Jŏ tyż niy mōm...

Mamulka Hamyska przōntała, skludzała we chałpie przed świyntami. Łozgzukanŏ, bo roboty mocka, a jeji chop, jak zawdy, słepie w szynku. Poswała Hanyska, coby go skludziōł ku dōmowi. Łojciec łobsztalowŏł laga i rzōńdzi:
– Siadej synek, mŏsz i szluknij!
– Nale jakōż to, jŏch je jesce maluśki.
– Słepej, gŏdōm ci!
– Nale tatulku!
– Szluknij!
Synek szluknōł, wykrziwiōł mu sie pychol i yntlich wrzesknōł:
– Nale ci to je łokropiczne, żadne i łoszkliwe!
– Nō, tōż tyrej ku chałpie do mamulki i rzyknij łōnyj, iże jŏ tyż... miodōw niy mōm!

Zjŏd go...

Szulsztōnda (lekcyjŏ) biologiji. Rechtōrka tuplikuje dzieckōm fenōmyn, łosobliwość jōnkania. Łozprawiŏ, co jōnkanie, szwandruszynie wystympuje ino u czowieka. Żŏdnŏ inkszŏ stworzyni nigdy niy łostała tykniyntŏ fyjlerym jōnkaniŏ.
Na to Hanysek dźwigŏ graca i rzōńdzi:
– To blank niy ma prŏwda, paniczko rechtórko!
– Nō, tōż możno wyeklerujesz nōm Hanysku po jakymu tak miarkujesz.
– Wczorej, kejech sie bawiōł ze kotym we łogrōdku wyfuknōł ci na nŏs bez pot srogachny pies, rottweiler łod sōsiŏdōw. Na to tyn mōj kot: Ssss.... sss... sss...
I podwiyl zdōnżōł pedzieć: Spierdalaj! tyn łokropiczny psiok go zeżar!