Góma mamlōm....

To sie mōgło przitrefić ino we Hamerice. Bōła se rōłzczasu jedna babeczka, ftorŏ sie Betsy mianowała. Betsy bōła fetownŏ... to mało pedzianie, łōna bōła łogrōmnucnŏ. Żŏdnŏ dijyta, żŏdyn mōndrok-cauberkōnstler niy poradziōł łōnyj spōmōc, łōnyj hilfnōńć. Aże kejsik przikludziōł sie do miasta jedyn dochtōr łod dijytōw, a jejigo rynōma, kwŏlba go już skorzij przegōniōła.
Ta Betsy pomedikowała sie tak:
– Terŏzki, abo nigdy! Przecamć zōł wi zōł niy mōm nic do stracyniŏ!
I zapisała sie do tego dochtora na wizyta. Recept, zakōn kery erbła łod tego dochtora festelnie ci jōm zadziwŏł, bo bōł taki:
„Mogōm łōni ćkać, co ino wōm sztimuje, co ino łōni kcōm, wiela łōni kcōm i kej łōni kcōm – niy ma żŏdnych szterōngōw, niy musicie sie nic a nic we jŏdle miarkować.”
Ta Betsy bōła we szoku. Łorŏz i zadziwanŏ i uradōwanŏ skuli tego, iże bōło to jak spŏłniynie jeji marzyniōw: ćkać, żrić i ku tymu ciynknōńć, tracić sie.
Bōł nale ino jedyn warōnek, kery łoziōmbŏł łōnyj ajnzac i gōrliwōść. Trza bōło ganc ajnfach cŏłke jŏdło ćkać „per rectum” znaczy sie... bez dupa...
Nō, niych bydzie – pomedikowała Betsy. A iże bōła na zicher zdeszperōwanŏ wziyna sie za ta kuracyjŏ.
Ślecieli trzi miesince i Betsy pojawiōła sie juzaś u tego dochtora. Ale przemiyniōnŏ jak sto dioskōw. Szlangōwa, wizgyrnŏ, łobleczōnŏ we pasowne prziłobleczynie, uśmiychniynto jakby ftosik nowy fligerek fōndnōł – nō, żywŏ ryklama.
Przicupła sie tak zydelku. Dochtōr zadŏł łōnyj pŏra pytaniōw, pogratuljyrōwŏł łōnyj efektu. Po pŏruch ale minytkach merknōł, przifilowŏł, iże łōna siedzi na tym stołecku ździebko niyspokōjnie, ździebko nerwyjs. Fōmluje, zwyrtŏ sie, kryńci sie, kolybie na boki...
– Cosik łōnym dolygŏ? – pytŏ sie ze starōnkym dochtōr. – Majōm łōni jakesik problyma ze...
– Niy! Bogać tam...na isto niy! – łodpedziała Betsy i lachła sie tak rajcownie. – Jŏ sie ino terŏzki kałgōmin... mamlōm!