Wic sztudyncki. Jedyn sztudynt zdowo prifóng, znacy sie akadymicki egzamin. Jak to sztudynty majóm we zwyku, nic niy poradzi, niczego sie niy naumiôł. Załómany profesor pytô sie go:
– Wiedzóm łóni panoczku sztudyncie, fto to tak na isto jes... sztudynt?
– Nó, panoczku profesorze, niy za tela... niy miarkuja... – łodrzyko tyn istny.
– To jô wóm rzykna. Sztudynt, to jes take gówno, kiere pływo po sublu, po srogim tajchu, i ftore stopieróńsko próbuje doszwimować do wyspy mianowanyj: MAGISTER!
– A eźli łoni, pónie profesorze, miarkujóm gynał, fto to tak na isto jes profesor?
– Nó, niy za tela...
– To jô wóm panoczku profesorze razozki rzykna. Profesor to jes take gówno, kiere kiejsik tam, downo tymu i ze srogóm ciynżobóm i utropóm doszwimowało ku wyspie mianowanyj MAGISTER. Ku tymu ze jesce ze srogdszóm utropóm, jakimsik cudym smógło dróga ku wyspie mianowanyj PROFESOR, a terôzki robi na tym sublu wele, coby inksze gówna niy poradziyli doszwimować... do.. MAGISTRA!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl