Bóło se kiejsik małżyństwo. Łón bakôł we werku, a łóna gospodarziła dóma. Skuli tego, iże byli już dosik trocha po wiesieli, tóż tyż i jejich sroge przónie zastómpiół prziwyk, festelnie sie już do sia przibadali. Kieregoś dnia baba zagôdała do swojigo chopa, ftory siedziôł po szychcie przed telewizorym:
– Jorguś! A ty to mi cheba już blank niy przajesz!
– Przaja ci, na przecamć, iże ci przaja...
– Gynał! Ty mi przajesz?
Na drugi dziyń ta samô lajera, zatym juzaś, i juzaś, i tak bez côłki tydziyń, baba niy dôwała swojimu chopowi pokój.
Aże ftoregoś dnioszka baba niy szczimała i wypraskła:
– Jorguś! Ty to na isto już mi blank niy przajesz, prôwda?
– A po jakiymu Erna tak miarkujesz, moja ty roztomiyło?
– Bo wiysz, tyn Yjwal ze drugij siyni, to pewnikiym festelnie przaje swojij Elzi... Wiysz, łón jóm wczorej wzión do takigo nôjdrogszego restaurantu we naszym mieście.
– Ale, przecamć jô ci na isto tyż festelnie przaja, moja ty roztomiyło babeczko...
– Nó, tóż udowódnij to yntlich, dokôż to!
– Dobra, tóż jô cie dzisiej wezna, moja ty roztomiyło we jeszcze drogsze miyjsce, na jeszcze drogszy plac...
– Oj, Jorguś, tym mój roztomiyły chopecku. Richtik? Doczkej ino kwilka, ida sie wysztiglować, wypiyknić, naparfinować....
– Babeczko ty moja, niy trza, niy trza... jadymy ino na tansztela...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl