Dożywocie...

Modŏ pani, weselnica i jeji chop. Hochcajtmacht, noc poślubnŏ, leżōm we prykolu. Launa cud miōd. Łoroz:
– Mōj ty roztomiyły, jo jeżech jeszcze jōngferkōm. Niy mōm żŏdnego anōngu ło zeksie... abo jak mu tam. Mogesz mi to jakosik gynał wytuplikować?
– Ja, ja, snadōm rzecōm, dziubecku mōj ty roztomiyły. Ujmnymy to tak. To co mŏsz miyndzy szłapami to cuchthauuz, hereszt, a to co jŏ juzaś mōm miyndzy szłapami, to heresztant. Nō, to co robiymy:
– Wrażujymy heresztanta do heresztu?
I tak ci gziyli sie piyrszy rōłz. Chop ze błōgim uśmiychym na fresie padnōł na zegōwek, jego babeczka łocałbrowanŏ tymi graczkami godŏ:
– Moje ty słōneczko... heresztant pitnōł ze heresztu.
– Nō, tōż trza zawrzić we hereszcie jeszcze rōłz. – rzōńdzi chop.
Sprōbowali tego we roztomajtych sztelōntgach. Chop pokerymś tam razie wali sie na zegōwek, siōngŏ po cigareta i łoroż słyszy:
– Mōj ty roztomiyły, nie miarkuja eźli mie sie to ino zdo, nale heresztant juzaś pitnōł.
Na to chop resztym siyły wrzescy:
– Przecamć kurwa niy dostoł... dożywocia!