Rozpamiyntej, rozwôż to ... a twoji włôśne życie na isto kiejsik podziynkuje ci za to!

Ale, zawdy na wiesna (i niy ino na wiesna), jes tyż czas coby deczko poślynczeć, pomedikować ło inkszych rzecach; ło tym kaj my sóm, i kaj cióngnymy, a tak po prôwdzie ... chopie! ... babo! Rozpamiyntej, rozwôż to, co terôzki Ci rzykna a ... twoji włôśne życie na isto kiejsik podziynkuje ci za to!
– Dzisiôj mómy srogsze budónki i szyrsze drógi, ale niższyjszô strzimałość i wynższyjsze horizónty.
– Wydôwómy na wszyjsko wiyncyj, ale mynij sie radujymy.
– Mómy srogsze chałupy, ale myńsze familije. Mómy wiyncyj ulekcyniô, ale mynij czasu.
– Na isto wiyncyj wiymy, ale mynij poradzymy spokopić.
– Mómy wiyncyj medikamyntów, ale mynij zdrowiô.
– Powiynkszylichmy już ci to, co posiôdómy, ale pomyńszómy nasze werty.
– Gôdómy mocka, przajymy maluśko – niynôwidzymy ... czynsto.
– Pofurgli my, ludzie ze tyj Ziymi na Miesiónczek tam a nazôd, ale procno nóm przyjńść na drugo zajta hulicy abo na inkszy sztok, coby gynał poznać naszych sómsiôdów.
– Fasnyli my już „Kosmos”, ale procnie nóm zójńść do naszygo wnóntrza.
– Mômy corôzki srogsze geltaki, ale na isto myńsze werty „moralne”.
– Fóngujymy we czasach srogszych lałfpasów i dobrôwóli, ale myńszych uciychów.
– Mómy moc jôdła, ale maluśko wertów łodżywczych.
– Fóngujymy we czasach, kiej potrza dwiuch gyhaltów na wycug, na jôdło i kust naszyj familije, ale szajdóngów jes corozki wiyncyj.
– Żyjymy w czasach gryfnistych chałupów, ale ... corôzki wiyncyj chałpów jes roztrzaskanych.

Beztóż tyż forszlaguja dzisiôj Wóm wszyjskim do kupy, i kôżdymu przedsiã:

– Niy trzimej nicego na niykożdydniówô przileżitość, bo przeca kôżdy dziyń jes ci takóm niykożdydniówóm przileżitościóm.
– Szukej wiydzy, czytej wiyncyj, zicnij sie przed familokiym i dziwej sie na widoki i niy medikuj ło swojich potrzybach.
– Przetrôw, spyndzej wiyncyj czasu ze swojóm familijóm i przocielami, jydz twoji umiyłowane jôdło, nawiydzej miyjsca, place, kiere na isto môsz jesce festelnie rôd. Życie przeca jes takim lyńcuchym łoka mrzików przijymnóści a niy ino gyfechtym ło przeżycie.
– Używej kristalówych lampusów. Niy łostawiej swojich nôjlepszyjszych parfinów na lepszyjszo przileżitość. Używej jich, kiej ino môsz na to szkrabka.
– Wyciep ze swojigo słównika take ałsdruki jak: „kieregoś dnia” abo „kiejsik”.
– Naszkryflej yntlich tyn brif, kiery kciôłeś już „kiejsik” napisać.
– Rzyknij swojij familiji i przocielóm jak festelnie môsz jich wszyjskich rôd.
– Niy łodkłôdej niczego, co ci poradzi prziniyść uśmiych i zadowolynie.
– Kôżdy dziyń, kôżdô godzina, kôżdô minutka jes naprôwda niypotkanô. I blank niy przijńdziesz na to, podwiyl niy bydzie to twoja łostaniô minutka.
– Eźli jeżeś k’tymu fest zajimany, coby podziylić sie tym ze kimsik, kogo môsz na isto rôd i gôdôsz terôzki do sia: „wyprôwia to kiej indzij”, to pomedikuj ino, iże te „kiej indzij” moge już nigdy niy nadyjńść!