Jedyn nasz, samtyjszy fric wrôcô do chałpy, festelnie naprany, kajsik wele szczwôrtyj na rozwidnioku. W antryju jego babeczka, festelnie łozgzukanô, podrajżuje mu pod kichol weker i wrzescy:
– Ty giździe, ty łochyntolu stopieróński, widzisz wiela jest? Szczwôrtô ło szaroku!
Chop sie tak ino deczko skrziwiół i wymróncôł:
– Moja.. ty... rozt... rozto... miyło. Ty mi pokazujesz zygarek? Moja mumulka, to fatrowi pokazowała zawdy... kalyndôrz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl