Jółzel mô buła, srogô ojla....

Wiesna ( a idzie już chnetki wiesna ku nóm) to jes fajny czôs we przirodzie tela, co niy dlô kôżdego. Nôjgorzij to przi łóńskij wieśnie wylôz Jółzel ze drugigo sztoku. Skuli tego, iże mu łojce dali na krzcie Józef (bo sie urodziół we tego świyntygo), to terôzki choby gorol fajruje do kupy geburstak i ku tymu Józefa. Tak tyż bóło łóńskigo roka. Ida sie tak na drugi dziyń po tym jejigo gyburstaku bez siyń a sam lejzie Jółzel z dupnóm ojlóm na gowie.
– Co jes Jółzel ? Fto ci tako buła przirychtowôł ?
– Wiysz, miôłech gyburstak i trocha żech ze kamratóma potintôł. Niyskorzij przikwanckołech sie do dóm, a we siyni ćma nikiej u nyjgra w dupie, i takech sie zamamlasiół, iżech śtyry godziny medikowôł: przeca stoja sam przed mojimi dźwiyrzami... ino blank ci niy miarkuja cych jes jesce we siyni, cy jużech jes we mojim antryju ?
– I łod tego môsz ta buła na palicy ?
– Niy, niy łod tego, ino beztóż, iże mie moja starô chlistła maślónkóm !
– Maślónkóm ? I łod tyj maślónki môsz ta ojla i srogachny kalniok?
– Nó ja. Ino żech ci niy pedziôł, co ta maślónka bóła we bóncloku !
Terozki już wiycie, iże na wiesna możno sie bele co przidarzić, bo sie te nasze baby take jakiesik diosecko dopolóne i nerwyj porobiyli !