Wrŏcŏ ze dinstrajzy jedyn istny i trefiŏ na tako ci zwykowŏ zituacyjŏ: jego baba ze kochankym, ze jakimsik łoszkliwym gachym. Tyn istny porwŏł sie z prykola, wkarowŏł do badycimra, syjmuje ze bigla badytuch i łobwiōnzuje niym biedra. W tym tyż łoka mrziku łozgzukany, ściykły chop wrzescy na cŏłki karpyntel:
– Niyyy! Niyyyy! I jesce rōłz niyyy!
i wkarowŏł ci za niym do tego badycimra.
– Pōnbōczku mōj ty roztomiyły! Przecamć łōn go na zicher zatrzaśnie! – medikuje jego baba i drabym tyż wlatuje za niymi rajn do badycimra.
Kukŏ tak ale, a tam tyn jeji chop targŏ za tyn handtuch, ftorym łowiniynty jes tyn istny absztyfikant, i wrzescy ku tymu na cŏłki karpyntel:
– Ło sto pierōnōw chopie! Tyn handtuch jes przecamć... do gymby!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl