Witejcie...

Dŏwno, dŏwno tymu nazŏd we jednyj dziydzinie kajsik we Indyjach jedyn istny łoznŏjmiōł, iże bydzie kupowŏł afy, małupice za ftore bydzie płaciōł po... za jedna afa. Tameszne bambry, pampōnie miarkowali, co tych małupicōw je mocka naobkoło, wartko wypuściyli sie do lasa, coby jak nŏjwiyncyj tych małupicōw nachytać.
Tyn istny kupiōł tysiōnce tych afōw po..., ale kej łónych napoczło być corŏzki mynij, te bambry ustali, sztopli ze sznupaniym za tymi małupicami.
Tōż tyż tyn istny łoznŏjmiōł drugi rōłz, iże zabuli wiyncyj, zabuli po... za jedna afa. To sprawiōło, iże te tameszne bambry juzaś napoczli chytać te małupice.
Nale, chnetki tyż tych małupicōw procnij bōło znŏjść, procnie bōło jakosik afa uwidzieć a co dziepiyro łōna chycić.
Zatym juzaś tyn istny łoznŏjmiōł, iże łod terŏzka kupi te afy po... za jedna.
Skuli tego ale, iże tyn istny musiŏł watko wykludzić sie do srogszego miasta we ważnych interesach, łōnego azistynt łostŏł we tyj dziydzinie, coby dokludzić tyn skup za łōnego do łostatka. Nałōnczŏs niyłōbycnōści tego istnego handlyrza we wsi azistynt dŏł do wymiarkowaniŏ, forszlagowŏł tym bambrōm taki fal:
– Kuknijcie ino chopy na ta łogrōmnucnŏ klŏtka i na te wszyjske małupice, kere tyn mōj szef kupiōł. Jŏ wōm je skala po... a kej tyn mōj szef wrōci sie nazŏd ze miasta, wy mu je skalicie tuplowanie po...
Te pampōnie wyciōngli ze szporkastlōw swoji uszporowane pijōndze i wrōłz wykupiyli wszyjske skorzij nachytane afy.
Nale, tyż już nigdy niy uwidzieli ani tego istnego szefa, ani jejigo azistynta – łostali łōnym ino te małupice.
Nō, tōż moje Wy roztomiyłe:
– Witejcie na hamerikōńskim Wall Street!!!