Rōłzczasu starŏ pŏra, kieladzisiōnt lŏt po wiesieli przilazła do dochtora piyrszego kōnszachtu. Baba już łod dźwiyrzy gŏdŏ ku dochtorowi:
– Panie dochtorze, a bydōm łōni taki dobry i przepiszōm nōm cosik na łodmodniynie, na to, coby my byli deczko modsze.
Dochtōr dlŏ szpasu przepisŏł łōnym medikamynt na sranie. Te uradowane wrŏcajōm do dōm. Po trzech dnioszki prziszli juzaś do tego dochtora a tyn, mocka łozbawiōny pytŏ sie łōnych jak jim sie wiydzie. Starecka łozaniylōnŏ rzōńdzi:
– A wiedzōm łōni, spania;liście, caubrownie. Joch fukła do haźlika choby łoziymnŏstka a mōj stary zesrŏł sie jak bubuś, jak maluśke dziecio!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl