Rōłzczasu jedyn złodziyj włōmŏł sie do srogij chałpy. Deptŏ tak po wszyjskich izbach, coby wysznupać, co sam je do pichniyńciŏ. A świeci sie taszynlampōm. Łorŏz za plecyskami słyszy:
– Mŏsz chopie przesrane u świyntego Antōniczka.
Łobyrtŏł sie, zaziyrŏ, a sam papagaj we klŏtce.
– Aleś mie papagaju wystrachŏł. To ty to gŏdŏsz, ja?
– Gŏdóm!
– A rzyknij mi jak ty sie mianujesz?
– Marija Magdalyna!
– He, he! Trza być idijōłtym, coby mianować papagaja Marijōm Magdalynōm!
– Niy tak chopie do łostatka – rzōńdzi tyn papagaj. – Idijōłtym trza być do łostatka, coby rottwaeilera mianować św. Antónik.
– Świyty Antōniczku.... bier go!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl