Niyftore we tyj telewizyji ciyngiym mi tuplikowali coch jô, i wszyjskie Polôki, Pónbóczka za szłapy łobłopiyli, łobjimali, choby libsta na wiesna we stodole. I tak kiejsik suchóm jak u Pyjtra we szynku dwiuch móndroków łozprawiô:
– Dzisz Antek, tela, co my ino do tyj Ojropy wlejźli, zarôzki bydymy sie mieli lepszij, pra? – gôdô jedyn, taki szus Edek.
– A psinco prôwda – gôdô glacaty Antek. – Dôwnij to mi bóło na isto lepszij!
– Ja, ja, padosz co za kómuny ci bóło lepszij? A po jakiymu, skuli czego?
– A dyć skuli tego giździe diosecki, co jô bół chnet trzidziyści lôt modszy a ku tymu ze dwadziyścia kilo chudszy!
Nó, i tak by sie byli wadziyli, kiejby niy inkszy karlus, wigyjc, co zawdy jakisik wic znôjńdzie, zawdy cosik szykownego, szpasownego rzyknie. I napocznół:
– Wiycie chopy, rółzczasu Makaróniôrz, Żabojad i Pepik zicnyli we szynku przi piwie (i niy ino). Tak po śtyruch rajach napoczynô rzóńdzić Italijóniec:
– Wiycie chopy, jak sie chyci naszô dziołcha we pasie, to ci sie palcyska szczasnóm i zawrzóm do kupy. I to niy skuli tego, iże mómy take krótke palcyska, ino beztóż, iże nasze dziołchy sóm takie szlangówy, sóm take ciynke we pasie.
– E, tam – gôdô Żabojad – nasze juzaś frele, kiej sie siednóm przi szynkwasie na tych wysokich stołkach, to sióngnóm szłapami aże do ziymi. I to niy skuli tego, iże te stołki sóm take małe, ino beztóż, iż łóne majóm take dugie szłapy.
– Mogecie gôdać co kcecie – pado na to Pepik – jak jô wylazuja rano do roboty, to sie zawdy klepna moja starô po rzici i kiej przilazuja nazôd ze gruby, to jesce sie łónyj półrzitki huśtajóm. I to niy skuli tego, co łóna mô takô srogô rzić, ino beztóż iże jô terôzki tak krótko robia!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl