Wilijny kaper....

Baby, dziubecki (te modsze), nasze stare rychtujōm, śmiatajōm, pucujōm cŏłkŏ chałpa, a nōm, chopōm łostali inksze zachy, na tyn przikłod: kapery.
Jedyn mōj kamrat, Maniek-Ukrajiniec jakiesik pŏranŏście lŏt tymu nazŏd poszŏł na „Amelōng” (lebo na „Zalōne” abo na „Sztauwajery kochlowicke” we Kochlowicach). Po jakiymu? Anō, starŏ mu kŏzała kupić ze trzi kapery, take srogsze karpfy na wilijŏ. A, iże łōn już cŏłkie pijōndze przesłepŏł we szynku u Pyjtra, musiŏł je pōjńść na tyka, na wyndka chycić. Metlŏ, machluje, wciepuje te hocyki ze tymi glizdami i łorŏz, po jakisik godzinie je... chyciōł! Kurbluje tym haszplym przi wyndzisku, kurbluje i yntlich wyciōngŏ... goldfisza, takŏ złotŏ rybka. Tak, jak to majom łōne we zwyku, kŏzała ci mu łōna wypedzieć trzi winszowaniŏ, te zwykowe trzi życzyniŏ.
– Nŏjprzodzij to bych kciŏł, cobych we Szwajcarii, we ichnim banku miŏł ci naforantowanŏ kupa pijyndzy.
Fertik, ta goldowo rybka tak sprawiyła.
– Terŏzki jesce kciŏłbych mieć srogŏ chałpa na Rivierze, abo kajsik we gorkich krajach!
Drzist, prask i złotŏ rybka tyż to zbajstlowała.
– A terŏzki... a terŏzki ty... ty pōłfōntowy, kurduplowaty kaperze... zebier se ze sia... moja starŏ, kerŏ mie sam kŏzała przijńść!