Mamulka Hamyska przōntała, skludzała we chałpie przed świyntami. Łozgzukanŏ, bo roboty mocka, a jeji chop, jak zawdy, słepie w szynku. Poswała Hanyska, coby go skludziōł ku dōmowi. Łojciec łobsztalowŏł laga i rzōńdzi:
– Siadej synek, mŏsz i szluknij!
– Nale jakōż to, jŏch je jesce maluśki.
– Słepej, gŏdōm ci!
– Nale tatulku!
– Szluknij!
Synek szluknōł, wykrziwiōł mu sie pychol i yntlich wrzesknōł:
– Nale ci to je łokropiczne, żadne i łoszkliwe!
– Nō, tōż tyrej ku chałpie do mamulki i rzyknij łōnyj, iże jŏ tyż... miodōw niy mōm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl