Dożywocie...

Modŏ pani, weselnica i jeji chop. Hochcajtmacht, noc poślubnŏ, leżōm we prykolu. Launa cud miōd. Łoroz:
– Mōj ty roztomiyły, jo jeżech jeszcze jōngferkōm. Niy mōm żŏdnego anōngu ło zeksie... abo jak mu tam. Mogesz mi to jakosik gynał wytuplikować?
– Ja, ja, snadōm rzecōm, dziubecku mōj ty roztomiyły. Ujmnymy to tak. To co mŏsz miyndzy szłapami to cuchthauuz, hereszt, a to co jŏ juzaś mōm miyndzy szłapami, to heresztant. Nō, to co robiymy:
– Wrażujymy heresztanta do heresztu?
I tak ci gziyli sie piyrszy rōłz. Chop ze błōgim uśmiychym na fresie padnōł na zegōwek, jego babeczka łocałbrowanŏ tymi graczkami godŏ:
– Moje ty słōneczko... heresztant pitnōł ze heresztu.
– Nō, tōż trza zawrzić we hereszcie jeszcze rōłz. – rzōńdzi chop.
Sprōbowali tego we roztomajtych sztelōntgach. Chop pokerymś tam razie wali sie na zegōwek, siōngŏ po cigareta i łoroż słyszy:
– Mōj ty roztomiyły, nie miarkuja eźli mie sie to ino zdo, nale heresztant juzaś pitnōł.
Na to chop resztym siyły wrzescy:
– Przecamć kurwa niy dostoł... dożywocia!

Dziura...

Trzech chopa łozprawiŏ ło tych babskich narzōndach swojich babeczek. Napoczli je porōwnować do roztomajtych miastōw.
Piyrszy godŏ:
– Cipka mojij babeczki je jak Paryż. Szykownistŏ i poradzi łocałbrować... łosobliwie bez noc.
Drugi juzaś rzōńdzi:
– Cipka mojij baby je jak Londyn. Zawdy je takŏ fest wilgłŏ.
Trzeci na to:
– Cipka mojij staryj je jak.... Ciechanōw.
Wszyjske ucichli, nastała cichość. Tych piyrszych dwiōch gawcōm ci sie na tego frica. Yntlich jedyn pytŏ:
– Ciechanōw? A tak richtik, to po jakymu?
– Nō, dziura... ganc ajnfach dziura!

Zatym (polskie: potem)...

Ledwa napocznōł sie dziyń a... już je szōstŏ na wieczōr. Tydziyń ledwa sie przikludziōł we pyndziałek a sam już je piōntek.
... a miesiōnc już śleciŏl.
... a rok chnetki bydzie miŏł szlus.
... i śleciało już 40, 50 lebo 60 lŏt naszego życiŏ.
... i spomiarkowalichmy, iże straciylichmy naszych łojcōw, przocieli. I kaplichmy sie, co je już za niyskoro, coby wrōcić. Tōż tyż ... sprōbujmy jednakowōż jak nŏjlepszij wykorzystać czŏs jaki nōm łostŏł. Niy łodwlykejmy ze szukaniym zajyńciōw, kere mōmy rade. Dodejmy farbōw do tyj ci naszyj myszōwatōści. Uśmiychejmy sie do małych zachōw we naszym żywobyciu, kere sōm balzamym dlŏ naszych syrc. I truc tymu, fōrt radujymy sie spokojym tego czasu, kery nōm łostŏł. Sprōbujmy wuchtnōńć słōwecko”zatym”...
Zrobia to niyskorzij, zatym...
Rzykna to zatym...
Pomedikuja ło tym zatym...
Łostŏwmy wszyjsko na niyskorzij, choby te „zatym” bōło nasze.
Przeca blank niy miarkujymy, iże :
zatym – kafyj bydzie zimny...
zatym – prijorityjty sie wekslujōm...
zatym – rok idzie ku łostatkowi...
zatym – zdrōwie tyż sie kōńczy...
zatym – dziecka dorŏstajōm...
zatym – łojce sie starzyjōm...
zatym – wszyjske łobiycki sie przepōminŏ...
zatym – dziyń stowo sie nocōm...
zatym – życie idzie ku łostatkowi...
A zatym czynsto je już za niyskoro.
Tōż tyż ... niy łostŏwiej niczego na niyskorzij, dyć żysz kej sie doczko na niyskorzij, mogymy stracić nŏjlepszyjsze kwilki, nŏjlepszyjsze dōświadczynia,
nŏjlepszyjszych przocieli, nŏjlepszyjszŏ familijŏ...
Dzisiŏj je sposobny dnioszek... Tyn łoka mrzik je terozki...

Niy sōmy już we wiyku, we ftorym mogymy dać sie zwōlŏ na łodłożyni na jutrotego, co przinŏleżi zrobić zarozki. Zoboczmy tedyć, eźli bydziesz miŏł czŏs, coby przeczytać ta wiadōmość, a niyskorzij udostympnić jōm inkszym. A możno łodłożisz to na... niyskorzij ?
I niy podziylisz sie tym nigdy!?

Poduk tekstu Boucara Dioufa

Do roboty.....

Wkarowŏł do biōra jedyn istnytak tak, jak ci go Pōnbōczek stworzōł, blank sagi ino hut na gowie a we gracy aktyntasza. Kiyrownik napoczynŏ wrzesceć:
– Czy wyście Kowalski blank łogupli? Blank sago do roboty?
– Pōnie kiyrowniku, bo to bōło tak: bōłech na srogij balandze u mojij znŏjōmyj. Łorŏz gaśnie światło i idzie usłyszeć hasło – bindry na krōnlojchter! Światło zaszaltrowali i wszyjske bindry na tym srogachnym krōnlojchtrze. Juzaś gaśnie światło... hasło: baby sie seblykajōm do saga! Zaszaltrowŏł ftosić światło i richtik wszyjske baby po sagu. Juzaś gaśnie światło... hasło: chopy seblykajōm sie do saga! I richtik, jak zaszaltrowali światło wszyjske chopy blank sago. Gaśnie juzaś światło i hasło:
– Nō, tōż chopy... do roboty!
Nō, tōż chyciōłech moja aktyntasza... mōj hut i wartko przileciŏłrech do roboty!

Halba...

Policajt wrŏcŏ ze roboty i już łod proga wrzescy:
– Moja ty roztomiyło, dostołech bilety i na wieczōr, idymy dzisŏj na „Jezioro łabędzie”.
Po łobiedzie widzi, iże jego babeczka szanobliwie, gynał śmiatŏ łograbki chleba i laduje do tytki.
– A po co ci to? – pytŏ chop-policajt?
– Nō, jakōż to, idymy na „Jezioro łabędzie”, to... dlo ptŏkōw.
– Łoj ty gupio babo, to je taki balyt... tanecznice tańcujōm...
– Dzisz go jaki mōndry sie znod. A kejchmy szli na „Wesele”
Wyspiańskigo, to fto zebrŏł ze sia... HALBA?

To bōł zły dziyń...

Tagebuch wojŏka:
Pyndziałek – idymy wszyjske na egzecyrplac (poligon). Trefiylichmy gryfnŏ dziołcha. Nō, to jōm we krzŏki ... – to bōł dobrydziyń!
Wtorek – idymy na egzecyrpla i trefiyli my sztramskigo karlusa. Nō, to łōnego we krzŏki ... – to bōł dobry dziyń.
We strzoda jŏ mō urlaub, frajne dni. Ida sie poleku do miasta na piwo.. Trefiyli mie wojŏki, kere razinku szli na egzecyrpla, na poligōn... – to blank niy bōł dobry dziyń!

Utopiymy...

Przilazuje baba do dochtora i rzōńdzi:
– Pōnie dochtorze, chopa mojigo niy ma we chałpie a jŏch zaciōnżōła. Jak ci to je mōjglich?
– Siednōm sie łōni paniczka.
Baba zaziyrŏ a dochtōr wyciōngŏ rola waty i godŏ do baby:
– Wećkajōm łōni ta wata!
– A po jakiymu mōm ćkać ta wata?
– Jedzōm łōni i niy pytajōm sie.
Tōż tyż baba ćkŏ ta wata, ćko i zatym gŏdŏ:
– Pōnie dochtorze.... już niy poradza...
– Nō, tōż wstanōm łōni...
Baba sie sztrekła i dochtōr dowo łōnyj srogi zbōnek wody i kŏże łōnyj słepać.
Baba wysłepała jedyn zbōnek, drugi, trzeci i juzaś pytŏ sie dochtora:
– Pōnie dochtorze, jŏ już na isto niy poradza.... nale na jakiego dioska to wszyjsko robia?
– Jak tego skurwiela niy uduszymy to go chocia utopiymy!

Ty mi sie tyż podobŏsz...

Polŏk, Miymiec i Rusek trefiyli sie ze dziobłym we piykle. Tyn dzioboł rzōńdzi:
– Kery swos wykurzy bez jedna godzina dwanŏscie cigarōw, wysłepie cŏłke dwanŏście sznapsōw i przedupczy dwanŏscie dziołchōw bydzie fraj; wypuszcza go ze piykła.
Piyrszy idzie Miymiec... niy dŏł rady wykurzić dwanŏście cigarōw.
Zatym poszoł Rusek... niy wysłepŏł dwanŏście sznapsōw.
Na łostatku idzie Polŏk i zarŏzki godŏ do dziobła:
–Ty! Dzioboł a jŏ wykurza trzinŏscie cigarōw.
Dzioboł na to:
– Jak to zrobisz kej mŏsz ino dwanŏście?
Polŏk:
– Ja, ja, nale jŏ mōm zawdy jedna cigara za daklym... i wysłepia trzinŏscie ku tymu sznapsōw.
Dzioboł:
– Jak to zrobisz kejech dŏł ci ino dwanŏście?
Polŏk:
– Nale jŏ mōm we szakecie zawdy jedna cyjntla.... a ku tymu wydupcza trzinŏscie dziołchōw.
Dzioboł:
– E tam... sam styrcy ino dwanŏscie dziołchōw.
Polŏk:
– Ja, jo miarkuja... nale ty mie sie tyż festelnie widzisz, fest podobŏsz!

Babske hormōny...

Siedziŏłech rōłzczasu ze kamratami we szynku i ftosik wypolōł ze tymatym, iże piwo mŏ we sia babske hormōny. Nō, i napoczło sie. Niy poradziylichmy przijńść ku sztamie tōż tyż uzdalichmy, co zrobiymy naukowy ekszperimynt. Kŏżdy snŏs wysłepŏł (ino skuli nauki) po dziesiyńć biyrōw. I wtynczŏs wykŏzała sie łoszkliwŏ prŏwda.
– Przibralichmy na wŏdze;
– Pierōnym mocka gŏdalichmy nale ło niczym kōnkrytnym;
– Mielichmy prōblymy ze jazdōm autokym;
– Niy poradziylichmy ze cwekym, lōgicznie myśleć;
– Niy poradziylichmy prziznać sie do fyjleru, mimo co bōło klar, że tyn fyjler zrobiylichmy;
– Kŏżdy snŏs wierzōł, iże je pympkym świata;
– Pierōnym bolała nŏs gowa i niy mielichmy żōdnyj chańdzi na zeks;
– Niy poradziylichmy łobstŏć ze zimnōm kwiōm;
– Dziyrżylichmy sie wzajym za grace;
– Po kŏżdych dziesiyńciuch minutkach musielichmy deptac do haźlika i... to zawdy wrōłz!

Bydź łostudny – miyj uciycha...

My Polŏki, a łosobliwie Ślōnzŏki mōmy pierōnym rade być... łoszkliwcōma. Mōmy stopierōńsko rade zagiździć życie przocielōm, znŏjōmym i... blank ci niyznŏjōmym, do łostatka cudzym. Nō, tōż jŏ mōm sam na pozoryńdziu pŏra knifōw, dziynka ftorym przociele i znŏjōme ustanōm ci chopie gŏdać: pyrsk!
Nasztaluj farby we twojim telewizorze, we twojim fernzyjerze tak, coby wszyjske ludzie u cia we gōścinie mieli zielōniate fresy, i zatym wytuplikuj dōmownikōm, iże na tyn szimel lepszij widzisz.
Kej ci przijńdzie skuplować dokumynta takim wichajstrym do zepniyńciŏ papiōrōw, druknij zawdy w pojstrzodku szkartki.
Przed łoddaniym ksiōnżki we biblijotyce, naszkryflej na łokłŏdce, jaki ta ksiōnżka mŏ fajrant, jaki je jeji szlus.
Eźli mŏsz jakigo psiŏka dōma, dej mu na miano: PIES.
Kej nałōnczŏs łozprawianiŏ wica przepōmnisz rikszlus (puenta), brandzluj, certol sie jak nŏjdugszij, ale dŏwej cŏłki czŏs do wymiarkowaniŏ, iże łostatek wica je pierōnym świński.
Na parada, naskwol kroczej szłapa w szłapa za łobranym piechciŏrzym to tyż naskwol dezinkifiyruj wszyjsko, co tyn istny tyknie.
Titej gymbōm „bip, bip, bip” na cŏłki karpyntel kej jakosik spaśno, fetownŏ baba idzie do zadku.
Zawdy nadgryzej kuglszrajbry, kere ci ftosik uprzyjmnie borgnōł.
We szynku abo we kafyju nastŏwej, coby ci dali ibrichny zesel dlŏ „kamrata, ftory zarŏzki sie przikulwitŏ”.
Kej zmierznie ci już sie do imyntu łozprŏwka ze cudzym chopym, kej go już mŏsz pŏłnŏ rzić, psztryknij palcyskōma w dakle. Na napoczniyńcie – we swoji.
Kej ftosik rachuje we pamiyńci, wywrzeskuj cufalowe ciferki.
Kej juzaś jedziesz perzōłnynaufcugym, windōm we srogszyj asiście, prziciskej wszyjske knefle a ku tymu tańcuj we rytmus muzyki ze lauszprechera. I pamiyntej, coby druknōńć knefel „stop” miyndzy sztokami.

Gwŏłt...

Wiycie, trefiōłech niydŏwno jedna moja, jesce modŏ sōmsiŏdka, kierŏ rōncz przikludziyła sie nazŏd ze wywczasōw. Łopŏlōnŏ, wysztafirowanŏ choby ficywyrt we Boże Ciało, a rada, choby ji fto nowy lipynsztft fōndnōł.
– Nō, i jak tam na wywczasach sōmsiŏdko – pytōm sie jōm opaternie, bo wiym, iże zōłwizōł, chobych i niy suchŏł napocznie łozprawiać, i sie ku tymu asić.
– Panie Ojgyn! Fajniście, fajniście ci nōm bōło na wywczasach.
– Ja, kŏżdy tak gŏdo – padōm ji na to cichuśku.
– Panie Ojgyn! Nŏjprzodzij we Turcyji Ana, Elza i mie... zgwŏciyli!
– Nō, i?.....
– Zatym zakludziyli my sie do Grecyji i tam tyż Ana, Elza i mie zgwŏłciyli...
– Jezderkusie! Niy gŏdejcie sōmsiŏdko, tam tyż?
– Ze Grecyji wykludziyli my sie do Szwecji...
– Nō, i co?
– Nō, i tam, panie Ojgyn, zgwŏłciyli Ana i mie...
– Niymożebne! A Elza?
– A Elza... niy kciała!

Mysz...

Snerwowanŏ farnŏ gospodyni wkarowała do kancylaryji farorza i wrzescy:
– Prosza ksyndza, prosza ksiyndza... bo sie wōm farorzu kilszrank popsowŏł!
– Marijko, to niy mōj kilszrank ino nasz... farski.
Za jakisik czŏs juzaś ta farnŏ gospodyni wparzōła do kancylaryji i wrzescy:
– Prosza ksiyndza, prosza ksiyndza... waszmaszina wŏm sie popsowała.
– Marijko, to niy moja waszmaszina ino naszŏ, farszko.
Po poruch godzinach, tak na łodwieczerz juzaś ta farnŏ gospodyni wkarowała do farorza i rycy:
– Farorzycku, farorzycku... bo pod naszym prykolym leży zdechniyntŏ mysza!

Medikamynt na zymbiska...

Bōło to pŏra lŏt tymu nazŏd. Florijana, „Dziyń Hutnika” trefiōł we niydziela. Już po wszyjskich werkowych fajerach, tak jakosik niyskoro na łodwieczerz, po ćmoku glacaty Antek festelnie naprany jak belowa przilazuje do jednyj japtyki przi naszym dŏwniyjszym Bismaringu. Klupie w dźwiyrze, rōmpluje i burzi, kce wlyjźć rajn. Po pŏruch minutkach przilazuje na te larmo bez cufal strōża, możno szucman i opaternie gŏdŏ do Antka:
– A cōż to tak chopie pieresz do tych dźwiyrzy i ludziskom we wszyjskich chałpach naobkoło niy dozwolosz nynać jak Pōnbōczek przikŏzŏł? Nie gańba ci take larmo robić we nocy?
– Wy... wy... bocz... czōm panie wachmajter ale mie ci tak pierōńsko napoczli targać zymbiska, iże cheba tego niy szczimia... musza sie lajstnōńć we tyj japtyce jakisik medikamynt...
– Ja, prawie, medikamynt... mie jak bolōm, jak targajōm zymbiska, co blank niy poradza smōc, wydziyrżyć, to niy sznupia za niym we jakisik japtyce, ino ida do dōm chopie, do mojij baby i już... – gŏdŏ tyn szucman. – Jak łōna ci mie tak przigarnie ku sia, to i tyn diosecki bōl, i te kielca zarŏzki diosi bierōm!
– Ja? Ja, na isto? Gŏdŏcie ? Tōż pedzōm mi łōni wartko terŏzki, kaj tyż to na isto miyszkŏ ta jejich medikamyntowo baba... zarŏzki pōjńda, zakulwitōm sie tam w te piynty dō nij!

Łożyroki...

Rōłzczasu trefiŏło sie trzech łożyrokōw na bance wele sklepu. Słepiōm, durch słepiōm. Bōł szlus już ze gorzŏłōm, tōż tyż wrŏcajōm do chałpōw ledwa żywe. Na drugi dziyń juzaś trefiajōm sie na tyj bance przed sklepym. Kŏżdy śnich mŏ kacynjamer, dyrgocōm ze dylyrki. Na łostatku jedyn śnich godŏ:
– Bez tyn ankohol sōm same utraty.
– Mŏsz prawie, jŏ tak dyrgoca, iże kej dzisiŏj rychtowŏłech tyj, podwiyl zech go zasmyczōł do stoła, nic już we szolce niy bōło.
– Eeee tam, co tam tyj, mie tak grace dyrgocōm, iże dzisiŏj, kejech jŏd zupa, to cŏłkŏ znodła sie na gymbie mojij staryj.
Trzeci taki jakisik markotny i na łostatku godŏ:
– Nale mocie problymy... Jŏ kej ida do haźlika, to zaczym sie łodleja, to sie trzi razy spuszcza!

Ciulik...

Rōłzczasu chop, gyszefciorz (bizneman) zahaltowŏł we gryfnym hotelu. Skuli tego, iże na drugi dziyn miŏł ważny tref, ślŏz do recepcyji i spytŏł:
– Mocie sam możno golaca?
– Niy, nale ło jedyn sztok wyżij je takŏ maszina do szczirzyniŏ...
Ciykōw tyn chop wlazuje na wiyrch i richtik: srogachnŏ maszina ze dziurōm na klepoki. wrajziōł rajn gowa i wciepnōł dwa złocioki. Maszina napoczla fuczeć, dyrgotać bez jakŏ minutka i zatym ustała. Chop wyciōngo swoja gowa i zaziyro do zdrzadła.... Nŏjlepszyjszŏ frizōra jakm miŏł we życiu. Uradowany kce wrŏcać na swōj kwatyr nale widzi inkszŏ maszina – „manicure” 2 złocioki.
Wciepije rajn klepoka wrażuje swoja gorzść – pazurska łoberzniynte jak przinŏleżi.
Na trzecij maszinie napis: „Maszina zapewniŏ to, co chopy nŏjbarzij potrzebujōm kej sōm daleko łod swojich babōw.”
Tyn istny ino sie lachnōł i łozejzdrzŏł sie naobkoło. A iże żodnego niy bōło poblisku seblyk galoty, wciepnōł 5 złotych i wrajziōł rajn swojigo ciulika. Maszina jak wszyjske napoczła fuczeć i dyrgotać a łōn sōm napoczynŏ wrzesceć choby go ze skōry łobdziyrali. Po jakimsik łoka mrziku wyciōngo tego swojigo ciulika ze... przicheftowanym dō niygo... kneflym.

Guliktałcher...

Do jednyj fyrmy prziszoł guliktałcher, taki Wiycie, „fachura łod waser, gaz ōnd szajsy” co by zrychtować haźlik we tyj fyrmie. Wlŏz do kancelaryji i sie pytŏ:
– Nō, tōż kaj jes tyn srŏcz ?
– Dziołcha ze tyj kancelaryji łostrzymnie łodpedziała:
– Mōj szef poszoł na łobiŏd.
– Ale, ale, pamiczko, wyście mie fałesznie spomiarkowali. Jŏ miŏł na myśli te dwa zera !
– Wiedzōm łōni panoczku, jejigo zastympce majōm terŏzki srogŏ „narada”.
– Ale, ale paniczko złoto, jŏ sie pytōm kaj sie sam u wŏs gōwno robi !!!
– Aha, miarkuja, kapłach sie ... rachōnkowość to jes na drugim sztoku ...

I sam’ech sie łocuciōł...

Wiycie, Wy moje roztomiyłe, dŏwnoch już nic niy szkryflŏł, bo wszyjsko sie we mojim żywobyciu zwekslowało. Kej ino poszła do Pōnbōczka moja Elzka, świat mi sie blank łobalōł, pobulōł. Niy poradziōłech, i niy poradza przijńść do sia po tym szlagu. Łostała mi ino gorzŏłecka i zŏwiścić tym, ftorzi ze sia jesce per amt mogōm łajzić. Wiycie moje Wy roztomiyłe, ze zŏwiściōm je gynał tak jak ze gorzŏłōm: niy idzie łōnyj pedzieć – styknie!
Nale jŏ niy ło tym dzisiŏj. Glingnōł ci ku mie bez mobilniok mōj kamrat Bruno, coby mie napytać na srogŏ balanga, znaczy po polskimu „bankiet”. Jŏ tam we łostatnich miesiōncach chnet nikaj, krōm mojigo szynku, niy łamza... rŏd żech je, kej zawrza sie sōm ze halbeckōm we mojim pomiyszkaniu. Nale Bruno tak ci mie wŏbiōł i bałamōnciōł, iżech sie na łostatku zgodziōł. Ta balanga miała być we nŏjszykowniyjszym restaurancie we Katowicach (miana szynku niy byda sam wyzdrŏdzŏł, coby to niy bōła ryklama). Szluknōłech ci srogigo sznapsa, zatym drugigo, wysztiglowŏłech sie jak ficywyrt we Boże Ciało, szczewiki tyż żech wyglancowŏl, łobsztalowŏłech taksa i jada. Przi wlazowaniu rajn trza bōło pedzieć hasło: jŏ je byzuchantym Bruna!
Wlŏzech a sam już łod dźwiyrzy mode, gryfniste kelnerki we takich deczko za knap keculkach i ze tabletōma na kerych stŏli te moderne terŏzki „aperitify”. Toch wziōn zarozki trzi, po pierōna mŏ dziołcha trzi razy ku mie przilazować. A driny richticzny „high live”. Tak sie łamżã tam a nazŏd, bele kaj, tu szluknã jednego, tam drugigo a naobkoło same ino take tam „parle france” „hoł du ju du”, „szprechanie po dojczu” i inksze „gawaritje pa ruski”, i co tam jesce. Gŏdōm Wōm baby wyrychtowane, wysztafirowane jak na zilwestrowy bal, chopy we frakach, muzykanty dudlóm tam cosik po cichuśku. Grajōm same ci take kōnski ku łobłŏpianiu. Biera jesce jedna glaska łod takigo wysztiglowanego ōłbra (fuj cheba szampan), biera drugŏ, ja je, to je richticznŏ zimnŏ gorzŏłecka. Zaziyrōm po wszyjskich byzuchantach ażech uwidziŏł mojigo kamrata Bruna.
Nŏjprzodzi przedstawiōł ci mie jakimuś dyrechtorowi... szlukli my po jednym. I sam’ech prziszŏł na te idy, co naszŏ Polska, to na isto dziwoki, łosobliwy kraj: ze ōłbrym, kelnerym idzie połozprawiać po ynglicku, ze kuchŏrzym po francusku a ze jakimsik dyrechtorym, ministrym ino bez dolmeczera. I sam mi sztimujōm słōwecka, ftore ło jednym naszym rajcy gŏdali baby we mangli: „Łōn gŏdŏ jak idiōłt, zachowuje sie jak idiōłt, nale niy dejcie sie zbamōńcić, łō je na isto idijōłtym”.
Zatym Bruno powiōd mie do tisza kaj stŏli take jakesik już fest zwiykowane mamzele. Niy poradza spokopić po jakymu to zrobiōł nale, coch miŏł robić. Prziwitŏłech sie sztramsko, zaziyrōm tak na wszyjske i łorŏz jedna rzōndzi ku mie:
– Jŏ wŏs, panie Ojgyn, skōndsi bocza, nale nie miarkuja skany.... I kca pedzieć, co jŏ już zbliżōm ku śtyrdziystce!
Niy szczimŏłech i łodrzyknōł żech:
– A ze keryj strōny?
I sam sie zrobiōło deczko rōmraju... Bruno wziōn mie kaj infdzij. Po tym dyrechtorze przikludziōł mie Bruno ku takim modernym terŏzki gyszefciŏrzōm „biznesmenōm”. A sōm to ludzie, kerzi do terŏzka niy szafli procnego kōmsztu wetkania hymdy gynał we galotach tak, coby nad poskym niy niy wylywało sie pecynkowe, knolowate basisko. Nō, i jak zawdy wszyjske kcieli na gwŏłt gŏdać, ino żŏdyn niy kciŏł suchać. Jŏch ino rzyknōł take cosik:
– Chopy, mogymy deczko poozprawiać... i możno nōm sie udŏ niy wajać, niy jamrować.
Bruno wziōn mie i zakludziōł do jedzinego frajnego tisza. Ło jŏdle niy byda godŏł, bo jŏ ze tōm mojōm krykōm nic po stojōncku żech niy wećkoł... a bōło mocka roztomajtych warzy.
Nō, i terŏzki sie napoczło. Muzyka gruchła choby fto ze kalichlorku prasknōł a na takŏ maluśkŏ bina wyfukło piynciuch chopa (nyjger, chincyk, indijaner i dwiuch biŏłych) i napoczli tańcować. Pierōnym ci byli musklate. Łobleczōne byli ino we take moderne terŏzki „stringi”, znaczy sie batki ze jednyj szplatki, ze jednyj ino sznōrbyndli. Baby napoczli wrzesceć, kwiczeć, choby piyrszy rōłz chopa widzieli a te pakery, to co mieli nŏjbarzij wercitego (miarkujecie co?), pokazowali ino tym, kere nŏjgłōśnij wrzesceli. Zetwało to jakesik dziesiyńć minut, muzyka ucichła, światło zagasło i ino jedna mało fōncla świyciōła na pojstrzodek tyj maluśkij biny. Muzykanty tak blank cichuśko dudlyli a na pojstrzodek wylazła... klosztornŏ panna. Łobleczōnŏ jak przinoleżi po czŏrnu ze takimi srogachnymi biŏłymi krzidłami na gowie. Wykŏzało sie, iże to bydzie tyn łoszkliwy „sztriptiś”. Nŏjprzodzij ściepła te biŏle krzidła ze gowy... wosy pod niymi miała jak niy przimierzajōnc Claudia Schiffer. Muzyka napoczla grać cosik gibciyjszygo a ta klosztornŏ panna napoczła ściepować ze sia rest jeji prziłodziywku. Niy byda gynał tuplikowŏł, bo chopy, ftore sie swojim ślubnym babeczkōm kcōm sie urwać, nawiŏć miarkujōm ło czym gŏdōm.
Kej już ci łōna blank sago (pŏłnŏ szōstka i to fedrujōncŏ) kukła tak naobkoło i... wyciōngła palec ku mie. Ludzie gorko mi sie zrobiōło ale... doczkōm... I łŏna jak Pamela Anderson szła ci ku mie... po lekuśku, blank z niynŏgła, langzam sie szlajhowala. A jŏ, miarkujecie chopy, niy poradziōłech sie łōnyj doczkać. I yntlich je. blank wele mie, chyciōła mie za graca i biere sie coby siednōńć mi na klinie...Ludzie!
I sam ż ci sie łobudzōł!
Chopy, jedna mōdrŏ dorad ze tego wylazuje: niy słepcie gorzŏły samymu we prykolu!

Ojgyn z Pnioków

Łostŏw to...

Leży chop na łożu śmiyrci... dochtōr pedziŏł, iże niy dotrzimie do rańca. Łoroz wywōniŏł ze kuchyni wōnioczka, zapach jejigo umiyłowanych łod bajtla kyjksōw szokuladowych, ftore narychtowała łōnego babeczka. Łostatkym siył wykarycōł sie ze prykola i pōłznie, szlajchuje sie do kuchyni. Wōniŏczka tych kyjksōw przipōmniała mu dzieckowe lata... łōn wiedziŏł , iże pomaszkyci je już łostatni rōłz we życiu.
Wkiozdnōł do kuchyni i widzi, jak jejigo babeczka rychtuje te kyjksy ło ftorych terŏzki medikowŏł.
Lŏstatkym siyły siōngnōł po jedyn kyjks i we tym łoka mrziku łōnego baba praskła go lapōm bez pychol...
Ty giździe! Łostŏw to, bo to je ... na lajchynszmałs, na twoja STYPA!

Ajnfachowe pytani...

Łocuciōłech sie rōncz ino napocznōł sie szarok, kej ino widniało... znacy sie, ło drugij po połedniu. Ze stopierōńskim kacynjamrym... ze mojigo organizmusu fōngowŏł ino... mōj zygarek... Weżgołech wezrok we zol achtlika, ftory stŏł łod wczorej na nachtiszu...
Moja starŏ zwyrtŏ sie po chałpie, przetwiyrŏ sie po cŏłkim pomiyszkaniu i już miarkuja, co zarŏzki przijńdzie ku mie i cosik mi wypokopi do roboty. Jakech miyniōł po pŏruch minutkach posywŏ mie do sklepu po żymły, cobych blank głōdny niy łamziōł... nō poswała mie we takim „szczytnym” cylu ganc ajnfach.
Nō, tōż wartk pod brałza, łobleczōnko i pyndaluja do delikatysōw. Drōgōm mijōm zadichtowanŏ do łostatka ludźmi kwieciarnia i we mojij, jesce niy blank trzyźbyj palicy, grōntuje sie dziobelski kōncypt łominiyńciŏ raji. Sztaluja plac we raji, bo razinku stŏł w nij sōmsiŏd i gzuja do sklepu, do tych delikatysōw. Bocza ło tym, iże na łodwieczerz mŏ wparzić ku mie kamrat i ugōścić go przeca bydzie trza, toć tyż, nŏjprzodzij na sztand monopolowy... Kupuja gorzŏłecka (nō, tak ze śtyry halbecki), miōdzik, pŏra szejściopakōw roztomajtych zortōw biyru, jakesik łorzyszki, chipsy, łogōrki, łoliwki. krōno kyjza i inksze tam jesce duperele nadŏwajōnce sie na... zapitka. Bula za wszyjsko zgodliwie, wylazuja ze delikatysōw, razinku tyn mōj sōmsiŏd przi tofli we kwieciarni, tōżech festnie sztramsko... Śmigōm ze pŏłnym rukzakym i kwiŏtkami do dōm – myśla se, iże moja dzisiyjszŏ organizacyjŏ, to niy w kij pierdziŏł. Wkarowŏłech do dōm, kłada przed mojōm starōm sprawōnki... zadowolniōny ze sia jak sto dioskōw i po jakimsik łoka mrziku na ziym sprowŏdzŏ mie jedne, jedzine ajnfachowe blank pytani:
– A kaj... żymły?

Berkmōn...

Rōmbǒł berkmōn klocek, rōmbǒł go pod ścianōm i przy tym rōmbaniu ciulnōł sie w kolano, a iże go zaskoczōło to nǒgłe zdarzyni na skorzyjszy wyjazd dostǒł pozwolyni.
Poszǒł se szpōngym jak mamlas po glajzach a sam na zakryncie dupła w niego ajza. Kejby sie łobejzdrzǒł za siebie do zadku, to by bōł uniknōł przikrygo wypadku.
Stanōł i nadepnōł na kulok urzniynty i gwōźdź zarościały wlǒz mu aż do piynty. Musiǒł borok siednōńć na łokorkōw kupie, zarǒz poczuł drzizga w swojij chudyj dupie.
Berkmōn aże skoczōł, helm mu śleciǒł z gowy i ciulnōł tōm gowom w ring łod łobudowy. Buła mu wylazla na pojstrzodku glacy, straciōł rōwnowǒga i ciulnōł na cacy.
Jak leciǒł na plecy chyciōł za kolyjka, palec mu przitrzasła jakoś kurwa belka. Chyciōł za betōnik, kiery wisiǒł z kraja, betōnik wyleciǒł i dostǒł nim w jaja.
Drōty, co styrczeli wlejźli mu do miecha, trza mieć kurwa noga pierōnskigo pecha.
Jeszcze zdōnżōł chycić jakoś deska z zadku, pōłka go przitrzasła i śćwierć tony flapsu.
Gǒdajōm – cufale niy depcōm pǒrami, jako to jes prǒwda słyszeliście sami. Tako ci jes niebezpiycznǒ robota gōrnika. Niy rob nic na dole – to dukniesz rizika!
Pozdrowiōm piyknie .... ha, ha, ha ....

Aptryt ...

Miarkujecie, iże wszyjskie Polŏki (Ślōnzŏki już terŏzki tyż sie tego naumieli) sztyjc i jednym ciyngiym jamrujōm i wajajōm. I prŏwdōm je, co inksze łō nŏs godajōm, iże:
„Polŏki majōm ci tako nŏtura, taki zwyk, iże kejby sam dō nŏs, tu na ziymia śleciŏł janioł direkt ze niyba, to zarŏzki by my mieli łōnymu cosik dlŏ przigany”.
Przeca styknie kuknōńć terŏzki we telewizyjŏ, a tam ci ino labiydzynie, molyndzynie i wszyjsko wszyjskim niy jes rade, pra? Mōm prawie? Nō! Mōm! Choby ino na tyn przikłŏd taki fal:
Pyndaluje wartko chop na banchowie (kaj? to Wōm niy rzykna). Tyrŏ ci tam a nazŏd i łorŏzki wkarowŏł do haźlika. Lechuśko dychnōł i czytŏ na dźwiyrzach:
– Kuknij na lewo!
Kuknōł, a tam naszkryflane:
– Kuknij we prawo!
Gawcy sie we prawo a tam jak byk naszrajbowane:
– Co sie tak gupolu zwyrtŏsz i fōmlujesz, coś taki bizygōn, kerymu sie wszyjsko niy zdŏ? Dlŏ ftorego wszyjsko niy ma dobre? Kcesz sie zadek łotrzić ło tyn aptryt ????