Kaczyca ze Krakowa...

Przilazuje jedyn istny do restaurantu, zicnōł przi tiszu i czekŏ. Podlazuje ōłber i pytŏ sie go libeźnie:
– A cobyście sie panoczku zawinszowali?
– Miŏłbych rŏd parszczōnŏ kaczyca, ale coby łōna bōła pno ze Krakowa!
Kelner przijimŏ łobsztalōnek, idzie do kuchyni i wrzescy ku kuchŏrzŏwi:
– Suchej ino chopie! Prziszŏł jedyn fric i zawinszŏwŏł se, łobsztalowŏł sie kaczyca... ze Krakowa... Dŏwej, co tam mŏsz i niych niy pierdoli!
– Tyn ōłber wrŏcŏ ze łobsztalowanōm warzōm ku klijyntowi.
– A sam majōm łōni, co se zawinszowali!
Tyn istny wrażuje palcysko we dupa tyj kaczycy, łoblizuje je i rzōńdzi:
– Kurwa! Ta kaczyca je ze Poznaniŏ, a jŏch łobsztalowŏł kaczyca ze Krakowa. Bydōm łōni tak dobrzy, panie ōłber, i weznōm nazŏd te jŏdło.
Kelner wrŏco blank łogupiały do kuchyni i łod proga wrzescy:
– Te! Jōłzel, tyn istny miyni, co ta kaczyca je ze Poznaniŏ... dŏwej inkszŏ!
Wziōn tyn ōłber ta drugŏ kaczyca i wrŏcŏ ku kōndmanowi. Tyn robi gynał te same, co przi piyrszyj kaczycy i wrzescy:
– Nō niy! Przecamć ta kaczyca je ze Warszawy! Panie ōłber, eźli jŏ gŏdōm cosik niy tak jak potrza? Jŏ kca kaczyca ze Krakowa!
Kelner juzaś gzuje do kuchyni i rycy łod proga:
– Wsiadejcie do autoka, zakulecie sie do Krakowa kupić ta kaczyca, bo jŏ sam, kurwa, do łostatka dostana do gowy!
Po jakimsik czasie ōłber wrŏcŏ ku klijyntowi i ze uśmiychym dowo talyrz ze kaczycōm.
Tyn istny wrazuje juzaś palcysko w dupa tyj kaczycy, łoblizuje te palcysko i rzōńdzi festelnie rŏd:
– Nō, yntlich! Je to kaczyca direkt ze Krakowa! Dziynki wōm panoczku!
Zarŏzki tyż biere sie do ćkaniŏ. Cŏłkij tyj zituacyji prziglōndŏ sie festelnie nadrzistany, naprany jak belōwa chop. Wstowo łod swojigo tisza i takim chwiyjnym, szurlawym szritym podlazuje ku tymu istnymu, ftory zawinszowŏł sie ta kaczyca ze Krakowa, syjmuje galoty, wypinŏ swoja rzić i gŏdŏ:
– Panoczku roztomiyły! Słepia sam już ze trzi tydnie... mōgbyś pōn łobadać, kaj jŏ... miyszkōm?