Mamulka przikłudziyła swoja łoziymnôstolytniô cera do dochtora. Nó, i tuplikuje dochtorowi, co ta jeji cerzicka sztyjc i jednym ciyngym mô bechrajc, mô mdłóści. Dochtór łobadôł ta dziołcha i dôł do wymiarkowaniô, iże frela zaciónżóła i jes już we szczwôrtym miesióncu.
– A cóż tyż to gôdôcie panoczku dochtorze, moja cera nigdy niy miała nic do czyniyniô ze jakimsik chopym.
– Prôwda, moja ty roztomiyłô cerzicko?
– Anó prôwda, mamulko! – łodrzykô cera. – Jôch sie ani niy kusikowała ze żôdnym chopym, ani... nic.
Dochtór bez jakigosik słówecka podlôz ku łoknu, i napocznół ci tak zaziyrać kajsik we... dalekóść...
– Panoczku dochtorze! Eźli jes cosik niy richtik? Ja? – pytô sie ta zatwórzónô mamulka, kierô przikludziyła swoja cera do tego dochtora.
– Niy! Niy! Jô ganc ajnfach czekóm terôzki... słyszôłech już kiejsik ło takim cufalu...
– Zarôzki, zarôzki, ale ło jakim cufalu gôdôcie panoczku dochtorze? – pytô sie ta mamulka.
– Nó, nic takigo paniczko! Chnetki na niybie godzi sie, iże pokôże sie srogô jasnô gwiôzda a chnetki niyskorzij przikludzi sie Trzech Króli...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl