Dwa ausgangi ....

Łojciec, a dyć rzyknijcie mi, co je lepszij dō mie: mōm sie łożynić abo niy? – Wiysz synek to je tak – napoczynô tuplikowanie łojciec. – Zawdy môsz we swojim żywobyciu dwa ausgangi ze kôżdyj zituacyji. Terôzki tyż: Abo terôzki sie łożynisz, abo pōjńdziesz na stowka i łostaniesz wojôkiym. I zaś môsz dwa ausgangi: Kej sie łożynisz, to môsz na zicher przedrzistane. Ale, kej ty pōjńdziesz ku wojokōm, zasik môsz dwa ausgangi: Abo bydzie krucafuks chnetki wojna, abo ji blank niy bydzie. Kej ciwojny niy bydzie, to môsz przedrzistane. Nō ale, kejby wojna bōła, juzaś môsz dwa ausgangi: Abo cie weznōm do lazarytu haźliki pucować, lebo możno cie prziflostrujōm do tych srogich kanōłnōw. Kej cie zebierōm do lazarytu, to môsz juzaś przedrzistane. Ale, kejby cie tak namiyniyli ku kanōłnōm, to tyż juzaś môsz dwa ausgangi: Abo cie zarôzki zatrzasnōm na wojnie, abo bydziesz jesce żōł. Kej bydziesz żōł, to môsz zōłwizōł przedrzistane. Ale, kieby cie zatrzaśli, to zaś môsz dwa ausgangi: Abo cie pochowajōm we piôchu, abo we jakimsik lesie. Eźli cie pochowajōm kajś we piôchu, to môsz na fest przedrzistane. Nale kejby cie tak pochowali we lesie, to zasik môsz tuplowane ausgangi: Abo wyrosnōm tam na cia blumy, abo możno jakisik strom. Kejby tak wyrōśli na cia blumy, to môsz na zicher przedrzistane. Nō ale, kej zaflancuje i wyrośnie na cia , twoijich zezwłōkach strom, dubelt môsz juzasik dwa ausgangi: Abo cie przełōnacōm na bigelbrety, abo możno przemelajōm na szajspapiōr. Ło wiela ze cia zbajstlujōm bigelbrety, to môsz na zicher przedrzistane. Nō ale, pokiel cie przełōnacōm na szjspapiōr, zasik môsz dwa ausgangi: Abo cie łobieszōm we chopskim haźliku abo możno inakszij – we babskim. Eźli cie wciepnōm do chopskigo aptrytu, to môsz juzaś przedrzistane, a eźli do babskigfo haźlika – to môsz juzaś dwa ausgangi. ..... – Niy chichrać sie mi tam we winklu! Wy tam! – Abo cie synek wychechlajōm ze zadku, abo wyszkyrtnōm ze ... przodku. Kej cie wyłōnacōm ze zadku, to môsz na zicher festelnie przedrzistane. Nale, ... kejby cie tak wymelali do imyntu ze przodku to ... dej sie synek pozōr! To gynał tak chobyś sie chopie przodzij łożyniōł !!! Ojgyn z Pnioków

Jeżech sam jesce ?

Wy mie miyszkô moje druge, mrōczne JÔ. Tyn łoszkliwiec, kery chrōni sie łod klary, maźglaty baraba stowo sie ze dnia na dziyń corôzki festniyjszy. Tyn lōmp je wy mie jak jakisik chebź, świnskô trōłwa, nikej kleterflanca, kierô ze tymi swojimi dugimi mackōma, tentaklōma siōngô do pojstrzodka mojigo filipa. Mianowołech ci go „G”. Jô mōm rôd fajnistô pogoda – „G” fōnguje niyzalyżnie łod nij, blank bez zglyndu na nia. Jô mōm rôd tyrać na sznyjkufach (nartach) – tyn „G” wōli „surfować” we internecu; mô rôd sznupać we tym ci modernym internecu. Jô mōm festelnie rôd zaziyrać na stromy – tyn łochyntol we mojij palicy, tyn „G” wybiyrô łoglōndanie łobrôzkōw abo nôgōwkōw cajtōngōw. Jô sieja se nôsiynie we mojij zegrōdce, a tyn „G” szeptłô mi do dakli ło jakimsik „globalnym” łocieplyniu i ło łozprzestrzynianiu sie atōmbōmbōw po świycie. Poleciôłech kajsik ... niy byda sie sam terôzki asiōł kaj ..., coby spyndzić pôrã dni we jakimsik ustrōniu. Niybo bōło niyskazitylnie i gryfnisto modre, pôrã biôłych chmōrkōw welowało na horizōńcie, motor fligerka brōnczôł rōwniōśko nikej sztichanie syrca. Lecielichmy corôzki dalszij i dalszij, nad granitowymi ścianōma gōr i łyskajōncymi „akwamarynōm” jeziōrami – setki kilomyjtrōw łod tego wszyjskigo. Czułech, co kwilka tego mojigo łodjadzyniô łod tyj ci naszyj cywilizacyji, już ci sie przimykô, zbliżô sie, kej tyn côłki „G” klupnōł mie (we przenōśni) we plyco. – A łobadołeś już dzisiej swoja ymilkowô kastla? Hamerikōński pisôrz i filozof Henry Thoreau napisôł ci bōł kejsik, iże niy poradzi zachować we zdrōwiu ani swojigo ciała, ani swojigo ducha, jak niy przetrôwi przinôjmni śtyruch godzin kôżdydziyń (a zwykowo i wiyncyj) na hałzowaniu po lasach, wandrowaniu po grōnikach i paświskach, frajny łod przejyńciô sie wszeli czym. Urodziōł sie (12 lipca 1817r) i chnet côłke swoji życie przetrôwiōł we maluśkim miastyczku Concord we hamerikōńskim stanie Massachusetts, a niyskorzij przekludziōł sie do kuczy nad sublym Walden we lasach concordzkich. Ha, ha! Śtyry godziny! Bezsprzycznie niy miôł mobilnioka, tyj modernyj kōmōrki. Wczorej rugowołech swoje e-meile, moje ymilki, niż żech wypuściōł sie do roboty, zarôzki po tym jakech sie dokwanckoł do werku, corôz tyż to bez côłkô szychta i zarôzki zatym i kej niyskorzij na kole wrōciōłech nazôd do dōm. Drōga zetwo u mie ino łoka mrzik, alech sie trwōrzōł, że jakiesik ci tam ymilki mogli mie kacnōńć, kejech we srogim dyszczu pyndalowôł. Wiycie! Kejsik toch sie festelnie chichrôł ze tych wszyjskich, ftorzi mieli te mobilnioki. Bo styrcôł taki jedyn z drugim na sztrece ze srogachnōm cegłōm przi daklu i rycôł na côłki karpyntel do inkszego ipty ze takōm samōm jak łōn miôł – kōmōrkōm. – Te, te ... jô cie widza a blank niy szłysza! A spytołech sie kejsik Antka Pośpiycha, sznapskamrata ze Grunwaldzkij eźli mô kōmōrka? – Ja, ja Ojgyn! – łodpedziôł mi Antek. – Mōm, mōm kōmōrka ... a driny śtyry tōny wōnglô na zima! Powtôrzōm se, iże ymilki kuplujōm sie ze robotōm, a wszyjsko co sie binduje ze robotōm, je juzaś skrymplowane ze familijōm. Bo robota przinosi pijōndze, dziynka ftorym udziyrżuja, mōm we kuście côłkô familijô. Pijōndze wszyjsko tuplikujōm. Cy aby? Tym, co czyście miarkuje mōj filipowy a fest łoszkliwy cwilinger „G” – a ło czym jô wola razinku niy myśleć – je srogô zacha, co sprôwdzanie fōrt tych ymilkōw, sznupanie we Googlach, Yahoo abo Facebooku abo czytanie roztomajtych ślywkōw, gupot ło jakimsik ci tam polityku, niy mô nic do kupy ze zarôbianiym pijyndzy. To na isto je ino zadôwaniym côłkimu światu nôgłygo pytaniô: Jeżech sam jesce??? Za kôżdym razym, kej tyn mōj „G” kôże mojim palcyskōm naciś wartko knefel „Wyślij/Odbierz”, puszczô teli impuls we ta łokropicznie łozbudōwanô siyć kuplujōncô mōj kōmputer ze wszyjskimi inkszymi kōmputrami na świycie. Eźli jô je ciyngiym jesce jeji tajlōm? Jeji czyńściōm? Jeżech sam jesce? – Jeżeś sam, jeżeś – wyrcy „G”. – Sam ci wciepujōm gyszynki i roztomajte szkartki na Walyntynki. Dalszij môsz mocka placu kaj mogesz erbnōńć ta côłko „viagra”. Jakisik zalōn poradzi powiynkszyć ci cycki abo tego twojigo ciulika. Jeżeś na isto, jeżeś jesce jejigo tajlōm. Jeżeś tukej, jeżeś! – mrōncy tyn mōj „G”. Klik, klik, klik – przewinōńć, przewinōńć. Doda-Elektroda, Tusk pedziôł, Jan Maryśka Rokita flotrowôł hutym we fligrze, Immanuel Kant i Claude Lévi-Strauss, kerymu pizło sto lôt, jakosik hamerikōńskô szlajerojla pierdła, jedyn poseł chyciōł sie jak krowa trōłwy ... Ruske (abo, jak to inksi godali – Ukrajińce) zakryńciyli, zasztopowali tyn kokotek ze petrolejym abo gazym, na przodku we tym polskim tyjatrze (a możno cyrkusie?) zicli sie dupne perzōłny, „prōminynty”, kere erbli bilety bez bulyniô i kôżdy śnich śmigo ci takô afka, choby kciôł pedzieć: moje gōwno niy capi, wyniki szpilōw, giyłdowe kursy, zwekslowanie tury ausflugu ... informacyje, informacyje, informacyje – to wszyjsko mô abzolutnie piyrszorzyndne, kluczōwe znaczyni dlô tego mojigo niynażartygo drugigo JÔ, pragliwego jak na gorke nudle, słychōw ze łostatnij kwilki. Moga ci tak stôć ze kamratami, abo ze familijōm na brzygu rzyki, pod kluczym dzikich gańsi przelatujōncym nad naszymi gowami, tyż pojstrzōd kōmsztownyj „feerii barw”, farbistego widōwiska, a tyn łoszkliwy drugi JÔ, tyn dizd „G”, tak by tak zarôzki napocznie mi szeptłać do dakli ło cynach petrolyju, ło płacie za pomiyszkanie, ło tyż, iże sztrōm łod marca je drogszy, ło gupotach i wyrôbianiu Jana Maryśki Rokity we fligrze, ło świńskim ryju Palikota abo ōłbajnach Gosiewskigo, ło pynzyjach, kerych moge ze tych nowych filorōw już blank niy być. Wiycie! Dochtory miyniōm, co to już ci je sroge „uzależniynie” gynał choby alkoholizmus. Za kôżdym razym, kej tyn mōj „G” trefiô na nowô informacyjô, mōj filip nafasuje szprica „dopaminy”. – Jezderkusie, poczułech sie barzij sztramski, dugszy – gôdô wtynczôs „G”. Po piyńciuch minutkach poziōm tyj „dopaminy” ślatuje na pychol. – Słôbna – kwiōnczy „G”. – Mōm głōd. Pokôż mi chocia zdjyńcie prezidynta, krōtki fylm na You Tube, abo jedna szpikerka, co to je takô gryfnô, takô szykownô, iże kej deptô bez zidlōng, to ci sie zawdy zaszaltrujōm autoalarmy! A eźli razinku przitrefiyło sie terôzki cosik abzolutnie niyzwykłygo? A możno ftoś ci wciep na kastla jakosik byfyjl, wiadōmość? Niy powiniyneś łobadać ta swoja ymilkowo kastla? Eźli jeżeś sam jesce? We świycie, we kerym krōluje moderno technologiô, niy ma cheba nic złygo we tym byciu na biyżōnco, blank świadōmy. Poniykedy jednakowōż medikuja, eli prziwyki „G” niy dugajōm nôs łobiuch we jakosik tifa, przepaść. Zwłôszca kej wstôwōmy ło trzecij z rańca i gzujymy do kōmputra łobadać ta ymilkowo kastla. „G” i jô niy sōmy piyrszymi, ftorzi nad tym ślynczōm. Niy my piyrsze ringujymy sie ło to, coby ftosik usłyszôł nasz głōs. Wandrujōnc, chałzujōnc po roztomajtych dziydzinach uwidzielichmy ze mojōm Elzōm mocka roztomajtych takich „piktogramōw”, malōnkōw we hyjlach, wysztrajchowanych palcyskami bez tamesznych ludzi pōstaci gadziny i jegrōw ze sajdôkami, choby ino we Lascaux, Salève abo Chauveta we Francji, Altamira we Szpanielsku cy możno Magura we Bulgariji i jesce Thyngen we Szwajcari. Eźli sprawiyli je, szafnyli we łowdziynce dlô jakijsik boskij siyły za udane gōny? A możno tyż i ftosik wtynczôs ze cniyniô mazôł palcyskiym, kej siedziôł przi fojerze? I blank niy wiadōmo, co łōne, co te malōnki zimbolizyrowali, co geldowali dôwnij – ważne, co gôdajōm terôzki: iże spōmniynia sōm kruchke, a wiyrzynia – ulōtne. Iże nic niy ma twôłe: ani gōry, ani gatōnki, ani kultōry, ani e-meile. Jedzine, co istniyje, to na zicher ino grawitacjô i srogo tajymnica. Tyn mōj cwilinger, łoszkliwy „G” we filipie kazuje mi, cobych sztyjc sprôwdzôł ymilki kōmputrowe. Miast ci tego bierã swoja familijô na jakisik fest szykowny szpacyr. Idymy sie ze Elzōm cichuśko, głymboko dychōmy. Jeżech sam jesce? Jedzine, co musza na isto szafnōńć, to kuknōńć we gymbulki dziecek naobkoło, staryj abo (to dôwnij) świekry. Ja, ja Ojgyn jeżeś sam jesce – prawiōm jejich ślypia. Snadnōm rzeczōm jeżeś sam jesce Ojgyn. Toć, iże ja ... jeżeś tukej! Ojgyn z Pnioków

Wicny świyntojōński cufal....

Ze tym tōmpaniym we świyntojōńskô nocka do lasa i smyczyniym tam swojij freli, coby zuchtać za tym paprociannym kwiôtkiym, to na isto tyż trza dować pozōr. Miôłech ci taki fal ze jednym mojim kamratym Achimym Bregulōm, kery kejsik, hań-dôwnij robiōł we „Hajdukach”, kej to byli jesceZakłady Koksochemczne, za szoferoka. Napoczło to sie wszyjsko łod tego, iżech go trefiōł na Wolce, kej żech wlazowôł do banki na Godula. Kulwitôł ci sie, szôł choby niy na swojich szłapach. Wlôz z biydōm do śtrasynbanki, sztopnōł ci tak we winklu i styrcy. – Co ci je Achim, szłapa ci prziklapło, prasknōłeś sie w te kostyry abo co, iże tak chrōmôsz, kuśtykôsz – pytōm sie go, a gymba mu sie tak krziwi, choby po zymbskach nachytôł. – Niy, ino mōm na szłapie plynckiyrz choby dziesiyńć ceskich – łodpedziôł mi łōn na to. – Nō, tōż trza go wykroć i bydzie pokōj. – Padosz wykroć, wyrznōńć? Ino kaj? Przeca niy pōjńda śniym tam do dochtora Ojgyna Kapka, bo mie wyciepnie – trôpiōł sie Achim, i jescebarzij sie krziwi. – Sto pierōnōw! A byś sie zesrôł sztacheldratym – wrzesknōł ci łoroz Achim na jednygo policajta. – Tyn gizd ci mie gynał na ta hinerałga nastōmpiōł. Co sie niyskorzij dziôło, jak gorko sie we bance zrobiōło, to sie już przeca mogecie forsztelować. Wylejźli my ze tyj banki, a na Achima na isto gawcyć niy szło. Chop postawny, herski i kej ino go fto tyknōł we ta szłapa zarôzki mōg bez pysk nachytać. I tak blank ci już bamōntny kamrat gôdô: – Ojgyn, pokôż mi kaj i idymy te hinerałgi, te kurzi ślypia wyrznōńć! Ino, kaj? Nō, toch go zakludziōł do takij jednyj gryfnyj „pedikurzystki”, no takij dupnyj macherki łod platfusōw, blazōw i plynckiyrzy. Ta mu wyrzła tyn srogi kurzi ślyp i pado, coby terôzki pokôzôł drugo szłapa. A łōn ci sie naprził i niy dôł ci sie ściepnōńć, seblyc drugij fuzekle. Niy, i już. Tuplikowali my mu, iże kej jedna szłapa mô do porzōndku, to i drugo tyż może mu ta frela zrychtować. A łōn niy, i szlus. Tōż my wylejźli łod nij, a jô sie juzaś go pytōm po jakiymu niy kciôł tyj drugij szłapy pokôzać. – A wiysz Ojgyn, bo jô mōm ta szłapa blanka côrnô, zmazano. – Jezderkusie! Cōżeś ty za łochyntol. To ty ino jedna szłapa myjez a drugo co, na drugi beztydziyń? – Niy, to niy tak, ino jô mōm ta szłapa ze tery ..... – Jak to ze tery, kajś to wlôz, kajś to wdep? Nō, i napocznōł mi łozprawiać co i jak bōło. Jakech już gôdôł Achim bakoł we tych dôwniyjszych „Hajdukach”, a iże tyż już wszyjsko po maluśku tam zawiyrali (jak we côłkim Chorzowie) i ino jedyn taki „byznesmyn”, kery miôł pôra betkōw do stracyniô, kciôł tam cosik sie łod nich lajstnōńć, cosik sprawić. Ale musiôł mieć i plac, i côłkie stawiyni wypucowane, wyglancowane, bo inakszij tego niy szło skalić. Nō, tōż wszyjskie rojmowali tam festelnie i tyn côłki maras trza bōło musowo kajsik wykludzić. Jeździōł ci łōn takōm kipom i côłki tyn flaps, tyn maras ze „Hajduk” ściepowôł ździebko za „Niydźwiedzińcym”, ale już we tym kochlowickim lesie. A szôł wartko tyn świynt Jōn i Achim smōwioł ci sie ze jednōm takōm jōngferōm, co pōjńdōm we ta świyntojōńsko nocka do lasa posznupać za tym wywołanym paprociannym kwiôtkiym, i ... niy ino. – I wiysz Ojgyn, kejech ci jōm już dostôł na trowniol, bez szatōw, nō, jak ci jōm Pōnbōczek stworzōł, to żech ci całōm raciōm wdep do marasu. Do marasu. Jô sie tak ino medikowôł. A to bōła tera, keroch wykludziōł ze tych „Hajduk” na mojij kipie – bajuko mi Norbet aże mu płacki lecōm. – A coby bōło jescemaszkiytnij, to łōna ci côłkie szaty, côłki klajd, côłko garnitura i côłkie prodło tyż zmarasiōła choby niyboskie stworzyni. Nō, i terôzki już miarkujez po jakiymu jô niy poradziōł tyj drugij fuzekle ściepnōńć, pra? Tōż dejcie pozōr i na take cufale we ta świyntojōńskô nocka. Ojgyn z Pnioków

Tôrg i byki....

Na takim poznańskim tôrgu rolniczym „Polagra” szpacyruje ci sie pampōń ze swojōm babōm. Zaklechtali sie na taki sztand, na kerym pokazowali szumne i szykowne byki. Podłajżōm do piyrszyj klôty a tam na takim papyndeklu je naszkryflane: „Tyn byk wlazowôł we łōńskim roku na kalymba, na krowa piyńćdziesiōnt razy.” Babeczka tego pampōnia tak zolytnie sztucho go we ziobra i gôdô prziliźnie: – Hej, chopecku, dzisz to ? Piyńćdziesiōnt razy we roku tyn byk to robi! Mogbyś sie i ty cegoś łod niygo naumieć! Kwanckajōm sie dalszij, podlazujōm do drugij klôty a tam tyż na tym papyndeklu naszkryflane je tak: „Tyn byk łōńskigo roka wlazowôł na kalymba sto dwacet razy.” Babeczka tego mimroka pampōnia deczko festnij dugła swojigo chopa we ziôbra i jesce barzij bōmbōni sie do niygo i gôdô: – Hej, hej, eźli ty to miarkujez? Tyn byk to robi, co kôżdy chop mô robić swojij babie, wiyncyj niźli dwa razy we tydniu! Jużcić i ty mogbyś sie łod niygo moc naumieć! Pyndalujōm sie tak polekuśku, kackajōm sie dalszij aże sztopnyli kole trzecij zegrody. A tam, tyż na takij szperplacie srogimi literoma wtosik naszkryfłoł: „Tyn byk to isty rekorder; tyn herski byk we łōskim roku wlazowô na kalymby aże trzista szejśćdziesiōt piyńć razy !!!” Żona chnet ziôra tymu swojimu chopowi niy połōała i już festnie zmyszōno, mory jōm bierōm i gôdô ze rankorym: – Kuknij sie ino chopie! Tyn byk to robi kôżdydziyń! Łod tyj gadziny to mōgbyś na isto moc dobrygo sie naumieć !!! Chop już niy poradzi szczimać tyj szpicatyj gôdki łod swojij baby i ze festelnōm spōrnościōm gôdô ku tyj babie: – A ty, a ty to sie sam wartko spytej tego byka eźli łōn to robiōł zawdy ze jednōm i tom samōm kalymbōm ??? Ojgyn z Pnioków

Piyrszy dziyń lata...

