Szpas przi Dniu Dziecka....

Nō, tōż mōmy już czyrwiyń, miesiōnc we kerym przilazuje samtukej ku nōm lato. A napoczynô sie tyn miesiōnc łod gryfnistego fajeru, łod Dnia Dziecka, kery to dziyń trefiōł nōm razinku dzisiej. I Wiycie, moje We roztomiyłe, jô blank niy poradza spokopić jednego. Fajrowalichmy jesceza tyj łoszkliwyj „kōmuny” 1 Môja i terôzki wszyjske markiyrujōm, iże takigo świynta niy bōło, bo to bezmać „kōmunistyczne” świynto. A to psinco prôwda, bo te świynto fajrujōm na świycie już łod 1889r kej sie jesceżôdnymu tak „kōmuna” niy śniōła. A Dziyń Dziecka napoczli my we Polsce (ale i u Ruskich, we Chinach, Czechach i inkszych dziydzinach naszygo „socjalistycznego bloku”) fajrować we 1950 roku (łod 1952r jako świynto stałe). I żôdyn sie ani niy zajynknie, iże to „kōmunistyczne” świynto, prôwda? Nale, tak to już u nôs je: jedne nōm klapuje, sztimuje, inksze niy... ale zawdy je grōnt ku zwadzie, ku spiyrce i swadźbie. Nō, tōż możno nôjprzodzij szpas ło dzieckach. Przilazuje rōłzczasu wnuczka ku swojij ōłmie i klupie na dźwiyrze. Klup! Klup! Na to ōłma: – A fto tam klupie? – Wnuczka... – Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”? – Wnuczka ōłma, wnuczka! – Aaa, nō tōż wlazuj... wnuczka... Dziołszka wlazuje i tuplikuje swojij ōłmie: – Jutro sam tukej przijńdzie takô kōmisyjô ślydczô. Bydōm wôs ōłma łopytować. Wiycie, co môcie pedzieć? – Niy! Blank niy! – Môcie pedzieć, iże pizło wōm już łoziymdziesiōnt lôt, môcie dwa dziecka, chop je we robocie, a waszô krowa zdychô pod płotym. Bydziecie pamiyntać? – Ja, ja... gynał byda pamiyntać. Na drugi dziyń przikwanckała sie ta kōmisyjô i klupie na dźwiyrze. Klup! Klup! – A fto tam klupie? – Kōmisyjô ślydczô... – Jakô... „eksmisyjô”? – Kōmisyjô ślydczô, starecko, kōmisyjô ślydczô! – Aha... nō tōż wlazujcie! – Wiela wōm pizło lôt starecko? – Dwa... – Wiela môcie starecko dziecek? – Łoziymdziesiōnt... – A kaj je waszô krowa? – Anō, we robocie je... – A wasz chop, to kaj je? – wrzescy zaufryjgowany już festelnie jedyn istny ze tyj kōmisyji. – Anō, zdychô pod płotym... Nō, i juzaś na drugi dziyń przilazuje ku tyj stareczce jeji wnuczka i klupie fest na dźwiyrze... Klup! Klup! – Fto tam klupie? – Wnuczka! – Fto? „Spłuczka”? Jakô juzaś „spłuczka”? – Wnuczka, ōłma, wnuczka! – Aha, wnuczka... nō tōż wlazuj wnuczka! Dziołcha wlazuje i wartko sie pytô starecki: – Nō i co? Bōła ta kōmisyjô, ja, bōła? – Anō, bōła ci ta kōmisyjô... – Nō, i co żeście jim ōłma pedzieli? – Anō, pedziałach, co mōm swa lata, łoziymdziesiōnt dziecek, naszô krowa je we robocie a mōj stary zdychô pod płotym... Dziołcha łogupiała i ze jōnkaniym gôdô polekuśku: – C.. co... co, żeście starecko pedzieli? A ta starecka tak se medikuje, iże możno tyj jeji wnuczce rozłajzi sie ło cwiter, kery jij na gyburstag usztrikowała i gôdô: – Co? Co gôdôsz? Tyn cwiterek ci sie niy zdô, niy podobô ci sie, ja? Ojgyn z Pnioków

Dziyń Dziecka... inakszij...

Już klara blynduje, już mamulka we kuchni rojmuje i zubruje łeżkami, garcami, szklōnkami, talyrzami. Juzaś byda musiŏł sztreknōńć sie z tego prykola. Chocia dzisiej dali by mi ździebko pokōj. Nic, ino blank rano wstŏwać, śniŏdać... co jŏ gŏdōm śniŏdać? Jakiesik „chipsy” abo inkszy szajs. Dała by mamulka jakosik świyżŏ żymła ze masłym abo miodym a niy te pierōńskie jŏdło z bojtla, choby naszymu Reksowi, abo kotowi, kery sam kole naszego familoka ciyngiym tyrŏ i tyż już na to gawcyć niy poradzi, i ino sztyjc filuje eźli jakigosik ptŏka faśnie, capnie... cheba, iże trefi na sroka, to ta go zarŏzki łod gniŏzda łodżynie. Starka to jesce warzyli kakałszale na mlyku a niy jakiesik tam zofty ze pakslikōw, kiere krōm wody a cukru, to ino farba majōm a niy apluziny, cześnie lebo podzimki. I juzaś trza deptać do łochrōnki. Już idzie po mie, już musza wstŏwać i drabko do haźlika. Chyciyła mie, i... wymamlała choby loda na patyku. Że tyż te mamulki niy poradzōm pokŏzać inakszij, iże nōm przajōm. A Francek ze mojigo placu (mŏ już siedym lŏt) to sie juzaś bydzie ciyngiym chichrŏł, iże moja mamulka, to kaj i kej poradzi, ino mamlŏ, kusikuje, choby swojigo chopa niy miała. A jŏ już mōm cŏłkie szejść lŏt i niy mōm rŏd tego lizaniŏ, mamlaniŏ, mlaskaniŏ po rzici, po brzuchu i bele kaj, chobych bōł jakosik pupa do imyntu łobślimtanŏ. – Wstŏwej, wstŏwej, przeca dzisiej je twoji świynto, dzisiej je Dziyń Dziecka – już łod siyni wyrcy mamulka. A dyć wiym, co dzisiej je Dziyń Dziecka. I co z tego, kej tak by tak musza do łochrōnki deptać bo tatulek – chocia niy robi – czasu nie mŏ, coby symnōm chocia ździebko poszpilować, fuzbal pograć lebo chocia kajsik do Logiewnik na kole pojechać, loda mi lajstnōńć. A gryfny śnik miŏłech dzisiej. Rano mamulka i tatulek już sie na mie niy poradziyli doczkać, kej sie sztrekna ze łōżka. Na stole we kuchni wōniała srogŏ szolka kakału na mlyku, kole nij szykownŏ, świyżŏ bryjtka ze starcynnymi powidłōma. Niyskorzij, po śniŏdaniu, gryfnie łoblecōny ida do kupy ze mamulkōm i tatulkiym kajsik fōrt. Mōm festelnie rŏd, kej do łostatka niy poradza spokopić kaj mie wiedōm, ale tyż już blank niy bocza kejżech tak śniymi kajsik szŏł. Idymy i żŏdyn mi niy gŏdŏ ciyngiym: cicho być, niy zawŏdzej, niy szteruj. Moga robić co mi sie żywnie podobŏ. Chyciōłech sie gryfnie tatulka fest za rynka (jezderkusie jakŏ łon mŏ srogo ta graca! Możno jŏ tyż byda taki srogi i kŏżdy najduch bydzie sie mie bŏł, niy bydzie mie ciyngiym napasztowŏł?). Idymy, idymy a sam budka ze lodami... śtyry ojle mi fōndli... i blank niy dŏwali pozōr eli sie ufifrōm, eli mi cosik niy skapnie... dobre byli, a nŏjbarzij te szekuladowe. Niyskorzij podeptali my do naszygo chorzowskigo parku kultury. Tam ci sie dziepiyro dziŏło. Taki jedyn srogi, brodziaty chop zbajstlowŏł, i to niy ino dlŏ dziecek, take „misialia”. Erbnōłech na isto srogigo bera, srogigo misia, takŏ „przitulanka” wiynkszŏ chnet łodymie. Sōm niy poradza pedzieć, kej to wszyjsko, kej tyn cŏłki dziyń śleciŏł. Jescech nigdy takigo gryfnygo fajeru niy miŏł. A po połedniu tatulek zbajstowali mi na cŏłkij izbie takŏ gryfnŏ elekstrycznŏ klajnbanka, kolyjka fyrmy PIKO, kierŏ jesce łōn erbnōł łod łojcōw. Zatym wyciōng ze starego byfyja kastla ze blajzoldatami, kiere jesce po starziku mu łostali. Piyrszy rōłz niy gawcōł sie – jak to mŏ we zwyku – we telewizyjŏ i... samech sie spamiyntŏł, do łostatka ‘ech sie łobudziōł. Hej, mamulki i faterki! Gŏdŏcie, co ino łō nŏs, ło wasze dziecka sie tropicie. A nikej to swami na isto niy idzie szczimać, niy idzie zdzierżić. Wy ino tyrŏcie po tym Pōnbōczkowym świycie i blank wŏs niy łobłajzi eźli my już niy kcymy trocha powyrŏbiać, trocha nazgłobić, mieć ździebko uciechy ze życiŏ, i to niy ino skuli kupy gracek, bele jakich cudokōw. Eźli wy jesce terŏzki tak richtik poradzicie sie spōmnieć, kej mieliście tyż te piyńć, szejść lŏt? Przeca niy idzie durch gawcyć sie we telewizyjŏ, i fōrt wyrceć na dziecka, coby byli cicho i niy szterowali, coby niy zawŏdzali przi sznapsie ze kamratami lebo przi kafyju ze sōmsiŏdkami. A kuknijcie i na nŏs, na dziecka, kerym niy styknōm ino gracki, a kej tatulki i mamulki ciyngiym majōm cosik ważniyjszygo (abo jejim sie tak zdŏ) do roboty! Przitrefiajōm sie możno i take cufale, jak u mie pŏra lŏt tymu nazŏd: – Tatulku, tatulku a co tak fryfnie grŏ sam kole „Jōzefki”, sam we łochrōnce? – E, zdowo ci sie, co tyż tam moge grać, jakiesik gupoty wygrywajōm. Możno ta gryfnŏ Grażyna cosik juzaś wypokopiyła? – Niy, tatulku, niy to we naszyj łochrōnce, tam na placu, tam we zegrōdku, zbajstlowali cosik na dziyń dziecka. – A, ustōń pierdoły gŏdać, tam kaj grajōm, to musi być uciecha, a niy jakosik łostuda!! – Tatulku grajōm, dziecka sie radujōm, słysza naszŏ pani, kiero zawdy snami we łochrōnce śpiywŏ i szpiluje bele co. – A, gōwno prŏwda!!! – Tatulku, niy lejzymy do szynku! Tatulku pōjńdymy do łochrōnki! Tam sōm gracki, maszkyty, dziecka, wszyjskie dziecka... – Nale, niy ma piwa, synek, i jŏ tam sie niy byda kwanckŏł... – A możno tatulku rōłz tak bez piwa... pŏra minutek...? – Dziyń Dziecka, Dziyń Dziecka... a ło łojcu, kierego pŏli, kerymu sie kce słepać to fto pomedikuje.... przeca gracki we łochrōnce sōm zawdy łod rańca a ło łojcu, kery musi ło wszyjskim myśleć, wszyjskim miarkować to fto pomyśli? – Tatulku, a sam mŏcie sznuptychla... jŏ niy kca tego łobsmarkanego kyjksa. Mie to mamulka piere zawdy z rańca po gracach, iże jich niy łoszpluchtŏł. A tatulek, niy do sznuptychli a do gracy smarkŏ, a jŏ mōm niyskorzij ćkać kyjks, stary jak świat i pyjterkarty! Dziecka, dziecka, dziyń dziecka a fto tak na zicher pomedikuje ło tych dzieckach, kerych łojce majōm barzij rade piwo i sznaps niźli jakiesik gracki lebo maszkyty? Wszyjskie cajtōngi szkryflajōm – jak zawdy – ło dniu dziecka. Ino kaj sōm te dioseckie gizdy, kiere dzieckōm zebrali „fundusz alimentacyjny”, ale ku tymu fandzolōm ło „wartościach” i ku tymu we tyj Uniji Ojropyjskij uczōm inkszych jak... dziecka robić.... E, płaczki niyftorym po licach ślatujōm... ale... ino niy tym, kerzy niy majōm za tela złociokōw, kerzy jesce niy nachabiyli, coby swojim dzieckōm ździebko uciechy zbajstlować.

Dziyń Mamulki...

We môju snadno sie u nôs festelnie fajruje, chocia je ino jedyn taki dziyń, bez kierego te côłkie nasze życie bōłoby blank bez cweku. Niy idzie ło 1-go Môja lebo 3-cigo Môja. Rozłajzi sie ło „Dziyń Matki”, kej kôżdy na isto musi ło swojij modszyj abo starszyjszyj Mamulce boczyć, kej kôżdy bali i stary pryk musiôłby po klynczōncku te mamulkowe, zbakane rynce, te gorście łod praniô bez rojmatyka ształchniōne, powykrōncane – kusikować. Bo przeca fto jak niy Mamulka sklapnyli nōm grace i naumieli do porzōndku rzykać „aniyle Boży, strōżu mōj”? Fto tyroł we nocy do dochtora, kej chyciōła laksyra po habniyntych ze kamratami we zegrōdkach sztachlokach? Fto z rańca, połednia i na łodwieczerz rychtowôł jôdło, choby ino zupa ze papioka abo i ze pokrziwy? I chocia i tam Mamulka niyrōłz chlastła bez rzić kopyściōm abo jakōm lapōm, mokrōm chadrōm, to przeca ino skuli tego, iże nōm przoła i kciała coby my na ludzi wylejźli. I niy bōło żôdnego jesce„Rzycznika praw dziecka”, ftory niy do zwōli, coby na swojigo bajtla krziwo kuknōńć, bo to je „przemoc w rodzinie”. A i tyż naszô Mamulka poradziyli sie nôjbarzij chichrać, kej sie łō Nij wice łozprawiało. I tu ci mi sie spōmnieli take dwa, a śnich jedyn łoszkliwy łod drugigo: – Mamulko, mamulko, kuknijcie ino wartko bez łokno – wrzescy taki jedyn łochyntol na côłki plac. – A cōżeś to kciôł, najduchu jedyn – łodwrzeskła ze łokna mamulka. – Anō, nic, ino Bercik niy kciôł wierzić, iżeście sōm mamulko świdratô!!! A tuplowany, to możno jescetaki blank ze inkszyj zorty: – Prôwda to Mamulko, iże jôdło je łod Pōnbōczka? – pytô synek. – Prôwda, na isto prôwda synecku. – A prôwda to je, iże gyszynki wrażuje pod chojna Dzieciōntko? – A dyć tyż prôwda synek. – A pedzōm mi jesce Mamulko, eźli to je prôwda, iże dziecka przipyrcy do dōm zawdy boczōń? – Ja, to tyż ci je prôwda. – Nō, to pedzōm mi Mamulko, po jakiego dioska trzimōmy i chowōmy we chałpie naszygo tatulka ??? Nō ale, kwiôtek i srogi kusik tak by tak sie we tym dniu kôżdyj Mamulce przinoleżi! Ojgyn z Pnioków

Mŏjowe łozpamiyntywani...

Niy poradza zmiarkować eli to bōło we mŏju, ale ci roztomajte fale na ludziska przilazujōm. Bo mŏj to taki maszkytny miesiōnc we kerym sie tyż mocka dzieje, a nŏjbarzij to idzie ujzdrzić we zegrōdkach, na plantach lebo we tym naszym, gryfnym panaziyntkowym Parku Ślōnskim. Cy czowiek poradzi sie wystawić, co tyż sie tam na tych stromach, w tych krzach, we trōłwie i we lufcie wyrobiŏ? Przeca wszyjsko, cŏłkŏ nŏtura sie cuci ze tego zimowego śniku, wszyjsko kce łod nowa żyć, wszyjsko kce mieć mode... i jak sie tu dziwać modziokōm, kej i take wiykowe mamzele, gryjfinie, i take stare knakry jak jŏ, tyż poradzōm zmiarkować, co jejim tam tyż kajsik, i cosik, wyrcy. Nale, ło tym niy byda za tela rzōndziōł, bo jece fto rzyknie, iże jŏ sam jakosik „pornografijō” bajstluja. A to niy ma tak, to ino idzie za to wszyjsko tyn gryfny, szykowny mŏj winować, prŏwda, Wy moje roztomiyłe suchŏcze ? Tak już ze trzidziyści pŏra lŏt tymu nazŏd, tyż we mŏju, we cugu, kery sie terŏzki tak modernie „Intercity” mianuje, przigŏdŏłech sie jedna gryfnŏ frela, a iże łōna bōła ze Warszawy (a możno tak ino gŏdała), dugo te ci zŏlycynie niy zetrwało i chocia bez żyniacki, to wziyni my sie szajdōng, coby klachōw niy bōło. I sam żech zahaczōł ło bana, ło cug i terŏzki możno ło tym małowiela połozprawiōm. Kajsik żech trefiōł na gryfne słōwecka, kere napisŏł ci bōł ynglicki żurnalista i historiker Paul Johnson za takim mōndrokiym jece ze dziewiytnŏstego wiyka Teofilym Gautier, iże: „Banhōw chnetki bydzie takōm srogōm katyjdrōm cŏłkij ludzkości, placym, kaj sie nŏrody bydōm trefiać. Już we altertumie, starożytności baukōnszt, cŏłkie stawiyni dało nōm szykowne świōntynie, we strzydniowiyczu srogie, zŏcne kościoły, a juzaś terŏzki bydzie sie rychtować corŏzki szykowniyjsze banhowy”. I dejcie pozōr, flugplac nikaj i nigdy niy bydzie miasto banhowu, tego placu, kaj na isto dziyje sie historyjŏ i napoczynajōm kwiść gyfile, „uczucia”, i to te nŏjbarzij gryfne i szumne. Bali i sōm Strauss wrajziōł do jejigo waloszkōw rytmus, kery wyklupujōm kōłecka kŏżdego cugu. I jŏ tyż mōm festelnie rŏd wszelijake bany, cugi. Nō, możno niy te dzisiyjsze, te łodropane, sklabustrowane, schacharzōne i posztrajchowane jak sto dioskōw bez tych wszyjskich graficiŏrzy, ale te dŏwniyjsze ze damfmaszinōma te, kere jece idzie ujzdrzić na roztomajtych postkartach, we telewizyji lebo na starych filmach, kaj łōne paradnie fucōm, smyndzōm i damfujōm na cŏłki karpyntel. I skŏżcie mi takigo, co niy mŏ rŏd pieślawego kolybaniŏ, gibaniŏ sie tego cugu, kerym sie jedzie fōrt, kyns drōgi i teli czŏs. A za łoknami śmigajōm roztomajte gryfne landszafty, „krajobrazy”. My tak ci kejsik jechali ze mojōm Elzōm do Rumuniji, do Mangaliji. Byli to nasze piyrsze wywczasy we inkszyj dziydzinie, we inkszym kraju, we roku 1970. Rajza zetrwała cosik śtyrdziyści godzin. Nale sie werciyło, bo to, co my bez tyn czŏs uwidzieli, to niy do sie tego łopedzieć. To bōła piyrszŏ i łostatniŏ takŏ rajza, bo niyskorzij zawdy my już ino furgali fligrami. I tu mi sie spōmniŏł jedyn szpasowny wic. Na takim ci maluśkim banhowie sam u nŏs na Ślōnsku łostŏł stŏć na łoka mrzik sznelcug. Do tego nŏjważniyjszego, do prowajdera cugu podłajzi Antek Pośpiych, kery blady jak kyjza wypolōł ze wagōna i prosi tego ajzynbanioka (a możno szafnera?) ło piyńć minut stōniŏ, bo mŏ ci festelne morzisko i durchfal, a we kupyju haźlik je ci już festelnie nafolowany. Na to tyn prowajder gŏdŏ, co niy mogōm dugszij stŏć; cug musi łodjechać. – Nō, tōż bydymy widzieć, eźli doczko na mie, eźli niy – łodpedziŏł nasz Antek. – Łobejrzymy – łofuknōł go tyn lajter i dowo zignal do łodjazdu. Nale tyn cug niy ruszŏ. Prowajder wkarowŏł z pyskiym do maszynioka po jakiymu łōn niy sztartnōł? A na to tyn maszyniok: – Bo przeca niy śmia, pōnie cuglajterze; tam przed mojōm damfmaszinōm zicnōł jakisik pierōn i srŏ! We latośnym mŏju, sam u nŏs tyż wiela sie bydzie dziŏło i to niy ino we nŏturze ale i we tyj naszyj zgiździałyj polityce. Wiycie! Rzykna dzisiŏj ino tela, co ze tymi naszymi politykierōma to je tak, jak we takij jednyj ryklamie. Gŏdajōm tam, co jakisik klajster, szampōn do mycia kudłōw dowo aże ło łoziymdziesiōnt piyńć procyntōw wiyncyj blysku. Jŏ tak po prŏwdzie je inżiniyr, ale niy poradza spokopić, niy poradza sie wystawić czym, jakim myjtermasym, jakim colsztokiym sie mierzi tyn „blask”. A możno to je na isto ino fandzolynie i takŏ szpicato gŏdka jak tych naszych tam na Wiejskij we Warszawie, kierzi sie latoś ryjōm do tego Ojroparlamyntu? Nale niy ma sie co tropić bo – jak to bōł pedziŏł Mel Brooks – „Życie je festelnie wicne ale... fajrant mŏ ci pierōnym „poważny”. Mŏj, niy mŏj, zolyty niy zolyty, ale niyskorzij to ci je ze babami diosecko utropa (możno łōne gŏdajōm te same łō nŏs chopach tyż?), ciyngiym zwada i krach, i może sie trefić i taki fal: Dziepiyro co żyniate fest ci sie powadziyli. Na to przikwanckała sie mamulka tyj wydanyj. Kukŏ tak na nich, zaziyrŏ, szpicuje dakle, i tak na łodwieczerz niy szczimała: – Co, powadziyliście sie, ja? – A, ba. Niy. Ani trocha. Tela ino, co łōna wiy swoji, jŏ swoji i... co sam gŏdać? Abo inkszy: Gryfny szynk, za szynkwasym srogi gospodzki. Na takim wysznim zeslu zicnōł sie jedyn istny. Łobsztalowŏł sie seta, szluknōł i gŏdŏ do barmana: – A jŏ, to już blank niy mōm utropy. – Niy, a po jakiymu? – dziwo sie gospodzki. – Anō, skuplowŏłech moji życie zawodowe ze łosobistym!!!.... – Ja? Ale jak? – pytŏ sie juzaś barman. – Anō, ze roboty mie wyciepli na zbity pysk a moja starŏ... sama wykludziōła sie z dzieckōma do świekry. We mŏju tyż stare ludzie dŏwali pozōr jakŏ pogoda bydzie, bo wtynczŏs ci szło pedzieć eli bydzie łostro zima abo bydzie ciyngiym toplaka. A bōł ci kejsik jedyn zabrany stary siodłok, stary Merta, kery poradziōł przepedzieć pogoda, kuriyrowŏł ziylym i jece ku tymu poradziōł ci gryfnie pŏrki skuplować do żyniacki. Prziszli ci rōłz do niygo chopy i pytajōm sie go eźli bydzie latoś łostrŏ zima, abo niy ? Stary Merta poszkrobŏł sie po palicy i rzōndzi: – Zbiyrejcie wszeckie charpyńci, chabinki wiela sie ino do, mocka! Przilazujōm do niygo juzaś za jakisik tydziyń, dali mu gorzŏły i juzaś sie go pytajōm: – A na isto, panie Myrta, bydzie srogŏ, łostrŏ zima ? – Zamlujcie i sztaplujcie wszyjskie charpyńci, a czym wiyncyj tym lepszij! Kej przikarycyli sie ku niymu trzeci rōłz, to mu pedzieli: eźli niy rzyknie gynał jakŏ ta zima bydzie, to mu nadrzistajōm, nachuśtajōm podug lŏt. Co miŏł borok robić? Wzuł szczewiki, łoblyk sie niydzielny ancug i poszŏł za gōry do jejigo chmotra, kery richtik poradziōł planetować i przi tym przepedzieć pogoda. Prziszŏł i łod proga pytŏ sie tego swojigo chmotra eźli bydzie latoś łostrŏ zima? A tyn istny, tyn kum mu na to: – Na iste, jużcić bydzie festelnŏ zima, bo chopy po wsiach ciyngiym zbiyrajōm, zamlujōm charpyńci. A kej chopy te charpyńci zamlujōm i sztaplujōm przi chałpach, to na isto cechuje, iże bydzie mocka łostrŏ zima !!! Nō tōż podug powiarki jece łod starego piyrwyj: „Witej nōm mŏiczku z nachtigalym we gŏiczku!!!” Ojgyn z Pnioków