Dziyń Dziecka... inakszij...

Już klara blynduje, już mamulka we kuchni rojmuje i zubruje łeżkami, garcami, szklōnkami, talyrzami. Juzaś byda musiŏł sztreknōńć sie z tego prykola. Chocia dzisiej dali by mi ździebko pokōj. Nic, ino blank rano wstŏwać, śniŏdać... co jŏ gŏdōm śniŏdać? Jakiesik „chipsy” abo inkszy szajs. Dała by mamulka jakosik świyżŏ żymła ze masłym abo miodym a niy te pierōńskie jŏdło z bojtla, choby naszymu Reksowi, abo kotowi, kery sam kole naszego familoka ciyngiym tyrŏ i tyż już na to gawcyć niy poradzi, i ino sztyjc filuje eźli jakigosik ptŏka faśnie, capnie... cheba, iże trefi na sroka, to ta go zarŏzki łod gniŏzda łodżynie. Starka to jesce warzyli kakałszale na mlyku a niy jakiesik tam zofty ze pakslikōw, kiere krōm wody a cukru, to ino farba majōm a niy apluziny, cześnie lebo podzimki. I juzaś trza deptać do łochrōnki. Już idzie po mie, już musza wstŏwać i drabko do haźlika. Chyciyła mie, i... wymamlała choby loda na patyku. Że tyż te mamulki niy poradzōm pokŏzać inakszij, iże nōm przajōm. A Francek ze mojigo placu (mŏ już siedym lŏt) to sie juzaś bydzie ciyngiym chichrŏł, iże moja mamulka, to kaj i kej poradzi, ino mamlŏ, kusikuje, choby swojigo chopa niy miała. A jŏ już mōm cŏłkie szejść lŏt i niy mōm rŏd tego lizaniŏ, mamlaniŏ, mlaskaniŏ po rzici, po brzuchu i bele kaj, chobych bōł jakosik pupa do imyntu łobślimtanŏ. – Wstŏwej, wstŏwej, przeca dzisiej je twoji świynto, dzisiej je Dziyń Dziecka – już łod siyni wyrcy mamulka. A dyć wiym, co dzisiej je Dziyń Dziecka. I co z tego, kej tak by tak musza do łochrōnki deptać bo tatulek – chocia niy robi – czasu nie mŏ, coby symnōm chocia ździebko poszpilować, fuzbal pograć lebo chocia kajsik do Logiewnik na kole pojechać, loda mi lajstnōńć. A gryfny śnik miŏłech dzisiej. Rano mamulka i tatulek już sie na mie niy poradziyli doczkać, kej sie sztrekna ze łōżka. Na stole we kuchni wōniała srogŏ szolka kakału na mlyku, kole nij szykownŏ, świyżŏ bryjtka ze starcynnymi powidłōma. Niyskorzij, po śniŏdaniu, gryfnie łoblecōny ida do kupy ze mamulkōm i tatulkiym kajsik fōrt. Mōm festelnie rŏd, kej do łostatka niy poradza spokopić kaj mie wiedōm, ale tyż już blank niy bocza kejżech tak śniymi kajsik szŏł. Idymy i żŏdyn mi niy gŏdŏ ciyngiym: cicho być, niy zawŏdzej, niy szteruj. Moga robić co mi sie żywnie podobŏ. Chyciōłech sie gryfnie tatulka fest za rynka (jezderkusie jakŏ łon mŏ srogo ta graca! Możno jŏ tyż byda taki srogi i kŏżdy najduch bydzie sie mie bŏł, niy bydzie mie ciyngiym napasztowŏł?). Idymy, idymy a sam budka ze lodami... śtyry ojle mi fōndli... i blank niy dŏwali pozōr eli sie ufifrōm, eli mi cosik niy skapnie... dobre byli, a nŏjbarzij te szekuladowe. Niyskorzij podeptali my do naszygo chorzowskigo parku kultury. Tam ci sie dziepiyro dziŏło. Taki jedyn srogi, brodziaty chop zbajstlowŏł, i to niy ino dlŏ dziecek, take „misialia”. Erbnōłech na isto srogigo bera, srogigo misia, takŏ „przitulanka” wiynkszŏ chnet łodymie. Sōm niy poradza pedzieć, kej to wszyjsko, kej tyn cŏłki dziyń śleciŏł. Jescech nigdy takigo gryfnygo fajeru niy miŏł. A po połedniu tatulek zbajstowali mi na cŏłkij izbie takŏ gryfnŏ elekstrycznŏ klajnbanka, kolyjka fyrmy PIKO, kierŏ jesce łōn erbnōł łod łojcōw. Zatym wyciōng ze starego byfyja kastla ze blajzoldatami, kiere jesce po starziku mu łostali. Piyrszy rōłz niy gawcōł sie – jak to mŏ we zwyku – we telewizyjŏ i... samech sie spamiyntŏł, do łostatka ‘ech sie łobudziōł. Hej, mamulki i faterki! Gŏdŏcie, co ino łō nŏs, ło wasze dziecka sie tropicie. A nikej to swami na isto niy idzie szczimać, niy idzie zdzierżić. Wy ino tyrŏcie po tym Pōnbōczkowym świycie i blank wŏs niy łobłajzi eźli my już niy kcymy trocha powyrŏbiać, trocha nazgłobić, mieć ździebko uciechy ze życiŏ, i to niy ino skuli kupy gracek, bele jakich cudokōw. Eźli wy jesce terŏzki tak richtik poradzicie sie spōmnieć, kej mieliście tyż te piyńć, szejść lŏt? Przeca niy idzie durch gawcyć sie we telewizyjŏ, i fōrt wyrceć na dziecka, coby byli cicho i niy szterowali, coby niy zawŏdzali przi sznapsie ze kamratami lebo przi kafyju ze sōmsiŏdkami. A kuknijcie i na nŏs, na dziecka, kerym niy styknōm ino gracki, a kej tatulki i mamulki ciyngiym majōm cosik ważniyjszygo (abo jejim sie tak zdŏ) do roboty! Przitrefiajōm sie możno i take cufale, jak u mie pŏra lŏt tymu nazŏd: – Tatulku, tatulku a co tak fryfnie grŏ sam kole „Jōzefki”, sam we łochrōnce? – E, zdowo ci sie, co tyż tam moge grać, jakiesik gupoty wygrywajōm. Możno ta gryfnŏ Grażyna cosik juzaś wypokopiyła? – Niy, tatulku, niy to we naszyj łochrōnce, tam na placu, tam we zegrōdku, zbajstlowali cosik na dziyń dziecka. – A, ustōń pierdoły gŏdać, tam kaj grajōm, to musi być uciecha, a niy jakosik łostuda!! – Tatulku grajōm, dziecka sie radujōm, słysza naszŏ pani, kiero zawdy snami we łochrōnce śpiywŏ i szpiluje bele co. – A, gōwno prŏwda!!! – Tatulku, niy lejzymy do szynku! Tatulku pōjńdymy do łochrōnki! Tam sōm gracki, maszkyty, dziecka, wszyjskie dziecka... – Nale, niy ma piwa, synek, i jŏ tam sie niy byda kwanckŏł... – A możno tatulku rōłz tak bez piwa... pŏra minutek...? – Dziyń Dziecka, Dziyń Dziecka... a ło łojcu, kierego pŏli, kerymu sie kce słepać to fto pomedikuje.... przeca gracki we łochrōnce sōm zawdy łod rańca a ło łojcu, kery musi ło wszyjskim myśleć, wszyjskim miarkować to fto pomyśli? – Tatulku, a sam mŏcie sznuptychla... jŏ niy kca tego łobsmarkanego kyjksa. Mie to mamulka piere zawdy z rańca po gracach, iże jich niy łoszpluchtŏł. A tatulek, niy do sznuptychli a do gracy smarkŏ, a jŏ mōm niyskorzij ćkać kyjks, stary jak świat i pyjterkarty! Dziecka, dziecka, dziyń dziecka a fto tak na zicher pomedikuje ło tych dzieckach, kerych łojce majōm barzij rade piwo i sznaps niźli jakiesik gracki lebo maszkyty? Wszyjskie cajtōngi szkryflajōm – jak zawdy – ło dniu dziecka. Ino kaj sōm te dioseckie gizdy, kiere dzieckōm zebrali „fundusz alimentacyjny”, ale ku tymu fandzolōm ło „wartościach” i ku tymu we tyj Uniji Ojropyjskij uczōm inkszych jak... dziecka robić.... E, płaczki niyftorym po licach ślatujōm... ale... ino niy tym, kerzy niy majōm za tela złociokōw, kerzy jesce niy nachabiyli, coby swojim dzieckōm ździebko uciechy zbajstlować.