Idzie se, deptô bez las jedyn kapelónek. Łorôz usłyszôł, iże za krzôkami cosik sie szlajchuje, cosik ci za niy lyjzie...Nó, tóż napoczyno wrtko rzykać:
– Pónbóczku roztomiyły, sprôw, coby ta gadzina, kierô sie sam za mnóm szlajchuje, bóło chocia krześcijóńske...
We tym łoka mrzika zeza krzów wylazuje wilk. Klynknół ci na kolana, skłôdô szłapy i gôdô:
– Pónbóczku! Pobłogosłôw te dary, ftore dzisiôj spożywać mómy...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl