Rōłczasu jedyn istny, festelnie zabrany chop, Hanys mu bōło na miano, pytŏ sie swojij babeczki, cōż tyż to łōna kciała by na jejich rubinowe gody, na jejich śtyrdziystolytniŏ rōcznica ślubu.
– Kcesz możno pelcmantel ze nercōw?
– Nō, niy za tela...
– To możno jakigosik nowygo mercedesa?
– Niy, niy... niy kca...
– To możno jakosik nowŏ chałpa kajsik we gōrach abo we gorkich krajach?
– Niy, dziynki! – juzaś ta zmierzło baba łodmŏwiŏ.
–Nō, tōż rzyknij ty mi cobyś tak na isto richtik kciała?
– Wiysz Hanysku! Jŏ bych kciała... szajdōngu! – wypolōła z rubyj ruły.
– Oooo, wybŏcz mi, moja ty roztomiyło, jŏ na isto niy planiyrowŏłech wydŏwać tak dużo pijyndzy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl