Jedyn istny erbnōł na gyburstak papagaja. Wartko sie tyż kapnōł, iże tyn papagaj mŏ żadny prziwyk sklinaniŏ jak fōrmōn i ciepie flapsym co druge słōwecko. Nale, co miŏł robić – wyciepnōńć żŏl, zawdy to jakisik przociel, nō i gyszynk. Wiela dnioszkōw przetrŏwiōł, coby ringować sie ze żadnym słōwnictwym papagaja. Gŏdŏł ku niymu miyłe i libeźne słōwecka, puszczŏł łōnymu poważnŏ muzyka, robiōł wszyjsko, coby dać tymu papagajowi dobry przikłŏd. Słōwym, pŏłnŏ poświyncynia terapijŏ a wszyjsko to tak prŏwdōm na psinco, łó dupa łoztrzaś. Rōłzczasu, kej tyn papagaj stanōł z rańca lewōm szłapōm i bōł ci łoszkliwy stopierōńsko, tyn istny niy szczimŏł. Napocznōł wrzesceć, nale papagaj drził sie jesce gōśnij. Potyrpŏł tym ptŏkym i wtynczŏs niy dosik, co go tyn papagaj spierōniōł, to jesce dziabnōł go pŏra razy dziōbym. Zjowejczōny, zdeszperōwany chop wciep tego ptŏka do kilszrankowego frostra, do zamrŏżarki, zatrzas dźwiyrze, łopar sie łō nie i sklapnōł na dyliny. Wteda tyn papagaj prasknōł pŏra razy ło ściany frostra, kilruły, cosik zamrōnczŏł i łorŏz wszyjsko ucichło. Tyn istny ździebko łotuchnōł, spamiyntŏł sie, napocznōł mieć tyż ci wyrzuty sumiyniŏ. Łozewrził wartko dźwiyrze kilszranku. Papagaj po milczōncku wlŏz na jejigo ramiy i pedziŏł: – Festelnie przeprŏszōm, coch uraziōł wŏs panoczku mojim słōwnictwym i zachōwaniym. Prosza ło wyboczyni, byda sie festelnie starać, coby sie poprawić i niy dopuścić do czegosik podanego we prziszłōści. Tyn istny bōł we festelnym sztichu, już miŏł łozewrzić pychol, coby spytać papagaja, cōż tyż to sprŏwiōło takŏ zmiana, kej juzas łozwŏł sie tyn papagaj: – A moga sie wŏs panoczku ło cosik spytać, ja? – Pytej! – A co takigo łoszkliwego zbajstlowało te kurzōntko, iżeście je jesce do imyntu łoszkubali? Ojgyn z Pnioków

A umisz to pływać?

Wiycie, mōm kamrata Jōłzla, ftory przebakŏł chnet ze trzidziyści lŏt we chorzowskim werku a niyskorzi lajstnōł sie maluśkŏ chałpka nad morzym we Stegnie i poradziōł cŏłke lato przetrŏwić tam, nad tym morzym. Rōłzczasu wykludziōłech sie na pŏrã dni do tyj Stegny, wlŏzech ci do takigo maluśkigo, gryfnego szynku i łorŏz ujzdrzŏłech ci tego mojigo kamrata Jōłzla, ftory uśmiychniynty łod ucha do ucha, choby mu fto nowy fligerek sprawiōł, siedziŏł przi tiszu pod łoknym ze zajdlym piwa we gracy. – Jezderkusie! Jōłzel, a ty co sie tak sōm do sia chichrŏsz, cōżeś je taki festelnie rŏd, chobyś we totka wygrŏł? – Anō, wiysz Ojgyn, wczorej żech ci ta moja łōdka wiksowŏł, nō... coby blyskała jak nowŏ... i łorŏz podlazła ci ku mie dziołcha, ryżŏ... gryfnŏ jak Claudia Schiffer abo naszŏ Anna Mucha... gŏdōm ci chopie... a cycki ci miała take, iżech do siela takich niy widziŏł... – Nō, i co Jōłzel? – pytōm sie go wrazicko dalszij. – Nō, wiysz, stanōła ci tak łōna wele mie i spytała sie eźli moge symnōm popływać na tyj łōdce. Nō, tōż wziōnech jōm na ta moja kana i łodpłynyli my dosik sporze łod brzygu... – Nō, dobra, Jōłzel, i co dalszij? – Anō, Ojgyn, wyszaltrowŏłech motor i gŏdōm ku nij, iże terŏzki abo do sie szczelić, znaczy sie, abo zeks abo... bydzie musiała do kraja płynōńć sama... – Jezderkusie, aleś ty je łoszkliwiec... – I wiysz co Ojgyn! Łōna blank niy poradziōła... pływać... Za jake pŏrã dni juzaś wlŏzech bez cufal do tego samego szynku, i juzaś ujzdrzołech uśmiychniyntego, i jesce barzij radego Jōłzla... – Widza Jōłzel, co dobrŏ launa cie blank niy łopuszczŏ, prŏwda? – He, he Ojgyn... musza ci chopie pedzieć, iżech wczorej juzaś cosik bajstlowŏł przi mojim bōłcie i podlazła ci ku mie jedna sztramsko, szykownistŏ blōndina... a cycki ci miała jesce srogsze jak ta ryżŏ łōński tydziyń... – Niy gŏdej Jōłzel, ty to mŏsz ale mazel... nō i pewnikiym tyż sie zarŏzki spytała eźli moge ze cia popływać po tym morzu, prŏwda? – A cobyś wiedziŏł, tela iże popłynōłech jesce dalij, tyż wyszaltrowŏłech motor na tyj mojij kanie... – Miarkuja! I juzaś kciołeś sie dupnōńć, znacy sie dołeś ji do wybōru zeks abo pływanie nazŏd samyj... – Ja, ja Ojgyn , i łōna tyż niy poradziōła pływać, beztōż jŏ je dzisiŏj taki rŏd ... Nō, i możno niy bōłoby lo czym sam gŏdać kejby niy to, iże blank przed mojim wyjazdym ze Stegny do dōm wlozech juzaś do tego szykownistego szynku, i juzaś trefiōłech na Jōłzla ale festelnie stropiōnego, ftory szlukŏł po lekuśku piwo ale płaczki mu sie we łocach zwyrtajōm... – Sergust Jōłzel! A cōżeś to dzisiŏj taki zasympiōny i jankorny? Stało sie co, umar ci ftosik, abo jesce co gorszyjszego? – E, dej pokōj Ojgyn. Jŏ juzaś wczorej bajstlowŏł cosik wele mojij łōdki i łorŏz juzaś podlazła ci ku mie szykownistŏ dziŏłcha, cŏrno jak cygōnka, a cycki to ci miała... Ojgyn, blank sie niy poradzisz wystawić jake ci łōna miała cycki... Ojgyn, to sie niy do forsztelować... take cycki, pŏłne szōstki i to jesce szpryngujōnce... – Nō, i co? I ty juzaś w morze, daleko, daleko, wyszaltrowŏłeś motor... – Ja, Ojgyn, wyszaltrowŏłech motor, kuknōłech tak na te jeji cycki i gŏdōm zwykowo: – Dziołcha abo dosz mi sie dupnōńć, znacy sie abo zeks abo płyniesz sie sama do brzygu... – Nō, i co Jōłzel? – pytōm sie już fest ciykŏw ... –– Ojgyn! Łōn seblykła batki... Ojgyn, łōna seblykła batki i miała ci takigo ciulika, takigo srogigo, iżech jesce do siela takigo niy widziŏł... – Jezderkusie, toś wlŏz na mina... – Ojgyn, Ojgyn... miarkujez? Jō... niy poradza pływać !!!! Ojgyn z Pnioków

Pogrzyb Erny ....

Jakesik śtyrdziyści już lŏt niy widziŏłech Bercika łod Kurpancynyj. Straciōł mi sie chop, kej sie ino łożyniōł. Łorŏz – a siedziŏłech u Pyjtra przi sznapsie i szopie piwa – wlazuje Bercik, łobrośniynty choby Rumcajs, i ze takōm markotnōm fresōm. Wejzdrzŏł sie tymi świdratymi ślypiōma po cŏłkim szynku i przikwanckŏł sie ku mie. – Suchej nō Ojgyn, postawisz mi cyjntla a byda łozprawiŏł jaki pogrzyb miała moja Erna – pado, a grace mu dyrgotajōm choby galet. Łobsztalowŏłech dlō niygo sznaps i piwo na popitka, bo mi sie go żŏl zrobiōło i czekōm co tyż to mi bydzie eklerowŏł. – Wiysz jaki moja Erna miała pogrzyb? Niy? Tōż suchej. Łod tōłtynhale szli my tak: na przodku Myrcik ze krziżym. Za niym pŏra ludzi z wińcōma – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna to bōła dupnŏ figura na grubie w Bytōniu – a za niymi zasik blaskapela. Chopie, jak te muzikanty duli we te trōmpyjty, to blank niy mŏsz anōngu. Za tymi muzykantōma szli kapistranty, za niymi kapelōnek, kery rzykŏł ze tego brewijŏrza choby nŏjynty. Potym ci jechŏł tyn lajchynwagyn łod Gabryśki a ciōngli go dwa czŏrne, paradne kōnie. Nō, a na tyj fōrze w takij szykownyj truchle leżała ci we kwiŏtkach moja Erna. Za truchłōm szołech jŏ, we nowym ancugu i beczŏłech jak smarkaty synek. Nō, a dziepiyro pō mie na łostatku szli te wszyjske kōntmany łod mojij staryj, jeji sōmsiŏdki i kamratki, nō i te wszyjske wrazitke ze cŏłkich Pniokōw. Szluknōł Bercik sznapsa, popiōł piwym, łozejzdrzŏł sie tak naobkoło, potym na mie i padŏ: – Nō, tōż postŏw jescesetka i powiym ci jaki pogrzyb miała moja Erna. Coch miŏł robić. Barman dej jescejedyn kobuch Bercikowi. Dŏł, wytar blat i Bercik napocznōł. – Wiysz jaki pogrzyb miała moja Erna? Niy wiysz, to posuchej ino. Nŏjprzodzij szŏł Myrcik ze tym krziżym pod parzōm. Za niym lejzli te ludzie, co to mieli te wińce na karku – bo musza ci pedzicć, iże Erna to bōła fest figura na grubie. Potym to szli te trōmpyjty ze tymi muzykantōma. Za tōm blaskapelōm szli te ministranty i niyśli tego kapelōnka, kery cosik tam pod fusiskiym jamrowŏł choby Żyd we bōżnicy. Jak przinoleży, te czŏrne kōnie łod Gabryski ciśli tyn cŏłki lajchynwagyn w kerym na truchle siedziała moja gryfnŏ Erna i ciepała mojiki bez cŏłkŏ cesta. Potym to szŏł jŏ i chichrŏłech sie jak nŏjynty, bo mi sie spōmniało, kej my świekra chowali a kopidoły niy poradziyli jōm do doła wciepnōńć, bo ci bōła takŏ fetownŏ. Dziepiyro za mnōm szli te wszyske wrazitkie sōmsiŏdki, kamratki ze Pniokōw i ślimtali, choby im fto portmanyj zachachmynciōł. Chlistnōł ci bōł Bercik seta, zapiōł piwym, zacharlŏł i padŏ: – Łobsztaluj Ojgyn jescejedyn achtlik gorzŏły a byda ci łozprawiŏł ło pogrzybie mojij Erny. Dyć nim żech sie spamiyntŏł Pyjter postawiōł na sznkwas nowŏ kolyjka i Bercik napocznōł nawijać: – Wiysz jaki moja Erna miała pogrzyb? Niy wiysz? To dej pozōr i posuchej ino co ci powia. Nŏjprzodzij jechŏł na krziżu Myrcik, choby he, he, skŏkŏł... he, he jak hopafedel. Za niym te ludzie kulali wińce – bo musza ci pedzieć...ep, ep, iże moja Erna to ci boła dupnŏ figura na Barbōrce. Kapelōnek...ep, ep, ep... ze tymi swojimi kapistrantōma dmuchali w te trōmpyjty, a te muzykanty ciōngli ta fōra i... ep, ep... jamrowali, choby Żydy, kej idōm na torg. Moja Erna jechała miyndzy tymi kōniami na takim zesliku i śpiywała aże śpiywała choby nŏjyntŏ. Wele niyj tōmpali te sōmsiŏdki i wrazitkie kamratki, i gawcyli sie na jeji klajd, kery miała na puklu...chrrr, chrrrrr... Bercik niy nynej, bo cie łokradnōm – Pedziŏł Pyjter i już ci bez gŏdki szynknōł zasik cyjntla i piwo. Bercik sie deczko łocuciōł, wejzdrzŏł sie na mie swojimi blank bamōntnymi ślypiōma, szluknŏł ta gorzŏła i bajukŏł łod nowa: – Wiysz eeeee... Ojgyn, jaki moja Erna ep, ep, ep... miała pogrzyb? Niy wiysz? To jŏ ci powiym. Nŏjprzodzij szli te ludzie ze tymi wińcōma – bo musza ci pedzieć, iże moja Erna to ci bōła ganc dupnŏ figura wele drōgi przi grubie – i niyśli Myrcika na krziżu. Tyn lajchynwagyn ciōngli te kapistranty do kupy ze naszym kapelōnkiym, a muzykanty siedzieli na tyj fōrze i rzykali choby nŏjynte. Jŏ sie leżŏł szykownie we truchle a te wszyskie wrazitkie sōmsiŏdki i kamratki dmuchali we te trōmpyjty aże szyby we łoknach dyrgotali. Chrrrr... chrrrr.... a Erna ? A Erna to jŏ niy wiym kaj bōła, bo w tym mōmyncie chytŏ mie zawdy śpik i już zōłwizōł niy bocza, co bōło dalszij. Terozinki tyż Bercik ślegnōł na dyliny i napocznōł chrapać, choby go fto ze skōry łobdziyrŏł. Ojgyn z Pnioków

Italijōńske szpageti...

Jedyn żyniaty fric miôł bez pora lôt frajerka, kochanka, Italijōnka. Rōłzczasu rzykła ci mu łōna, iże nagōniōła, zaciōnżōła. Łōn, blank niy kciôł popsować zniypowôżyć swojij reputacyji i swojigo małżyństwa, dôł jij sporo, niyłecko pijyndzy, coby sie wykludziōła do Italiji i tam urodziōła te dziecko. Coby samtukej niy bōło żôdnyj breweryji i żôdnego szkandalu. Forszlagowôł jij tyż, iże bydzie bulōł alimynyta do łoziymôstego gyburstaku dziecka. Łōna przichwôlōła tymu, ale jece spytała: –A jak jô ci mōm poswać wiadōmość, iże tyn dzieciôk sie urodziōł? – Ano, coby to wszyjsko utrzimać we tajymnicy, wyślij mi postkarta na moja dōmowô adresa ze jednym ino słōweckiym „spaghetti”! Wtynczôs jô ci byda posywôł te alimynty na łodchowani i kust dlô tego dzieciôka. Nō, i łōna wyjechała... wykludziōła sie... Tak jakosik po dziewiyńciuch miesiōncach tyn istny wrôcô na łodwieczerz ze roboty do chałpy, a sam ci jego baba rzykô: – Te, chopie! Dostôłeś pierōnym dziwokô postkarta... blank nic niy poradza spokopić, co to je... Chop wartko: – Dôwej mi sam zarôzki ta szkartka, kukna ino, co ci tyż to je... Baba dała swojimu chopowi ta postkarta ale pozornie, przitōmnie go zmustrowała, kukała na niygo. Chop napocznōł czytać ta postkarta, zblôd jak ściana i... na łostatku wybulōł, zymglôł... A na tyj postkarcie bōło napisane: "Spaghetti, spaghetti, spaghetti, spaghetti, spaghetti.” Trzi dōłzy, porcyje ze kulkōma miynsnymi, dwie bez... poślij wiyncyj... zōłzy! Ojgyn z Pnioków

Bydzie urlaub eźli niy ...

Przitrefiyło mi sie to wszyjsko, jakech jescebakôł we werku. Bōłech ci już na isto festelnie usiotany, bōłech blank ab, a i leberka juz ci tyj mojij „roboty” niy poradziyli szczimać. Uzdołech, co wezna sie jakisik urlałb ale wymiarkowôłech coch wszyjsko – co mi sie przinôleżało – już wykorzystôł i blank do łostatka wybrôłech. Ha, ha! Cosik mi sie zdo, iże bali mōm jescejedyn dziyń (abo i dwa?) na ibrich u dyrechtora wybrany. Pomyślołech, co nôjgibcij udô mi sie szefa zbałamōńcić, kej zbajstluja cosik takigo gupigo, iptowatego, iże łōn napocznie sie nadymnōm lutować i bydzie miôł dlô mie smiyłowani. Nō, bo przeca jeżech usiotany jak sto dioskōw, przerobiōny i ... napoczynô mi łodbijać, napoczynô mi prać na dekel. Przeca to same życie ... Nastympnygo dnia prziszołech do roboty ździebko za wczas. Podziwôłech sie tak naobkoło, badnōłech tu i tam i ... Mōm! Łodbiōłech łod dylinōw i we łoka mrziku pofurgnōłech jak ptôk ku krōnlojchtrowi. Chyciōłech ci sie go sztram i wisza tak tam na wiyrchu przi gipsdece. Wlazuje rajn do izby mōj jedyn kamrat, kery siedziôł zawdy kole mie we biurze, wyprościōł sie, łozdziawiōł gymba kej kuknōł na mie (chopie, môsz drzewnianny weźrok abo co?) ... – Trzim pychol! – szeptłōm ci ku niymu kōszpiracyjnie. – rzna ci piźniōnygo gupieloka, bo kciôłbych pôrã frajnych dni erbnōńć. Markiyruja ci terôzki fōncla, miarkujez to? Pôranôście minutkōw niyskorzij wlazuje szef, mōj dyrechtōr. Już łod szweli, łod samygo proga bucy takim rubym sznapsbaritōnym i pyto sie mie, co jô tyż tam robia na wiyrchu pod samiuśkōm gipsdekōm. – Jô ... jô ... pōnie dyrechtorze, jô je ... fōncla, gryfno byrna! – zapisknōłech blank cichuśko z wiyrchu. – Nō, cōżeś ty Ojgyn? Pofyrtało ci sie cosik we filipie! Weź sie lepszij pôrã dni frajnego, niech ci ta twoja palica ździebko przijńdzie do sia, łoddychnij deczko w dōma przi twojij staryj, nie cie wyflujguje aże przijńdziesz do sia! Wdziyńcznie sfurgōłech z wiyrchu na dyliny i wartko napoczynōm sie pakōwać. Tela, co kōntym łoka widzã, iże mōj biurowy kamrat tyż, ale jescemoc gibcij, napoczynô sie pakōwać, zbiyro papiōry. Dyrechtor ździebko znerwōwany pytô sie tego mojigo kamrata: – A ty kaj giździe diosecki? – Anō, jô tyż pyndaluja do dōm ... niy byda sam przeca po ćmoku siedziôł, prôwda? Ojgyn z Pnioków

Idymy na ... baby ...

Wiycie, mōm sōmsiada, ftory lecy kedy musi sie załopiykować cerōm łod swojij szwestery. Dziołcha mianuje sie Patrycja (tako terôzki mōłda na cudze miana) a tymu mojimu kamratowi dali na krzcie Ernst. I tak jakosik tydziyń tymu nazôd trefiōłech go we szynku u nôs na Krojcce. Siedziôł taki jakisik jankorny i niy pochytany. Łobsztalowôłech laga i pytōm sie go, po jakiymu je taki teskliwy? – Eee tam, nic takigo ... pitnōłech mojij siestrze, coby niy musieć zajimać sie jeji cerōm Pati ... – A to po jakiymy, Ernst? Co ci sie stało? Przecaś zawdy miôł rôd śniōm we chałpie łostować, bo to bezmać takô pośmiywnô dziołszka. – Dej pokōj Ojgyn! To bōło kejsik. Terôzki zrobiōła sie deczko łoszkliwo ... mô już côłke dziesiyńć lôt ... – Nō, i co? – Dej pozōr! Miôłech przileżitość wczorej zajimać sie siostrzynicōm Pati. Jako, iże bōłech po côłkim dniu bakaniô fest usiotany, niy miôłech za tela chańdzi na ledy jake gracki śniōm. Ale beztōż, iżech je dobry ujek, puściōłech ji jakiesik bôjki na DVD a sōm prasknōłech na prykol, coby moje zezwłōki mōgli deczko łoddychnōńć. – Nō, tōżeś miôł pokōj i niy za tela roboty śniōm, prôwda? – To ci sie Ojgyn ino tak zdô. Niy zetwało piytnôście minutek a łōna wkarowała do izby. Na gowie klapio biyda, na nij chopskô peruka, na peruce chopski hut wrajżōny na szago a na fresie prziflostrowane fusisko. – Moga sie wystawić, jak to wyglōndało. Na isto ... moga! – Ja, już sōm widok bōł richtik kōmydijancki i pociyszny, iżech sztreknōł moje ściorane ciało ze klapy i spytôłech sie opaternie: ło co panoczku wōm sie rozłajzi? .... Niyskorzij mie pokôrało. – He, he ... a co sie chopie stało? – Łodezwała sie Pati ku mie tak: – Serwus, jeżech Yjwald, pōdź, pōjndymy na ... dziołszki ... – Nō, Ojgyn, blank’ech zgupiôł ale godōm ... nō, dobra ... idymy! – Jezderkusie! Ale ci to łōna wysztudiyrowała ... – Nō, tōż wlejźli my do drugij izby (wiysz, szpiluja śniōm tak naskwol). Pati takim szałszpilerskim ruchym rynki pokazuje kajś w luft i gôdô: – Kuknij kamracie! Tam je kajsik ze dwadzieścia dziołchōw! Dzisz je tam? – A widza, widza ... gryfne .. – Jô biera piytnôście, a ty, mōj kamracie, piyńć! – Nooo ... ale czamu jô ino piyńć? – Bo jô jeżech modszy, a ty starszyjszy i wiynkszyj ilōści pewnikiym rady se niy bydziesz wiedziôł, niy wydolisz! – Ej, ty! Ale ... czego ... jô miôłbych niy poradzić? – Nō, kej ty niy wiysz, co chop robi ze dziolchami, to ze cia ... baba ... a niy chop je! – Nō, to ci dopolōła jak sto pierōnōw, Ernst! – Ja, ja Ojgyn! Łōna mie na zicher do grobu wżynie! Ojgyn z Pnioków

Trōmpyjtka ...

Wiycie, nŏjbarzij bodlawe sōm... zawdy baby. Łōne poradzōm chopa do glacy dokludzić, coby już niy gōŏdać cosik barzij łoszkliwego. Przitrefiyło sie to kejsik mojimu kamratowi Bercikowi łod Majzlinyj. Tak ci go jego baba sztychowała, tak ci mu przeciepowała bele co, iże chop niy szczimōŏł i wybrōŏł sie do dochtora. – Panie dochtorze! Mōm pierōńskō utropa ... – A ło co sie rozłajzi panie Bercik? – spytŏł opaternie dochtōr. – Anō, musielibyście mi cosik dać na to, coby tyn mōj chopski interes bōł deczko dugszy ... – Nō, na to, panie Bercik, niy ma żŏdnyj mediciny, ale moga wōs skiryrōwać do takigo lazarytu, kaj wōm tyn... chopski interes... przeszczypiōm na srogszy... – Niy gŏdejcie dochtorze... kaj, i kej byda tam mōg sie zakludzić? – pytŏ uradowany Bercik. Dochtōr dŏł Becikowi skiyrowani na operacjŏ. Bercik poszŏł do lazarytu a tam ci mu zbajstlowali tyn moderny przeszczyp... przisznajdowali mu miasto jego ciulika trōmpyjtka łod elefanta. Nō, możno niy takŏ blank srogŏ trōmpyjta, ale trōmpyjtka łod takigo maluśkigo elefantka. Tak jakosik pŏrã tydni niyskorzij przikwanckōŏł sie łōn juzaś do naszego knapszaftu, do swojigo dochtora ale ze srogim ślimtaniym. – Panie dochtorze! Musicie mi panoczku zarŏzki, w te piynty uchlastnōńć ta trōmpyjtka! – A czamu? Co sie stanōło? Niy poprawiōło sie wōm pożycie ze waszōm starōm, abo co? – Niy, niy ło to sie rozłajzi... – Nō, tōż ło co idzie? – pytŏ sie dochtōr. – Wszyjsko ze mojōm starōm bōło dobrze, poradziōłech ji yntlich wygodzić... – Nō, to wszyjsko je do porzōndku Panie Bercik, prŏwda? – Ja, ale mogecie sie panoczku wystawić, mogecie sie forsztelować wielach jŏ skorzij sie jabek... do rzici nafolowŏł? Ojgyn z Pnioków