Niy sōmy za jedno...

Srogŏ lampartyjŏ (fest) u mie na Pniokach. Grŏ muzyka, jakesik szałszpilery pokazujōm, co poradzōm. Kajsik ze zadku, pojstrzōd cuszałerōw (Ślōnzŏkōw i goroli), ftorzi te wystympy łoglōndajōm łodzywŏ sie łorŏz głōs:
– Hej! Kolego! – wrzescy jedyn gorol.
Deczko dalij ftosik łodwrŏcŏ gowa i pytŏ:
– Fto? Jŏ?
– Tak, ty... – łodrzykŏ gorol.
– Te, chopie, niy jeżech twojim kamratym!
– Słuchaj przyjacielu... – niy dowo pokōj gorol.
– Ani, niy ma żech twōj... przociel, miarkujesz?
– No, to posłuchaj... gościu...
– I niy ma żech żŏdyn „gościu”!
– No, to jak mam sie odezwać...
– Prosza wŏs panoczku...
– OK, więc proszę...
– ...zŏcny...
– Dobra, kurwa! Tōż tyż: prosza srodze szanōwnygo pōna....
– Nō, terŏzki lepszij...
– Czy szanowny Pan widzi tego małego szczyla?
– Kerego? Tego, ftory wlazuje na motorcykel?
– Tak, tak, właśnie tego!
– Anō, widza go, widza gynał...
– No, to chciałrm wielce szanowny panie powiedzieć, że kiedy byliśmy jeszcze przy kolego, to ten szczyl opierdalał wielce szanownemu panu kieszeń i teczkę...
– O kurwa!
– Nie ma za co... panoczku!