Rōłzczasu jedyn kapelōnek do kupy ze klŏsztornōm szwestrōm rajtowali na kameli bez pustynia. Bōła takŏ srogŏ hica, iże ta kamela padła ze tyj skwary i usiotaniŏ. Kapelōnek miarkuje, iże i łōne łoba tyż chnetki kipnōm, tōż tyż pytŏ jeszcze ta szwestera eźli je cosk, co kciała by łōna zrobić, czego jesce nigdy we życiu niy robiyła. Na to ta klŏsztornŏ panna:
– Nigdy skorzij niy widziałach blank sagigo chopa.
– Nō, niy spodziŏłbych sie czegosik takigo – łodrzykŏ kapelōnek – ale skuli tego, co to je twoja łostatniŏ prośba, spŏłnia jōm.
Kapelōnek ściepuje cŏłke swoji prziłodziyni a ta szwestera je zadziwanŏ tym ksiynżowskim insztrumyntym miyndzy jejigo szłapami pytŏ:.
– Co to je, kapelōnku?
– Anō, to je moja kryka życiŏ. Moga ta kryka wrajzić we twoja cipka i stwōrzić blank nowe życie.
Na to ta klŏsztornŏ panna:
– Tōż wetkejcie ta swoja kryka do żici tyj kameli i wykludzōmy sie wartko samstōnd!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl