Blank ło rozwidnioku jedyn istny cuci sie po kielatydniowym słepaniu gorzôły, côłki kalny, palica mô choby kalfas, we gymbie nikiej we starym tryjtku, lynzyk sztajfny jak niywyszpluchtanô fuzekla i ku tymu nabruszónô szarf nikiej sztalbyszta. Blank kalne ślypia i cerwióne choby u mycoka, u „angory”. Wszyjsko mu sie naobkoło sie chuśtô, belónce i zwyrtô jak na łodpustowym rómlu. Côłki jejigo świat jes ci choby do góry szłapami. Take cosik to sie bali i naszymu Hermaszewskimu niy przitrefiyło, kiej pofurgnół we tyn kosmos. Nó, i ludzie! Słepać mu sie kce jak sto pierónów. Jużcić mógby côłkô srogô kana na eks wyduldać. A we pysku ku tymu gorko i sucho, choby blank ci na jakisik tam Saharze. Na czole pokôzali mu sie kropki szwajsu, zmôrscki wylejzi mu na czoło... myśli, medikuje...
Łorôz ze kuchyni słyszy głós swojij staryj:
– Jorguś! Jorguś! Idziesz giździe? Śniôdanie...
A tyn istny we tym łoka mrziku prasknół sie we ta swoja napranô palica i gôdô:
– Nó, toć... Jorguś! Jorguś!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl