła direkt tyn żywy pakslik na tiszu.
– Wiysz chopie! Zrōb ze tym dzieciŏkym co ino rzywnie kcesz! – rzykła i blank wartko wylazła.
We tym samym łoka mrziku zaglingŏł mobilniŏk. Dochtora łobsztalowali, zawołali na fara do festelnie niymocnygo kapelōnka. Dochtōr, kery bŏł sie, coby tego dzieciŏka niy znŏdła jejigo starŏ, zebrŏł tego łopatulōnygo dzieciŏka ze sia na ta fara ku tymu kapelōnkowi. Nałōnczŏs łobadowaniŏ kapelōnka prziszŏł na te idy, gryfnie wypokopiōł, co przeprzi tego kapelōnka, iże łōn nagōniōł, iże łón je ciynżobny.
– A dyć dejcie sie pozōr kapelōnku! Tōż to je światōwŏ rewelacyjŏ. Sŏmeście ciynżobny i we tym razinku łoka mrziku napoczynŏ sie u wŏs przewiylebny te łozsuci, napoczynŏ sie porōd!
Tyn kapelōnek, zdymbiŏły do łostatka, prosi tego dochtora, coby żŏdnymu tego nie gŏdŏł. Tyn wartko przikwŏlōł, łozerznōł kapelōnkowi basisko, wyciōng zagiździōły blindar, ślepe strzywŏ, heftnōł bōł ci mu basisko i łostawiōł na prykolu ta maluśkŏ dziołszka.
Śleciało kajsik wele łoziymnŏście lōt.
– Wiysz moje dziecio – napoczynŏ ryjda farorz – musza ci wyzdradzić srogachnŏ tajymnica....
– Nō, cheba miarkuja, co mi kcōm łōni farorzyczku pedzieć – gŏdŏ ze lachaniym ta frela. – Mōj ujek blank niy ma mojim ujkym, ino je łojcym...
– Niy, niy, moja ty roztomiyło. TOch jŏ je twojōm mamulkō a nasz kapelōnek je twojim... łojcym!