Przi borsztajnie styrcy jedyn istny i môchô rynkōm na taksa, kierô poblisku przejyżdżała. Taksa zahaltowała, tyn istny wlôz rajn a tyn taksiôrz napoczynô łozprôwka:
– Dobrze, iżeście na mie panoczku trefiyli. Blank gynał jak... Hajna.
– Wybôczōm mi łōni, fto?
– Jak to fto? Anō Hajna Kopyciôk. Niysamōwity, niymōżybny chop, zawdy wszyjsko robiōł jak przinôleżi, porzōmnie i na czôs. Potrza wōm bōło taksy razinku wtynczôs, kejech bōł frajny i przejyżdżôłech tukej. Hajna taki mazel miôł zawdy, za kôżdōm razōm.
– Nō, niy przesadzejmy... ajnfachowy cufal...
– Dlô Hajny niy istniyli take „cufale”. Łōn wszyjsko robiōł fachmōńsko, grajfnie i perfektnie. Spokōjnie mōgby grać we tynisa abo tego modernego terôzki golfa ze fachmōnami. Poradziōłby tyż bez wysiyłku, jako gwiôzda prōgramu, śpiywać we ōperze abo tańcować we balycie.
– Hmmm... to na isto musiôł być łosobliwie grajny i utaliyntiyrōwany czowiek!
– A cobyś Pōn wiedziôł! Miôł ci tyż łōn niysamōłwitô pamiyńć. Pamiyntôł ci łōn wszyjske daty gyburstaków we swojij familiji i wszyjske familijne rōcznice. Miarkowôł ci tyż wszyjsko ło winach, nō, wiysz pōn, kiere wino do jakigo jôdła i we jakim lampusie. We chałpie poradziōł sprôwić wszyjsko sōm, kilszrank, telewizor, kocher... Panoczku! Niy to, co jô... jakech jô wymiyniôł zicherōngi dōma, to na côłkij hulicy bōło „zaciymniynie”.
– Hmm... jakosik niy poradza wymiarkować takij ci niydościgłyj, wywołanyj perzōłny...
– Nō, joch, tak prôwdóm panoczku, tyż żech nigdy niy trefiół sie ze takōm...
– Jakōż to? To panoczku rzyknijcie mi ino skany łōni tela wiedzóm ło tym chopie?
– Anō, łożyniōłech ci sie ze gdowōm pō niym...
wtorek, 30 grudnia 2014
poniedziałek, 29 grudnia 2014
Co jes żyniaczka...
Spōmniało mi sie, co tyż to kiejsik pisôł Karlik z Kocyndra, znaczy Stanisław Ligoń (możno niy tak blank gynał, ale napisza tak, jakech to spamiyntôł): Małżyństwo to na isto jes sztrofa za rajskô łostuda, i coby sie łobabić lebo wydać, trza niy mieć wszyjskich w dōma. Na chopa, kiery sie kce żynić gôdajōm (to podug lôt): modymu – co jes fujara; starszyjszymu – cymbôł; a blank starymu, kierymu jesce żyniacka we łebie – trōmba. I choby chop niy kciôł, bez côłkie życie jes nikiej muzykant.
Ło babie, kierô wylazuje – jak to gorole miynióm – za „mąż”, gôdajōm, co sie wydowo. Bo na isto wydowo sie blank, nale to blank... inkszô niźli richtik jes.
I tak niyskorzij chop ze herskigo karlusa i angyjbera robi sie mamlasym, cielepōm, ślimôkiym lebo biksōm z kleja, a juzaś baba ze janiołecka, dziōbecka, fajniōntka, i galantnyj freli, robi sie mamzela, kalymba abo heksa, kierô fōrt warguje i rzgmi na côłki karpyntel, choby jakô sześciolampowo heterodyna (dôwnij take radijoki byli, boczycie? bo terôzki to jes wiyża, abo cosik wele tego), kieryj niy idzie zawrzić ani wyszaltrować. A kiej sie zasik chop ze babōm pierôm i rōmbiōm, to sōmsiôdy gôdajōm, iże to jes „harmōnijo małżyńskô” (ino blank niy wiym cy mōndharmōnika cy akordiōn?). A jô to, ci do dzisiôj jednygo niy poradza spokopić. Tego Adama we raju wszyjsko gadzina usuchła... a po jakiymu łōn niy poradziōł swojij baby tyż tak wytresować. Chocia za starego piyrwyj gôdali, iże baba to jes nikiej pierōnym sztramski szkrawitel: dziepiyro jak go môsz na karku, to spomiarkujesz, ujzdrzisz, iże jes ci łōn ło dwa nōmery za knap.
Ło babie, kierô wylazuje – jak to gorole miynióm – za „mąż”, gôdajōm, co sie wydowo. Bo na isto wydowo sie blank, nale to blank... inkszô niźli richtik jes.
I tak niyskorzij chop ze herskigo karlusa i angyjbera robi sie mamlasym, cielepōm, ślimôkiym lebo biksōm z kleja, a juzaś baba ze janiołecka, dziōbecka, fajniōntka, i galantnyj freli, robi sie mamzela, kalymba abo heksa, kierô fōrt warguje i rzgmi na côłki karpyntel, choby jakô sześciolampowo heterodyna (dôwnij take radijoki byli, boczycie? bo terôzki to jes wiyża, abo cosik wele tego), kieryj niy idzie zawrzić ani wyszaltrować. A kiej sie zasik chop ze babōm pierôm i rōmbiōm, to sōmsiôdy gôdajōm, iże to jes „harmōnijo małżyńskô” (ino blank niy wiym cy mōndharmōnika cy akordiōn?). A jô to, ci do dzisiôj jednygo niy poradza spokopić. Tego Adama we raju wszyjsko gadzina usuchła... a po jakiymu łōn niy poradziōł swojij baby tyż tak wytresować. Chocia za starego piyrwyj gôdali, iże baba to jes nikiej pierōnym sztramski szkrawitel: dziepiyro jak go môsz na karku, to spomiarkujesz, ujzdrzisz, iże jes ci łōn ło dwa nōmery za knap.
środa, 24 grudnia 2014
Pastyrka...
Po wieczerzy wilijnyh deczko już na sztajfnych szłapach, deczko naprany Zefel wybiyrô sie na pastyrka. Uwidziała to jego starô i ze złóścióm rzōńdzi:
– Teee! Zefel! Ino niy przepōmnij prasknōńć na kolańska jak napocznie farorz śpiywać: „.. bydlynta klynkajōm...”
– Teee! Zefel! Ino niy przepōmnij prasknōńć na kolańska jak napocznie farorz śpiywać: „.. bydlynta klynkajōm...”
wtorek, 23 grudnia 2014
Ujna, znacy ciotka...
Taki jedyn bajtel ujzdrzôł, iże łod kościoła deptô jejigo ciotka. Drapko ci łón ku nij podlôz i gôdô:
– Ciotko, ciotko, a łostawiōłech wōm bômbôna ze tyj mojij tyty.
– A to gryfnie synek, aże gryfnie, iżeś ło staryj ciotce boczōł – pado łōna – tōż dej go sam ino.
– Ciotko, ciotko, a smakowôł wōm tyn bōmbōn? – pytô sie tyn śpikol.
– A toć, iże smakowôł, aże smakowôł. Nale czamu sie pytôsz?
– Nō, bo widzicie ciotko, iże jô blank niy poradza spokopić po jakiymu nasz Azor go wypluł???
– Ciotko, ciotko, a łostawiōłech wōm bômbôna ze tyj mojij tyty.
– A to gryfnie synek, aże gryfnie, iżeś ło staryj ciotce boczōł – pado łōna – tōż dej go sam ino.
– Ciotko, ciotko, a smakowôł wōm tyn bōmbōn? – pytô sie tyn śpikol.
– A toć, iże smakowôł, aże smakowôł. Nale czamu sie pytôsz?
– Nō, bo widzicie ciotko, iże jô blank niy poradza spokopić po jakiymu nasz Azor go wypluł???
poniedziałek, 22 grudnia 2014
Brifmarki i Afrika...
U nôs na Pniokach bōł ci jedyn briftryjger. Niy dosik, iże musiôł tōmpać ze sztoku na sztok – jesce niy bōło kastli we siyniach – to kiej ino wećkôł łobiôd, zawiyrôł sie we izbie i sztyjc sztaplowôł, przebiyrôł, hebowôł te brifmarki. Jego starô niy szczimała podwiyl tego niy miała zatela. Narychtowała dwa kofry i pofurgła fligrym do Afriki. Niy zetwało wiela, ani sie chop niy pozdôł i baba sie przikwanckała nazôd do chałpy. Chop sie uradowôł i łod dźwiyrzy pado:
– A jakiesik brifmarki môsz dlō mie?
– Brifmarki, brifmarki. Doczkej to uwidzisz – pado jejigo starô.
Za dziewiyńć miesiyncy baba śległa i uplōncnōł sie maluśki nyjgerek.
Chop tak gawcy i czekô aże mu baba to wszyjsko wyekleruje.
– Nō i cōż sie tak gupio filujesz? Ty ino te twoje brifmarki a jô ci ciyngiym gôdała, cobyś te fōncle gasiôł jak idymy spać.
– A jakiesik brifmarki môsz dlō mie?
– Brifmarki, brifmarki. Doczkej to uwidzisz – pado jejigo starô.
Za dziewiyńć miesiyncy baba śległa i uplōncnōł sie maluśki nyjgerek.
Chop tak gawcy i czekô aże mu baba to wszyjsko wyekleruje.
– Nō i cōż sie tak gupio filujesz? Ty ino te twoje brifmarki a jô ci ciyngiym gôdała, cobyś te fōncle gasiôł jak idymy spać.
piątek, 19 grudnia 2014
Kapral sie pytôł...
Rółzczasu do kasarni miôł przijechać jedyn jynerôł na inszpekcjô. Wszyjskie napolóne, znerwowane. Łoroz glingô na wacha kapral:
– Suchejcie, szeregowy, przijechôł już tyn jynerôł, lebo niy?
– Jesce niy, nikogo niy bóło – melduje wojôk.
Po jakisik godzinie juzaś glingô na wachsztuba kapral:
– Nó, jak tam? Jes już tyn jynerôł?
– Niy, jesce sie niy pokôzôł – gôdô wojôk.
Niy zetrwało poranôście minutek i juzaś znerwowany kapral glingô na wacha.
– Do sto pierónów! Jes już tyn jynerôł, bo mie sam zarôzki diosi weznóm!
– Niy, niy ma i niy bóło – melduje szeregowy.
Łorôz pod bajera, pod tyn srogi ajnfart łod kasarni podjyżdżô czôrnô lymuzina, wylazuje śnij jynerôł i poruch jesce oficyjerów, i wszyjskie podlazujóm do tego wojôka, co to miôł wacha.
– Jezderkusie, to ty żeś jes tyn jynerôł? – pytô sie tyn wojôk.
– Nó, ja! – pado jynerôł. – Joch sam przijechôł na inszpekcjô.
– Chopie, cosik mi sie zdô, iże môsz przedrzistane, i ani tam niy deptej... bo sie już ło cia aże trzi razy nasz kapral pytôł!!!
– Suchejcie, szeregowy, przijechôł już tyn jynerôł, lebo niy?
– Jesce niy, nikogo niy bóło – melduje wojôk.
Po jakisik godzinie juzaś glingô na wachsztuba kapral:
– Nó, jak tam? Jes już tyn jynerôł?
– Niy, jesce sie niy pokôzôł – gôdô wojôk.
Niy zetrwało poranôście minutek i juzaś znerwowany kapral glingô na wacha.
– Do sto pierónów! Jes już tyn jynerôł, bo mie sam zarôzki diosi weznóm!
– Niy, niy ma i niy bóło – melduje szeregowy.
Łorôz pod bajera, pod tyn srogi ajnfart łod kasarni podjyżdżô czôrnô lymuzina, wylazuje śnij jynerôł i poruch jesce oficyjerów, i wszyjskie podlazujóm do tego wojôka, co to miôł wacha.
– Jezderkusie, to ty żeś jes tyn jynerôł? – pytô sie tyn wojôk.
– Nó, ja! – pado jynerôł. – Joch sam przijechôł na inszpekcjô.
– Chopie, cosik mi sie zdô, iże môsz przedrzistane, i ani tam niy deptej... bo sie już ło cia aże trzi razy nasz kapral pytôł!!!
czwartek, 18 grudnia 2014
Nasze baby we Ojropyjskij Uniji...
Niyftore we tyj telewizyji ciyngiym mi tuplikowali coch jô, i wszyjskie Polôki, Pónbóczka za szłapy łobłopiyli, łobjimali, choby libsta na wiesna we stodole. I tak kiejsik suchóm jak u Pyjtra we szynku dwiuch móndroków łozprawiô:
– Dzisz Antek, tela, co my ino do tyj Ojropy wlejźli, zarôzki bydymy sie mieli lepszij, pra? – gôdô jedyn, taki szus Edek.
– A psinco prôwda – gôdô glacaty Antek. – Dôwnij to mi bóło na isto lepszij!
– Ja, ja, padosz co za kómuny ci bóło lepszij? A po jakiymu, skuli czego?
– A dyć skuli tego giździe diosecki, co jô bół chnet trzidziyści lôt modszy a ku tymu ze dwadziyścia kilo chudszy!
Nó, i tak by sie byli wadziyli, kiejby niy inkszy karlus, wigyjc, co zawdy jakisik wic znôjńdzie, zawdy cosik szykownego, szpasownego rzyknie. I napocznół:
– Wiycie chopy, rółzczasu Makaróniôrz, Żabojad i Pepik zicnyli we szynku przi piwie (i niy ino). Tak po śtyruch rajach napoczynô rzóńdzić Italijóniec:
– Wiycie chopy, jak sie chyci naszô dziołcha we pasie, to ci sie palcyska szczasnóm i zawrzóm do kupy. I to niy skuli tego, iże mómy take krótke palcyska, ino beztóż, iże nasze dziołchy sóm takie szlangówy, sóm take ciynke we pasie.
– E, tam – gôdô Żabojad – nasze juzaś frele, kiej sie siednóm przi szynkwasie na tych wysokich stołkach, to sióngnóm szłapami aże do ziymi. I to niy skuli tego, iże te stołki sóm take małe, ino beztóż, iż łóne majóm take dugie szłapy.
– Mogecie gôdać co kcecie – pado na to Pepik – jak jô wylazuja rano do roboty, to sie zawdy klepna moja starô po rzici i kiej przilazuja nazôd ze gruby, to jesce sie łónyj półrzitki huśtajóm. I to niy skuli tego, co łóna mô takô srogô rzić, ino beztóż iże jô terôzki tak krótko robia!
– Dzisz Antek, tela, co my ino do tyj Ojropy wlejźli, zarôzki bydymy sie mieli lepszij, pra? – gôdô jedyn, taki szus Edek.
– A psinco prôwda – gôdô glacaty Antek. – Dôwnij to mi bóło na isto lepszij!
– Ja, ja, padosz co za kómuny ci bóło lepszij? A po jakiymu, skuli czego?
– A dyć skuli tego giździe diosecki, co jô bół chnet trzidziyści lôt modszy a ku tymu ze dwadziyścia kilo chudszy!
Nó, i tak by sie byli wadziyli, kiejby niy inkszy karlus, wigyjc, co zawdy jakisik wic znôjńdzie, zawdy cosik szykownego, szpasownego rzyknie. I napocznół:
– Wiycie chopy, rółzczasu Makaróniôrz, Żabojad i Pepik zicnyli we szynku przi piwie (i niy ino). Tak po śtyruch rajach napoczynô rzóńdzić Italijóniec:
– Wiycie chopy, jak sie chyci naszô dziołcha we pasie, to ci sie palcyska szczasnóm i zawrzóm do kupy. I to niy skuli tego, iże mómy take krótke palcyska, ino beztóż, iże nasze dziołchy sóm takie szlangówy, sóm take ciynke we pasie.
– E, tam – gôdô Żabojad – nasze juzaś frele, kiej sie siednóm przi szynkwasie na tych wysokich stołkach, to sióngnóm szłapami aże do ziymi. I to niy skuli tego, iże te stołki sóm take małe, ino beztóż, iż łóne majóm take dugie szłapy.
– Mogecie gôdać co kcecie – pado na to Pepik – jak jô wylazuja rano do roboty, to sie zawdy klepna moja starô po rzici i kiej przilazuja nazôd ze gruby, to jesce sie łónyj półrzitki huśtajóm. I to niy skuli tego, co łóna mô takô srogô rzić, ino beztóż iże jô terôzki tak krótko robia!
środa, 17 grudnia 2014
Poseł, poseł...
Rechtórka pytô dziecka we szuli, jaki majóm fach abo co tyż to robióm jejich łojcowie.
– Mój to jes buchbindery, introligatorym – pado jedyn bajtel.
– Mój to jes „informatykiym”, tyn dochtorym, berkmónym, briftryjgrym... i take tam jesce inksze – łodpedzieli dziecka rechtórce.
– A twój łojciec Hanysku?
– A mój, plose pani jes gejym i tancuje po sagu we knajpie ze „Go-Go” kole takij srogij ruły.
– Nó, wiysz Hanysku, terôzki som take czasy, iże ludziska sie roztomajtych fachów chytajóm, coby ino ździebko betków przidubnóńć – pado Hanyskowi rechtórka. – Niy musisz ze tego robić mecyji, niy trza sie łojca gańbić, bo przeca sie nic niy stało, i na isto niy ma we tym tyż żodnyj gańby.
Na pałzie, na szulplacu kamraty łobskoczyli, łobstómpiyli Hanyska i dôwej na niygo wrzesceć:
– Cóżeś ty łogup? Cóżeś to tyj naszyj rechtórce nafandzolół. Przeca twój łojciec niy jes żôdnym gejym...
– A coch miôł pedzieć? – łodrzyko strôpióny Hanysek – Miôłech sie poasić, iże mój łojciec jes „posłym na Syjm ze PiS-u” ?
– Mój to jes buchbindery, introligatorym – pado jedyn bajtel.
– Mój to jes „informatykiym”, tyn dochtorym, berkmónym, briftryjgrym... i take tam jesce inksze – łodpedzieli dziecka rechtórce.
– A twój łojciec Hanysku?
– A mój, plose pani jes gejym i tancuje po sagu we knajpie ze „Go-Go” kole takij srogij ruły.
– Nó, wiysz Hanysku, terôzki som take czasy, iże ludziska sie roztomajtych fachów chytajóm, coby ino ździebko betków przidubnóńć – pado Hanyskowi rechtórka. – Niy musisz ze tego robić mecyji, niy trza sie łojca gańbić, bo przeca sie nic niy stało, i na isto niy ma we tym tyż żodnyj gańby.
Na pałzie, na szulplacu kamraty łobskoczyli, łobstómpiyli Hanyska i dôwej na niygo wrzesceć:
– Cóżeś ty łogup? Cóżeś to tyj naszyj rechtórce nafandzolół. Przeca twój łojciec niy jes żôdnym gejym...
– A coch miôł pedzieć? – łodrzyko strôpióny Hanysek – Miôłech sie poasić, iże mój łojciec jes „posłym na Syjm ze PiS-u” ?
wtorek, 16 grudnia 2014
Kamrat łożyrok...
Prziszôł ci kiejsik mój kamrat sztajfny po dwuch dniach balangi do dóm. Jejigo starô – kiej go ino we siyni usłyszała – łozewrziła dźwiyrze i łod proga chlast go szojerlapóm bez pychol...
– Bydziesz słepôł, bydziesz duldôł? Ja?
I juzaś prask go ze drugij zajty bez ta fresa...
– Bydziesz ty łochyntolu słepôł, bydziesz?
I jesce rółz, drzist go gracóm bez pysk, tak ze liścia...
– Bydziesz jesce słepôł, bydzieśz tintôł ty łożyroku, ślywusie stopieróński?
– Richtik sie mie pytôsz moja ty roztomiyło? A môsz? Nó, tóż... nalyj! – pedziôł Edek, kiej sie już ździebko po tych fangach spamiyntôł.
– Bydziesz słepôł, bydziesz duldôł? Ja?
I juzaś prask go ze drugij zajty bez ta fresa...
– Bydziesz ty łochyntolu słepôł, bydziesz?
I jesce rółz, drzist go gracóm bez pysk, tak ze liścia...
– Bydziesz jesce słepôł, bydzieśz tintôł ty łożyroku, ślywusie stopieróński?
– Richtik sie mie pytôsz moja ty roztomiyło? A môsz? Nó, tóż... nalyj! – pedziôł Edek, kiej sie już ździebko po tych fangach spamiyntôł.
poniedziałek, 15 grudnia 2014
Szkot i Polôk...
Jakiesik pôra dni we przikopie na łostatnij wojnie, na miymieckim fróncie siedzóm dwa wojôki, alijanty, Polôk i Szkot. Tyn Szkot erbnół pakyt z dóma. Łodwijô tak po lekuśku tyn pakyt a driny szinki, szołdry, wuszty roztomajte i take tam bele co. Polôk tak zaziyrô, kukô na tyn pakyt, gawcy rajn, łorôz ze srogigo smacyska niy szczimôł i gôdô do tego Szkota:
– Te, kamrat, a dôłbyś mi chocia kónsek wusztu, boch pierónym dôwno niy jôd.
– Nó, ja – pado Szkot – moga ci dać ździebko, ale przodzij musisz wysłepać tyn sam côłki kibel wody.
Polôk wartko łap za tyn ajmer, i jak przisadziół, tak ci na eks wyduldôł tyn côłki kibel wody.
– A, dzisz go? Terôzki żech sie dziepiyro kapnół – pado tyn Szkot do Polôka – tyś miôł stopieróński brand, tobie sie słepać kciało a niy jeść!!!
– Te, kamrat, a dôłbyś mi chocia kónsek wusztu, boch pierónym dôwno niy jôd.
– Nó, ja – pado Szkot – moga ci dać ździebko, ale przodzij musisz wysłepać tyn sam côłki kibel wody.
Polôk wartko łap za tyn ajmer, i jak przisadziół, tak ci na eks wyduldôł tyn côłki kibel wody.
– A, dzisz go? Terôzki żech sie dziepiyro kapnół – pado tyn Szkot do Polôka – tyś miôł stopieróński brand, tobie sie słepać kciało a niy jeść!!!
piątek, 12 grudnia 2014
We Brukseli...
Spómniało mi sie jak to niy tak blank dôwno tymu trefiyli sie we Brukseli, we takim ichniyjszym szynku: Italijok, Francuz i nasz Polôk. Po pôruch dobrych lagach napoczynajóm sie asić swojimi babami, nale tak jakosik ci bodlawo, znaczy „złośliwie”.
– Moja babeczka jes jak tyn Rzym lebo Wenecjô; swoje roki już mô, niy jes ci łóna blank modo, ale piyknô, szykownistô. Jes ci na co sie dziwować, chocia jes ci łóna już festelnie bez inkszych turistów i wandrusów... pozwiydzanô – rzóńdzi nôjprzodzij Italijôk.
– A moja babeczka to jes choby Paryż i ta côłkô wiyża Eifla; fto by pedziôł, iże jes takô starô, kiej ci w nij tela uciechy, szpasowności... – rzóndzi Żabojad.
– I pewnikiym takô szlangówa nikej ta wiyża Eifla? – wrajziół sie do gôdki Polôk.
– Kaj tam... łóna jes ino takô... łozkroczónô!
– A twoja, a twoja babeczka jakô jest – pytajóm sie tego wrazickego Polôka.
– Moja starô to jes blank podanô na Wisła abo na Zakopane – pado Polôk. – Wszyjsko gryfne, szykownô łokolica, tela, co to jes... pierónowô dziura!
– Moja babeczka jes jak tyn Rzym lebo Wenecjô; swoje roki już mô, niy jes ci łóna blank modo, ale piyknô, szykownistô. Jes ci na co sie dziwować, chocia jes ci łóna już festelnie bez inkszych turistów i wandrusów... pozwiydzanô – rzóńdzi nôjprzodzij Italijôk.
– A moja babeczka to jes choby Paryż i ta côłkô wiyża Eifla; fto by pedziôł, iże jes takô starô, kiej ci w nij tela uciechy, szpasowności... – rzóndzi Żabojad.
– I pewnikiym takô szlangówa nikej ta wiyża Eifla? – wrajziół sie do gôdki Polôk.
– Kaj tam... łóna jes ino takô... łozkroczónô!
– A twoja, a twoja babeczka jakô jest – pytajóm sie tego wrazickego Polôka.
– Moja starô to jes blank podanô na Wisła abo na Zakopane – pado Polôk. – Wszyjsko gryfne, szykownô łokolica, tela, co to jes... pierónowô dziura!
czwartek, 11 grudnia 2014
Ślónske ptôki...
Łozprawiali trzi sómsiôdki.
–Mój to ci mô takigo ptôka – pado jedna śnich – iże poradzi dwa dni siedzieć we gołymbniku aże jego briwy ze flugu przifurgnóm.
–A mój – pado na to drugô – to ci durch szkyrtô tymi szkartkóma, łoglóndô te brifmarki, rółz je wtyknie tam, rółz zasik kaj indzij. Nó, mô – jak godo – take „hobby”.
– A bogać tam – gôdô trzeciô – mój to ci mô dziepiyro „hobby” ... łón durch słepie choby gupi!!!
Nôjgorzij to bóło jednakowóż ze staróm Góminiorkóm. Tak sie tropióła, tak sie starała ło swojigo chopa, aże polazła kiejsik do dochtora, wiycie, tego łod gupieloków, do psychijatikera.
– Panie dochtorze, dadzóm mi jake pile abo co, cobych mojigo chopa mógła sztopnóńć, zahaltować we chałpie, coby łón mi ciyngiym niy wylazôwôł z dóma i sztyjc bele kaj niy gymziół.
– Wiycie paniczko – pado dochtor – musicie nojńść dlô sia takie „hobby” nikiej wasz chop. Mô łón jake „hobby”?
– A mô, mô... Mode blóndiny ze dugimi szłapami i gryfnymi cyckami!!!
–Mój to ci mô takigo ptôka – pado jedna śnich – iże poradzi dwa dni siedzieć we gołymbniku aże jego briwy ze flugu przifurgnóm.
–A mój – pado na to drugô – to ci durch szkyrtô tymi szkartkóma, łoglóndô te brifmarki, rółz je wtyknie tam, rółz zasik kaj indzij. Nó, mô – jak godo – take „hobby”.
– A bogać tam – gôdô trzeciô – mój to ci mô dziepiyro „hobby” ... łón durch słepie choby gupi!!!
Nôjgorzij to bóło jednakowóż ze staróm Góminiorkóm. Tak sie tropióła, tak sie starała ło swojigo chopa, aże polazła kiejsik do dochtora, wiycie, tego łod gupieloków, do psychijatikera.
– Panie dochtorze, dadzóm mi jake pile abo co, cobych mojigo chopa mógła sztopnóńć, zahaltować we chałpie, coby łón mi ciyngiym niy wylazôwôł z dóma i sztyjc bele kaj niy gymziół.
– Wiycie paniczko – pado dochtor – musicie nojńść dlô sia takie „hobby” nikiej wasz chop. Mô łón jake „hobby”?
– A mô, mô... Mode blóndiny ze dugimi szłapami i gryfnymi cyckami!!!
środa, 10 grudnia 2014
Żirafa i hazok jesce rółz...
We chorzowskim ZOO trefiół sie jedyn stary, móndry hazok ze żirafóm.
– Teee, żirafa, a słyszysz ty mie tam na wiyrchu? – pytô sie tyn hazok.
– Słysza, słysza, i... blank dobrze widza! – łodpedziała szykownie żirafa.
– Te, żirafa, a jak to jes, kej sie mô taki dugi kark, choby szlauch ze plómpy? – napasztuje dalszij mycek, tyn hazoczek.
– Anó, blank fajniście, szykownie. Jak jô sie tak z rańca naćkóm tych świyżych agacowych listecków , to pokiel łóne mi do bebechów niy ślecóm, móm ci bez taki dugi czôs tyn gyszmak we gymbie, ta uciecha ze jôdła... poradzisz to gynał zmiarkować hazoczku? – gôdô żirafa.
– A kiej słepiesz, to tyż ci tak jes? – pytô sie dociyrny hazok.
– Jak sie tak rozkrôcza, szlukna sie tyj wody ze rzyki, a niyskorzi sztrekna palica na wiyrch, to ta woda tak pomaluśku bez tyn chyrtón ślatuje, a jô ci ciyngiym czuja jak mie chłódzi, jak mi côłke szczewa flyjguje; jeżech takô rada, jak nigdy skorzij!– tuplikuje żirafa.
– Teee, żirafa... a rzigałaś już kiejsik, ja?
– Teee, żirafa, a słyszysz ty mie tam na wiyrchu? – pytô sie tyn hazok.
– Słysza, słysza, i... blank dobrze widza! – łodpedziała szykownie żirafa.
– Te, żirafa, a jak to jes, kej sie mô taki dugi kark, choby szlauch ze plómpy? – napasztuje dalszij mycek, tyn hazoczek.
– Anó, blank fajniście, szykownie. Jak jô sie tak z rańca naćkóm tych świyżych agacowych listecków , to pokiel łóne mi do bebechów niy ślecóm, móm ci bez taki dugi czôs tyn gyszmak we gymbie, ta uciecha ze jôdła... poradzisz to gynał zmiarkować hazoczku? – gôdô żirafa.
– A kiej słepiesz, to tyż ci tak jes? – pytô sie dociyrny hazok.
– Jak sie tak rozkrôcza, szlukna sie tyj wody ze rzyki, a niyskorzi sztrekna palica na wiyrch, to ta woda tak pomaluśku bez tyn chyrtón ślatuje, a jô ci ciyngiym czuja jak mie chłódzi, jak mi côłke szczewa flyjguje; jeżech takô rada, jak nigdy skorzij!– tuplikuje żirafa.
– Teee, żirafa... a rzigałaś już kiejsik, ja?
wtorek, 9 grudnia 2014
Ber i hazok tuplowanie....
Rółzcasu dwa kamraty, srogi brónôtny ber i kurduplowaty hazok, przikarycyli sie nad rybnik w lesie, bo kcieli nachytać pôra kaperów lebo szczuków dlô sia na wieczerzô. Chytajóm, chytajóm, aże łorôz łapli goldowô fisza.
– Miśku roztomiyły i ty gryfny hazocku, wciepcie mie nazôd do wody a jô wôs usuchna i wyłónaca, sprôwia wóm wszyjsko, co sie ino zawinszujecie. Mogecie trzi razy sie cosik zawinszować.
Ber i hazok pomedikowali ździebko i szmajtli ta złotô rybka nazôd do rybnika.
– Jô, to sie winszuja – gôdô niydźwiydź – coby we côłkim naszym lesie byli ino same niydźwiydzice.
Gawcy, a tu richtik naobkoło same gryfne samice.
– A jô, jô to... – mamlasi sie deczko hazok i dźwigô ta swoja szłapka – a jô...
– Zawrzij sie, i niy wtykej sie kiej starsze gôdajóm – pado ber i prasknół go jesce po gracy.
– Jô, to bych sie jesce zawinszowôł, coby we côłkij Polsce byli ino samiuśke niydźwiydzice.
– A dyć – rzykô na to złotô rybka – niech bydóm we côłkij Polsce ino berskie samice.
– A jô, jô to... – zasik stynkô hazocek – jô, to bych kciôł...
– Cicho, zawrzij ta swoja fresa – gôdô ber i zasik chlast go po gracach.
– Jô, to bych jesce kciôł, coby we côłkij Ojropie tyrali ino same gryfne, czôrne, biôłe abo brónôtne i wizgyrne niydźwiydzice.
– Anó, kiej sie tak winszujesz, to bydziesz miôł we côłkij Ojropie ino samice – pado zgodliwie złotô rybka.
– A jô, jô... – coroz cichszij prawi zlynkniynty hazok – jô, jô to bych sie winszowôł... jô bych sie winszowôł, coby... niydźwiydź bół „pedałym”!!!
– Miśku roztomiyły i ty gryfny hazocku, wciepcie mie nazôd do wody a jô wôs usuchna i wyłónaca, sprôwia wóm wszyjsko, co sie ino zawinszujecie. Mogecie trzi razy sie cosik zawinszować.
Ber i hazok pomedikowali ździebko i szmajtli ta złotô rybka nazôd do rybnika.
– Jô, to sie winszuja – gôdô niydźwiydź – coby we côłkim naszym lesie byli ino same niydźwiydzice.
Gawcy, a tu richtik naobkoło same gryfne samice.
– A jô, jô to... – mamlasi sie deczko hazok i dźwigô ta swoja szłapka – a jô...
– Zawrzij sie, i niy wtykej sie kiej starsze gôdajóm – pado ber i prasknół go jesce po gracy.
– Jô, to bych sie jesce zawinszowôł, coby we côłkij Polsce byli ino samiuśke niydźwiydzice.
– A dyć – rzykô na to złotô rybka – niech bydóm we côłkij Polsce ino berskie samice.
– A jô, jô to... – zasik stynkô hazocek – jô, to bych kciôł...
– Cicho, zawrzij ta swoja fresa – gôdô ber i zasik chlast go po gracach.
– Jô, to bych jesce kciôł, coby we côłkij Ojropie tyrali ino same gryfne, czôrne, biôłe abo brónôtne i wizgyrne niydźwiydzice.
– Anó, kiej sie tak winszujesz, to bydziesz miôł we côłkij Ojropie ino samice – pado zgodliwie złotô rybka.
– A jô, jô... – coroz cichszij prawi zlynkniynty hazok – jô, jô to bych sie winszowôł... jô bych sie winszowôł, coby... niydźwiydź bół „pedałym”!!!
poniedziałek, 8 grudnia 2014
U nôs na Ślónsku...
Srogô, wywołanô, kościylnô łorkiystra, dmuchoce côłkim pyskiym, samtyjsze, nasze, ślónskie...
Kapelmajster klepie tym patykiym po sztyndrze ze nótami i pytô:
– Zymbalisten fertig?
– Ja, ja fertig.
– Pózaune, trómbóny fertig?
– Ja, natürlich, fertig.
– Trompyjty fertig?
– Ja, ja, fertig.
– Nó, tóż pozór! Eins, zwei, drei i... „Boże coś Polskę...”
Kapelmajster klepie tym patykiym po sztyndrze ze nótami i pytô:
– Zymbalisten fertig?
– Ja, ja fertig.
– Pózaune, trómbóny fertig?
– Ja, natürlich, fertig.
– Trompyjty fertig?
– Ja, ja, fertig.
– Nó, tóż pozór! Eins, zwei, drei i... „Boże coś Polskę...”
piątek, 5 grudnia 2014
Po welónku...
Terôzki idzie to już pedzieć, bo mómy po welónku. Wiycie! Tak jakosik zarôzki po łogłoszyniu, fto wygrôł latośny welónek, wele mojij szuli deptało dwóch blank napranych jak bele łochyntoli. Nó, i jak to zawdy naprańce, wadziyli sie jak sto diosków ło to, co terôzki blynduje na niybie. Jes ci to miesiónczek abo możno jaki zatelita?
– Chopie, niy gôdej, iże to jes zatelita, bo to sie blank niy ruszô, nó możno tak pomaluśku – gôdô jedyn – to na zicher musi być miesiónczek, i tela!
– Chopie, niy fandzol, to z pewnikiym jes zatelita, ino taki srogi, abo tak blisko furgô! – pado tyn drugi, a łoba ci sie kolybióm choby szif na morzu.
– Cicho być giździe, bo sam terôzki idzie nasz nowy, srogi chorzowski rajca ze drugim rajcóm, handlyrzym ze Barskij, ftory już drugi rółz wygrôł tyn welónek. Łóne – jak gôdali przed welónkym – na wszyjskim sie rozumióm, tóż tyż bydóm na isto miarkowali, co to jes
– Halo, chopy, wywelowali wôs na naszych chorzowskich rajców, tóż tyż rzyknijcie nóm, co to tam na tym niybie tak blynduje?
Tyn nowy rajca ze tym drugim tak zaziyrajóm, gawcóm sie i po jakisik kwilce tyn nowy rajca gôdô blank ze côłkóm powôgóm:
– Wiycie, chopy, jô tam wszyjsko sie ku tymu welónkowi narychtowôł ale żôdyn mi niy pedziôł, co jô byda musiôł na take pytania mojich „wyborców” łodrzykać!
– E, tam – pado tyn drugi napranieć – abo taki gupi, abo sie żurym leje nikiej te wszyjskie nasze rajce?
Na to gôdô tyn rajca handlyrz, na isto dupny macher łod polityki:
– Niy gorszcie sie chopy, iże my niy wiymy, niy miarkujymy tego, bo tak na isto to my sóm blank... n i y t u t y j s z e !!!
– Chopie, niy gôdej, iże to jes zatelita, bo to sie blank niy ruszô, nó możno tak pomaluśku – gôdô jedyn – to na zicher musi być miesiónczek, i tela!
– Chopie, niy fandzol, to z pewnikiym jes zatelita, ino taki srogi, abo tak blisko furgô! – pado tyn drugi, a łoba ci sie kolybióm choby szif na morzu.
– Cicho być giździe, bo sam terôzki idzie nasz nowy, srogi chorzowski rajca ze drugim rajcóm, handlyrzym ze Barskij, ftory już drugi rółz wygrôł tyn welónek. Łóne – jak gôdali przed welónkym – na wszyjskim sie rozumióm, tóż tyż bydóm na isto miarkowali, co to jes
– Halo, chopy, wywelowali wôs na naszych chorzowskich rajców, tóż tyż rzyknijcie nóm, co to tam na tym niybie tak blynduje?
Tyn nowy rajca ze tym drugim tak zaziyrajóm, gawcóm sie i po jakisik kwilce tyn nowy rajca gôdô blank ze côłkóm powôgóm:
– Wiycie, chopy, jô tam wszyjsko sie ku tymu welónkowi narychtowôł ale żôdyn mi niy pedziôł, co jô byda musiôł na take pytania mojich „wyborców” łodrzykać!
– E, tam – pado tyn drugi napranieć – abo taki gupi, abo sie żurym leje nikiej te wszyjskie nasze rajce?
Na to gôdô tyn rajca handlyrz, na isto dupny macher łod polityki:
– Niy gorszcie sie chopy, iże my niy wiymy, niy miarkujymy tego, bo tak na isto to my sóm blank... n i y t u t y j s z e !!!
czwartek, 4 grudnia 2014
Barbórka....
Nó, tóż mómy juzaś Barbórka. Ino jak mi sie zdo, niy ma we ludziach aby tyj uciechy, kiero bóła piyrwyj. Bo i niy ma ze cego ta uciecha sam u nôs mieć. A dôwnij? A dôwnij to ci dziepiyro bół fajer. Łod samiuśkigo rozwidnioka po drógach, po ulicach trajtali dmuchoce, gryfne berkmóńskie damfkapele. Muzykanty we paradnych mundurach we berkmónkach ze tym ci federpuszym na palicach, kierych wiód szumny kapelmajster wołali muzykóm wszyjskich hajerów, gwarków, grubiorzy, murcków – cy jak jejich tam fto mianowôł – na gruba. Tam te nôjlepszejsze, nôjbarzij robotne dostôwali łod dyrechtorów roztomajte krziże, medalijki, gyszynki (gelt, co starô niy wiedziała) i take tam bele co. Łoszkliwce godali, iże za Gierka to sam dó nôs na Ślónsk przijyżdżała kipa a do kôżdyj gruby walyli côłkie kary tych medalików. Terôzki możno tego jes mynij, ale i grubów mómy już nie za tela. A we tych wszyjskich miastach, kaj gruby byli napoczynôł sie fajer na côłki karpyntel.
Musowo bóły wszandy roztomajte biesiady, i to niy jakiesik wysztudiyrowane, ale te nasze ślóńskie, dlo samych chopów. Piwo ci sie lôło choby ze kokotka. Na talyrzach gryfne ajsbajny, i to take srogie, iże kostyry za łoknym wystowali.
Nó i dalszij: krupnioki i żymloki, ślónski wuszt ze mosztrichym, berkmóński gorczek i wiela, wiela piwa; scyganiółbych, kiejbych pedziôł, iże gorzôły blank niy bóło. Niyskorzij to furgały wice, szpasy i roztomajte gôdki łod starych sztajgrów, kierzy modzioków, sztiftów uczyli grubelokowego fachu. Kiej już niyftorzi mieli sztajfne szłapy dyrdali nazôd do dóm a tam jejich stare i dziecka szykownie wysztiglowane niy poradziyli sie doczkać na łojca lebo starzika, dowali jim ciepłe lacie, rychtowali fajfka i kôzali sie zicnóńć na zofie abo i na szeslóngu. Dobro kobiyta to jesce narychtowała chopowi już przodzij warzónka. Wiycie, taki gorki sznaps na szpricie, miodzie ze citrołnóm i korzynióma. A to wszyjsko skorzij wlywało sie go rubych szolek, coby za wcas niy łoziómbło.
Lata tak zetrwało podwiyl terôzki to wszyjsko diosi niy wziyni, i niy praskło to wszyjsko na łostuda. I komu to zawôdzało? Fto tego ci niy miôł rôd?
Barbórka, to jes ci tyż przeca gryfne miano dlo dziołszek samtyjszych, kierym dowali to na krzcie. W kôżdyj dôwniyjszyj hajerskij familiji musiała chocia tako jedna Barbórka być. Bo to jes patrónka wszyjskich berkmónów, ale tyż i kamiyniôrzy, wojôków i – możno mało fto ło tym wiy – zyjmanów i rybôków. Tela, co nôjbarzij we zocy majóm jóm berkmóny i ... możno to bydzie blank fółglowate ... drukôrze.
Nó ale, Barbórka, to przeca jes dziołszynne miano. W kôżdyj famili hajerskij – jakech już spóminôł – bóła zawdy jakosik Barbórka. I te wszyjskie gryfne dziołchy, kiere sie wydôwali za berkmónów, to tyż na isto byli takimi świyntymi „Barbórkami”. Kiej sie tak spómnieć i posuchać naszych Starecek, Ółmów to niy jedna poradzi łopedzieć mocka fali, co to tyż kiejsik ze jejimi chopami lebo synkami sie sam u nos dziôło. Niy jedna płaczka po licu skapnie, kiej sie tak spómnieć tych, kierzy już nigdy ze gruby nazôd do chałpy sie nie wróciyli, kiere abo tam na dole łostali (nikiej we piyńćdziesióntym szczwortym we Chorzowie sam u nôs na „Barbarze”) abo jejich przikludziyli we truchle. abo tych, kierych załóńskigo roka na „Halymbie” zatrzasło. Stôli nasze Starecki, jejich cery i tak ci kukali bez łokno za gardinóm ... idzie chop ze gruby nazôd, eźli niy. Terôzki jes srogi „ajwaj” kiej tam cosik wyprasknie na grubie, a byli czasy, kiej żôdyn ło tym niy gôdôł i ino łozprawiali pierónym niy gryfne wice (jesce za Giyrka):
– Widzisz giździe, dzisz ty pierónie – pado jedna baba do swojigo chopa hajera. – Kiejbyś sie wczorej niy naprôł i niy wzión byś sie wolnego u sztajgra, to jô bych dostała łodszkodowanie po tym falu na grubie dzisiôj rano!!!
Nó, i możno jeste terôzki inkszy wic, barzij szpasowny: nikiej to downij bywało. Jedzie berkmón do kupy ze swojóm staróm na podzim na wywczasy. Wtynczôs takie tyż dowali. Jadóm cugiym i łoroz tyn grubiôrz sie pytô jejigo staryj:
– Jes ci tam dobrze na tym zeslu?
– Dobrze – łodpedziała jejigo starô.
– A niy jes ci tam za zimno przi tym łoknie?
– Niy, niy jes mi za zimno, tak richticznie.
– A możno ci tam łod tego łokna jakisik przecióńg leci? – pytô sie jesce rôz tyn berkmón.
– A dyć tam, dobrze mi sam jes! – pado baba łod tego berkmóna.
– Nó, tóż pójńdź sam ino, zwekslujymy sie ze tymi naszymi placami!!! Siednij sie na mój plac.
Musowo bóły wszandy roztomajte biesiady, i to niy jakiesik wysztudiyrowane, ale te nasze ślóńskie, dlo samych chopów. Piwo ci sie lôło choby ze kokotka. Na talyrzach gryfne ajsbajny, i to take srogie, iże kostyry za łoknym wystowali.
Nó i dalszij: krupnioki i żymloki, ślónski wuszt ze mosztrichym, berkmóński gorczek i wiela, wiela piwa; scyganiółbych, kiejbych pedziôł, iże gorzôły blank niy bóło. Niyskorzij to furgały wice, szpasy i roztomajte gôdki łod starych sztajgrów, kierzy modzioków, sztiftów uczyli grubelokowego fachu. Kiej już niyftorzi mieli sztajfne szłapy dyrdali nazôd do dóm a tam jejich stare i dziecka szykownie wysztiglowane niy poradziyli sie doczkać na łojca lebo starzika, dowali jim ciepłe lacie, rychtowali fajfka i kôzali sie zicnóńć na zofie abo i na szeslóngu. Dobro kobiyta to jesce narychtowała chopowi już przodzij warzónka. Wiycie, taki gorki sznaps na szpricie, miodzie ze citrołnóm i korzynióma. A to wszyjsko skorzij wlywało sie go rubych szolek, coby za wcas niy łoziómbło.
Lata tak zetrwało podwiyl terôzki to wszyjsko diosi niy wziyni, i niy praskło to wszyjsko na łostuda. I komu to zawôdzało? Fto tego ci niy miôł rôd?
Barbórka, to jes ci tyż przeca gryfne miano dlo dziołszek samtyjszych, kierym dowali to na krzcie. W kôżdyj dôwniyjszyj hajerskij familiji musiała chocia tako jedna Barbórka być. Bo to jes patrónka wszyjskich berkmónów, ale tyż i kamiyniôrzy, wojôków i – możno mało fto ło tym wiy – zyjmanów i rybôków. Tela, co nôjbarzij we zocy majóm jóm berkmóny i ... możno to bydzie blank fółglowate ... drukôrze.
Nó ale, Barbórka, to przeca jes dziołszynne miano. W kôżdyj famili hajerskij – jakech już spóminôł – bóła zawdy jakosik Barbórka. I te wszyjskie gryfne dziołchy, kiere sie wydôwali za berkmónów, to tyż na isto byli takimi świyntymi „Barbórkami”. Kiej sie tak spómnieć i posuchać naszych Starecek, Ółmów to niy jedna poradzi łopedzieć mocka fali, co to tyż kiejsik ze jejimi chopami lebo synkami sie sam u nos dziôło. Niy jedna płaczka po licu skapnie, kiej sie tak spómnieć tych, kierzy już nigdy ze gruby nazôd do chałpy sie nie wróciyli, kiere abo tam na dole łostali (nikiej we piyńćdziesióntym szczwortym we Chorzowie sam u nôs na „Barbarze”) abo jejich przikludziyli we truchle. abo tych, kierych załóńskigo roka na „Halymbie” zatrzasło. Stôli nasze Starecki, jejich cery i tak ci kukali bez łokno za gardinóm ... idzie chop ze gruby nazôd, eźli niy. Terôzki jes srogi „ajwaj” kiej tam cosik wyprasknie na grubie, a byli czasy, kiej żôdyn ło tym niy gôdôł i ino łozprawiali pierónym niy gryfne wice (jesce za Giyrka):
– Widzisz giździe, dzisz ty pierónie – pado jedna baba do swojigo chopa hajera. – Kiejbyś sie wczorej niy naprôł i niy wzión byś sie wolnego u sztajgra, to jô bych dostała łodszkodowanie po tym falu na grubie dzisiôj rano!!!
Nó, i możno jeste terôzki inkszy wic, barzij szpasowny: nikiej to downij bywało. Jedzie berkmón do kupy ze swojóm staróm na podzim na wywczasy. Wtynczôs takie tyż dowali. Jadóm cugiym i łoroz tyn grubiôrz sie pytô jejigo staryj:
– Jes ci tam dobrze na tym zeslu?
– Dobrze – łodpedziała jejigo starô.
– A niy jes ci tam za zimno przi tym łoknie?
– Niy, niy jes mi za zimno, tak richticznie.
– A możno ci tam łod tego łokna jakisik przecióńg leci? – pytô sie jesce rôz tyn berkmón.
– A dyć tam, dobrze mi sam jes! – pado baba łod tego berkmóna.
– Nó, tóż pójńdź sam ino, zwekslujymy sie ze tymi naszymi placami!!! Siednij sie na mój plac.
środa, 3 grudnia 2014
Pyndale....
Przilazuje rółzczasu jedyn istny do banku i rzóńdzi do byamtra we tym banku:
– Mie zarôzki potrza kreditu, musza borgnóńć małowiela betków, bo móm szykownisty plan, rywelacyjny pómys!
– A jaki, rzyknóm mi łóni?
– Za te borgniynte pijóndze łozewrza sam u nôs taki klub dlô gejów.
– A po jakiymu miarkujóm łóni, iże wóm sie to bydzie wercić?
– Kuknijcie ino panoczku, jaki jes sam we Polsce „rynek”: przi napoczniyńciu policajty ze drógówki! Wszyjske, co do jednego to przecamć pedały, nó niy? Zatym – sóndce łod fusbalu – pedał za pedałym. Niyskorzij wszyjske posły... nó, przecamć tyż pedały, bali i moje sómsiôdy ze sztoku wyżij, to tyż pedały...
– Nó, cosik mi sie zdô, iże niy bydymy mógli wóm panoczku borgnóńć tych pijyndzy... u nôs ich niy dostaniecie...
– Ło! Toć to i wy panoczku móglibyście do tego klubu przijńść!
– Mie zarôzki potrza kreditu, musza borgnóńć małowiela betków, bo móm szykownisty plan, rywelacyjny pómys!
– A jaki, rzyknóm mi łóni?
– Za te borgniynte pijóndze łozewrza sam u nôs taki klub dlô gejów.
– A po jakiymu miarkujóm łóni, iże wóm sie to bydzie wercić?
– Kuknijcie ino panoczku, jaki jes sam we Polsce „rynek”: przi napoczniyńciu policajty ze drógówki! Wszyjske, co do jednego to przecamć pedały, nó niy? Zatym – sóndce łod fusbalu – pedał za pedałym. Niyskorzij wszyjske posły... nó, przecamć tyż pedały, bali i moje sómsiôdy ze sztoku wyżij, to tyż pedały...
– Nó, cosik mi sie zdô, iże niy bydymy mógli wóm panoczku borgnóńć tych pijyndzy... u nôs ich niy dostaniecie...
– Ło! Toć to i wy panoczku móglibyście do tego klubu przijńść!
wtorek, 2 grudnia 2014
Kino...
Przijechali sam ku nóm do Polski wandrusy ze Hameriki i tyn, kiery łónych tam łoprowôdzôł, tyn jejich lajter tuplikuje łónym:
– A sam, wiedzóm łóni, mómy gryfny strzydniowiyczny zómek.
– A do jakigo filmy postawiyli tyn srogi zómek? – pytô sie jedyn Hamerikón.
– A dyć panoczku, tyn zómek postawiyli jesce we śtyrnôstym wiyku!!!
– A dyć niy gôdejcie panoczku, to niy moge być, to jes przecamć ónmyjglich! ... To już wtynczôs u wôs na isto... bóło kino?
– A sam, wiedzóm łóni, mómy gryfny strzydniowiyczny zómek.
– A do jakigo filmy postawiyli tyn srogi zómek? – pytô sie jedyn Hamerikón.
– A dyć panoczku, tyn zómek postawiyli jesce we śtyrnôstym wiyku!!!
– A dyć niy gôdejcie panoczku, to niy moge być, to jes przecamć ónmyjglich! ... To już wtynczôs u wôs na isto... bóło kino?
poniedziałek, 1 grudnia 2014
Zôwiszcza...
– Ecik, a ty ciyngiym przajesz swojij babeczce? – pytô sie kamrat kamrata.
– Kómu? swojij babie miôłbych przôć? – zadziwowôł sie Ecik. – Wiysz, łożyniółech sie jakiesik dziesiyńć lôt tymu nazôd, to sóm miarkujesz, stary jak to jes... pra?
– Nale, jeżeś ciyngiym zôwistny łó nia, niy prôwda?
– A dyć, a przeca, ciyngiym jeżech zôwistny... Jô na isto zôwiszcza wszyjskim samotnym karlusóm!!!
– Kómu? swojij babie miôłbych przôć? – zadziwowôł sie Ecik. – Wiysz, łożyniółech sie jakiesik dziesiyńć lôt tymu nazôd, to sóm miarkujesz, stary jak to jes... pra?
– Nale, jeżeś ciyngiym zôwistny łó nia, niy prôwda?
– A dyć, a przeca, ciyngiym jeżech zôwistny... Jô na isto zôwiszcza wszyjskim samotnym karlusóm!!!
piątek, 28 listopada 2014
Gdowa...
Ło szporobliwych, ale i ło chamidłach i szpitelokach. Jedyn istny, Poznaniôk (skómpidusza, jak miarkujecie) pływô se gryfnym szifym po morzu karaibskim. Napasztnół go jedyn kamrat we szynku na tym szifie.
– A Łóni, to możno we interesach, za gyszeftym na tym szifie, pra?
– A dyć, kaj tam. To jes moja rajza poślubnô, naobkoło świata. Jôch côłke życie medikowôł ło takij rajzie.
– A to do kupy ze swojóm babóm, pra? A kaj łona jes? Możno legła sie, coby łoddychnóńć po tym piyrszym dnioszki waszyj rajzy?
– A kaj tam, kaj! Moja starô łostała w dóma.
– Niy gôdejcie! Baba łostała w dóma, a łóni we poślubnyj rajzie? Niy moge być!
– Moge być, moge! Łóna już rółz bóła we poślubnyj rajzie!... Jô sie przecamć łożyniół ze... gdowóm !!!
– A Łóni, to możno we interesach, za gyszeftym na tym szifie, pra?
– A dyć, kaj tam. To jes moja rajza poślubnô, naobkoło świata. Jôch côłke życie medikowôł ło takij rajzie.
– A to do kupy ze swojóm babóm, pra? A kaj łona jes? Możno legła sie, coby łoddychnóńć po tym piyrszym dnioszki waszyj rajzy?
– A kaj tam, kaj! Moja starô łostała w dóma.
– Niy gôdejcie! Baba łostała w dóma, a łóni we poślubnyj rajzie? Niy moge być!
– Moge być, moge! Łóna już rółz bóła we poślubnyj rajzie!... Jô sie przecamć łożyniół ze... gdowóm !!!
czwartek, 27 listopada 2014
Jónkały...
We cugu ze Bielska do Warszawy we kupyju piyrszyj klasy siedzi se jedyn gryfny karlus i czytô jakisik cajtong. We Katowicach na banhowie wlazuje rajn jedyn chop, kiery sie pierónym jónkôł. Kiej ino tyn cug sztartnół ze Katowic, tyn jónkała napoczynô do tego drugigo gôdać:
– Wybo... czóm... łó... ni, wybocz...óm pa...nocz... czku, a kaj to łóni pa...noczku jad... jad... jadóm?
Tyn miglanc widzi, co sie za tela niy pogôdô, ztóż tyż ze takim letkim chichraniym rzóńdzi:
– A jô, to jada aże do samiuśkigo Wiydnia.
– Ja, do Wiy... Wiydnia, ale... tyn, tyn cug tam... tam prze.. przeca niy je... je... jedzie. Nale, dziy... dziykuja... Wóm gry... gryfnie!.
Śleciało pôra minutek i tyn jónkała juzaś napoczynô, bo rôd mô gôdka.
– A, a a wy...wy... boczóm mi, co sie... co sie spy...ytóm, a po... a po... co łóni tam pa, pa... panoczku ja... jad... dóm?
Tyn istny miôł już dosik tego jónkały i grubelacko mu łodrzyknół:
– Anó, jada sie tam łożynić!
– Nó... tóż dziynk... dziynk... kuja wóm gryfnie!
Nale, iże miôł rôd sie we cugu pogôdać, juzaś napoczynô gôdka:
– A, a wy...wybo... czóm mi jesce... rółz, a ze kim to... to łó...łó... ni sie bydóm ży... ży... żynić?
– A ze kwadratowóm małupicóm, ze takóm kwadratowóm afóm! – łodpedziôł tyn istny już festelnie dopôlóny, bo sie spomiarkowôł, iże po tym do mu już tyn jónkała pokój.
– A dziyn... dziyn... kuja wóm panoczku, coście sie... sym...sym... nom tak gryfnie pogôd... ali. Nale, prze... przebô... boczóm mi ta łopowoga pa... panocku – rzyknół juzaś jónkała, kiery sie brôł do wylazowanio ze cuga we Koluszkach – a... ale ta żyniacka to by... bydzie, che... cheba za „indultym bis... bis... biskupa, prôwda?
– A po jakigo pieróna mô ta żyniacka być za pozwolyństwym biskupa? – blank już znerowowany gôdô tyn istny.
– A dyć wid... widz... widzóm łóni ... kwa... kwa... dratowô afa ze inkszóm kwa... kwadrat... towóm mału.. małupicóm, to by... by... bóło za bli... bli... ske pokrywiyństwo, pra?
– Wybo... czóm... łó... ni, wybocz...óm pa...nocz... czku, a kaj to łóni pa...noczku jad... jad... jadóm?
Tyn miglanc widzi, co sie za tela niy pogôdô, ztóż tyż ze takim letkim chichraniym rzóńdzi:
– A jô, to jada aże do samiuśkigo Wiydnia.
– Ja, do Wiy... Wiydnia, ale... tyn, tyn cug tam... tam prze.. przeca niy je... je... jedzie. Nale, dziy... dziykuja... Wóm gry... gryfnie!.
Śleciało pôra minutek i tyn jónkała juzaś napoczynô, bo rôd mô gôdka.
– A, a a wy...wy... boczóm mi, co sie... co sie spy...ytóm, a po... a po... co łóni tam pa, pa... panoczku ja... jad... dóm?
Tyn istny miôł już dosik tego jónkały i grubelacko mu łodrzyknół:
– Anó, jada sie tam łożynić!
– Nó... tóż dziynk... dziynk... kuja wóm gryfnie!
Nale, iże miôł rôd sie we cugu pogôdać, juzaś napoczynô gôdka:
– A, a wy...wybo... czóm mi jesce... rółz, a ze kim to... to łó...łó... ni sie bydóm ży... ży... żynić?
– A ze kwadratowóm małupicóm, ze takóm kwadratowóm afóm! – łodpedziôł tyn istny już festelnie dopôlóny, bo sie spomiarkowôł, iże po tym do mu już tyn jónkała pokój.
– A dziyn... dziyn... kuja wóm panoczku, coście sie... sym...sym... nom tak gryfnie pogôd... ali. Nale, prze... przebô... boczóm mi ta łopowoga pa... panocku – rzyknół juzaś jónkała, kiery sie brôł do wylazowanio ze cuga we Koluszkach – a... ale ta żyniacka to by... bydzie, che... cheba za „indultym bis... bis... biskupa, prôwda?
– A po jakigo pieróna mô ta żyniacka być za pozwolyństwym biskupa? – blank już znerowowany gôdô tyn istny.
– A dyć wid... widz... widzóm łóni ... kwa... kwa... dratowô afa ze inkszóm kwa... kwadrat... towóm mału.. małupicóm, to by... by... bóło za bli... bli... ske pokrywiyństwo, pra?
środa, 26 listopada 2014
Zatelita lebo kablówka...
Do takij wywołanyj agyncyji towarziskij prziszôł jedyn istny. Łobsztalowôł sie szykownistô dziołszka i przetrôwiół śnióm we prykolu caułbrownô nocka. Rano idzie ku tamesznyj pufmuter, co zabulić, coby łobrychtować łopłocka.
– Wiela sie przinoleżi? – pytô tyn fric.
– Nic a nic! Byliście panoczki na isto szumny i galantny! – łodrzykô pufmuter.
– Co? Jakóż to? Côłkô nocka łostrego zeksu ze na isto szwarnistóm dziołchóm i nic niy musza za to bulić?
– Niy, panoczku, nic niy musicie mi terôzki płacić. A sam majóm łóni jesce dwiesta złocioków łody mie! – pedziała ta pufmuter.
Tymu istnymu dych chyciyło, blank ci łón zdymbiôł. Niy dosik, iże podupczół jak przinôleżi, to jesce mu za to zabulyli dwiesta złocioków. Zarôzki tyż to wszyjsko łopedziôł swojimu kamratowi, tóż tyż tyn jego kamrat uzdôł, co tyż i łón nawiydzi ta agyncyjô towarziskô. I tyż przetrôwiół caubrownô nocka ze szwarnóm dziołchóm, a rano poszôł ku tyj pufmuter i pytô sie:
– Nó, tóż wiela sie nôleżi?
– Nic! Byliście panoczku richtik wizgyrny. – pedziała pufmuter i dała ci mu jesce piyńćdziesiónt złocioków.
– Nó, tóż gryfne dziynki – gôdo tyn istny. – Niy dosik, co bóło na isto fajniście, toch jesce erbnół 50 złocioków.
– Paniczko, paniczko! A pedzóm mi łóni po jakymu jôch dostôł 50 złocioków a mój kamrat wczorej erbnół aże dwiesta złocioków?
– Anó, to ganc ajnfach, wczorej to wszyjsko leciało na zatelita a dzisiej ino na... kablówka!
– Wiela sie przinoleżi? – pytô tyn fric.
– Nic a nic! Byliście panoczki na isto szumny i galantny! – łodrzykô pufmuter.
– Co? Jakóż to? Côłkô nocka łostrego zeksu ze na isto szwarnistóm dziołchóm i nic niy musza za to bulić?
– Niy, panoczku, nic niy musicie mi terôzki płacić. A sam majóm łóni jesce dwiesta złocioków łody mie! – pedziała ta pufmuter.
Tymu istnymu dych chyciyło, blank ci łón zdymbiôł. Niy dosik, iże podupczół jak przinôleżi, to jesce mu za to zabulyli dwiesta złocioków. Zarôzki tyż to wszyjsko łopedziôł swojimu kamratowi, tóż tyż tyn jego kamrat uzdôł, co tyż i łón nawiydzi ta agyncyjô towarziskô. I tyż przetrôwiół caubrownô nocka ze szwarnóm dziołchóm, a rano poszôł ku tyj pufmuter i pytô sie:
– Nó, tóż wiela sie nôleżi?
– Nic! Byliście panoczku richtik wizgyrny. – pedziała pufmuter i dała ci mu jesce piyńćdziesiónt złocioków.
– Nó, tóż gryfne dziynki – gôdo tyn istny. – Niy dosik, co bóło na isto fajniście, toch jesce erbnół 50 złocioków.
– Paniczko, paniczko! A pedzóm mi łóni po jakymu jôch dostôł 50 złocioków a mój kamrat wczorej erbnół aże dwiesta złocioków?
– Anó, to ganc ajnfach, wczorej to wszyjsko leciało na zatelita a dzisiej ino na... kablówka!
wtorek, 25 listopada 2014
Za PRL-u...
Spómniôł mi sie jedyn fal, jak to Erwin Keta kciôł sie wartko wykludzić do dôwniyjszego EF-u. Pokiel jesce niy dostôł paszportu, te istne dali mu skôzać, coby prziszôł gibko na UB we Hajdukach.
– Nó, panie Keta – pytajóm sie chopa te ubeki – a to wóm sam u nôs źle, możno wóm sie sam we Polsce niy zdô, możno wôs sam u nôs cosik festelnie szteruje?
– A dyć kaj tam! – łodrzykô Erwin Keta. – Mie sie sam wszyjsko zdô, wszyjsko móm rôd i jes mi blank dobrze.
Te ubeki tak jakosik krziwo sie na niygo gawcóm i jedyn gôdô:
– Panie Keta, kej wy nóm tak wszyjsko po prôwdzie rzykniecie, to my wóm nic gupigo niy zbajstlujymy; erbniecie tyn paszport.
Erwin medikuje, medikuje i yntlich po maluśku, po cichuśku rzóńdzi:
– A blank mi sie niy zdô, fest niy môm rôd... briftryjgra!
– A to po jakiymu juzaś? – pytajóm sie wrółz ubeki.
– A to skuli tego, co jô miyszkóm na giblu, na „poddaszu” i kej tyn briftryjger deptô po słodach i festelnie tómpie, a niyskorzij klupie jak nôjynty do dźwiyrzy, to mie sie gynał zdô, to jô fórt miarkuja, iże to UB przikwanckało sie ku mie!
– Nó, panie Keta – pytajóm sie chopa te ubeki – a to wóm sam u nôs źle, możno wóm sie sam we Polsce niy zdô, możno wôs sam u nôs cosik festelnie szteruje?
– A dyć kaj tam! – łodrzykô Erwin Keta. – Mie sie sam wszyjsko zdô, wszyjsko móm rôd i jes mi blank dobrze.
Te ubeki tak jakosik krziwo sie na niygo gawcóm i jedyn gôdô:
– Panie Keta, kej wy nóm tak wszyjsko po prôwdzie rzykniecie, to my wóm nic gupigo niy zbajstlujymy; erbniecie tyn paszport.
Erwin medikuje, medikuje i yntlich po maluśku, po cichuśku rzóńdzi:
– A blank mi sie niy zdô, fest niy môm rôd... briftryjgra!
– A to po jakiymu juzaś? – pytajóm sie wrółz ubeki.
– A to skuli tego, co jô miyszkóm na giblu, na „poddaszu” i kej tyn briftryjger deptô po słodach i festelnie tómpie, a niyskorzij klupie jak nôjynty do dźwiyrzy, to mie sie gynał zdô, to jô fórt miarkuja, iże to UB przikwanckało sie ku mie!
poniedziałek, 24 listopada 2014
Moje felgi...
Łostatnio spomiarkowôłech, co moja baba jakosik corôzki barzij niyskorô wrôcô ze roboty. Kej jóm pytóm, co tyż tak dugo robióła łodrzykô mi, iże musiała dugszij łostać we robocie, bo mieli jakisik zicóng, jakesik szkolyni i take tam jesce inksze. Kej juzaś spytôłech sie jóm eźli móm pó nia przijechać naszym autokym, gôdała, iże wróci do dóm taksóm. We zeszłym tydniu wziónech do gracy jeji mobilniôk, coby sprôwdzić eźli czas sie sóm w niym przesztalowôł a łóna wrzeskła, iże to jeji priwatny mobilniôk i ku tymu, co łóna mojigo niy biere do gracy. A kej jô juzaś móm srogachnô szkrabka na zeks, to łóna uwziyńcie mi łodmôwiô i poradzi wynokwić setki wykryntów. A jak sie przitrefi, iże jô już nynóm, czynsto wylazuje ze izby i łozprawiô ze kimsik bez mobilniôk abo wlazuje na tyn łoszkliwy FaceBook. Tóż tyż wczorej, kej ino łóna wylazła do roboty uzdôłech, co pójńda za nióm, ale tak, coby niy zmiarkowała, iże jô jóm ślakuja, abo na nia cichtuja. Skuli tego przicupnółech za mojóm Opel Astróm, farby blabô ziylyń, rócznik 2005 i merknółech, przifilowôłech łokropiczny, skółczały maras na mojich felgach!
Tóż tyż móm pytani: znôcie możno jaki dobry strzodek do łopucowania tych felgów?
Tóż tyż móm pytani: znôcie możno jaki dobry strzodek do łopucowania tych felgów?
piątek, 21 listopada 2014
Robota u Żyda...
Spómniôł mi sie stary żydowski wic, starô żydowskô gyszichta. A bóło to podle raji tak:
Przikludziół sie rółzczasu Mosiek Goldberg ku zekretorzowi baróna Rothschilda i łod dźwiyrzy napoczynô:
– Jôch sam jes skuli... roboty!
– Znaczy sie panoczku hausrechtora, guwernyra dlô synka póna baróna?
– Ja, razinku skuli tego!
– Ale, panoczku, we anónzie bóło napisane, iże tyn guwerner mô być mody... wiela łóni najóm lôt, nó, jake łóne sóm stare? – rzóńdzi zekretôrz baróna.
– Nó, joch jest 56 lôt stary...
– Hmmm... A po miymiecku łóni poradzóm?
– Niy! Blank niy!
– A jak tam u wôs panoczku ze znôjómościóm muzyki?
– Nó, jô tam cheba jes blank... niymuzykalny...
– A poradzicie panoczku grać we brydża, szkata abo jakesik inksze karcianne gracki? – pytô dalszij dociyrny zekretôrz baróna Rothschilda.
– Nó ja... niy poradza!
– Tóż tyż eźli pón niy spôłniô żôdnego warónku podanygo we anónzie, to rzyknóm mi łonio po coście sie sam panoczku zgłósiyli?
– Ano, prziszôłech sam pedzieć, coby pón barón na mie blank... niy rachowół.
Przikludziół sie rółzczasu Mosiek Goldberg ku zekretorzowi baróna Rothschilda i łod dźwiyrzy napoczynô:
– Jôch sam jes skuli... roboty!
– Znaczy sie panoczku hausrechtora, guwernyra dlô synka póna baróna?
– Ja, razinku skuli tego!
– Ale, panoczku, we anónzie bóło napisane, iże tyn guwerner mô być mody... wiela łóni najóm lôt, nó, jake łóne sóm stare? – rzóńdzi zekretôrz baróna.
– Nó, joch jest 56 lôt stary...
– Hmmm... A po miymiecku łóni poradzóm?
– Niy! Blank niy!
– A jak tam u wôs panoczku ze znôjómościóm muzyki?
– Nó, jô tam cheba jes blank... niymuzykalny...
– A poradzicie panoczku grać we brydża, szkata abo jakesik inksze karcianne gracki? – pytô dalszij dociyrny zekretôrz baróna Rothschilda.
– Nó ja... niy poradza!
– Tóż tyż eźli pón niy spôłniô żôdnego warónku podanygo we anónzie, to rzyknóm mi łonio po coście sie sam panoczku zgłósiyli?
– Ano, prziszôłech sam pedzieć, coby pón barón na mie blank... niy rachowół.
czwartek, 20 listopada 2014
Fajfus...
Nałónczôs piyrszyj wojny światowyj przijechôł do kasarni jedyn srogi jynerôł na inszpekcjo. Wojoki glid styrcóm sztram, a łón lejzie paradnie i kôżdymu za rajóm ciepie jakiesik tam gupie pytanie. Prziszôł tak aże do wojôka Lojzika Klipy i pytô:
– Rzyknij mi sam czowieku, co byś zrobiół, kiejbyś na dródze trefiół łożartego kamrata-wojôka?
– Panie jynerôle, melduja usuchliwie, cobych go zakludziół do kasarni, seblyk bych ci go, wkarycół do prykola, postawiół srogi kibel przi niym i dôł na gowa zimny ómszlag.
– Szykownie, bardzo dobrze synu! Widza, co môsz srogô praktika, festne doświadczyni. Czym żeś ty sam we tyj kasarni jes?
– Panie jynerôle, melduja, co jôch je fajfus, znacy ordynans u naszego kapitana.
– Rzyknij mi sam czowieku, co byś zrobiół, kiejbyś na dródze trefiół łożartego kamrata-wojôka?
– Panie jynerôle, melduja usuchliwie, cobych go zakludziół do kasarni, seblyk bych ci go, wkarycół do prykola, postawiół srogi kibel przi niym i dôł na gowa zimny ómszlag.
– Szykownie, bardzo dobrze synu! Widza, co môsz srogô praktika, festne doświadczyni. Czym żeś ty sam we tyj kasarni jes?
– Panie jynerôle, melduja, co jôch je fajfus, znacy ordynans u naszego kapitana.
środa, 19 listopada 2014
Coś taki markotny...
Serwus chopie! – pozdrôwiô jedyn istny swojigo kamrata farorza.
– Anó, serwus... niech bydzie pochwôlóny...
– Te, chopie, czamuś taki zachmulóny, smyntny i do łostatka markotny?
– Anó, wrôcôłech sie łod mojij frajerki, mojij kóchanki. Miôłech jakesik pół litra w rzici. Zahaltowała mie policjô..
– Nó, tóż stopieróński wpadónek, pechówy cufal...
– Idzie tak pedzieć... – łodrzykô tyn farorzycek.
– Nó, i co ci te policajty zrobiyli? – pytô sie dalszij kamrat.
– Anó, spytali ci sie mie, eźli czuja sie na tela mónter, coby łónym ... poświyńcić radijowóz...
– Anó, serwus... niech bydzie pochwôlóny...
– Te, chopie, czamuś taki zachmulóny, smyntny i do łostatka markotny?
– Anó, wrôcôłech sie łod mojij frajerki, mojij kóchanki. Miôłech jakesik pół litra w rzici. Zahaltowała mie policjô..
– Nó, tóż stopieróński wpadónek, pechówy cufal...
– Idzie tak pedzieć... – łodrzykô tyn farorzycek.
– Nó, i co ci te policajty zrobiyli? – pytô sie dalszij kamrat.
– Anó, spytali ci sie mie, eźli czuja sie na tela mónter, coby łónym ... poświyńcić radijowóz...
wtorek, 18 listopada 2014
Żniwne we Chorzowie...
Idzie na podzim, we zegródkach rychtowali sie do żniwnego, a sam jednymu chopowi we Maciyjkowicach ftosik ciyngiym targôł pónki i byrny ze stromu. Tyn istny, kiejsik zawachowôł sie na tego rabsika, kuknół i ujzdrzôł jakigosik chopa w przebleczyniu. Wiela niy medikowôł i ucapiół ci go za jajca.
– Ty łochyntolu, ty giździe, a gôdej mi sam zarôzki ftoś ty!!!
Cicho, tyn istny nic. No, to go jesce barzij scôpiół, ścisnół za te przirodzynie:
– Gôdej, a wartko ftoś ty???
Nic, ciyngiym cicho, tela co ftosik chrapocieje.... Nó, tóż chyciół jesce barzij, ścis tymu istnym jego jajca i gôdô:
– Ty łochyntolu, ty giździe ty diosecki, ty lómpie, gôdej mi sam zarôzki ftoś ty!!!
– Jô, jô... jôch jes Jółzel... tyn niymowa ze kraja wsi, ze Starego Chorzowa !!!!
– Ty łochyntolu, ty giździe, a gôdej mi sam zarôzki ftoś ty!!!
Cicho, tyn istny nic. No, to go jesce barzij scôpiół, ścisnół za te przirodzynie:
– Gôdej, a wartko ftoś ty???
Nic, ciyngiym cicho, tela co ftosik chrapocieje.... Nó, tóż chyciół jesce barzij, ścis tymu istnym jego jajca i gôdô:
– Ty łochyntolu, ty giździe ty diosecki, ty lómpie, gôdej mi sam zarôzki ftoś ty!!!
– Jô, jô... jôch jes Jółzel... tyn niymowa ze kraja wsi, ze Starego Chorzowa !!!!
poniedziałek, 17 listopada 2014
Co mómy ze gańsi...
– Jorguś, a rzyknij ty mi ino – pytô sie rechtór we szkole jednego synka – co my mómy ze gansi?
– Ze gansi, ze liwy to, to... mómy dobre miynso.
– Gryfnie, a co jesce?
– Anó, ze gansi mómy jesce, mómy jesce... fet, żółte tuste.
– Tyż gryfnie... ale co jesce? Miarkuj, co jesce? Co môcie w dóma, we prykolu, we zogówkach, we pierzinie? Nó...?
– Nó, tóż mómy jesce ze gansi... płoszczyce, wancki !!!
– Ze gansi, ze liwy to, to... mómy dobre miynso.
– Gryfnie, a co jesce?
– Anó, ze gansi mómy jesce, mómy jesce... fet, żółte tuste.
– Tyż gryfnie... ale co jesce? Miarkuj, co jesce? Co môcie w dóma, we prykolu, we zogówkach, we pierzinie? Nó...?
– Nó, tóż mómy jesce ze gansi... płoszczyce, wancki !!!
piątek, 14 listopada 2014
Dziecka....
Na hółdzie kole glinioka zicnół sie taki maluśki synecek ze dziołszkóm. Tak sie ło bele cym łozprawiajóm, bo – nikej terôzki sam u nôs we Chorzowie, Lipinach lebo Bytoniu – nikaj na wywcasy sie bez lato niy wykludziyli skuli tego, co łojcóm na wszyjsko jes ze „zasiyłku” za knap.
– Wiysz – gôdô łoroz ta dziołszka – labyńdzióm, papagajóm lebo inkszym ptôkóm to jes fajnie na świycie. Direkt ze skóry wyrôstô jim łobleczynie... a mojij, a mojij mamulce niy!
– Wiysz, môsz prawie – pedziôł na to synecek. Nale, niy ino ptôkóm je dobrze. Takô kamela to moge côłkimi dniami deptać i blank niy musi nic słepać... a mój tatulek, a mój tatulek... musi !!!
– Wiysz – gôdô łoroz ta dziołszka – labyńdzióm, papagajóm lebo inkszym ptôkóm to jes fajnie na świycie. Direkt ze skóry wyrôstô jim łobleczynie... a mojij, a mojij mamulce niy!
– Wiysz, môsz prawie – pedziôł na to synecek. Nale, niy ino ptôkóm je dobrze. Takô kamela to moge côłkimi dniami deptać i blank niy musi nic słepać... a mój tatulek, a mój tatulek... musi !!!
czwartek, 13 listopada 2014
Stary powstaniec...
Ślónzôki i przi fajrowaniu rócznicy powstaniów poradziyli sie wice łozprawiać. U nôs we Chorzowie, na Krojcce bół szykowny dochtór Elke. Zarôzki tyż po jednym powstaniu przikludziyli ku niymu Ernsta Marca, kierymu pierónym kalnô szłapa sie zrobiyła. Blank ci mu łóna łod palcysków zesiniała. Dochtór kuknół, łobadôł ta szłapa i gôdô:
– Gangryna! Trza bydzie tak wele kostki ta szłapa urżnóńć, uchlastnóńć.
I we lazarycie na dôwniyjszyj Humerajce (Hummereistrasse) a terôzki Karolce mu ta rać urzli, uciupali.
Niy zetrwało dwa tydnie Ernst juzaś przikwanckôł sie do lazarytu i pokazuje ta noga aże do kolana – kalno jak sto diosków.
– Gangryna idzie dalszij. Trza pajtnóńć wyżij kolana. I dochtór pajtnół.
Śleciało juzas ze trzi tydnie i Ernst juzaś przilazuje do lazarytu, i mô szłapa aże do półrzitka kalno, sino.
– Niy ma rady, gangryna idzie jesce dalszij, trza uchlastnońć rest tyj gracy – pado dochtór.
Chop prosi, coby możno jakiesik badania, możno dô sie cosik jesce ze tyj klepyty retnóńć. Po jakimsik tydniu dochtór idzie na izba do naszygo Ernsta i gôdô mu tak:
– Wiycie, to niy bóła gangryna...
– Niy? Panoczku dochtorze? A co?
– Wóm to panie Ernst, galoty ze tego arbajtsancuga farbujóm!!!
– Gangryna! Trza bydzie tak wele kostki ta szłapa urżnóńć, uchlastnóńć.
I we lazarycie na dôwniyjszyj Humerajce (Hummereistrasse) a terôzki Karolce mu ta rać urzli, uciupali.
Niy zetrwało dwa tydnie Ernst juzaś przikwanckôł sie do lazarytu i pokazuje ta noga aże do kolana – kalno jak sto diosków.
– Gangryna idzie dalszij. Trza pajtnóńć wyżij kolana. I dochtór pajtnół.
Śleciało juzas ze trzi tydnie i Ernst juzaś przilazuje do lazarytu, i mô szłapa aże do półrzitka kalno, sino.
– Niy ma rady, gangryna idzie jesce dalszij, trza uchlastnońć rest tyj gracy – pado dochtór.
Chop prosi, coby możno jakiesik badania, możno dô sie cosik jesce ze tyj klepyty retnóńć. Po jakimsik tydniu dochtór idzie na izba do naszygo Ernsta i gôdô mu tak:
– Wiycie, to niy bóła gangryna...
– Niy? Panoczku dochtorze? A co?
– Wóm to panie Ernst, galoty ze tego arbajtsancuga farbujóm!!!
środa, 12 listopada 2014
Wiela lôt jes stary...
– Hanysku, hanysku, a wiela ty môsz lôt? – pytô sie dziołszka ze takim gryfnym bubikopfym.
– Niy wiym, możno piyń abo... szejść – pado synecek.
– A kurzisz już cygarety, ja ? – pytô sie juzaś ta szykownô dziołszka.
– A kurza, kurza cygarety.
– A słepiesz piwo lebo gorzôłka? – dociyrnô dziołszka niy dowo pokój.
– A dyć, iże słepia, jak łojciec cosik łostawi we flaszecce.
– To możno poradzisz tyż dupczyć... nó...bawić sie we dochtora? – pytô gryfnie ta ze tym bubikopfym.
– Niy, niy poradza, i niy wiym jak to sie robi – pado zgańbióny synecek.
– To, to ty môsz dziepiyro piyńć lôt!!!
– Niy wiym, możno piyń abo... szejść – pado synecek.
– A kurzisz już cygarety, ja ? – pytô sie juzaś ta szykownô dziołszka.
– A kurza, kurza cygarety.
– A słepiesz piwo lebo gorzôłka? – dociyrnô dziołszka niy dowo pokój.
– A dyć, iże słepia, jak łojciec cosik łostawi we flaszecce.
– To możno poradzisz tyż dupczyć... nó...bawić sie we dochtora? – pytô gryfnie ta ze tym bubikopfym.
– Niy, niy poradza, i niy wiym jak to sie robi – pado zgańbióny synecek.
– To, to ty môsz dziepiyro piyńć lôt!!!
wtorek, 11 listopada 2014
Ecika a gorzôła...
Tak jakosik pod koniec lipca Hyjdla – cera łod staryj Sznapcynyj – trefióła mie na słodach i napoczła łozprawiać:
– Wiysz Ojgyn, bóła żech zeszły tydziyń skuli mojigo starego, Ecika, u dochtora i spytałach go, co jô móm ze tym gizdym zrobić, coby łón przestôł słepać ta łoszkliwô gorzôła?
– Nó, i co łón wóm pedziôł?
– Wiycie – pado mi tyn dochtór – musicie nalôć połny waszbek gorzôły i ku tymu wciepnońć rajn zdechłego kota. Potym musicie zawrzić starego ze tym waszbekiym w kuchyni i doczkać jakosik godzinka. Wiyrza, iże wtynczôs tak mu sie tyn machmol łobmierznie, łobrzidnie, iże już nigdy i nikaj na gorzôła niy wejzdrzi.
– Nó, gryfnie, gryfnie! I co żeście Hyjdlô zrobiyli?
– Tak żech tyż gynał zrobióła łóńskij soboty. I wiysz co Ojgyn? Czekóm tak możno godzinka, dwie, trzi... i żech niy szczimała. Wiela to idzie doczkać? Wlazuja do kuchyni i kukóm a mój Ecik cupnół sie nad waszbekiym, wykryncô ci tego kota i wyrcy:
– Nó, kicia, nó. Jesce chocia cyjntla musza ze cia wykryncić!
– Wiysz Ojgyn, bóła żech zeszły tydziyń skuli mojigo starego, Ecika, u dochtora i spytałach go, co jô móm ze tym gizdym zrobić, coby łón przestôł słepać ta łoszkliwô gorzôła?
– Nó, i co łón wóm pedziôł?
– Wiycie – pado mi tyn dochtór – musicie nalôć połny waszbek gorzôły i ku tymu wciepnońć rajn zdechłego kota. Potym musicie zawrzić starego ze tym waszbekiym w kuchyni i doczkać jakosik godzinka. Wiyrza, iże wtynczôs tak mu sie tyn machmol łobmierznie, łobrzidnie, iże już nigdy i nikaj na gorzôła niy wejzdrzi.
– Nó, gryfnie, gryfnie! I co żeście Hyjdlô zrobiyli?
– Tak żech tyż gynał zrobióła łóńskij soboty. I wiysz co Ojgyn? Czekóm tak możno godzinka, dwie, trzi... i żech niy szczimała. Wiela to idzie doczkać? Wlazuja do kuchyni i kukóm a mój Ecik cupnół sie nad waszbekiym, wykryncô ci tego kota i wyrcy:
– Nó, kicia, nó. Jesce chocia cyjntla musza ze cia wykryncić!
poniedziałek, 10 listopada 2014
Starzik łod gorola...
Przikludziół sie do jednego gorola, werbusa we Chorzowie jejigo starzik i côłkô familijô kôzała mu pójńść na łodwieczerz do tyjatru. Starzik prziszôł nazôd i tyn gorol, werbus pytô sie go:
– Nó, i jak Ółpa, podobało sie Wóm we tym tyjatrze?
– A dyć, co mi sie podobało... a nôjbarzij na łostaku, kiej dôwali nóm mantle... Jak dôwali, to sómech wzión do kupy... śtyry!
– Nó, i jak Ółpa, podobało sie Wóm we tym tyjatrze?
– A dyć, co mi sie podobało... a nôjbarzij na łostaku, kiej dôwali nóm mantle... Jak dôwali, to sómech wzión do kupy... śtyry!
piątek, 7 listopada 2014
Jorg a jejigo fajfka...
Tak ci tyż bóło ze Jorgym łod Gogolinki. Kurzół ci łón fajfka, ale tak, iże niy móg być ani pół godziny bez nij. Robiół u nôs na grubie i kiejsik sie mu przidarzyło, co ta swoja fajka zaboczół w dóma. Zmierzły sie zrobiół, łoszkliwy, robota mu niy szła, aże jejigo kamraty już niy szczimali i kôzali mu wartko, tam a nazôd, deptać do dóm, a łóni sam mieli bez tyn czôs wachować, coby sie sztajger niy kapnół, iże go niy ma, iże łón sie na pôra minut straciół. Kiej tyż bóła pałza na śniôdanie, Jorguś drapko popyndalowôł do chałpy, a iże miyszkôł blank kole gruby, kole „Grofki” , za jakiesik piytnôście minut bół nazôd.
– I co, môsz ta fajka, bydzie już ze cia pokój – pytajóm kamraty?
– Bogać tam, psinco móm a niy fajfka. Nalech zółwizół miôł szczyńści, bo kiejech tak po maluśku dźwiyrze do izby łotwiyrôł, kuknółech a tam na zofie zicnół ci sie do kupy ze mojóm staróm nasz ółbersztajger. Mało ci mie pierón niy szczelół. Jużech dźwiyrzy niy zawiyrôł inoch prasknół na dwór i śmiatôłech aże sie za mnóm kurzyło.
– To ci miôł pecha, panie Ojgyn tyn Jorguś, pra?
– A bo jô wiym. Łoszkliwce ino niyskorzij gôdali, co jejigo dwa synki blank na ółbersztajgra sóm podane. Nale to możno ino sóm klyty.
– I co, môsz ta fajka, bydzie już ze cia pokój – pytajóm kamraty?
– Bogać tam, psinco móm a niy fajfka. Nalech zółwizół miôł szczyńści, bo kiejech tak po maluśku dźwiyrze do izby łotwiyrôł, kuknółech a tam na zofie zicnół ci sie do kupy ze mojóm staróm nasz ółbersztajger. Mało ci mie pierón niy szczelół. Jużech dźwiyrzy niy zawiyrôł inoch prasknół na dwór i śmiatôłech aże sie za mnóm kurzyło.
– To ci miôł pecha, panie Ojgyn tyn Jorguś, pra?
– A bo jô wiym. Łoszkliwce ino niyskorzij gôdali, co jejigo dwa synki blank na ółbersztajgra sóm podane. Nale to możno ino sóm klyty.
czwartek, 6 listopada 2014
Na co nóm łón...
Synek prziszôł po katyjmusie (a katyjmus bół jesce na farze a niy we szuli) i pytô sie mamulki:
– A prôwda to jes mamulko, iże côłke jôdło jes łod naszego Pónbóczka?
– Anó toć, co to jes prôwda!
– A czy prôwda to jes, co wszyjskie gyszynki przismycy Dziecóntko lebo hazok?
– Na isto, to jes prawie!
– A tak na łostatek, czy na richtik małe dziecka wciepuje bez łokno busek, boczóń?
– A dyć, iże to jes côłkô prôwda – łodpedziała znerwowanô już mamulka.
– Nó, tóż rzyknijcie mi mamulko po jakiego dioska my sam jesce trzimómy we chałpie tatulka???
– A prôwda to jes mamulko, iże côłke jôdło jes łod naszego Pónbóczka?
– Anó toć, co to jes prôwda!
– A czy prôwda to jes, co wszyjskie gyszynki przismycy Dziecóntko lebo hazok?
– Na isto, to jes prawie!
– A tak na łostatek, czy na richtik małe dziecka wciepuje bez łokno busek, boczóń?
– A dyć, iże to jes côłkô prôwda – łodpedziała znerwowanô już mamulka.
– Nó, tóż rzyknijcie mi mamulko po jakiego dioska my sam jesce trzimómy we chałpie tatulka???
środa, 5 listopada 2014
Gorol we hotylu...
Wyrychtowali we Katowicach taki dupny Hotel „Warszawa”. Przikludziół ci sie bół do niygo jedyn Krakowiôk, taki łod Jana Maryśki Rokity. Z rańca tyn „boy” hotylowy pucuje szczewiki wszyjskim byzuchantóm, tela, co jedne gynał na szczwôrtym sztoku. Dyrechtór hotylu musiôł jejigo chopów łobadać, znacy „sprôwdzić” i kukô na tego, kiery te szczewiki pucuje na szczwôrtym sztoku.
– Przeca to niy jes ipto, ptôku plac do glancowanio szczewików! Co sie bydóm ło nôs inksze byzuchanty tego hotylu miarkować? Zarôzki mi te szuły zakludź do tyj służbowyj izby!!!
– A dyć, pónie dyrechtórze, już bych to zrobiół – gôdô fest użytnio tyn „boy”. – Tela, co te szczewiki, kiere sam glancuja, kiere sam filcuja, pucuja, to tyn istny Gorol ze Krakowa przikrymplowôł szplatkami, sznurowkóma do klómki !!!
– Przeca to niy jes ipto, ptôku plac do glancowanio szczewików! Co sie bydóm ło nôs inksze byzuchanty tego hotylu miarkować? Zarôzki mi te szuły zakludź do tyj służbowyj izby!!!
– A dyć, pónie dyrechtórze, już bych to zrobiół – gôdô fest użytnio tyn „boy”. – Tela, co te szczewiki, kiere sam glancuja, kiere sam filcuja, pucuja, to tyn istny Gorol ze Krakowa przikrymplowôł szplatkami, sznurowkóma do klómki !!!
wtorek, 4 listopada 2014
Kamrat Antek...
Spómniôł mi sie dzisiej jedyn mój kamrat Antek, kiery jakosik latoś na podzim chyciół mie we szynku za knefel łod westy i pedziôł:
– Wiysz Ojgyn, cosik ci sie symnóm dziyje niyherskigo, lipnego.
– E tam, kudły ci blank wypyrtli, mosz glaca, jeżeś wylynióny, ale to jesce niy wszyjsko, przeca mogesz być jesce chop jak przinoleżi.
– Ja, możno jô i jes jesce chop, jak przinoleżi, starô jesce niy wajô...
– A depto do kościoła? – pytóm sie go.
– Ja, depto, ale za dugo tam niy rzykô ...
– Nó, tóż co ci doskwiyrô?
– Wiysz, to jes tak. Jakosik tak łóńskij soboty zicnółech sie we gryfnym kafyju, nó, możno we szynku... nó...
– I co, i co... miôłeś pijóndze na wyrôbianie? – pytóm sie, bo jô już – skuli mojij Elzy ino ze świekróm moga deptać do knajpy (kiej znôjda „spónsora”, znacy moja babeczka).
– E tam, zicła sie tam dwa tisze dalszij jedna gryfnô, szykownô – i jak to terôzki gôdajóm – „zeksownô” frela, kierô napoczła kurzić cygareta.
– Nó, i co, baba kce zakurzić cygareta...?
– Nó, to co jô? Miôłech barzij szkrabka, smacysko... na ta cygareta, a niy na ta frela!!!
I to tyż niy jes take iptowate, dupkowate, bo – jak gôdôł jedyn móndrok – lepszij mieć parkinsona i cosik ze achtkika wylôć, niźli mieć altzheimera i ci blank przepómnieć, co sie miało szluknóńć.
– Wiysz Ojgyn, cosik ci sie symnóm dziyje niyherskigo, lipnego.
– E tam, kudły ci blank wypyrtli, mosz glaca, jeżeś wylynióny, ale to jesce niy wszyjsko, przeca mogesz być jesce chop jak przinoleżi.
– Ja, możno jô i jes jesce chop, jak przinoleżi, starô jesce niy wajô...
– A depto do kościoła? – pytóm sie go.
– Ja, depto, ale za dugo tam niy rzykô ...
– Nó, tóż co ci doskwiyrô?
– Wiysz, to jes tak. Jakosik tak łóńskij soboty zicnółech sie we gryfnym kafyju, nó, możno we szynku... nó...
– I co, i co... miôłeś pijóndze na wyrôbianie? – pytóm sie, bo jô już – skuli mojij Elzy ino ze świekróm moga deptać do knajpy (kiej znôjda „spónsora”, znacy moja babeczka).
– E tam, zicła sie tam dwa tisze dalszij jedna gryfnô, szykownô – i jak to terôzki gôdajóm – „zeksownô” frela, kierô napoczła kurzić cygareta.
– Nó, i co, baba kce zakurzić cygareta...?
– Nó, to co jô? Miôłech barzij szkrabka, smacysko... na ta cygareta, a niy na ta frela!!!
I to tyż niy jes take iptowate, dupkowate, bo – jak gôdôł jedyn móndrok – lepszij mieć parkinsona i cosik ze achtkika wylôć, niźli mieć altzheimera i ci blank przepómnieć, co sie miało szluknóńć.
poniedziałek, 3 listopada 2014
Kukówka....
Dwa naprańce słepióm gorzôła u jednego kamrata, u Zigi. Łorôz jedyn glacaty Antek pytô sie tego Zigi:
– Te, a co za jaki sam u cia wisi na ścianie taki srogi talyrz?
– To niy talyrz, ino buksiok, zygôr ze kukawkóm – pado Ziga.
– Niy godej! Zygôr ze kukawkóm? – dziwuje sie Antek. – Przeca jô widza, co to jes srogachny talyrz!
– Niy wiyrzisz mi, to sie terôzki łobocz!
I tyn Ziga, jak niy prasknie próznóm flaszkóm łod piwa we tyn talyrz na tyj ścianie. A tu zarôzki ze drugij zajty, ze drugigo pomiyszkaniô:
– Kurwa! Jest pół szczwôrtyj z rańca! Bydziecie cicho łożyroki!
– Te, a co za jaki sam u cia wisi na ścianie taki srogi talyrz?
– To niy talyrz, ino buksiok, zygôr ze kukawkóm – pado Ziga.
– Niy godej! Zygôr ze kukawkóm? – dziwuje sie Antek. – Przeca jô widza, co to jes srogachny talyrz!
– Niy wiyrzisz mi, to sie terôzki łobocz!
I tyn Ziga, jak niy prasknie próznóm flaszkóm łod piwa we tyn talyrz na tyj ścianie. A tu zarôzki ze drugij zajty, ze drugigo pomiyszkaniô:
– Kurwa! Jest pół szczwôrtyj z rańca! Bydziecie cicho łożyroki!
piątek, 31 października 2014
Halloween....
I niy kciôłech ło tym gôdać, ale tak ci mie to dopolóło, iże musza sam chocia ino spómnieć ło tym. Bo, tóż mómy jużcić richtik choby w Americe. Mockach już ło tym rzóńdziół, ło tych wszyjskich Walyntynkach, św. Patrikach, roztomajtych cudzych fajerach. A łóńskigo roku, tak jakosik na dziyń przed Wszyjskimi Świyntymi przikwanckołech ci sie na ździebko sztajfnych szłapach i ślegnołech na szeslóng, coby sie moja staro niy kapła, iżech niy jes monter. Przecamć ci mi słepać blank niy „wolno” (a jak gôdôł ficywyrt we lazarycie: kiej niy wolno – no, to wartko!). Aż tu narôz, jak niy gruchnie muzika (sóm szlagcojg to cheba mog i szyby we elzinym wertiko szczaskać ), a jakiesik ci tam szarpidróty niy nasze pieśnicki ku tymu wiskajóm, chocia tyż ze srogim larmym. To ci jesce bóło małe piwo. Tak na łodwieczerz gawca ci sie, a sam wele naszyj klopsztangi na placu skokajóm jakiesik cudoki. Na łeby powrajżowali bele jake roztomajte larwy zbajstlowane ze ... bani.
Ludzie, małoch hercszlaku niy dostôł. Lejza ci na dół na plac i gryfnie pytóm :
– Suchejcie nó łochyntole pieróńskie, cóż ci to sie samdo dioska dziyje ?
– Panie Ojgyn – rykli łorôz te łoszkliwe gizdy – co wy to przedwojynny, i niy miarkujecie, iże dzisiôj mómy halołin (Halloween)?
Anó, możno niy blank przedwojynny, ale kiż pierón tyn jakisik diosecki halołin – myśla sie – i ida ku Myrcikowi, ftory mô cera we Irlandii. I łón ci mi dziepiyro pedziôł , iże to ci jes take hamerikańske świynto (choby ci te nasze starodôwne polske Dziady) przi kierym bajstluje sie roztomajte gupoty, na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel.
Nó, ja... terôzki wszyjsko muszymy choby afy podrzyźniać, co ino capi letkim auslynderskim, hamerikóńskim cuchym. Ale, do tego, to jô ci sie już na isto, prôwdóm blank niy przibadóm i tela !!!
A tak blank na łostatek, coby mi żôdyn niy pedziôł, iże jô ino sam jankor i srogo żałość po naszych starodôwnych prziwykach flyjguja, rzykna tak jak kiejsik tyż to tyn nasz Jan ze Czarnolasu pisôł:
„Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć sie kolwiek dzieje:
Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień nadchodzi.”
Tak sie tyż terôzki medikuja, że to boło by na tela, trza ino jesce we sobota i niydziela (ja, przi Zaduszkach tyż!) deptać na nôjbliższy smyntôrz, i jesce kómuś ta świycka łoświycić, jesce jedyn pociorek zerzykać.
Tóż chowcie sie, trefiómy sie na kiyrchowie
Ludzie, małoch hercszlaku niy dostôł. Lejza ci na dół na plac i gryfnie pytóm :
– Suchejcie nó łochyntole pieróńskie, cóż ci to sie samdo dioska dziyje ?
– Panie Ojgyn – rykli łorôz te łoszkliwe gizdy – co wy to przedwojynny, i niy miarkujecie, iże dzisiôj mómy halołin (Halloween)?
Anó, możno niy blank przedwojynny, ale kiż pierón tyn jakisik diosecki halołin – myśla sie – i ida ku Myrcikowi, ftory mô cera we Irlandii. I łón ci mi dziepiyro pedziôł , iże to ci jes take hamerikańske świynto (choby ci te nasze starodôwne polske Dziady) przi kierym bajstluje sie roztomajte gupoty, na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel.
Nó, ja... terôzki wszyjsko muszymy choby afy podrzyźniać, co ino capi letkim auslynderskim, hamerikóńskim cuchym. Ale, do tego, to jô ci sie już na isto, prôwdóm blank niy przibadóm i tela !!!
A tak blank na łostatek, coby mi żôdyn niy pedziôł, iże jô ino sam jankor i srogo żałość po naszych starodôwnych prziwykach flyjguja, rzykna tak jak kiejsik tyż to tyn nasz Jan ze Czarnolasu pisôł:
„Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć sie kolwiek dzieje:
Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień nadchodzi.”
Tak sie tyż terôzki medikuja, że to boło by na tela, trza ino jesce we sobota i niydziela (ja, przi Zaduszkach tyż!) deptać na nôjbliższy smyntôrz, i jesce kómuś ta świycka łoświycić, jesce jedyn pociorek zerzykać.
Tóż chowcie sie, trefiómy sie na kiyrchowie
czwartek, 30 października 2014
Sklinanie...
– Mamulko, mamulko a Lojzik pedziôł na naszygo faterka take żadne słowecko, ale take, iże sie festelnie gańbia, coby je sam pedzieć.
– A dyć rzyknij synek, rzyknij. Przecamć ci nic niy zrobia a we sobota... pojńdziesz do spowiydzi.
– Niy, niy mamulko, niy rzykna, ale rzyknijcie mi wy przodzij wszyjskie te słówecka, kiere gôdôcie zawdy na tatulka, kiej przijńdzie na sztajfnych szłapach po geltaku, i kiere nóm żeście zakôzali gôdać, to jô wóm skoża, kiere to bóło.
– A dyć rzyknij synek, rzyknij. Przecamć ci nic niy zrobia a we sobota... pojńdziesz do spowiydzi.
– Niy, niy mamulko, niy rzykna, ale rzyknijcie mi wy przodzij wszyjskie te słówecka, kiere gôdôcie zawdy na tatulka, kiej przijńdzie na sztajfnych szłapach po geltaku, i kiere nóm żeście zakôzali gôdać, to jô wóm skoża, kiere to bóło.
środa, 29 października 2014
Trzyźby kopidoł...
Pôłnia tego naszygo miesiónczka. Nadrzistany karlus przisnół sie na smyntôrzu. Deczko sie niyskorzi łocuciół, kukô, noc, miesiónczek blynduje po ślypiach, biere sie coby pójńść ze tego kiyrhofa raus a tu gawcy: kopidoł kopie grób.
– He, he – pomedikowoł tyn karlus – trza bydzie tego kopidoła ździebko przelynknóńć...
Prziszôł tak ku niymu opatrenie, po cichuśku i kiej już bół blank kole niygo, wrzysknół:
– HUHUHU!!!
A tyn kopidoł nic, choby go niy słyszôł, choby sie nic niy przidarziło; dalszij bajstluje tyn nowy grób. Nó, tóż tyn karlus juzaś:
– HUHUHU!!!
I juzaś nic, kopidoł kopie dalszij i ani sie niy łobejzdrzôł fto tam tak rycy. Nó, to tyn łożyrok jesce roz te jejigo:
– HUHUHU!!!
I juzaś blank sie tyn kopidoł niy przelynknół ino kopie dalszij. Łobyrtnół sie tyn łochlapus na krómfleku i poszôł do bramy smyntôrza. Już, już miôł łozewrzić wróta tego smyntôrza a sam nôgle ze zadku ftosik prask ci go bez łeb szaflóm!
– Niy, niy! Kciołeś sie ty giździe poszpacyrować, to szpacyruj, ale sam za tyn smyntôrz wylazować to ty na isto niy bydziesz!!!
– He, he – pomedikowoł tyn karlus – trza bydzie tego kopidoła ździebko przelynknóńć...
Prziszôł tak ku niymu opatrenie, po cichuśku i kiej już bół blank kole niygo, wrzysknół:
– HUHUHU!!!
A tyn kopidoł nic, choby go niy słyszôł, choby sie nic niy przidarziło; dalszij bajstluje tyn nowy grób. Nó, tóż tyn karlus juzaś:
– HUHUHU!!!
I juzaś nic, kopidoł kopie dalszij i ani sie niy łobejzdrzôł fto tam tak rycy. Nó, to tyn łożyrok jesce roz te jejigo:
– HUHUHU!!!
I juzaś blank sie tyn kopidoł niy przelynknół ino kopie dalszij. Łobyrtnół sie tyn łochlapus na krómfleku i poszôł do bramy smyntôrza. Już, już miôł łozewrzić wróta tego smyntôrza a sam nôgle ze zadku ftosik prask ci go bez łeb szaflóm!
– Niy, niy! Kciołeś sie ty giździe poszpacyrować, to szpacyruj, ale sam za tyn smyntôrz wylazować to ty na isto niy bydziesz!!!
wtorek, 28 października 2014
Lajerman i papagaj...
Jakimuś ci tam lajermanowi na łodpuście śmietnół, pitnół papagaj, takô srogô papuga, kierô poradziyła gôdać. Możno sie łónyj i zmierzło te côłkie wróżynie, planetowanie ze szkartków i pofurgła ci hań-tam we świat. Furgała dosik trocha, aże blank łoklapła i zicła sie we jednyj wsi na stromie. Merknół ci jóm tam jedyn pampóń, a beztóż, iże jesce takigo ptôka-cudôka, takigo dziurdziocha niy widziôł, przimyknół tak opaternie, podloz do tego stroma, wlôz na wiyrch... i już, już miôł ucapić, chycić tego dziwôka, kiej sam łorôz tyn papagaj łotwiyrô ta swoja japa, tyn dziób i skrzecy:
– Co jes lółz, czego pó mie kcesz?
Zestrachany chop chnet by ze tego stroma śleciôł. Deczko sie spamiyntôł, symnół pitówa z gowy i gôdô do tego papagaja:
– Przebôczóm łóni, alech jô sie medikowôł, co łóni sóm ptôk!!!
I beztóż jô tyż niy zawdy miarkuja eźli tyn, co gôdô we Syjmie, to jes ptôk, lebo mie za lebra, za ptôka robi i za balek ciśnie.
– Co jes lółz, czego pó mie kcesz?
Zestrachany chop chnet by ze tego stroma śleciôł. Deczko sie spamiyntôł, symnół pitówa z gowy i gôdô do tego papagaja:
– Przebôczóm łóni, alech jô sie medikowôł, co łóni sóm ptôk!!!
I beztóż jô tyż niy zawdy miarkuja eźli tyn, co gôdô we Syjmie, to jes ptôk, lebo mie za lebra, za ptôka robi i za balek ciśnie.
poniedziałek, 27 października 2014
Cufalowe powstańce...
Spichli my sie ze pôróma kamratóma i pokulwitali sie do szynku na piwo. Nó, i jak to mómy we zwyku: tyn jedna laga, tyn drugo laga, trzeciô, szczwôrtô laga i... wiyncyj grzychów niy spómna (i niy za wszyskie żałuja – to już pewnikym znôcie, prôwda?).
Troszycka zetwało... a tu łorôzki jak cosik niy gruchnie, cosik tómpło i gawca sie a sam ze tego naszygo dynkmala na przimo werku, ślazuje tyn powstaniec ślónski, kiery mô fresa łod tego kuźnika Ligonia. Jezderkusie! Myśla, iże na isto bydzie szczwôrte powstanie ślónskie. Bo dejcie ino pozór. Postawiyli tego Powstańca gynał na przimo werku, kiery sie „Kościuszko” mianuje, coby durch wachowôł eli by tyj huty fto niy ebnół. Nale, Łón sie tak zamamlasiół, iże mu spode graców côłkô huta zachachmynciyli a do kupy śnióm, to jesce ta naszô chorzowsko masarnia. Nó toć. Wierza, iże szczwôrte powstanie musi możno być. Nic, ino trza gywery i pistółle ze chlywików abo spod wonglo skludzić do dóm, bo moge być gorko.... I tu ci mie moja Elza łocucióła:
– Wstôwej ty giździe pieróński, môsz tu bónclok maślónki, giskana zeltra i niy śpiywej na côłki karpyntel „Do bytóńskich strzelców wojsko zacióngajóm”.
Troszycka zetwało... a tu łorôzki jak cosik niy gruchnie, cosik tómpło i gawca sie a sam ze tego naszygo dynkmala na przimo werku, ślazuje tyn powstaniec ślónski, kiery mô fresa łod tego kuźnika Ligonia. Jezderkusie! Myśla, iże na isto bydzie szczwôrte powstanie ślónskie. Bo dejcie ino pozór. Postawiyli tego Powstańca gynał na przimo werku, kiery sie „Kościuszko” mianuje, coby durch wachowôł eli by tyj huty fto niy ebnół. Nale, Łón sie tak zamamlasiół, iże mu spode graców côłkô huta zachachmynciyli a do kupy śnióm, to jesce ta naszô chorzowsko masarnia. Nó toć. Wierza, iże szczwôrte powstanie musi możno być. Nic, ino trza gywery i pistółle ze chlywików abo spod wonglo skludzić do dóm, bo moge być gorko.... I tu ci mie moja Elza łocucióła:
– Wstôwej ty giździe pieróński, môsz tu bónclok maślónki, giskana zeltra i niy śpiywej na côłki karpyntel „Do bytóńskich strzelców wojsko zacióngajóm”.
piątek, 24 października 2014
Werkmajster....
Majster we werku łobsztalowôł na niydziela, na tuplówka takigo jednygo smelcyrza, kiery sie Kwicoł mianowôł. Wszyjske chopy prziszli do roboty we niydziela, ino Kwicoł niy. We pyndziałek majster dopôd tego Kwicoła i pytô:
– Czamuś giździe pierónowy wczorej do roboty niy prziszôł?
– Ano, bo bółech we kościele – pado szportnie Kwicoł.
– A niy słyszôłeś czasym jak tam śpiywali: Duszo moja suchej Pana?
– Niy, niy słyszôł żech – pado na to Kwicoł. – Jôch ino słyszôł jak śpiywali: Już żech dosik robiół dlô ciebie czowiece.
– Czamuś giździe pierónowy wczorej do roboty niy prziszôł?
– Ano, bo bółech we kościele – pado szportnie Kwicoł.
– A niy słyszôłeś czasym jak tam śpiywali: Duszo moja suchej Pana?
– Niy, niy słyszôł żech – pado na to Kwicoł. – Jôch ino słyszôł jak śpiywali: Już żech dosik robiół dlô ciebie czowiece.
czwartek, 23 października 2014
Gowa boli...
– Panie dochtorze, mie ci ciyngiym pierónym boli gowa – pado Ecik.
– To pewnikiym słepiecie za tela gorzôły.
– A kaj tam, jô blank gorzôły niy tintóm, jô niy ciyrpia gorzôły.
– Nó, tóż pewnikiym festelnie kurzicie cygarety.
– A dyć kaj tam! Jô we życiu niy zakurzół żôdnyj cygarety, niy móm rôd tabaki.
– Nó, tóż możno idziecie za niyskoro we wieczór spać i jesce wyrobiôcie ze staróm po pierzinóm.
– A dyć jô jes samotny i już ło dziesióntyj nynóm nikiej bajtel, choby śpikol po kómpaniu.
– Cosik mi sie widzi, iże tym tuplym ta waszô „aureola” jes pewnikiym za knap i we palica wôs ciśnie!!!
– To pewnikiym słepiecie za tela gorzôły.
– A kaj tam, jô blank gorzôły niy tintóm, jô niy ciyrpia gorzôły.
– Nó, tóż pewnikiym festelnie kurzicie cygarety.
– A dyć kaj tam! Jô we życiu niy zakurzół żôdnyj cygarety, niy móm rôd tabaki.
– Nó, tóż możno idziecie za niyskoro we wieczór spać i jesce wyrobiôcie ze staróm po pierzinóm.
– A dyć jô jes samotny i już ło dziesióntyj nynóm nikiej bajtel, choby śpikol po kómpaniu.
– Cosik mi sie widzi, iże tym tuplym ta waszô „aureola” jes pewnikiym za knap i we palica wôs ciśnie!!!
środa, 22 października 2014
Kamrat ze srogóm ojlóm...
Podzim (a idzie już chnetki zima ku nóm), to jes fajny czôs we przirodzie tela, co niy dlô kôżdego. Nôjgorzij to przi terôźnij jesiyni wylôz Jółzel ze drugigo sztoku. Skuli tego, iże mu łojce dali na krzcie Józef (bo sie urodziół we tego świyntygo), to terôzki choby gorol fajruje do kupy geburstak i ku tymu Józefa. Tak tyż bóło na bezrok roka. Ida sie tak na drugi dziyń po tym jejigo gyburstaku bez siyń a sam lejzie Jółzel z dupnóm ojlóm na gowie.
– Co jes Jółzel ? Fto ci takô buła przirychtowôł ?
– Wiysz, miôłech gyburstak i trocha żech ze kamratóma potintôł. Niyskorzij przikwanckôłech sie do dóm, a we siyni ćma nikiej u nyjgra w dupie, i takech sie zamamlasiół, iżech śtyry godziny medikowôł: przeca stoja sam przed mojimi dźwiyrzami... ino blank ci niy miarkuja cych jes jesce we siyni, cy jużech jes we mojim antryju ?
– I łod tego môsz ta buła na palicy ?
– Niy, niy łod tego, ino beztóż, iże mie moja starô chlistła maślónkóm !
– Maślónkóm ? I łod tyj maślónki môsz ta ojla i srogachny kalniok?
– Nó ja. Ino żech ci niy pedziôł, co ta maślónka bóła we bóncloku !
Terozki już wiycie, iże moge sie bele co przidarzić, bo sie te nasze baby take jakiesik diosecko dopolóne i nerwyjs porobiyli !
– Co jes Jółzel ? Fto ci takô buła przirychtowôł ?
– Wiysz, miôłech gyburstak i trocha żech ze kamratóma potintôł. Niyskorzij przikwanckôłech sie do dóm, a we siyni ćma nikiej u nyjgra w dupie, i takech sie zamamlasiół, iżech śtyry godziny medikowôł: przeca stoja sam przed mojimi dźwiyrzami... ino blank ci niy miarkuja cych jes jesce we siyni, cy jużech jes we mojim antryju ?
– I łod tego môsz ta buła na palicy ?
– Niy, niy łod tego, ino beztóż, iże mie moja starô chlistła maślónkóm !
– Maślónkóm ? I łod tyj maślónki môsz ta ojla i srogachny kalniok?
– Nó ja. Ino żech ci niy pedziôł, co ta maślónka bóła we bóncloku !
Terozki już wiycie, iże moge sie bele co przidarzić, bo sie te nasze baby take jakiesik diosecko dopolóne i nerwyjs porobiyli !
wtorek, 21 października 2014
Papagaj i mobilniok ...
Terôzki mómy te moderne mobilnioki bez ftorych już ci chnet żôdyn niy poradzi sie łobyjńść. Ale moge być śniymi tyż i srogachnô utropa. Gynał jak ze Ecikiym łod Góminiorki.
Przijechôł ci bół Ecik trzi lata tymu nazôd ze zanatorijum a sam rechnóng za telefółn – łoziymset złocioków. Żôdyn mu sie we chałpie niy prziznôł, coby kajsik telefóniyrowôł. Nó, kuknół tak Ecik naobkoło i uzdôł, co to pewnikiym tyn jego papagaj. Ecik biere tego papagaja za piyrze i rycy:
– Kaj żeś ty giździe dioseki telefóniyrowôł?
– No, tak po prôwdzie panoczku to... na „party line” do Kasi Figury! – padô tyn ptôk, bo to bół samiec.
– Kiej jesce rółz bydziesz tam zwóniół, to cie ty łochyntolu pieróński łoszkubia ze piyrzô i powiesza na gipsdece – pado Ecik łozgzukany.
Na bezrok gynał tak samo lajera tela ino, co to już terôzki prziszło tysiónc złocioków. Jak pedziôł skorzij, tak i zrobiół. Przibiół tego papagaja za krzidła do ściany i łostawiół. Tyn papagaj tak sie ino żadnie gawcół naobkoło aże ujzdrzôł Pónbóczka przibitego do krziża. Nôjprzodzij nic niy gôdôł, ino sie dziwowôł, filowôł tak ci na tyn krziż. Po jakiesik kwilce pytô sie przibitego na krziżu:
– Suchej ino ty! A dugo tak już samtukej wisisz na tym krziżu ?
– Anó, bydzie bez dwa tysiónce lôt, kiej mie te łoszkliwce Żydy powiesiyli.
– (???) Dwa tysiónce lôt?..... To kaj żeś ty do pieróna dzwóniół ???
Przijechôł ci bół Ecik trzi lata tymu nazôd ze zanatorijum a sam rechnóng za telefółn – łoziymset złocioków. Żôdyn mu sie we chałpie niy prziznôł, coby kajsik telefóniyrowôł. Nó, kuknół tak Ecik naobkoło i uzdôł, co to pewnikiym tyn jego papagaj. Ecik biere tego papagaja za piyrze i rycy:
– Kaj żeś ty giździe dioseki telefóniyrowôł?
– No, tak po prôwdzie panoczku to... na „party line” do Kasi Figury! – padô tyn ptôk, bo to bół samiec.
– Kiej jesce rółz bydziesz tam zwóniół, to cie ty łochyntolu pieróński łoszkubia ze piyrzô i powiesza na gipsdece – pado Ecik łozgzukany.
Na bezrok gynał tak samo lajera tela ino, co to już terôzki prziszło tysiónc złocioków. Jak pedziôł skorzij, tak i zrobiół. Przibiół tego papagaja za krzidła do ściany i łostawiół. Tyn papagaj tak sie ino żadnie gawcół naobkoło aże ujzdrzôł Pónbóczka przibitego do krziża. Nôjprzodzij nic niy gôdôł, ino sie dziwowôł, filowôł tak ci na tyn krziż. Po jakiesik kwilce pytô sie przibitego na krziżu:
– Suchej ino ty! A dugo tak już samtukej wisisz na tym krziżu ?
– Anó, bydzie bez dwa tysiónce lôt, kiej mie te łoszkliwce Żydy powiesiyli.
– (???) Dwa tysiónce lôt?..... To kaj żeś ty do pieróna dzwóniół ???
poniedziałek, 20 października 2014
Ło gorzôłeczce...
Ludzie roztomiyłe! Przeca takigo fajrowanio to ani Amerikóny, ani Miymce by niy szczimali. A bydymy ale poradzymy fajrować, aże poradzymy. A dyć kiela idzie tyj gorzôły, machmolu i zajdli piwa wysłepać? A Polôk poradzi, Polôk... musi poradzić! Bo Polôk (tym tuplym i Ślónzôk) – jak ci to gôdôł jedyn Rus, Alosza Awdiejew, kiery sie sam do nôs przikludziół – jes ci tak „gynetycznie” nasztalowany, iże bez gorzôły, to ani dziecek niy poradzi napochać. Polôk ci do bajstlowanio bajtli musi mieć zawdy trzi „p”: po ćmoku, pod dekóm i po halbie!!! A razinku to my sie pôra lôt tymu nazôd wryli, wczepurzyli do tyj côłkij „Uniji Ojropyjskij”. Ino, eźli tam, we tyj Ojropie tak na isto poradzóm spokopić wiela to my richtik do jednygo chyrtónia ślejymy, poradzymy chlistnóńć?
Dóm Wóm bajszpil. Dejmy na to taki Japóńcyk abo inkszy, co to mô szage ślypia. Wyduldô taki istny liter i zarôzki ci świtnie w kalyndôrz. Niy ma Japóńca – niy ma problyma, pra? A Polôk? Polôk luchnie tyż liter-dwa na łeb i możno wykopyrtnie, ale jesce do imyntu, jesce blank ci przeca niy świtnół. Łón ci dziepiyro medikuje kaj by sam jesce jedna gryfnô halbecka, abo i dwie, spatrzeć?
Niykierzy, to sie latośniyskoro na wiesna ani niy spomiarkowali, iże na sztandach szło sie juń lajstnóńć latośne łogórki, tómaty, cześnie, sztachloki lebo zimioki, bo przefajrowali aże côłki môj aże do „Dnia Dziecek”. Tak ci tyż bóło i ze naszym Bercikiym łod Majzlinyj, kiery sie spamiyntôł dziepiyro we czerwiyniu.
– Ty giździe diosecki, ty ślywoku, łożyroku – larmowała łod rańca jejigo starô na côłkô siyń i tyrała za Bercikiym ze nudelkulóm.
– Tyś bół wczorej taki naprany, iżeś nupel łod naszygo maluśkigo Hanyska tónkôł we piwie i kazywôłeś mu go ciyngiym cyckać. Tego je już za tela. Musisz sie sam terozki łobiyrać: abo jô... abo piwo!!!
– Aaa, ep, aaa... wiela to tyż mô być tego piwa ???
Tropióm sie niyftorzy, iże jô durch szktyflóm ło gorzôle. Nó ale, tak ci to już u nôs jes. Jes możebny u Poloków tref bez gorzôły? Niy! Bo, co to tak richtik jes taki tref bez machmolu?
Anó przilazujóm ludzie wrółz, gawcóm sie, kukajóm. Niy ma gorzôły, to i niy poradzóm ci sie... trefić. Napoczynajóm sznupać bele kaj za gorzôłóm. Eźli nojńdóm, to sie spichnóm, to sie trefióm i bydzie trefóng. A eźli niy nojńdóm? To bydzie... „konferencyjô”. Nó, i môcie już terôzki wszyjsko gynał wytuplikowane!
Dóm Wóm bajszpil. Dejmy na to taki Japóńcyk abo inkszy, co to mô szage ślypia. Wyduldô taki istny liter i zarôzki ci świtnie w kalyndôrz. Niy ma Japóńca – niy ma problyma, pra? A Polôk? Polôk luchnie tyż liter-dwa na łeb i możno wykopyrtnie, ale jesce do imyntu, jesce blank ci przeca niy świtnół. Łón ci dziepiyro medikuje kaj by sam jesce jedna gryfnô halbecka, abo i dwie, spatrzeć?
Niykierzy, to sie latośniyskoro na wiesna ani niy spomiarkowali, iże na sztandach szło sie juń lajstnóńć latośne łogórki, tómaty, cześnie, sztachloki lebo zimioki, bo przefajrowali aże côłki môj aże do „Dnia Dziecek”. Tak ci tyż bóło i ze naszym Bercikiym łod Majzlinyj, kiery sie spamiyntôł dziepiyro we czerwiyniu.
– Ty giździe diosecki, ty ślywoku, łożyroku – larmowała łod rańca jejigo starô na côłkô siyń i tyrała za Bercikiym ze nudelkulóm.
– Tyś bół wczorej taki naprany, iżeś nupel łod naszygo maluśkigo Hanyska tónkôł we piwie i kazywôłeś mu go ciyngiym cyckać. Tego je już za tela. Musisz sie sam terozki łobiyrać: abo jô... abo piwo!!!
– Aaa, ep, aaa... wiela to tyż mô być tego piwa ???
Tropióm sie niyftorzy, iże jô durch szktyflóm ło gorzôle. Nó ale, tak ci to już u nôs jes. Jes możebny u Poloków tref bez gorzôły? Niy! Bo, co to tak richtik jes taki tref bez machmolu?
Anó przilazujóm ludzie wrółz, gawcóm sie, kukajóm. Niy ma gorzôły, to i niy poradzóm ci sie... trefić. Napoczynajóm sznupać bele kaj za gorzôłóm. Eźli nojńdóm, to sie spichnóm, to sie trefióm i bydzie trefóng. A eźli niy nojńdóm? To bydzie... „konferencyjô”. Nó, i môcie już terôzki wszyjsko gynał wytuplikowane!
piątek, 17 października 2014
Żaba...
Rółzczasu jedna baba prziszła na te idy, wypokopióła, coby sprawić swojimu chopowi na gyburstak jakigosik zwiyrzôka. Pokwanckała sie do takigo sklepu zoologicznygo. Ale tam wszyjske gryfne zwiyrzôki byli dló nij za droge. Już blank łoklapniónô pytô sie przedowacza:
– Môcie sam możno jakosik tóńszô gadzina, mynij wercite zwiyrzôki?
– Ze tych tóńszych mómy ino rapitółza, żaba za 50 złocioków.
– Żaba za 50 złocioków? A po jakiymu tak drogo? – pytô sie dalszij baba.
– Bo ta razinku rapitółza, ta żaba, paniczko, jes blank wyjóntkowô... łóna poradzi nôjlepszij robić chopóm... laska!
Baba dugo niy medikowała i sprawióła se ta żaba. Rachowała tyż na to, iże ta rapitółza wyrynczy jóm we tyj niyprzijymnyj, gańbióncyj dló nij robocie. Kej już prziszôł gyburstak jeji chopa baba dała mu tyn gyszynk, ta żaba i zakwôlóła mu jeji niymożybny kómszt robiyniô laski, robiyniô... loda. Chop deczko bół podyjzdrzliwy, ale uzdôł, co jesce we tyn sóm wieczór wypróbuje ta żaba.
Fest już po północce baba łobudziyli dziwoke klangi, ftore dochodziyli ze kuchyni. Stanóła i poszła łobôczyć, cóż tyż to sie tam dziyje. Kej już wlazła do kuchyni uwidziała swojigo chopa i ta razinku rapitółza jak łoba wrółz bletrujóm ksiónżka kucharskô. Wele nich poustôwiane byli roztomajte gôrki i tygliki. Moc zadziwiónô baba spytała:
– A po jakymu sztudiyrujecie ksiónżka kucharskô ło tyj godzinie?
– Suchej ino babo! Jak ino ta żaba naumi sie warzić – ty wypierdalôsz!
– Môcie sam możno jakosik tóńszô gadzina, mynij wercite zwiyrzôki?
– Ze tych tóńszych mómy ino rapitółza, żaba za 50 złocioków.
– Żaba za 50 złocioków? A po jakiymu tak drogo? – pytô sie dalszij baba.
– Bo ta razinku rapitółza, ta żaba, paniczko, jes blank wyjóntkowô... łóna poradzi nôjlepszij robić chopóm... laska!
Baba dugo niy medikowała i sprawióła se ta żaba. Rachowała tyż na to, iże ta rapitółza wyrynczy jóm we tyj niyprzijymnyj, gańbióncyj dló nij robocie. Kej już prziszôł gyburstak jeji chopa baba dała mu tyn gyszynk, ta żaba i zakwôlóła mu jeji niymożybny kómszt robiyniô laski, robiyniô... loda. Chop deczko bół podyjzdrzliwy, ale uzdôł, co jesce we tyn sóm wieczór wypróbuje ta żaba.
Fest już po północce baba łobudziyli dziwoke klangi, ftore dochodziyli ze kuchyni. Stanóła i poszła łobôczyć, cóż tyż to sie tam dziyje. Kej już wlazła do kuchyni uwidziała swojigo chopa i ta razinku rapitółza jak łoba wrółz bletrujóm ksiónżka kucharskô. Wele nich poustôwiane byli roztomajte gôrki i tygliki. Moc zadziwiónô baba spytała:
– A po jakymu sztudiyrujecie ksiónżka kucharskô ło tyj godzinie?
– Suchej ino babo! Jak ino ta żaba naumi sie warzić – ty wypierdalôsz!
czwartek, 16 października 2014
Jesce rółz ło sklerółzie ...
Bo côłkie nasze życie to jes tako srogo côrno dziura, do kieryj ślatujóm wszyjskie minutki, godziny, dnie, tydnie i miesiónce, kiere tracymy na wszyjsko, co jes blank mało ważne, na roztopiyrzanie sie, na uwijaczka za betkami. Jes to na isto czas, kiery my utónkali we haźliku, i jesce niy spuściyli wody. A niyskorzij nóm łostôwajóm ino srogie dziury we filipie – jak to angyjbery gôdajóm – „zaniki pamięci” abo sie przikludzi ta diosecko sklerółza. I nôjlepszij to wyeklerowôł boł kiejsik edyn Redachtor we łozprowce ze tym wicmanym Drozdóm, a jô Wóm to terôzki rzykna, tela iże po naszymu:
– Wiysz – pado jedyn istny do kamrata – mój dochtór mi pedzioł, co jô móm dupne luki we pamiyńci.
– Ja, gôdôsz? A ftory dochtór ci to pedziôł? – pytô sie tego istnego kamrat.
– Nó, jak by ci to pedzieć? To bydzie ździebko dugszo gôdka, ale posuchej. Wiysz kajsik tam we tyj naszyj Ojropie jes taki gryfny kraj, kaj jes zawdy fest gorko, sóm gryfne dziołchy i ...
– Ja, wiym, Horwacjô, pra?
– Niy, niy, dalszij na zachód ...
– Wiym, wiym Grecja!
– Ja, môsz prawie, Grecja – pado tyn istny – i tam ci żół taki srogi poeta ... jezderkusie jak go mianowali?
– Homer – podpowiadô kamrat.
– Ja, ja, môsz prawie, to bół Homer, i łón naszkryfloł cosik ło takij srogij wojnie, i pierónym dugim wandrowaniu do dóm ...
– Nó, naszkryfloł bół „Iliada” i „Odyseja” ...
– Ja, ja, już sie spóminóm, bo to bóło ło tyj wojnie trojańskij, pra? – pytô sie tyn istny. – A ta wojna trojańsko to boła skuli jakisik baby, pra?
– Nó, ja. Skuli piyknyj Heleny.
– Nó, widzisz ... Helena, Hela ... Hela – wrzesknół tyn istny do antryja – a rzyknij mi ino jak sie mianuje tyn dochtór, kiery mi pedziôł, co to jô móm te luki we pamiyńci!!!
Bo na isto możno to i prôwda, co los, życie zawiyrô nóm przed sznupóm jedne dźwiyrze, coby zarôzki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nôjgorszy jes wtynczôs tyn diosecki przecióng, pra?
– Wiysz – pado jedyn istny do kamrata – mój dochtór mi pedzioł, co jô móm dupne luki we pamiyńci.
– Ja, gôdôsz? A ftory dochtór ci to pedziôł? – pytô sie tego istnego kamrat.
– Nó, jak by ci to pedzieć? To bydzie ździebko dugszo gôdka, ale posuchej. Wiysz kajsik tam we tyj naszyj Ojropie jes taki gryfny kraj, kaj jes zawdy fest gorko, sóm gryfne dziołchy i ...
– Ja, wiym, Horwacjô, pra?
– Niy, niy, dalszij na zachód ...
– Wiym, wiym Grecja!
– Ja, môsz prawie, Grecja – pado tyn istny – i tam ci żół taki srogi poeta ... jezderkusie jak go mianowali?
– Homer – podpowiadô kamrat.
– Ja, ja, môsz prawie, to bół Homer, i łón naszkryfloł cosik ło takij srogij wojnie, i pierónym dugim wandrowaniu do dóm ...
– Nó, naszkryfloł bół „Iliada” i „Odyseja” ...
– Ja, ja, już sie spóminóm, bo to bóło ło tyj wojnie trojańskij, pra? – pytô sie tyn istny. – A ta wojna trojańsko to boła skuli jakisik baby, pra?
– Nó, ja. Skuli piyknyj Heleny.
– Nó, widzisz ... Helena, Hela ... Hela – wrzesknół tyn istny do antryja – a rzyknij mi ino jak sie mianuje tyn dochtór, kiery mi pedziôł, co to jô móm te luki we pamiyńci!!!
Bo na isto możno to i prôwda, co los, życie zawiyrô nóm przed sznupóm jedne dźwiyrze, coby zarôzki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nôjgorszy jes wtynczôs tyn diosecki przecióng, pra?
środa, 15 października 2014
Fto naprany...
Niyskoro we nocy łozewrziły sie ze srogim gruchym dźwiyrze pomiyszkaniô i do antryju wklechtôł sie na festelnie sztajfnych szłapach chop. Łobalół ci sie na łostatku, sztreknół sie, wkarowôł do kuchyni i ściepuje ze garca, kiery stôł na kocherze dekel, nabiyrô gorzcióma zupa, szpluchtô nióm gymba. Zatym chytô tyn garniec i wylywô côłkô jejigo zawartóść na swoja palica.
– A niy mogesz to łochyntolu, naprańcu stopieróński ganc ajnfach nalôć se tyj zupy do talyrza? – pytô po cichuśku razinku przecucónô jejigo baba, kierô styrcała we habeli, we nachthymdzie.
– Cicho!... Fto sam jes kurwa naprany? – wrzescy jak nôjynty chop. – Jôch kurwa naprany? Ja? Jôch nadrzistany?
– A niy mogesz to łochyntolu, naprańcu stopieróński ganc ajnfach nalôć se tyj zupy do talyrza? – pytô po cichuśku razinku przecucónô jejigo baba, kierô styrcała we habeli, we nachthymdzie.
– Cicho!... Fto sam jes kurwa naprany? – wrzescy jak nôjynty chop. – Jôch kurwa naprany? Ja? Jôch nadrzistany?
wtorek, 14 października 2014
Słómka...
Dwóch dresiôrzy kómpało sie we rzyce i łorôz wyłówióło... zezwłóki. A tyn niyboszczyk bół już festelnie zezielóniały. Bez zglyndu na to, te chachary pomyśleli, iże potrza czowieka retnóńć. Tak tyż zrobiyli. Piyrszy śnich robiół, wiycie, ta reanimacyjô. Wbiół mu słómka do rzici i dmuchôł. Zdziebko sie usiotôł i beztóż pedziôł do drugigo:
– Terôzki ty mogesz dmuchać!
A tyn drugi wyjmnół ta słómka niyboszczykowi ze rzici, łobróciół jóm na drugô stróna i rzyknół:
– Wiysz! Żadzi mie to, brzidza sie po cia!
– Terôzki ty mogesz dmuchać!
A tyn drugi wyjmnół ta słómka niyboszczykowi ze rzici, łobróciół jóm na drugô stróna i rzyknół:
– Wiysz! Żadzi mie to, brzidza sie po cia!
piątek, 10 października 2014
Burdel...
Spómniało mi sie ło tych modernych prezyrwatywach, na kiere my zawdy gôdali kondóny, bo łostatnio trefiół żech Hajnusia łod Dudcynyj. Jes ci łón taki chudy, mizerowaty i côłkiym niywizgyrny karlus. Nale, jak kôżdy zdrowy chop, tyż mu sie babska zachciało, uwidziało. Siedli my sie przi piwie w tym ichnim „Pubie” (choby niy mogła to być dôwnô kaczma lebo szynk) i Hajnuś zacynô ryjda:
– Wiysz Ojgyn, poszołech zeszło sobota do burdelu. Jak to przi sobocie, festelnie łoszpluchtany, wykompany, wypachniony i pod bindrym i gôdóm do tyj pufmuter, coby mi narajóła jakosik modô, gryfnô i blank cicho dziołcha; niy ciyrpia rajculów ani sekutniców. Łóna, ta pufmuter, ci tak ino na mie kukła i poswała ci mie do izby w kieryj już gotowo leżała (côłkiym sago) takô jedna niymówa. Trocha ci mi sie łona dziwocno wydôwała, ale co tam, biera sie wartko do roboty.
– Hajnuś, ty to tak gôdôsz jakby to bóła sznita ze fetym – gôdóm ci jô do niygo – niy bóło cie gańba? Co ty terôzki naszymu Farorzowi bydziesz rzóndziół we tyj suchatelnicy na spowiydzi wielkanocnyj?
– Niy Ojgyn, takô ci łóna boła cicho i takô jakosik niyruchawô. Cosik mi sie w niyj niy spodobało. I wiysz co? – gôdô dalij Hajnuś i aże go febrzisko tyrpie – pogłôskôł, pohajôł żech ci jóm troszycka i lekuśko żech jóm bajsnoł we gynik. I tu mie ło mało pierón niy szczelół. Łóna ci ino gwizdła, pierdła i wartko bez łokno wypyrtła, wyfukła.
Hajnuś cyś ty łogup, co ty mi za pierdoły wciskôsz? Bez łokno ci łona wyskocóła?
– Ja Ojgyn. Dziepiyro wtynczos żech ci sie kapnół, iże bóła to takô gumipupa, taki luftbalóng dlô chopów, co ci je terôzki z Miymiec prziwożóm.
Tak ci sie myśla, że dobry cowiek to i we burdelu sie może pierónym drzistnóńć.
– Wiysz Ojgyn, poszołech zeszło sobota do burdelu. Jak to przi sobocie, festelnie łoszpluchtany, wykompany, wypachniony i pod bindrym i gôdóm do tyj pufmuter, coby mi narajóła jakosik modô, gryfnô i blank cicho dziołcha; niy ciyrpia rajculów ani sekutniców. Łóna, ta pufmuter, ci tak ino na mie kukła i poswała ci mie do izby w kieryj już gotowo leżała (côłkiym sago) takô jedna niymówa. Trocha ci mi sie łona dziwocno wydôwała, ale co tam, biera sie wartko do roboty.
– Hajnuś, ty to tak gôdôsz jakby to bóła sznita ze fetym – gôdóm ci jô do niygo – niy bóło cie gańba? Co ty terôzki naszymu Farorzowi bydziesz rzóndziół we tyj suchatelnicy na spowiydzi wielkanocnyj?
– Niy Ojgyn, takô ci łóna boła cicho i takô jakosik niyruchawô. Cosik mi sie w niyj niy spodobało. I wiysz co? – gôdô dalij Hajnuś i aże go febrzisko tyrpie – pogłôskôł, pohajôł żech ci jóm troszycka i lekuśko żech jóm bajsnoł we gynik. I tu mie ło mało pierón niy szczelół. Łóna ci ino gwizdła, pierdła i wartko bez łokno wypyrtła, wyfukła.
Hajnuś cyś ty łogup, co ty mi za pierdoły wciskôsz? Bez łokno ci łona wyskocóła?
– Ja Ojgyn. Dziepiyro wtynczos żech ci sie kapnół, iże bóła to takô gumipupa, taki luftbalóng dlô chopów, co ci je terôzki z Miymiec prziwożóm.
Tak ci sie myśla, że dobry cowiek to i we burdelu sie może pierónym drzistnóńć.
czwartek, 9 października 2014
Bôjka...
Jakô jes nôjkrótszô bôjka ze „happy end-em” ? Niy miarkujecie ? Nó, tóż sie poczytejcie:
Dôwno, dôwno tymu jedyn istny, jedyn fyrniok spytôł libeźnie swoja dziołcha, swoja libsta:
– A wydôsz ty sie za mie, ja ?
Łóna po jakijsik kwilce łodpedziała:
– Niy!
I tyn karlus, a terôzki już stary chop żyje dugo i szczyśnie, pyndaluje na ryby, na góny i na fusbalszpile, grô we tego modernego „golfa”, słepie piwsko i robi co ino kce, i kiej ino ma na to szkrabka.
Dôwno, dôwno tymu jedyn istny, jedyn fyrniok spytôł libeźnie swoja dziołcha, swoja libsta:
– A wydôsz ty sie za mie, ja ?
Łóna po jakijsik kwilce łodpedziała:
– Niy!
I tyn karlus, a terôzki już stary chop żyje dugo i szczyśnie, pyndaluje na ryby, na góny i na fusbalszpile, grô we tego modernego „golfa”, słepie piwsko i robi co ino kce, i kiej ino ma na to szkrabka.
środa, 8 października 2014
Rapitółzy...
Za górami, za lasami żyła se gryfnistô, niyzalyżnô, zadufanô we sia ksiynżnô. Rółzczasu natrefióła na rapitółza, srogachnô żaba, kierô zicła sie na berdze i fórt zaziyrała, filowała na brzyg, na kraj niyzakalónego subla poblisku jeji zómku. Ta rapitółza fukła tyj ksiynżnyj na klin i pedziała:
– Gryfnô paniczko, bółech kejsik sztramskim ksiónżóm, aże rółzczasu starô, łoszkliwô heksa ciepła na mie przirok. Jednakowóż jedyn, jedziny twój kusik styknie, cobych juzaś stôł sie modym, szykownym i udatnym ksiónżóm jakim bółech skorzij. A wtynczôs, moja ty roztomiyło, weznymy ślub i bydymy do kupy ze mojóm mamulkóm gospodarzić we tym zómku. Tam bydziesz warzić mi wszelijake jôdło, prać moje prziłobleczynie, rodzić dziecka, i bydymy żyć dugo i szczyśnie...
We ta samo łodwieczerz rychtowała ksiynżnô wieczerzô, prziprôwiała jôdło biôłym winym i zółzóm zanowo-citrółnowóm i blank cichuśko ze chichraniym pomyślała:
– Nó, kurwa, niy miynia tak...
I dalszij łobrôcała szkwiyrcónce na tygliku żabie udka we paniyrce.
– Gryfnô paniczko, bółech kejsik sztramskim ksiónżóm, aże rółzczasu starô, łoszkliwô heksa ciepła na mie przirok. Jednakowóż jedyn, jedziny twój kusik styknie, cobych juzaś stôł sie modym, szykownym i udatnym ksiónżóm jakim bółech skorzij. A wtynczôs, moja ty roztomiyło, weznymy ślub i bydymy do kupy ze mojóm mamulkóm gospodarzić we tym zómku. Tam bydziesz warzić mi wszelijake jôdło, prać moje prziłobleczynie, rodzić dziecka, i bydymy żyć dugo i szczyśnie...
We ta samo łodwieczerz rychtowała ksiynżnô wieczerzô, prziprôwiała jôdło biôłym winym i zółzóm zanowo-citrółnowóm i blank cichuśko ze chichraniym pomyślała:
– Nó, kurwa, niy miynia tak...
I dalszij łobrôcała szkwiyrcónce na tygliku żabie udka we paniyrce.
wtorek, 7 października 2014
U psychijatikera....
Szprechcimer we knapszafcie ryjónowym kajsik we Polsce. Razinku jes szczwôrtek i przijimô dochtór psychijatiker. Wlazuje jedyn istny – tak wele 50 lôt stary, rubawy, ze glacóm na deklu gowy, we brylach, ździebko świdrzi i tak jakosik przeginô gowa na lewo.
– Nó, i na co sie panoczku uskargujecie? – pytô tyn dochtór.
– Aaa.. nó, anóóó... baba mi sie pu-pu-szczô!
– Nó, a kaj sam panoczku terôzki wiyrnyj baby szukać? – gôdô dochtór.
– Sy-sy-nek sie kaj-kaj-sik smy-smy-ko i pie-pieróń-pieróńsko cha-cha-rzi.
– Nó, ale przecamć jesce żôdnego niy zatrzas, prôwda? – dalszij sie pytô dochtór.
– Nó-nó-nó iii... js-js-jscóm we pojstrzodku nocy do prykola...
– Nó, tóż spróbujymy cosik szafnóńć tymu. Muszóm łóni panoczku społykać dwa razy na dziyń nervosol i przijńdziecie ku mie za dwa tydnie!
Po dwóch tydniach przilazuje tyn istny. Łozchichrany, we czerwiónych galotach, we krasiatym switrze...
– Nó, i co tam u wôs słychać? – pytô sie dochtór.
– Anó, zdô mi sie, co wszyjsko jes do porzóndku..
– A jak tam waszô panoczku babeczka?
– Anó, puszczô sie jak sie puszczała... ale kaj terôzki szukać wiyrnyj baby?
– A synek?
– Wyrôbiô i hóncwoci... ale żôdnego jesce niy zatrzas.
– A jak tam u wôs panoczku w nocy?
– Jscóm... ale do rana zawdy to zdónży wyschnóńć!
– Nó, i na co sie panoczku uskargujecie? – pytô tyn dochtór.
– Aaa.. nó, anóóó... baba mi sie pu-pu-szczô!
– Nó, a kaj sam panoczku terôzki wiyrnyj baby szukać? – gôdô dochtór.
– Sy-sy-nek sie kaj-kaj-sik smy-smy-ko i pie-pieróń-pieróńsko cha-cha-rzi.
– Nó, ale przecamć jesce żôdnego niy zatrzas, prôwda? – dalszij sie pytô dochtór.
– Nó-nó-nó iii... js-js-jscóm we pojstrzodku nocy do prykola...
– Nó, tóż spróbujymy cosik szafnóńć tymu. Muszóm łóni panoczku społykać dwa razy na dziyń nervosol i przijńdziecie ku mie za dwa tydnie!
Po dwóch tydniach przilazuje tyn istny. Łozchichrany, we czerwiónych galotach, we krasiatym switrze...
– Nó, i co tam u wôs słychać? – pytô sie dochtór.
– Anó, zdô mi sie, co wszyjsko jes do porzóndku..
– A jak tam waszô panoczku babeczka?
– Anó, puszczô sie jak sie puszczała... ale kaj terôzki szukać wiyrnyj baby?
– A synek?
– Wyrôbiô i hóncwoci... ale żôdnego jesce niy zatrzas.
– A jak tam u wôs panoczku w nocy?
– Jscóm... ale do rana zawdy to zdónży wyschnóńć!
poniedziałek, 6 października 2014
A łóni to fto...
Rółzczasu jedna babeczka cuci sie we prykolu blank sagô. Niy boczy tyż gynał, co sam robi, jak ci sie samtukej znodła. We tym łoka mrziku wylazuje ze badycimra tyż blank sagi chop. Nó, i napoczynô sie gôdka:
– A łóni panoczku to fto? – pytô sie ta babeczka.
– A łóni paniczko, że sie spytóm, to... fto? – pytô sie tyn blank sagi istny.
– Ło mój ty Pónbóczku! Eźli by my...
– Niy pamiyntóm paniczko! Ciyrpia, wiedzóm łóni, na take zaniki „pamiyńci krótktwołyj”!
– Jô tyż, jô tyż! – gôdô wartko ta istnô.
– Mómynt, mómynt... jôch sam przijechôł na taki wykłôd wywołanygo profesora Kowalskigo ło...
– ... ło... ło... nowych metódach leczyniô zaników pamiyńci! Pewnikym tam ‘echmy sie poznali? ... a skoro sómy tukej... to...
– ... to musiało miyndzy nami cosik zafónkrować, zaiskrzyć i... – rzóńdzi niyśmiôło, łostrzymnie tyn istny.
Na to łóna cióngnie go norywnie na zofa. Uprôwiajóm dziki, namiyntny, upójny zeks. Po wszyjskim tyn chop pyndaluje do badycimra pod brauza. Baba zasypiô. Zatym budzi sie na zofie. Chop wylazuje ze badycimra...
– Aaaa! A łóni panoczku to FTO?...
– A łóni panoczku to fto? – pytô sie ta babeczka.
– A łóni paniczko, że sie spytóm, to... fto? – pytô sie tyn blank sagi istny.
– Ło mój ty Pónbóczku! Eźli by my...
– Niy pamiyntóm paniczko! Ciyrpia, wiedzóm łóni, na take zaniki „pamiyńci krótktwołyj”!
– Jô tyż, jô tyż! – gôdô wartko ta istnô.
– Mómynt, mómynt... jôch sam przijechôł na taki wykłôd wywołanygo profesora Kowalskigo ło...
– ... ło... ło... nowych metódach leczyniô zaników pamiyńci! Pewnikym tam ‘echmy sie poznali? ... a skoro sómy tukej... to...
– ... to musiało miyndzy nami cosik zafónkrować, zaiskrzyć i... – rzóńdzi niyśmiôło, łostrzymnie tyn istny.
Na to łóna cióngnie go norywnie na zofa. Uprôwiajóm dziki, namiyntny, upójny zeks. Po wszyjskim tyn chop pyndaluje do badycimra pod brauza. Baba zasypiô. Zatym budzi sie na zofie. Chop wylazuje ze badycimra...
– Aaaa! A łóni panoczku to FTO?...
piątek, 3 października 2014
Mode kapelónki...
Trzech modych karlusów zdowo prifóng, ygzamin do zyminarijóm. Piyrszy ygzamin. Wszyjskim powiesili na prziporkach klingliki, maluśke zwóneczki i puściyli jim filmy porno.
Piyrszy kandidat... dzyń, dzyń, dzyń... jejigo klinglik glingô.
– Nó, jes nóm przikrô. Łodpôd żeś!
Dwóch dalszij łoglóndô te pornosy. Łorôz u drugigo tyż: dzyń, dzyń, dzyń...
– Wybôcz nóm karlusie, łodpôdeś!
A tyn trzeci styrczy sztram. Zwekslowali plata, puściyli inkszy film, a sam dalszij nic niy glingô..
– Nó, gratuljyrujymy. Łostôłeś przijynty do naszygo zyminaryjóm. Nasz ksióndz Andrzyj zakludzi cie do twojij izby... dzyń, dzyń, dzyń...
Piyrszy kandidat... dzyń, dzyń, dzyń... jejigo klinglik glingô.
– Nó, jes nóm przikrô. Łodpôd żeś!
Dwóch dalszij łoglóndô te pornosy. Łorôz u drugigo tyż: dzyń, dzyń, dzyń...
– Wybôcz nóm karlusie, łodpôdeś!
A tyn trzeci styrczy sztram. Zwekslowali plata, puściyli inkszy film, a sam dalszij nic niy glingô..
– Nó, gratuljyrujymy. Łostôłeś przijynty do naszygo zyminaryjóm. Nasz ksióndz Andrzyj zakludzi cie do twojij izby... dzyń, dzyń, dzyń...
czwartek, 2 października 2014
Kce sie łożynić...
Chop do baby:
– Moja ty roztomiyłô! Napytôłech, zaprosiółech dzisiej na wieczerzô mojigo starego kamrata.
– Czyś ty jaki? Blank’eś łogup? W chałpie rojmóng, sadze kurz a wiater, niy bółach dzisiej po sprawónki, statki i szkotupy niy pomyte... i blank mi sie niy kce rychtować dzsiej wieczerzy!
– Anó wiym, moja ty roztomiyłô!
– Nó, tóż po jakigo dioska zaprosiółeś tego swojigo kamrata na wieczerzô?
– Anó, to skuli tego, że boroczek... kce sie łożynić!
– Moja ty roztomiyłô! Napytôłech, zaprosiółech dzisiej na wieczerzô mojigo starego kamrata.
– Czyś ty jaki? Blank’eś łogup? W chałpie rojmóng, sadze kurz a wiater, niy bółach dzisiej po sprawónki, statki i szkotupy niy pomyte... i blank mi sie niy kce rychtować dzsiej wieczerzy!
– Anó wiym, moja ty roztomiyłô!
– Nó, tóż po jakigo dioska zaprosiółeś tego swojigo kamrata na wieczerzô?
– Anó, to skuli tego, że boroczek... kce sie łożynić!
środa, 1 października 2014
Blank guchy...
Jedyn, deczko już zwiykowany chop wymiarkowôł, iże jejigo babeczka blank licho słyszy i uzdôł, co pójńdzie do dochtora, coby łón cosik na ta niymoc spómóg. Nó, i tyn dochtór dôł do wymiarkowaniô:
– Cobych móg cosik doradzić, musza wiedzieć jak fest jes waszô babeczka guchô. Muszóm łóni panoczku wszyjsko dóma łobadać. Nôjprzodzij zadôcie panoczku swojij babeczce pytani ze łodlygłóści 10 myjtrów. Jak niy usłyszy to ze 8 myjtrów, zatym ze 6, 4... i wtynczôs mi panoczku rzykniecie, ze jakij łodlygłóści łóna wôs usłyszała.
Na łodwieczerz babeczka tego zwiykowanego chopa rychtuje we kuchyni wieczerzô, a tyn istny czytô we izbie cajtóng i po jakimsik czasie medikuje: nó razinku jes ci łóna dziesiyńć myjtrów łody mie i łobejzdrzymy eźli łóna mie usłyszy.
– Moja ty roztomiyło! – wrzescy chop. – Co mómy dzisiôj na wieczerzô?
Baba nic. Prziszôł bliżyj, kajś na 8 myjtrów i juzaś sie pytô. I nic. Idzie corôzki bliżyj... 6 myjtrów, 4 myjtry, aże na łostatku jes ci już łón blank wele nij i juzaś pytô:
– Moja ty roztomiyłó! A co dzisiôj mómy na wieczerzô?
– Zagrzóny kranc wusztu, do sto pierónów! Jużech ci to piyń razy powtôrzała!!!
– Cobych móg cosik doradzić, musza wiedzieć jak fest jes waszô babeczka guchô. Muszóm łóni panoczku wszyjsko dóma łobadać. Nôjprzodzij zadôcie panoczku swojij babeczce pytani ze łodlygłóści 10 myjtrów. Jak niy usłyszy to ze 8 myjtrów, zatym ze 6, 4... i wtynczôs mi panoczku rzykniecie, ze jakij łodlygłóści łóna wôs usłyszała.
Na łodwieczerz babeczka tego zwiykowanego chopa rychtuje we kuchyni wieczerzô, a tyn istny czytô we izbie cajtóng i po jakimsik czasie medikuje: nó razinku jes ci łóna dziesiyńć myjtrów łody mie i łobejzdrzymy eźli łóna mie usłyszy.
– Moja ty roztomiyło! – wrzescy chop. – Co mómy dzisiôj na wieczerzô?
Baba nic. Prziszôł bliżyj, kajś na 8 myjtrów i juzaś sie pytô. I nic. Idzie corôzki bliżyj... 6 myjtrów, 4 myjtry, aże na łostatku jes ci już łón blank wele nij i juzaś pytô:
– Moja ty roztomiyłó! A co dzisiôj mómy na wieczerzô?
– Zagrzóny kranc wusztu, do sto pierónów! Jużech ci to piyń razy powtôrzała!!!
wtorek, 30 września 2014
Rybôrski ferajn...
Umiyrô papiyż. Przi wrótniach raju świynty Pyjter pytô sie go:
– A ty, ftoś ty jes?
– Nó, jôch jes biszop Rzymu.
– Biszop? Biskup Rzymu? Niy miarkuja, niy poradza spomiarkować.
– Nó, taki namiystnik Pónbóczka na Ziymi.
– To nasz Pónbóczek mô jakigosik namiystnika? Blank nic ło tym niy wiym!
– Nó, jôżech jes gowóm kościoła katolickigo!
– Chopie! Niy miarkuja! A cóż tyż to takigo? – pytô sie św. Pyjter. – Dobra, doczkej sam, pójńda sie spytać mojigo Szefa...
Poszôł....
– Pónbóczku! Môsz deczko czasu? Jes ci sam taki jedyn istny, ftory rzóńdzi, iże jes jakimsik papiyżym, twojim namiystnikym na Ziymi, gowóm czegosik tam...
– Niy, blank niy miarkuja... Ale doczkej... Jezusku! A możno ty cosik ło tym wiysz? – wrzescy do Jezuska Pónbóczek.
– Niy, tatulku, niy miarkuja... ale wiysz, pójńda śniym pogôdać...
Po dugszyj kwilce wrôcô Jezusek i niy poradzi szczimać ze śmiychu...
– Tatulku, i ty św. Pyjtrze, pamiyntôcie te kółko rybôrske, tyn rybôrski ferajn, ftorych zakłôdôł na Zimi jakiesik dwa tysiónce lôt tymu nazôd?
– Nó, i...
– Łóni ci do terôzka fóngujóm!
– A ty, ftoś ty jes?
– Nó, jôch jes biszop Rzymu.
– Biszop? Biskup Rzymu? Niy miarkuja, niy poradza spomiarkować.
– Nó, taki namiystnik Pónbóczka na Ziymi.
– To nasz Pónbóczek mô jakigosik namiystnika? Blank nic ło tym niy wiym!
– Nó, jôżech jes gowóm kościoła katolickigo!
– Chopie! Niy miarkuja! A cóż tyż to takigo? – pytô sie św. Pyjter. – Dobra, doczkej sam, pójńda sie spytać mojigo Szefa...
Poszôł....
– Pónbóczku! Môsz deczko czasu? Jes ci sam taki jedyn istny, ftory rzóńdzi, iże jes jakimsik papiyżym, twojim namiystnikym na Ziymi, gowóm czegosik tam...
– Niy, blank niy miarkuja... Ale doczkej... Jezusku! A możno ty cosik ło tym wiysz? – wrzescy do Jezuska Pónbóczek.
– Niy, tatulku, niy miarkuja... ale wiysz, pójńda śniym pogôdać...
Po dugszyj kwilce wrôcô Jezusek i niy poradzi szczimać ze śmiychu...
– Tatulku, i ty św. Pyjtrze, pamiyntôcie te kółko rybôrske, tyn rybôrski ferajn, ftorych zakłôdôł na Zimi jakiesik dwa tysiónce lôt tymu nazôd?
– Nó, i...
– Łóni ci do terôzka fóngujóm!
poniedziałek, 29 września 2014
We szlafcimrze...
Rółzczasu jedyn istny pitnół ze roboty na godzina przed transmisyjóm walki ło tytuł zawodowygo weltmajtra wszechwag. Zahôczół po dródze ło zupermarkyt, lajtnół sie śtyropak biyru, żymły, wyndzónô szpekzajta, mosztrich, łogórki... Do tyj walki jesce śtyrdziyści minutek! Gzuje do chałpy, łotwiyrô dźwiyrze, ciepie wartke „dziyń dobry” swojij babie, wrażuje piwo do kilszranku, kukô na zygôr... łostało jesce piytnôście minutek. Wartko sznajduje żymły na sznitki i rychtuje swoje umiyłowane bajgle do piwa... Do walki jesce dziesiyńć minutek!
Kładzie te bajgle, te klapsznity na talyrzu, wycióngô ze kilszranku biyr i ze tym wszyjskim lejzie do izby, kładzie piwo i talyrz na tiszu, seblykô sie wartko, łoblyko letke lónty, zaziyrô na zygarek. Do napoczniyńciô jesce dwie minutki.
Ufff... siôdô wygódnie przed telewizorym we tym łoka mrziku, kej łozlygô sie piyrszy góng. W lewyj rynce dziyrżi łozewrzite piwo, prawóm gracóm dźwigô ku gymbie umiyłowanô bajgla. Boksery już na ringu, piyrszô rónda ... piyrszy szlag... nokaut!
Chop zamiyrô ze klapsznitkóm przi gymbie i ze biyrym w gracy. Niy poradzi wyjónkać słówecka, mrugô ze niydowiyrzaniym ślypióma, zaziyrô jankornie na swoja baba, kierô mu sie gynał prziglóndô. Łóna juzaś zaziyrô na niygo ze takim politówaniym, a po dugszyj kwilce rzóńdzi:
– Nó, i co? Terôzki już miarkujesz jak jô sie czuja we naszym szlafcimrze...
Kładzie te bajgle, te klapsznity na talyrzu, wycióngô ze kilszranku biyr i ze tym wszyjskim lejzie do izby, kładzie piwo i talyrz na tiszu, seblykô sie wartko, łoblyko letke lónty, zaziyrô na zygarek. Do napoczniyńciô jesce dwie minutki.
Ufff... siôdô wygódnie przed telewizorym we tym łoka mrziku, kej łozlygô sie piyrszy góng. W lewyj rynce dziyrżi łozewrzite piwo, prawóm gracóm dźwigô ku gymbie umiyłowanô bajgla. Boksery już na ringu, piyrszô rónda ... piyrszy szlag... nokaut!
Chop zamiyrô ze klapsznitkóm przi gymbie i ze biyrym w gracy. Niy poradzi wyjónkać słówecka, mrugô ze niydowiyrzaniym ślypióma, zaziyrô jankornie na swoja baba, kierô mu sie gynał prziglóndô. Łóna juzaś zaziyrô na niygo ze takim politówaniym, a po dugszyj kwilce rzóńdzi:
– Nó, i co? Terôzki już miarkujesz jak jô sie czuja we naszym szlafcimrze...
niedziela, 28 września 2014
Żirafa i hazok ...
Mocka już bóło wiców, i szpasownych cufali skuplowanych ze hazokiym. Możno i jô terôzki rzykna jedyn tela, co deczko inkszy.
Trefiyli sie kiejsik we Africe hazok i żirafa. Hazok sie tak szkubie trółwa i zaziyrô na tyn dugi kark łod tyj żirafy. Po pôruch minutkach ta żirafa sie łodzywô:
– Teee, hazok, a niy kciôłbyś mieć taki dugi kark, tak dugachny gałgóń jak jô?
– Niy, blank niy... mie styknie, tyn, kiery móm...
– A kuknij ino hazok, dzisz tam te liściô na wiyrchu tego stroma... jô poradza tam sióngnóńć...
– Nó, i...
– I jak szkubna se te liściô, to łóne niyskorzij tak polekutku wandrujóm mi do żełóndka, do tyj mojij trownicy ... a tyn gyszmak mi tam driny two, i two...
– Eee, mie tam jes jedno, mie tyn mój kark styknie...
– Te, hazok, a jak jô sie tak ugibóm, i szlukna sie wody, a zatym sztrekna gowa na wiyrch i ta woda tak polekuśku ciurlikô aże do mojich bachorów... to taki szykowny gyfil bez pôrã minutek driny....
– Te, żirafa... a rzigałaś ty już kiejsik?
Trefiyli sie kiejsik we Africe hazok i żirafa. Hazok sie tak szkubie trółwa i zaziyrô na tyn dugi kark łod tyj żirafy. Po pôruch minutkach ta żirafa sie łodzywô:
– Teee, hazok, a niy kciôłbyś mieć taki dugi kark, tak dugachny gałgóń jak jô?
– Niy, blank niy... mie styknie, tyn, kiery móm...
– A kuknij ino hazok, dzisz tam te liściô na wiyrchu tego stroma... jô poradza tam sióngnóńć...
– Nó, i...
– I jak szkubna se te liściô, to łóne niyskorzij tak polekutku wandrujóm mi do żełóndka, do tyj mojij trownicy ... a tyn gyszmak mi tam driny two, i two...
– Eee, mie tam jes jedno, mie tyn mój kark styknie...
– Te, hazok, a jak jô sie tak ugibóm, i szlukna sie wody, a zatym sztrekna gowa na wiyrch i ta woda tak polekuśku ciurlikô aże do mojich bachorów... to taki szykowny gyfil bez pôrã minutek driny....
– Te, żirafa... a rzigałaś ty już kiejsik?
piątek, 26 września 2014
Juzaś ber i hazok...
Maluśki ber, niydźwiadek lajstnół sie moplik. Festelnie rôd jedzie se bez las aże natrefiół na maluśkigo hazoczka. Zahaltowôł i pytô sie go:
– Te! Hazok! A kcesz sie sjechać?
– Nó ja, kca!
– Nó, tóż wsiadej!
Jadóm tak bez tyn las 40 na godzina, 50, 60... Łorôz tyn niydźwiadek poczuł sztramske łobjimanie i cosik mokro na plecyskach.
– Te! Hazok! A tyś sie zejscôł ze strachu, co?
Na to tyn hazoczek ze spuszczónóm gowickóm szeptło:
– Ja, ja, zejscôłech sie. Jechôłeś tak wartko i jôch sie festelnie bôł.
Nó, ale tyn hazoczek uzdôł, iże sie łodegrô. Borgnół wiyncyj pijyndzy i sprawiół se gibciyjszy moplik. Kiej już miôł tyn moplik, napocznuł szukać tego maluśkigo bera, a kej go juz trefiół pytô sie go:
– Te, niydźwiadku, kcesz sie sjechać. Kciołbyś sie karnóńć symnóm na tym mopliku?
– Nó toć! Gynał!
Jadóm tak bez tyn las 40 na godzina, 50, 60, 70, 80... Łorôz hazoczek poczuł na sia sztramske łobjimanie i cosik mokro na plecyskach. Stopieróńsko szczysny pytô sie tego bera:
– Te, niydźwiedź! Zejscôłeś sie ze strachu, ja?
Na to tyn maluśki ber rzóńdzi ze spuszczónóm gowóm:
– Ja, ja zejscôłech sie. Gzułeś tak wartko i żech sie festelnie zestrachôł...
Na to tyn hazoczek, festelnie szczysny, łodrzykô:
– No, to terôzki sie chopie zesrôsz, bo jô niy poradza siyngnóńć do brymzy, do hamulca!!!
– Te! Hazok! A kcesz sie sjechać?
– Nó ja, kca!
– Nó, tóż wsiadej!
Jadóm tak bez tyn las 40 na godzina, 50, 60... Łorôz tyn niydźwiadek poczuł sztramske łobjimanie i cosik mokro na plecyskach.
– Te! Hazok! A tyś sie zejscôł ze strachu, co?
Na to tyn hazoczek ze spuszczónóm gowickóm szeptło:
– Ja, ja, zejscôłech sie. Jechôłeś tak wartko i jôch sie festelnie bôł.
Nó, ale tyn hazoczek uzdôł, iże sie łodegrô. Borgnół wiyncyj pijyndzy i sprawiół se gibciyjszy moplik. Kiej już miôł tyn moplik, napocznuł szukać tego maluśkigo bera, a kej go juz trefiół pytô sie go:
– Te, niydźwiadku, kcesz sie sjechać. Kciołbyś sie karnóńć symnóm na tym mopliku?
– Nó toć! Gynał!
Jadóm tak bez tyn las 40 na godzina, 50, 60, 70, 80... Łorôz hazoczek poczuł na sia sztramske łobjimanie i cosik mokro na plecyskach. Stopieróńsko szczysny pytô sie tego bera:
– Te, niydźwiedź! Zejscôłeś sie ze strachu, ja?
Na to tyn maluśki ber rzóńdzi ze spuszczónóm gowóm:
– Ja, ja zejscôłech sie. Gzułeś tak wartko i żech sie festelnie zestrachôł...
Na to tyn hazoczek, festelnie szczysny, łodrzykô:
– No, to terôzki sie chopie zesrôsz, bo jô niy poradza siyngnóńć do brymzy, do hamulca!!!
czwartek, 25 września 2014
We fligrze...
We fligrze, wele jednyj paniczki siednół se tyngi, rubachny chop. Kej już tyn fliger wysztartowôł, tyn jegómóść stopieróńsko kichnół, zatym łozepnół se prziporek, wycióngnół swojigo ciulika i łobtar go sznuptychlóm. Śleciało pôranôście minutek, tyn istny juzaś kichnół, juzaś łozepnół prziporek, wycióng sznuptychla i juzaś łobtar tego swojigo ciulika. Baba, kierô siedziała wele niygo, napoczła sie festelnie gańbić i gorszyć. Kiej historyjô sie powtórzyła, baba niy szczimała i zagrózióła, iże nastympnóm razóm zawołô łobsuga tego fligra, coby zrobióła ze tym istnym ordnóng.
– Wyboczcie paniczko! – napocznół sie wymôwiać sie tyn istny. – Jô móm takô festelnie mało ftorô, jedzinô we swojij zorcie przipadłóść ku ftoryj jô jes blank bezradny... Nó dyć, szanownô paniczko, kiej kichóm, to zawdy móm przi tymu „orgazm” i śleja sie we galoty... Jest mi festelnie miersko skuli tego!
– Wybôczóm mi łóni panoczku, niy wiedziałach... – damulka poczuła sie gupio, iże tak na tego niywinowatygo chopa napadła. Zatym sie go spytała:
– Ale bierecie jakisik medikamynt na ta przidadłóść, na te kichanie, prôwda?
– Ja, ja paniczko! – łodrzyknół tyn istny. – Zaobycz wcióngóm sznuptabaka abo chocia deczko zemlytych korzyni...
– Wyboczcie paniczko! – napocznół sie wymôwiać sie tyn istny. – Jô móm takô festelnie mało ftorô, jedzinô we swojij zorcie przipadłóść ku ftoryj jô jes blank bezradny... Nó dyć, szanownô paniczko, kiej kichóm, to zawdy móm przi tymu „orgazm” i śleja sie we galoty... Jest mi festelnie miersko skuli tego!
– Wybôczóm mi łóni panoczku, niy wiedziałach... – damulka poczuła sie gupio, iże tak na tego niywinowatygo chopa napadła. Zatym sie go spytała:
– Ale bierecie jakisik medikamynt na ta przidadłóść, na te kichanie, prôwda?
– Ja, ja paniczko! – łodrzyknół tyn istny. – Zaobycz wcióngóm sznuptabaka abo chocia deczko zemlytych korzyni...
środa, 24 września 2014
Ciulik...
Rółzczasu jednymu pampóniowi ze dnia na dziyń przestôł stôwać ciulik. Chop ze jankoru napocznół słepać gorzoła, prać swoja baba, i blank ci łón popôd we depresyjô. Nic ci mu niy pómôgało. Jak mu tyn ciylik wisiôł, tak sztyjc i jednym ciyngym wisiôł. Jednakowóż kiejsik miôł mazel i ftoregoś dnioszka, kiej wrôcôł łod dochtora, we autobusie PKS podsuchôł gôdka ło jednym maściôrzu, ło takim kwakzalberze, kiery prómp robiół cuda. A i miyszkôł poblisku. Tóż tyż tyn istny już na drugi dziyń bół pod dźwiyrzami tego wóndertyjtra, całbrownika. Tyn ci wysuchôł ze pozorym łozprôwki ło problymach naszygo pampónia i pedziôł:
– Móm na to knif. Dóm ci chopie takigo maluśkigo trółla, kieregoch chyciół kejsik we Norwegii. Zebier go ze sia do dóm i dej mu jakosik procnô robota. Kej tyn trółl bydzie festelnie zajimany, to ciebie bydzie tyn ciulik stôł jak jakô palica, jak jakô maczuga. Ale, kiej ino łón sie uwinie ze robotóm, to juzaś ci łón łoklapnie i bydzie wisiôł jak stary oplerek.
Chop tak jakosik deczko niyrôd wrôcôł nazôd do chałpy, bo tak prôwdóm, to blank niy wierzół tymu łowczôrzowi. Ale, kej ino wróciół uzdôł, iże wypróbuje tego trółla. Przikôzôł mu przeradlić côłki łogródek. I ło dziwo, kej ino tyn trółl wbiół we ziymia piyrszy sztecher, piyrszy ryl – ciulik mu stanół jak palica. Uradowany chop ciepnół swoja baba na prykol, napocznół drzić śnij łoblycze i.... łorôz wlazuje rajn tyn trółl i rzykô:
– Fajrant! Skóńczółech!
Nó, a ciulik juzaś łoklapnół na amynt.
– Ło sto pierónów! – wrzesknół tyn istny. – To terôzki trółlu stôwiej mi sam zarôzki garaża!
Ciulik tego chopa juzaś napocznół sztajfnieć. Już sie zabrôł za ta swoja baba... a sam wlazuje juzaś tyn łoszkliwy trółl...
– Fertik! Skóńczółech!– gôdô ze uśmiychy i gawcy sie tak fałesznie na ciulik swojigo włôściciyla, ftory juzaś blank łoklapnół.
Wtynczôs tyż sztrekła sie ze prykola baba tego istnego i cosik ci tam napoczła szeptłać tymu trółlowi do dakla. Tyn ino pokiwôł gowóm i wylôz ze izby.
Ciulik tego niyszczysnego chopa juzaś zesztajfniôł, ciepli sie łoba ze tóm babóm na prykol i tak sie dupczyli bez jôdła i piciô côłke trzi dni. Na łostatku chop niy szczimôł i pytô sie dociyrnie:
– A rzyknij ty mi babo jakô żeś to robota dała tymu trółlowi, iże już côłke trzi dni niy wrôcô sie do dóm?
Baba wziyna chopa pod parza i zakludzióła nad pobliske jezióro. Podlazujóm... zaziyrajóm... a tam tyn trółl siedzi usiotany na kraju subla côłki we mydlinach. Zatym wycióngô ze wody spodnioki tego chopa, łoglóndô je pod słóńce i ze takóm stopieróńskóm złóścióm mrónczy do sia:
– By to pierón szczelół! Côłki czôs brónotne na rzici!
– Móm na to knif. Dóm ci chopie takigo maluśkigo trółla, kieregoch chyciół kejsik we Norwegii. Zebier go ze sia do dóm i dej mu jakosik procnô robota. Kej tyn trółl bydzie festelnie zajimany, to ciebie bydzie tyn ciulik stôł jak jakô palica, jak jakô maczuga. Ale, kiej ino łón sie uwinie ze robotóm, to juzaś ci łón łoklapnie i bydzie wisiôł jak stary oplerek.
Chop tak jakosik deczko niyrôd wrôcôł nazôd do chałpy, bo tak prôwdóm, to blank niy wierzół tymu łowczôrzowi. Ale, kej ino wróciół uzdôł, iże wypróbuje tego trółla. Przikôzôł mu przeradlić côłki łogródek. I ło dziwo, kej ino tyn trółl wbiół we ziymia piyrszy sztecher, piyrszy ryl – ciulik mu stanół jak palica. Uradowany chop ciepnół swoja baba na prykol, napocznół drzić śnij łoblycze i.... łorôz wlazuje rajn tyn trółl i rzykô:
– Fajrant! Skóńczółech!
Nó, a ciulik juzaś łoklapnół na amynt.
– Ło sto pierónów! – wrzesknół tyn istny. – To terôzki trółlu stôwiej mi sam zarôzki garaża!
Ciulik tego chopa juzaś napocznół sztajfnieć. Już sie zabrôł za ta swoja baba... a sam wlazuje juzaś tyn łoszkliwy trółl...
– Fertik! Skóńczółech!– gôdô ze uśmiychy i gawcy sie tak fałesznie na ciulik swojigo włôściciyla, ftory juzaś blank łoklapnół.
Wtynczôs tyż sztrekła sie ze prykola baba tego istnego i cosik ci tam napoczła szeptłać tymu trółlowi do dakla. Tyn ino pokiwôł gowóm i wylôz ze izby.
Ciulik tego niyszczysnego chopa juzaś zesztajfniôł, ciepli sie łoba ze tóm babóm na prykol i tak sie dupczyli bez jôdła i piciô côłke trzi dni. Na łostatku chop niy szczimôł i pytô sie dociyrnie:
– A rzyknij ty mi babo jakô żeś to robota dała tymu trółlowi, iże już côłke trzi dni niy wrôcô sie do dóm?
Baba wziyna chopa pod parza i zakludzióła nad pobliske jezióro. Podlazujóm... zaziyrajóm... a tam tyn trółl siedzi usiotany na kraju subla côłki we mydlinach. Zatym wycióngô ze wody spodnioki tego chopa, łoglóndô je pod słóńce i ze takóm stopieróńskóm złóścióm mrónczy do sia:
– By to pierón szczelół! Côłki czôs brónotne na rzici!
wtorek, 23 września 2014
Nowy rechtór...
Dyrechtór szkoły przelazuje wele jednyj klasy ze ftoryj słychać stopieróńske larmo. Wkarowôł rajn, chytô wartko za rynkôw tego, kiery nôjgłóśnij wrzescôł, wycióngô go na siyń i stôwiô we winklu. Po pôruch minutkach ze szulklasy wylazuje trzech szkolorzy, kierzi tyż wrółz pytajóm dyrechtora:
– Mogymy już pójńść do dóm?
– A to po jakiymu?
– Nó... przecamć kiej nasz nowy rechtór łod matymatyki styrcy we winklu, to pewnikym już lekcyjów już niy bydzie, prôwda?
– Mogymy już pójńść do dóm?
– A to po jakiymu?
– Nó... przecamć kiej nasz nowy rechtór łod matymatyki styrcy we winklu, to pewnikym już lekcyjów już niy bydzie, prôwda?
poniedziałek, 22 września 2014
Richticznô świekra...
Za pierónym starego piyrwyj dwie baby przikulwitali sie do króła Salómóna i przikludziyli ze sia modego karlusa.
– Tyn mody chop, zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – pedziała jedna śnich.
– Niy! Niy! Łón zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – zawrzeskła drugô.
Nó, i napoczli sie łóne wadzić jak sto diosków, aże yntlich tyn król Salómón poprosiół, coby sie zawarli, coby byli cicho.
– Przismyczcie mi sam zarôzki mój nôjsrogszy szwert, nôjłogrómnucniyjszy miycz! – pedziôł. – Trza go bydzie przetnóńć na pół. Kôżdô swôs dostanie jedna półowa!
– Nó, wyglóndô blank niyźle... niych bydzie! – pedziała jedna.
A ta drugô baba na to:
– O, królu, niy przelywej niywinowatyj kwie. Niych sie ta piyrszô dziołcha wydô za niygo!
Móndry król niy szpekulowôł ani łoka mrziku i pedziôł:
– Ja, tyn karlus musi sie łożynić ze tóm piyrszóm dziołchóm!
– Ale mamulka tyj piyrszyj dziołchy kciała przecamć ci go przetnóńć na dwie półowy! – zawrzesknół côłki dwór tego króla.
– Nó ja! Ze tego razinku gynał widać – łodpedziôł móndry król Salómón – iże to jes richticznô, prôwdziwô... szwigermuter!
– Tyn mody chop, zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – pedziała jedna śnich.
– Niy! Niy! Łón zgodziół sie łożynić ze mojóm ceróm! – zawrzeskła drugô.
Nó, i napoczli sie łóne wadzić jak sto diosków, aże yntlich tyn król Salómón poprosiół, coby sie zawarli, coby byli cicho.
– Przismyczcie mi sam zarôzki mój nôjsrogszy szwert, nôjłogrómnucniyjszy miycz! – pedziôł. – Trza go bydzie przetnóńć na pół. Kôżdô swôs dostanie jedna półowa!
– Nó, wyglóndô blank niyźle... niych bydzie! – pedziała jedna.
A ta drugô baba na to:
– O, królu, niy przelywej niywinowatyj kwie. Niych sie ta piyrszô dziołcha wydô za niygo!
Móndry król niy szpekulowôł ani łoka mrziku i pedziôł:
– Ja, tyn karlus musi sie łożynić ze tóm piyrszóm dziołchóm!
– Ale mamulka tyj piyrszyj dziołchy kciała przecamć ci go przetnóńć na dwie półowy! – zawrzesknół côłki dwór tego króla.
– Nó ja! Ze tego razinku gynał widać – łodpedziôł móndry król Salómón – iże to jes richticznô, prôwdziwô... szwigermuter!
piątek, 19 września 2014
Na trzyźbo...
Sóndca pytô chopa na łozprawie ło szajdóng:
– Rzyknóm mi łóni czamu kcecie brać szajdóng, czamu kcecie sie rozwiyść ze swojóm babeczkóm po telich latach?
– Anó, wysoki sóndzie, poznôłech ci jóm, smówiyli my sie, zatym bóła żyniaczka, synek nóm sie urodziół, łokrzciyli my go. Niyskorzij bół mój gyburstag, zatym zemrziło sie mojij szwigermutrze, erbnółech niyskorzij lepszyjszô robota i deczko niyskorzij przekludziyli my sie do srogszego pomiyszkaniô. Dalszij synek poszôł do łochrónki, a jôch we robocie sztajgnół i erbnółech srogszy gyhalt, lajstli my sie moderny autok, synek poszôł do piyrszyj kómuniji...
– Nó, tóż wyglóndô, iże mieliście mało kej, wyjątkowo wydarne i szczysne małżyństwo, skany tóż tyż wasz wniósek ło szajdóng?
– Anó, wysoki sóndzie, bo tak jakosik we łostatnich dnioszkach niy bóło żôdnyj przileżitóści do słepaniô gorzôły i piyrwszy dziepiyro rółz uwidziôłwech moja baba blank, ale to blank na... TRZYŹBO!
– Rzyknóm mi łóni czamu kcecie brać szajdóng, czamu kcecie sie rozwiyść ze swojóm babeczkóm po telich latach?
– Anó, wysoki sóndzie, poznôłech ci jóm, smówiyli my sie, zatym bóła żyniaczka, synek nóm sie urodziół, łokrzciyli my go. Niyskorzij bół mój gyburstag, zatym zemrziło sie mojij szwigermutrze, erbnółech niyskorzij lepszyjszô robota i deczko niyskorzij przekludziyli my sie do srogszego pomiyszkaniô. Dalszij synek poszôł do łochrónki, a jôch we robocie sztajgnół i erbnółech srogszy gyhalt, lajstli my sie moderny autok, synek poszôł do piyrszyj kómuniji...
– Nó, tóż wyglóndô, iże mieliście mało kej, wyjątkowo wydarne i szczysne małżyństwo, skany tóż tyż wasz wniósek ło szajdóng?
– Anó, wysoki sóndzie, bo tak jakosik we łostatnich dnioszkach niy bóło żôdnyj przileżitóści do słepaniô gorzôły i piyrwszy dziepiyro rółz uwidziôłwech moja baba blank, ale to blank na... TRZYŹBO!
czwartek, 18 września 2014
Blank nul...
Siedzi sie rółzczasu jedyn chop przi szynkwasie we hamerikóńskim szynku i łorôz uwidziôł swojigo kamrata, kiery słepôł we samótności. Podlazuje ci ku niymu i gôdô:
– Eee, ty, wyglóndôsz łokropicznie! Stało sie co?
– Wiysz – łodrzykô tyn istny – moja mamulka umrziła we siyrpniu i łostawióła mi, erbnółech 25 tysiyncy dularów.
– Nó, to richtik niy gryfnie – gôdô jejigo kamrat. – Ale môsz chocia pijóndze.
– Zatym juzaś, we wrzyśniu – gôdô dalszij tyn istny – kojfnół mój tatulek, ftory łostawiół mi côłke 90 tysiyncy dularów.
– Nó, to ci sie trefióło, stracić łobiuch bez dwa miesiónce. Niy dziwuja sie, iżeś taki markotny. Ale môsz wiyncyj pijyndzy.
– To jesce niy wszyjsko – rzóńdzi dalszij tyn istny. – Łóński miesiónc poszła pod sosiynki, kipła na amynt moja ujna, moja tanty... erbnółech pó nij cosik wele 15 tysiyncy dularów.
– Ja, ja miarkuja! To take jankorne, iże bez trzi miesiónce łodumarli cie trzi familijanty. Musisz być załómany, zdeszperówany!
– Wiysz chopie! – cióngnie dalszij tyn istny – Nôjgorszyjsze jest terôzki to, iże tyn miesiónc żôdyn mi niy umar... blank nul! – gôdô na łostatku tyn istny.
– Eee, ty, wyglóndôsz łokropicznie! Stało sie co?
– Wiysz – łodrzykô tyn istny – moja mamulka umrziła we siyrpniu i łostawióła mi, erbnółech 25 tysiyncy dularów.
– Nó, to richtik niy gryfnie – gôdô jejigo kamrat. – Ale môsz chocia pijóndze.
– Zatym juzaś, we wrzyśniu – gôdô dalszij tyn istny – kojfnół mój tatulek, ftory łostawiół mi côłke 90 tysiyncy dularów.
– Nó, to ci sie trefióło, stracić łobiuch bez dwa miesiónce. Niy dziwuja sie, iżeś taki markotny. Ale môsz wiyncyj pijyndzy.
– To jesce niy wszyjsko – rzóńdzi dalszij tyn istny. – Łóński miesiónc poszła pod sosiynki, kipła na amynt moja ujna, moja tanty... erbnółech pó nij cosik wele 15 tysiyncy dularów.
– Ja, ja miarkuja! To take jankorne, iże bez trzi miesiónce łodumarli cie trzi familijanty. Musisz być załómany, zdeszperówany!
– Wiysz chopie! – cióngnie dalszij tyn istny – Nôjgorszyjsze jest terôzki to, iże tyn miesiónc żôdyn mi niy umar... blank nul! – gôdô na łostatku tyn istny.
środa, 17 września 2014
Po czôrnu...
Trefiyli sie rółzczasu dwie sómsiôdki na siyni. Nó, i jedna pytô drugij:
– A po czamu sómsiôdko sómeście dzisiej po czôrnu?
– Anó, bo mój stary niy żyje.
– Ło Pónbóczku! A jakóż to tyż sie stanóło? Przecamć jôch go jeszcze wczorej widziała jak gracôł i radlół we waszyj zegródce.
– Anó, kopôł, radlół. A zatym poszli my do składu sprawić mu nowe szczewiki. Pasowôł jedna pôra, drugô, trzeciô.... dziesióntô... I gôdóm mu: Niy uwijej sie Alojz, pasuj gynał, dokumyntnie, coby na zicher byli dobre. Na łostatku, po pôruch godzinach wróciylichmy sie do chałpy, łón łoblykô te blank nowe szczewiki i gôdô, iże sóm knap, za sztram....
– Nó, i niy zatrzasli byście gizda?
– A po czamu sómsiôdko sómeście dzisiej po czôrnu?
– Anó, bo mój stary niy żyje.
– Ło Pónbóczku! A jakóż to tyż sie stanóło? Przecamć jôch go jeszcze wczorej widziała jak gracôł i radlół we waszyj zegródce.
– Anó, kopôł, radlół. A zatym poszli my do składu sprawić mu nowe szczewiki. Pasowôł jedna pôra, drugô, trzeciô.... dziesióntô... I gôdóm mu: Niy uwijej sie Alojz, pasuj gynał, dokumyntnie, coby na zicher byli dobre. Na łostatku, po pôruch godzinach wróciylichmy sie do chałpy, łón łoblykô te blank nowe szczewiki i gôdô, iże sóm knap, za sztram....
– Nó, i niy zatrzasli byście gizda?
wtorek, 16 września 2014
Kca koło...
Maluśki Hanysek cuci sie we pojstrzodku nocy festelnie wystrachany. Wartko gzuje do szlafcimra mamulki i uwidziôł jak ta jejigo mamulka styrcy blank sago przed zdrzadłym. Styrcy, chechlo sie po swojich cyckach i mróncy:
– Kca chopa, kca chopa...
Zastarany, zagańbióny Hanysek wrôcô do swojij izby. We nastympnô nocka dziyje sie te same. Na trzeciô noc Hanysek tyż sie cuci, idzie do szlafcimra swojij mamulki, zaziyrô, a tam ze jejigo mamulkóm leży we prykolu jakisik chop. Wartko pyndaluje do swojij izby, seblykô swój szlafancużek, chechlo sie po tych swojim cyculkach i mróncy:
– Kca lowelek, kca kółecko, kca lowelek, kca kółecko...
– Kca chopa, kca chopa...
Zastarany, zagańbióny Hanysek wrôcô do swojij izby. We nastympnô nocka dziyje sie te same. Na trzeciô noc Hanysek tyż sie cuci, idzie do szlafcimra swojij mamulki, zaziyrô, a tam ze jejigo mamulkóm leży we prykolu jakisik chop. Wartko pyndaluje do swojij izby, seblykô swój szlafancużek, chechlo sie po tych swojim cyculkach i mróncy:
– Kca lowelek, kca kółecko, kca lowelek, kca kółecko...
poniedziałek, 15 września 2014
Tyn sóm...
Trefióło sie dwóch kamratów po jakiksik dugim czasie.
– Hej, jak żyjesz? – pytô jedyn śnich. – Co tam dobrego u cia? Jak ci leci? Łozprawiej!
– Co sam za tela gôdać... ? Ciśnie sie jakosik ta swoja biyda...
– Co ty gôdôsz? Jakô biyda? Przecamć zawdy ci sie wszyjsko darzóło, ukłôdało!
– Ja, ja! – łodrzykô tyn drugi. – Ale wiysz, we mojim małżyństwie niy wszyjsko mi sztimuje...
– Niy gôdej? Niy wiyrza! Przecamć na uniwerzityjcie toście łoba świata poza sobóm niy widzieli.
– Nó, ja! Tak bóło na uniwerzityjcie. Terôzki ale sztyjc i jednym ciyngym mi sie zdô, iże ta moja babeczka mie zdrôdzô.
– A po jakiymu tak miarkujesz?
– Zarôzki ci to wytuplikuja. Wiysz, móm takô robota iże fórt musza zmiyniać miasta we kierych miyszkóm. Trzi lata we Lublinie, dwa lata we Kielcach, trzi lata we Poznaniu, juzaś dwa lata we Warszawie...
– Nó, i co z tego? Przecamć przekludzôcie sie wszandy do kupy ze sia.
– Ja, ja, ino wiysz, we wszyjskich tych miastach ze brifami przilazuje ku nóm zawdy jedyn i tyn sóm... briftryjger!
– Hej, jak żyjesz? – pytô jedyn śnich. – Co tam dobrego u cia? Jak ci leci? Łozprawiej!
– Co sam za tela gôdać... ? Ciśnie sie jakosik ta swoja biyda...
– Co ty gôdôsz? Jakô biyda? Przecamć zawdy ci sie wszyjsko darzóło, ukłôdało!
– Ja, ja! – łodrzykô tyn drugi. – Ale wiysz, we mojim małżyństwie niy wszyjsko mi sztimuje...
– Niy gôdej? Niy wiyrza! Przecamć na uniwerzityjcie toście łoba świata poza sobóm niy widzieli.
– Nó, ja! Tak bóło na uniwerzityjcie. Terôzki ale sztyjc i jednym ciyngym mi sie zdô, iże ta moja babeczka mie zdrôdzô.
– A po jakiymu tak miarkujesz?
– Zarôzki ci to wytuplikuja. Wiysz, móm takô robota iże fórt musza zmiyniać miasta we kierych miyszkóm. Trzi lata we Lublinie, dwa lata we Kielcach, trzi lata we Poznaniu, juzaś dwa lata we Warszawie...
– Nó, i co z tego? Przecamć przekludzôcie sie wszandy do kupy ze sia.
– Ja, ja, ino wiysz, we wszyjskich tych miastach ze brifami przilazuje ku nóm zawdy jedyn i tyn sóm... briftryjger!
piątek, 12 września 2014
Niymoc...
Wlazuje jedyn napraniec na banhów, zuchtô za jakimsik frajnym placym, ale skuli tego, iże niy mô srogigo wyboru, zicnół sie wele jednego kapelónka. Tyn kapelónek niyrôd, bo tyn łochlapus capi gorzôłóm a ku tymu wyjmnół se ze kabzy flaszka, cygarety... Łożyrok biere se jesce cajtóng i napoczynô ci go czytać...
Po jakimsik łoka mrziku pytô sie tego kapelónka:
– Mogóm mi łóni pedzieć łod czego biere sie tyn côłki „parkinsón”?
Kapelónek pomedikowôł deczko: nó tóż mu terôzki ciepna ryjda, zrobia mu kôzanie. Nó i napoczynô:
– Eźli czowieku słepiesz za tela, kurzisz choby damfmaszina, wiydziesz niymóralne życie, dupczysz wszyjsko naobkoło, niy môsz we zocy „wartóści”, habisz, kradniesz , to tóż tyż Pónbóczek posywô na cia ta łoszkliwô niymoc, tego „parkinsóna”!
Łożyrok pokiwôł ino gowóm, zakrół se bymba tym cajtóngym i czytô dalszij. Po kwilce tymu kapelónkowi zrobióło sie tak jakosik gupio, iże tak łoszkliwie łozwôł sie do swojigo „bliżniygo”, napoczynô godać tak barzij libeźnie:
– Wyboczóm mi łóni, jô miarkuja, iżech niy miôł tak gôdać, ale móm pytani: jak dugo môcie panoczku już tego „parkinsóna”?
– Fto? Jô? – dziwuje sie tyn łożyrok. – Jô blank niy móm żôdnego „parkinsóna”. Jôch ino przeczytôł sam we tym cajtóngu, iże papiyż miôł tego... „parkinsóna”!
Po jakimsik łoka mrziku pytô sie tego kapelónka:
– Mogóm mi łóni pedzieć łod czego biere sie tyn côłki „parkinsón”?
Kapelónek pomedikowôł deczko: nó tóż mu terôzki ciepna ryjda, zrobia mu kôzanie. Nó i napoczynô:
– Eźli czowieku słepiesz za tela, kurzisz choby damfmaszina, wiydziesz niymóralne życie, dupczysz wszyjsko naobkoło, niy môsz we zocy „wartóści”, habisz, kradniesz , to tóż tyż Pónbóczek posywô na cia ta łoszkliwô niymoc, tego „parkinsóna”!
Łożyrok pokiwôł ino gowóm, zakrół se bymba tym cajtóngym i czytô dalszij. Po kwilce tymu kapelónkowi zrobióło sie tak jakosik gupio, iże tak łoszkliwie łozwôł sie do swojigo „bliżniygo”, napoczynô godać tak barzij libeźnie:
– Wyboczóm mi łóni, jô miarkuja, iżech niy miôł tak gôdać, ale móm pytani: jak dugo môcie panoczku już tego „parkinsóna”?
– Fto? Jô? – dziwuje sie tyn łożyrok. – Jô blank niy móm żôdnego „parkinsóna”. Jôch ino przeczytôł sam we tym cajtóngu, iże papiyż miôł tego... „parkinsóna”!
czwartek, 11 września 2014
Śtyry katoliczki...
Śtyry moc uwziynte katoliczki szlukajóm se wrółz po maluśku kafyj i cichuśko łozprawiajóm. Piyrszô rzóńdzi:
– Mój synek jes kapelónkym. Kiej łón wlazuje kajsik do izby ludzie gôdajóm ku niymu: Łojcze!
Na to drugô gôdô:
– Ja, a mój synek jes biskupym i kiej łón wlazuje kajsik do izby ludzie wrółz rzóndzóm: Waszô Miyłóść!
Na to wszyjsko łodrzykô trzeciô:
– Mó synek jes już kardinalym. I kiej łón wlazuje kajsik do izby pôłnyj ludzi wszyjske mianujóm go: Waszô Ekscelyncjô!
Skuli tego, iże szczwôrtô blank nic niy gôdô, jeji kamratki lekuśko ci jóm zachyncajóm, powiydzajóm:
– Nó..., nó i...?
– Wiycie! Mój synek jes ci galantnie i fajniście pakernym tancyrzym. Kiej łón wylazuje na bina wszyjske baby we tym tyjatrze wrzescóm: Ło mój ty Boże!
– Mój synek jes kapelónkym. Kiej łón wlazuje kajsik do izby ludzie gôdajóm ku niymu: Łojcze!
Na to drugô gôdô:
– Ja, a mój synek jes biskupym i kiej łón wlazuje kajsik do izby ludzie wrółz rzóndzóm: Waszô Miyłóść!
Na to wszyjsko łodrzykô trzeciô:
– Mó synek jes już kardinalym. I kiej łón wlazuje kajsik do izby pôłnyj ludzi wszyjske mianujóm go: Waszô Ekscelyncjô!
Skuli tego, iże szczwôrtô blank nic niy gôdô, jeji kamratki lekuśko ci jóm zachyncajóm, powiydzajóm:
– Nó..., nó i...?
– Wiycie! Mój synek jes ci galantnie i fajniście pakernym tancyrzym. Kiej łón wylazuje na bina wszyjske baby we tym tyjatrze wrzescóm: Ło mój ty Boże!
środa, 10 września 2014
Pôra godzinów ze życiô... feministki...
8.00 Cuca sie côłkô zlónô potym i ku tymu jakiesik mrowce tyrajóm mi po plecyskach. Juzaś we śniku prziszôł ku mie mody karlus. Szwarny i urodliwy karlus. Blank sagi karlus. Ło sto pierónów. Diosecko mi sie ale spodobała ta bezkurcyjô. Jeszcze dzisiej ida na kolyjnô kuracyjô do dochtora Liebe, coby mi zahaltowôł wszelijake skojarzyniô ze chopskóm tajlóm naszygo gatónku.
9.00 Prziszôł ku mie briftryjger. Eźli na isto muszóm moja zóna łobsugować te stwórzynia, ftore majóm ino taki myślónek, kiery łociykô zeksym? Moja launa zgasła jak świycka bez srogi wiater. Szwarny i urodliwy ale bół. Moje uskargowanie na poczta mô już trzi zajty.
11.00 Polazłach do sklepu. Ida sie po lekusku we takim stanie błógij niyświadómości chopskich istniyniów aże tu łorôz... Jakisik łostatni soróń i gnyp łotwiyrô mi dźwiyrze! Co za szlechta i lómp! Zdô mu sie, iże tym łoklepanym gestym naprawi wszyjske krziwdy mojich szwestrów? I ku tymu jesce chichrô sie dó mie tóm swojóm urodnóm fresóm. Praskłach go w nia aże zabrónczało.
13.00 Warza sie dzisiej cosik szmektnego. Móm pypcia na biôły wuszt ze gurkynzalatym. Ło sto pierónów! Ta terapijô blókady skójarzyni to jakiesik
łoszukaństwo! Tela pijyndzy... Móm przed sia łogórek i wuszt, i co widza? .... Kaj gorzôła? Musza sie wartko szluknóńć, coby niy pokôzôł mi sie reszt śniku... Co gorzij, miarkuja już, co bydzie na isto tyn reszt szwarny i urodliwy.
16.00 Ćmok, widza ćmok, ćmok widza. Frópy. Chytóm sie za wekslowanie. Na łostatku żymła ze masłym i bôrszcz ze ucholkami. Ale mie pierdolnóło. Przidôłby sie jakisik chop! Co jô bamónca? Wiela jes? Jeszcze ino ździebko terapiji.
17.00 Nó, i na łostatku... leża na zofie i rachuja na to, że już terôzki to cheba blank nic mi sie niy skupluje ze... chopym...
18.00 Eeee, tam, życie... życie... Terapijô już zbyto, móm szlus ze terapijóm. Tyn dochtór Liebe bół stopieróńsko szwarny i urodliwy. A ku tymu jesce... pokôzało sie, iże łón ci bół rómóm do łogórka, kieryj mi brakowało... Dobry bół! Poradziół babie wygódzić!
9.00 Prziszôł ku mie briftryjger. Eźli na isto muszóm moja zóna łobsugować te stwórzynia, ftore majóm ino taki myślónek, kiery łociykô zeksym? Moja launa zgasła jak świycka bez srogi wiater. Szwarny i urodliwy ale bół. Moje uskargowanie na poczta mô już trzi zajty.
11.00 Polazłach do sklepu. Ida sie po lekusku we takim stanie błógij niyświadómości chopskich istniyniów aże tu łorôz... Jakisik łostatni soróń i gnyp łotwiyrô mi dźwiyrze! Co za szlechta i lómp! Zdô mu sie, iże tym łoklepanym gestym naprawi wszyjske krziwdy mojich szwestrów? I ku tymu jesce chichrô sie dó mie tóm swojóm urodnóm fresóm. Praskłach go w nia aże zabrónczało.
13.00 Warza sie dzisiej cosik szmektnego. Móm pypcia na biôły wuszt ze gurkynzalatym. Ło sto pierónów! Ta terapijô blókady skójarzyni to jakiesik
łoszukaństwo! Tela pijyndzy... Móm przed sia łogórek i wuszt, i co widza? .... Kaj gorzôła? Musza sie wartko szluknóńć, coby niy pokôzôł mi sie reszt śniku... Co gorzij, miarkuja już, co bydzie na isto tyn reszt szwarny i urodliwy.
16.00 Ćmok, widza ćmok, ćmok widza. Frópy. Chytóm sie za wekslowanie. Na łostatku żymła ze masłym i bôrszcz ze ucholkami. Ale mie pierdolnóło. Przidôłby sie jakisik chop! Co jô bamónca? Wiela jes? Jeszcze ino ździebko terapiji.
17.00 Nó, i na łostatku... leża na zofie i rachuja na to, że już terôzki to cheba blank nic mi sie niy skupluje ze... chopym...
18.00 Eeee, tam, życie... życie... Terapijô już zbyto, móm szlus ze terapijóm. Tyn dochtór Liebe bół stopieróńsko szwarny i urodliwy. A ku tymu jesce... pokôzało sie, iże łón ci bół rómóm do łogórka, kieryj mi brakowało... Dobry bół! Poradziół babie wygódzić!
wtorek, 9 września 2014
Pónbóczkowy szpas...
Tak jakosik bez łostatnie dwadzieścia lôt Pónbóczek ciyngiym słyszôł naszych (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych) politykerów ze Wiejskij we Warszawie i niy dało mu to pokój aże sie lajstnół telewizyjor ze tóm naszóm „misyjnóm telewizyjóm”, za ftoro muszóm bulić pynzjónisty.
Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... poród. Baba wrzescy, pierónuje jak sto diosków na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwórca pytô sie:
– A cóż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy?
– Dyć żysz Pónbóczku! – gôdô ercyngel, jarchaniół Gabrijel – aboś to Pónbóczku niy rzyknół bół kiejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bólu”?
– Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknół Pónbóczek i juzaś przeszaltrowôł kanał.
A tam nasze ci berkmóny bakajóm jak sto diosków. Usiotane, spocóne łupióm, klupióm krympoczami, hakami ...
Pónbóczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô:
– A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujóm i gnypióm?
– Nó, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknółeś kiejsik Pónbóczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiół cowieku ...”
– Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mróncy pod fusikiym nasz Stwórca.
Wartko zwekslowôł juzas prógram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościół, szumnô fara a przed niymi lugzusówe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczónych biskópów i inkszych kieckowych chopów. Pónbóczek uśmiychnół sie i pedzioł:
– Nó, to mi sie zdô. Festelnie to móm rôd, take łobrôzki... A fto to jes?
– Anó, nasz Pónbóczku, to sóm te, ftore gynał miarkujóm, iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!
Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... poród. Baba wrzescy, pierónuje jak sto diosków na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwórca pytô sie:
– A cóż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy?
– Dyć żysz Pónbóczku! – gôdô ercyngel, jarchaniół Gabrijel – aboś to Pónbóczku niy rzyknół bół kiejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bólu”?
– Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknół Pónbóczek i juzaś przeszaltrowôł kanał.
A tam nasze ci berkmóny bakajóm jak sto diosków. Usiotane, spocóne łupióm, klupióm krympoczami, hakami ...
Pónbóczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô:
– A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujóm i gnypióm?
– Nó, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknółeś kiejsik Pónbóczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiół cowieku ...”
– Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mróncy pod fusikiym nasz Stwórca.
Wartko zwekslowôł juzas prógram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościół, szumnô fara a przed niymi lugzusówe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczónych biskópów i inkszych kieckowych chopów. Pónbóczek uśmiychnół sie i pedzioł:
– Nó, to mi sie zdô. Festelnie to móm rôd, take łobrôzki... A fto to jes?
– Anó, nasz Pónbóczku, to sóm te, ftore gynał miarkujóm, iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!
poniedziałek, 8 września 2014
Dolazuja....
Rółzczasu we jednyj szuli rechtórka pytô sie dziecek we klasie:
– A rzyknijcie mi jakô tajla czowieka nôjprzodzij wlazuje do niyba?
Zuska ze drugij banki dźwigô graca i rzóńdzi:
– Jô miarkuja, co możno duszycka czowieka nôjprzodzij idzie do niyba, bo trza mieć snożnô duszycka, coby sie do tego niyba dostać.
– Bardzo dobrze! – godô rechtórka. – A rzyknij mi terôzki ty Hanysku, co ty ło tym miarkujesz.
– Mie sie zdô, co nôjprzodzij do niyba idzie serce. Bo trza mieć na isto dobre serce, coby sie dostać do niyba. – łodrzyknół Hanysek.
– Nó, ja, richtik, dobrze! – kwôli Hanyska rechtórka. – A ty Karliku, co myślisz ło tym?
– Mie sie zdô, co szłapy idóm nôjprzodzij do niyba!
– A po jakiymu szłapy? – pytô rechtórka zadziwanô.
– Anó, bo kiejech rółzczasu zdybôł moja mamulka i briftryjgra we prykolu, łóna bóła na wiyrchu i stopieróńsko wreszcała: Ło Pónbóczku! Dolazuja, dolazuja!
– A rzyknijcie mi jakô tajla czowieka nôjprzodzij wlazuje do niyba?
Zuska ze drugij banki dźwigô graca i rzóńdzi:
– Jô miarkuja, co możno duszycka czowieka nôjprzodzij idzie do niyba, bo trza mieć snożnô duszycka, coby sie do tego niyba dostać.
– Bardzo dobrze! – godô rechtórka. – A rzyknij mi terôzki ty Hanysku, co ty ło tym miarkujesz.
– Mie sie zdô, co nôjprzodzij do niyba idzie serce. Bo trza mieć na isto dobre serce, coby sie dostać do niyba. – łodrzyknół Hanysek.
– Nó, ja, richtik, dobrze! – kwôli Hanyska rechtórka. – A ty Karliku, co myślisz ło tym?
– Mie sie zdô, co szłapy idóm nôjprzodzij do niyba!
– A po jakiymu szłapy? – pytô rechtórka zadziwanô.
– Anó, bo kiejech rółzczasu zdybôł moja mamulka i briftryjgra we prykolu, łóna bóła na wiyrchu i stopieróńsko wreszcała: Ło Pónbóczku! Dolazuja, dolazuja!
piątek, 5 września 2014
Yjwa we raju...
Naszô Yjwa niy usuchła rozkazu Pónbóczka i za namówóm tyj łoszkliwyj szlangi serwała jabko ze stromu. Za to tyż łostała ci łóna do kupy ze Jadamym wyciepniyntô za tor tego raju. Na łostatku jesce usłyszała tak srogi głós z wiyrchu:
– Za to coś napochała, zabulisz swojóm kwióm, babo!
Po pôruch dnioszkach Yjwa trefiyła juzaś ta samô szlanga, kierô jóm namówióła do utarganiô tego jabka. Zarôzki tyż łónyj trómfła:
– Bez cia, szlango łoszkliwô, byda terôzki musiała bulić mojóm kwióm!
– Eee, tam, niy jamruj babo! – rzykła ta szlanga. – Przecamć udało mi sie to potajlować na miesiynczne... raty!
– Za to coś napochała, zabulisz swojóm kwióm, babo!
Po pôruch dnioszkach Yjwa trefiyła juzaś ta samô szlanga, kierô jóm namówióła do utarganiô tego jabka. Zarôzki tyż łónyj trómfła:
– Bez cia, szlango łoszkliwô, byda terôzki musiała bulić mojóm kwióm!
– Eee, tam, niy jamruj babo! – rzykła ta szlanga. – Przecamć udało mi sie to potajlować na miesiynczne... raty!
czwartek, 4 września 2014
Niy łobudzióła sie...
Maluśkô dziołszka gôdô do swojij ółmy:
– Starecko! Starecko, a bydóm łóni tak dobrô i łopedzóm mi jakosik bôjka, ja?
– W jednyj dziydzinie – napoczynô łozprôwka starka – bóła łogrómnucnô góra. We pojstrzodku tyj góry bóła srogachnô dukla. A we tyj dukli bóła takô wielgô kristalowô izba ze kristalowym prykolym na pojstrzodku. I spała ci we tym prykolu zacałbrowanym śnikym szwarnô i przepiyknô ksiynżnicka. A coby jóm łodcałbrować, musiôłby ku nij przikludzić sie gryfnisty ksiónża, i musiôłby dać łónyj kusika we gymba.... Starka ucichła...
– Nó, i co, stareckô? Łodcałbrowôł jóm tyn ksiónża, ja?
– A dej pokój dziołszka. Łóna zwiykowała aże do siedymdziesióntki, urodzióła siedym dziecek a tak by tak sie niy łobudzióła!
– Starecko! Starecko, a bydóm łóni tak dobrô i łopedzóm mi jakosik bôjka, ja?
– W jednyj dziydzinie – napoczynô łozprôwka starka – bóła łogrómnucnô góra. We pojstrzodku tyj góry bóła srogachnô dukla. A we tyj dukli bóła takô wielgô kristalowô izba ze kristalowym prykolym na pojstrzodku. I spała ci we tym prykolu zacałbrowanym śnikym szwarnô i przepiyknô ksiynżnicka. A coby jóm łodcałbrować, musiôłby ku nij przikludzić sie gryfnisty ksiónża, i musiôłby dać łónyj kusika we gymba.... Starka ucichła...
– Nó, i co, stareckô? Łodcałbrowôł jóm tyn ksiónża, ja?
– A dej pokój dziołszka. Łóna zwiykowała aże do siedymdziesióntki, urodzióła siedym dziecek a tak by tak sie niy łobudzióła!
środa, 3 września 2014
Po gorzôle...
Wiycie! Nôjgorzij jes jak sie cowiek łocuci po stopieróńskim słepaniu gorzôły. Idzie sie łocucić na pôra szimli. I tak:
na Kopciuszka – budzisz sie chopie we jednym szczewiku;
na Rejtana – cucisz sie pode dźwiyrzami we potarganyj hymdzie;
na Królewna Śniyżka – cucisz sie i łorôz widzisz wele siebie siedmiuch bezprzitómnych friców;
na Czerwiónego Kapturka – cucisz sie chopie we prykolu swojij starki;
na Krzysztofa Kolumba – cucisz sie i blank, ale to blank niy miarkujesz kajś jes;
na Śpióncô Królewnô – cucisz sie i czujesz, iże ftosik cie kusikuje, łotwiyrôsz ślypia i widzisz, co pies ci morda liże.
na Kopciuszka – budzisz sie chopie we jednym szczewiku;
na Rejtana – cucisz sie pode dźwiyrzami we potarganyj hymdzie;
na Królewna Śniyżka – cucisz sie i łorôz widzisz wele siebie siedmiuch bezprzitómnych friców;
na Czerwiónego Kapturka – cucisz sie chopie we prykolu swojij starki;
na Krzysztofa Kolumba – cucisz sie i blank, ale to blank niy miarkujesz kajś jes;
na Śpióncô Królewnô – cucisz sie i czujesz, iże ftosik cie kusikuje, łotwiyrôsz ślypia i widzisz, co pies ci morda liże.
wtorek, 2 września 2014
Mlyko plómpuja...
Zicła sie rółzczasu na plantach baba i futruje swojigo bajtla cyckiym. Łorôz jedyn istny, piechciôrz, kiery po tych plantach szpacyrowôł, uwidziôł jak jedna zeksównô baba siedzi i mô gryfny cycek na wiyrchu. Tóż tyż podlazuje ku nij, zicnół sie wele łónyj, wrażuje po lekuśku swoja graca do galotków tyj babeczki. A ta baba nic. Przelazuje wele policajt, zaziyrô tak na łobiuch ze zadziwaniym i pytô sie tyj baby:
– A co wy to paniczko samtukej robicie?
– Jak to co? Niy widzóm łóni, iże dziecio kôrmia?
– A wy cóż tyż to panoczku robicie? – pytô sie policajt tego istnego.
Łorôz ta graca we batkach tyj baby napoczła sie ruszać...
– Jak to co, panoczku policajcie? Niy widzóm łóni, iże... mlyko plómpuja?
– A co wy to paniczko samtukej robicie?
– Jak to co? Niy widzóm łóni, iże dziecio kôrmia?
– A wy cóż tyż to panoczku robicie? – pytô sie policajt tego istnego.
Łorôz ta graca we batkach tyj baby napoczła sie ruszać...
– Jak to co, panoczku policajcie? Niy widzóm łóni, iże... mlyko plómpuja?
poniedziałek, 1 września 2014
Baran...
Zabrany, moc pijynżny włóściciel fyrmy masarskij, chnet skorzij pynzyji, bilduje swojigo nastympce, takigo bulatego i moc cepiatego synka:
– Synek, suchej! To jes maszina do rolowaniô oplerków. Ze jednyj zajty tyj masziny wrażujesz côłkigo barana a ze drugij wylazujóm oplerki lebo winerki. Rozumisz? Spokopiółeś to, ja?
– Niy! Nic’ech niy spokopiół. – łodrzykô synek.
Tóż posuchej jesce rółz. Ze jednyj zajtry wrażujesz barana a ze drugij wylazuje oplerek. Spokopiółeś?
– Niy! – łodrzykô juzaś synek tego masarza.
Łojciec trzeci rółz tuplikuje jak sie robi te oplerki ale tyn jejigo synek blank ci tego spokopić niy poradzi. Po jakimsik łoka mrziku synek we takim łolśniyniu pytô:
– Tatulku! A rzyknijcie mi eźli jest takô maszina, do ftoryj mogymy wrajzić oplerek a wylazuje... côłki baran?
– Ja, synek! Jes takô maszina... yakô maszina, to twoja mamulka!
– Synek, suchej! To jes maszina do rolowaniô oplerków. Ze jednyj zajty tyj masziny wrażujesz côłkigo barana a ze drugij wylazujóm oplerki lebo winerki. Rozumisz? Spokopiółeś to, ja?
– Niy! Nic’ech niy spokopiół. – łodrzykô synek.
Tóż posuchej jesce rółz. Ze jednyj zajtry wrażujesz barana a ze drugij wylazuje oplerek. Spokopiółeś?
– Niy! – łodrzykô juzaś synek tego masarza.
Łojciec trzeci rółz tuplikuje jak sie robi te oplerki ale tyn jejigo synek blank ci tego spokopić niy poradzi. Po jakimsik łoka mrziku synek we takim łolśniyniu pytô:
– Tatulku! A rzyknijcie mi eźli jest takô maszina, do ftoryj mogymy wrajzić oplerek a wylazuje... côłki baran?
– Ja, synek! Jes takô maszina... yakô maszina, to twoja mamulka!
piątek, 29 sierpnia 2014
To jô...
Po taki stopieróńsko dugim dupczyniu, dugim zeksie, karlus legnół sie na brzuchu, wyjmnół ze galot cygareta i napoczynô szukać fojercojga. Niy poradzi go znojść, tóż tyż pytô swoja dziolcha eźli łóna mô jakisik fojercojg lebo możno sztrachecle.
– Możno jakisik fojercojg nojńdziesz we wiyrchnij szuflôdzie? – łodrzykła.
Łozewrził ta szufloda we nachtiszu i znod pakslik, kiery leżôł gynał direkt łoprawiónyj we rómki fotografiji jakigosik chopa. Tóż toć karlus festelnie sie strôpiół i napocznół wypytować:
– Te! A to jes możno twój chop?
– Niy, gupieloku! – łopedziała dziołcha i fest karlusa łobłopiyła.
– A możno to twój szac, ja? – pytô dalszij tyn karlus.
– Niy, kaj tam mój szac! – łodrzykła i jakosik tak moc libeźnie bajsła synka we jejigo dakel.
– Nó, tóż rzyknij ty mi, fto to yntlich jes? – pytô skółczały karlus.
Na to dziołcha łodrzukô ze rułóm:
– Toch jes jô... przed łoperacyjóm!
– Możno jakisik fojercojg nojńdziesz we wiyrchnij szuflôdzie? – łodrzykła.
Łozewrził ta szufloda we nachtiszu i znod pakslik, kiery leżôł gynał direkt łoprawiónyj we rómki fotografiji jakigosik chopa. Tóż toć karlus festelnie sie strôpiół i napocznół wypytować:
– Te! A to jes możno twój chop?
– Niy, gupieloku! – łopedziała dziołcha i fest karlusa łobłopiyła.
– A możno to twój szac, ja? – pytô dalszij tyn karlus.
– Niy, kaj tam mój szac! – łodrzykła i jakosik tak moc libeźnie bajsła synka we jejigo dakel.
– Nó, tóż rzyknij ty mi, fto to yntlich jes? – pytô skółczały karlus.
Na to dziołcha łodrzukô ze rułóm:
– Toch jes jô... przed łoperacyjóm!
czwartek, 28 sierpnia 2014
Pónbóczkowe cuda...
Spichli ci sie rółz do kupy araberski mułła, nasz katolicki kapelónek i żydowski rabin. Łozprawiajóm, łozprawiajóm i na łostatku napoczli festelnie rzóńdzić ło roztomajtych cudach, jake łónym sie przitrefiyli. Napocznół araberski mułła:
– Wiycie! Idymy se kejsik bez pustyniô i łorôz łozfechtowała sie srogô burza piôskowô. Już ci nôs miało blank zasuć, kiejech zawołôł mojigo Allacha i stôł sie cud – wszandy srogachnô piôskowô sumeryjô, a naobkoło nôs spokój i blank cichuśko... ze rułóm dokludziyli my sie do dóm.
Na to łodrzykô katolicki kapelónek:
– To jesce chopy wszyjsko nic. Kiejsik wykludziółech sie na misyje do Afriki. Płynymy szifym i łorôz łozfaklowôł sie niy do wystawiyniô, srogi, łokropiczny sztórm. Jużechmy myśleli, iże jes pó nôs, kiejech zawrzesknół na côłki karpyntel: „Pónbóczku! Eźli ty dôsz zwólô, cobych tu zginół i niy nawróciół tych zatracónych duszycków na twoja dróga?” Nó, i stôł sie richtik cud, wszandy sztórm a naobkoło nôs gryfnistô klara świycióła i bóła gryfnô launa. I tak tyż dokulwitalichmy sie do tyj Afriki.
Na to łozwôł sie po cichuśku rabin:
– To jesce blank nic. Ida jô sie rółzczasu bez Lubartów we szabas. Łorôz uwidziôłech szykownisty, srogi kofer na dródze. Bółech ciykôw, co jes driny, ale niy moga sie ku tymu kofrowi ugibać, bo jes przecamć szabas. Ale kofer, gôdóm wóm chopy, richtik gryfnisty, skórzanny, ze mesingowymi zómkóma....
Świtnółech tyn kofer, łón sie łobalół i wysuli sie śniego goldowe dulary. Jô jich niy moga pozbiyrać, bo przecamć jes szabas. Wtynczôs zawołôłech: „Boże! Eźli ty dozwólisz, coby tak na pojstrzodku miasta we szabas marniyli sie goldowe dulary?” Nó, i stôł sie richtik srogi cud. Wszandy naobkoło bół szabas a we kółecku kole 30 myjtrów strzydnicy ze kofrym pojstrzodku – bóła... strzoda!
– Wiycie! Idymy se kejsik bez pustyniô i łorôz łozfechtowała sie srogô burza piôskowô. Już ci nôs miało blank zasuć, kiejech zawołôł mojigo Allacha i stôł sie cud – wszandy srogachnô piôskowô sumeryjô, a naobkoło nôs spokój i blank cichuśko... ze rułóm dokludziyli my sie do dóm.
Na to łodrzykô katolicki kapelónek:
– To jesce chopy wszyjsko nic. Kiejsik wykludziółech sie na misyje do Afriki. Płynymy szifym i łorôz łozfaklowôł sie niy do wystawiyniô, srogi, łokropiczny sztórm. Jużechmy myśleli, iże jes pó nôs, kiejech zawrzesknół na côłki karpyntel: „Pónbóczku! Eźli ty dôsz zwólô, cobych tu zginół i niy nawróciół tych zatracónych duszycków na twoja dróga?” Nó, i stôł sie richtik cud, wszandy sztórm a naobkoło nôs gryfnistô klara świycióła i bóła gryfnô launa. I tak tyż dokulwitalichmy sie do tyj Afriki.
Na to łozwôł sie po cichuśku rabin:
– To jesce blank nic. Ida jô sie rółzczasu bez Lubartów we szabas. Łorôz uwidziôłech szykownisty, srogi kofer na dródze. Bółech ciykôw, co jes driny, ale niy moga sie ku tymu kofrowi ugibać, bo jes przecamć szabas. Ale kofer, gôdóm wóm chopy, richtik gryfnisty, skórzanny, ze mesingowymi zómkóma....
Świtnółech tyn kofer, łón sie łobalół i wysuli sie śniego goldowe dulary. Jô jich niy moga pozbiyrać, bo przecamć jes szabas. Wtynczôs zawołôłech: „Boże! Eźli ty dozwólisz, coby tak na pojstrzodku miasta we szabas marniyli sie goldowe dulary?” Nó, i stôł sie richtik srogi cud. Wszandy naobkoło bół szabas a we kółecku kole 30 myjtrów strzydnicy ze kofrym pojstrzodku – bóła... strzoda!
środa, 27 sierpnia 2014
Dwadziyścia kilomyjtrów...
Rółzczasu wnuczek przykludziół sie do swojigo starzika na wiyś ze swojóm babeczkóm ze kieróm ci sie dziepiyro co łożyniół. Tak możno po jakichsik dwóch dniach starzik bez cufal łapnół jich na dupczyniu. Na łodwieczerz pytô sie tego swojigo wnuczka:
– Synek! A co wy to tak jakosik dziwocznie, tak... miarkujesz... tak niy po bożymu, żeście to robiyli?
– Anó, wiedzóm łóni starziku, wtynczôs tyn mój ciulik wlazuje jakiesik dwa cyntimyjtry gymbij!
– Łoo, toch niy wiedziôł – strôpiół sie starzik.
Bez dwa dni starzika żôdyn niy widziôł. A łón zicnół sie we izbie, łobciepôł sie jakimisik starymi kalyndôrzami, papiórami, blajsztiftami...
Na łostatku trzecigo dnioszka ło rozwidnioku wlazuje do kuchyni i rzóńdzi:
– Starô! – gôdo doswojij babeczki. – Cosik mi sie zdô, iżeś ty jes na jakiesik dwadzieścia kilomyjtrów... niydojebanô!
– Synek! A co wy to tak jakosik dziwocznie, tak... miarkujesz... tak niy po bożymu, żeście to robiyli?
– Anó, wiedzóm łóni starziku, wtynczôs tyn mój ciulik wlazuje jakiesik dwa cyntimyjtry gymbij!
– Łoo, toch niy wiedziôł – strôpiół sie starzik.
Bez dwa dni starzika żôdyn niy widziôł. A łón zicnół sie we izbie, łobciepôł sie jakimisik starymi kalyndôrzami, papiórami, blajsztiftami...
Na łostatku trzecigo dnioszka ło rozwidnioku wlazuje do kuchyni i rzóńdzi:
– Starô! – gôdo doswojij babeczki. – Cosik mi sie zdô, iżeś ty jes na jakiesik dwadzieścia kilomyjtrów... niydojebanô!
wtorek, 26 sierpnia 2014
Dwa starziki i chlyb...
Dwa zwiykowane starziki (jednymu pizło 80 a drugimu 87 lôt) zicle sie na bance wele knapszaftu. Tyn starszyjszy dziepiyro co zrobiół se fajrant na takij modernyj terôzki „ściyżce zdrowio” i bali sie ani niy zmôchôł. Tyn modszy pytô ci sie go beztóż:
– Ty! Stary! A jak ty to robisz, iże sie blank niy usiotôsz przi tych ćwiczyniach, przi tych twojich procnych krafttrajningach?
– Anó, to beztóż, iże kôżdydziyń jym czôrny chlyb, chlyb razowy. A cobyś jesce miarkowôł, to tyż po tym chlebie lepszij mi ta moja laga... stowo i dugszij poradza ze babóm wyrobiać...
Mody na fleku, w te piynty pogzuł do piekarni i łod proga wrzescy:
– Majóm łóni paniczko czôrny chlyb?
– Ja, mómy!
– To jô bych sie zawinszôwôł... piyńć pecynków!
– Panoczku, aże piyńć? Przecamć nim dójńdziecie do tego pióntego, to już łón bydzie blank twôrdy!
– Ło sto pierónów... to wszyjske wiedzóm ło tym chlebie, inoch jô taki... niydouczóny!
– Ty! Stary! A jak ty to robisz, iże sie blank niy usiotôsz przi tych ćwiczyniach, przi tych twojich procnych krafttrajningach?
– Anó, to beztóż, iże kôżdydziyń jym czôrny chlyb, chlyb razowy. A cobyś jesce miarkowôł, to tyż po tym chlebie lepszij mi ta moja laga... stowo i dugszij poradza ze babóm wyrobiać...
Mody na fleku, w te piynty pogzuł do piekarni i łod proga wrzescy:
– Majóm łóni paniczko czôrny chlyb?
– Ja, mómy!
– To jô bych sie zawinszôwôł... piyńć pecynków!
– Panoczku, aże piyńć? Przecamć nim dójńdziecie do tego pióntego, to już łón bydzie blank twôrdy!
– Ło sto pierónów... to wszyjske wiedzóm ło tym chlebie, inoch jô taki... niydouczóny!
poniedziałek, 25 sierpnia 2014
Tragedyjô...
Rółzczasu retónkowô ekszpedycyjô powandrowała kajsik gymboko do dżóngli, coby znojść fliger, kery sie tam łoztrzas. Côłko kolóna do łostatka miała ci nôdziyja, iże retnie tych, ftorzi łocaleli. Kiej już yntlich dokulwitali sie do miyjsca katastrófy, jejich łoczóm ukôzôł sie katastróficzny łobrôz. Uwidzieli wypolóny las, połozciepowane tajle tego fligra, handgypaki... nikaj ale niy bóło ani śladu ludzi ze tyj katastrófy. Łorôz, kajsik na wiyrszołku żórka, wygorzeliska poboczyli brodziatego, półsagigo chopa, kiery stôł łoprzity ło strom i bół fest zajimany łobgryzaniym srogij kostyry. Kiej już do łostatka wycyckôł marks ze tyj kostyry, ciepnół jóm na sztapel takich samych kostyrów, ftore usztaplowane byli kole jego szłapów. Kiej już i łón uwidziôł ta srogachnô ekszpedycyjô niy poradziół zamaskiyrówać swojij uciychy:
– Mój ty Pónbóczku roztomiyły! Jeżech na isto już retniynty! – wrzescôł tyn chop i tańcowôł ze uciychy.
Jednakowóż ludzie ze tyj retónkowyj ekszpedycyji byli nôjbarzij zajimane łobadowaniym terynu tyj katastrófy i polekuśku, i ze czasym corozki barzij dociyrała dó nich straszliwô prôwda ło tym, co tyż to tam sie musiało dziôć. Wszandy poniywiyrały sie połobgryzane kostyry. Wyglóndało na to, iże cufalowo retniynty czowiek wećkôł wszyjskich swojich kamratów. Tych chop, kiej uwidziôł we łoczach ludzi ze tyj ekszpedycyji take niyme łoskarżyni, ściykle wrzesknół:
– Niy mogecie mie ludzie łosóndzać, szacówać...! Eźli to jes cosik złygo, iżech kciôł przeżyć, kciôłech być mónter?
Na to łozwôł sie szef tyj ekszpedycyji:
– Chopie! My blank niy kcymy cie szacówać i łosóndzać za to, coś zrobiół, coby przeżyć. Ale jô pierdola chopie... tyn fliger sie łoztrzaskôł dziepiyro przedwczorej!
– Mój ty Pónbóczku roztomiyły! Jeżech na isto już retniynty! – wrzescôł tyn chop i tańcowôł ze uciychy.
Jednakowóż ludzie ze tyj retónkowyj ekszpedycyji byli nôjbarzij zajimane łobadowaniym terynu tyj katastrófy i polekuśku, i ze czasym corozki barzij dociyrała dó nich straszliwô prôwda ło tym, co tyż to tam sie musiało dziôć. Wszandy poniywiyrały sie połobgryzane kostyry. Wyglóndało na to, iże cufalowo retniynty czowiek wećkôł wszyjskich swojich kamratów. Tych chop, kiej uwidziôł we łoczach ludzi ze tyj ekszpedycyji take niyme łoskarżyni, ściykle wrzesknół:
– Niy mogecie mie ludzie łosóndzać, szacówać...! Eźli to jes cosik złygo, iżech kciôł przeżyć, kciôłech być mónter?
Na to łozwôł sie szef tyj ekszpedycyji:
– Chopie! My blank niy kcymy cie szacówać i łosóndzać za to, coś zrobiół, coby przeżyć. Ale jô pierdola chopie... tyn fliger sie łoztrzaskôł dziepiyro przedwczorej!
Subskrybuj:
Posty (Atom)