Dziyń Mamulki...

We môju snadno sie u nôs festelnie fajruje, chocia je ino jedyn taki dziyń, bez kierego te côłkie nasze życie bōłoby blank bez cweku. Niy idzie ło 1-go Môja lebo 3-cigo Môja. Rozłajzi sie ło „Dziyń Matki”, kej kôżdy na isto musi ło swojij modszyj abo starszyjszyj Mamulce boczyć, kej kôżdy bali i stary pryk musiôłby po klynczōncku te mamulkowe, zbakane rynce, te gorście łod praniô bez rojmatyka ształchniōne, powykrōncane – kusikować. Bo przeca fto jak niy Mamulka sklapnyli nōm grace i naumieli do porzōndku rzykać „aniyle Boży, strōżu mōj”? Fto tyroł we nocy do dochtora, kej chyciōła laksyra po habniyntych ze kamratami we zegrōdkach sztachlokach? Fto z rańca, połednia i na łodwieczerz rychtowôł jôdło, choby ino zupa ze papioka abo i ze pokrziwy? I chocia i tam Mamulka niyrōłz chlastła bez rzić kopyściōm abo jakōm lapōm, mokrōm chadrōm, to przeca ino skuli tego, iże nōm przoła i kciała coby my na ludzi wylejźli. I niy bōło żôdnego jesce„Rzycznika praw dziecka”, ftory niy do zwōli, coby na swojigo bajtla krziwo kuknōńć, bo to je „przemoc w rodzinie”. A i tyż naszô Mamulka poradziyli sie nôjbarzij chichrać, kej sie łō Nij wice łozprawiało. I tu ci mi sie spōmnieli take dwa, a śnich jedyn łoszkliwy łod drugigo: – Mamulko, mamulko, kuknijcie ino wartko bez łokno – wrzescy taki jedyn łochyntol na côłki plac. – A cōżeś to kciôł, najduchu jedyn – łodwrzeskła ze łokna mamulka. – Anō, nic, ino Bercik niy kciôł wierzić, iżeście sōm mamulko świdratô!!! A tuplowany, to możno jescetaki blank ze inkszyj zorty: – Prôwda to Mamulko, iże jôdło je łod Pōnbōczka? – pytô synek. – Prôwda, na isto prôwda synecku. – A prôwda to je, iże gyszynki wrażuje pod chojna Dzieciōntko? – A dyć tyż prôwda synek. – A pedzōm mi jesce Mamulko, eźli to je prôwda, iże dziecka przipyrcy do dōm zawdy boczōń? – Ja, to tyż ci je prôwda. – Nō, to pedzōm mi Mamulko, po jakiego dioska trzimōmy i chowōmy we chałpie naszygo tatulka ??? Nō ale, kwiôtek i srogi kusik tak by tak sie we tym dniu kôżdyj Mamulce przinoleżi! Ojgyn z Pnioków