Gryfnô powiarka (tela co niy po naszymu): „Gdy święty Jan łąkę kosi, byle baba deszcz uprosi”. Kuknijcie! Juzaś baba. Nale styknie, bo terôzki ze blank, nale to blank inkszyj zorty. Łōńskigo roku kole świyntego Jōna berołech sam ło tych wszyjskich zwykach skuplowanych ze łostatkiym wiesny i napoczniyńciym lata. Za śtyry dni bydymy mieli juzaś lato. Jake łōne bydzie, niy idzie terozki pedzieć. Nale sie napocznie i szlus. A kej świynty Jōn to sobōtki i noc świyntojōńsko we keryj wszyjsko sie moge przidarzić, wszyjsko je myjglich, i wszyjskie – dôwnij, dôwnij – na to niy poradziyli sie doczkać. Już we szesnôstym wiyku jedyn istny, kery sie mianowoł Marcin z Urzędowa szkryfloł bōł cosik telkigo (jô to po naszymu rzykna): „U nôs we wilijô świyntygo Jōna niywiasty fojery polyli, tańcowli, śpiywali, dziobła w zocy i we rzykaniu mieli”. I polyli srogie fojery bez kere niyskorzij modzioki skokali, bo wszyjskie na isto wierzyli, co po telkim skokaniu bez łogiyń i po tańcowaniu nic, nale to nic niyszczysnego aże na bezrok do świyntego Jōna przidarzić sie niy moge. I jesce jedne. Bez ta fojera nojlepszij bōło fukać, skokać pôrami. Telko pôrã, kej już przekopyrtła bez ta sobōtka, bez ta blandera mōgła sie niyskorzij na côłkô noc stracić we lesie abo we stodole. Miarkujecie ło czym jô sam gôdōm, pra? Nō, i ciepali na rzyka (niy do jakigosik rybnioka) wiōnki ze świyntym łogniym, coby tyn łogiyń poszoł aże do morza podle powiarki: we świynty Jōnek ciypnym na wodã wionek. Ta nôjkrōtszo noc, łod starego piyrwyj, łod zawdy, jesce pokiel Jōn Krzciciej sie niy uplōncnōł, bōła na iste dziwoczno, połno uciechy, muzyki, tańcowanio, chichranio, szpasu i ...zbereźnictwa. Kej ci już wszandy przikludziyło sie krześcijaństwo, kapelōnki zwekslowali te ludowe świynto ze Jōnym Krzcicielym, coby jakosik zakôzać tego pogańskigo chacharstwa i – jak to mōndroki godajōm – „zeksualnygo rozpasania”. I chocia zwekslowali patrōna wiela tam sie niy zmiyniyło. Modzioki dalszij bajstlowali uciechy i balangi „biesōm nôjmilyjsze, a Pōnbōczkowi łobmierzłe, yjklich”. Gryfnie to naszkryfloł telki mōndrok-poeta, kery sie pisôł Kasper Twardowski. Wszyscy na rozpust jako wyuzdani Idą bylicą wpoły przepasani. Świerkowe drzewa zapalone trzeszczą, Dudy z bąkami jako co złego wrzeszczą; Dziewki muzyce po szelągu dali, Ażeby skoczniej w bęben przybijali. Włodarz jako wódz przed wszystkimi chodzi, On sam przodkuje, on sam rej zawodzi. Za nim jak pszczoły drużyna się roi, A na murawie beczka piwa stoi. Co który umie każdy pokazuje, Ten skacze wierzchem, płomienie strychuje, Ów pożar pali, drudzy huczą, skaczą, Aż ich dzień zdybie, to wżdy się obaczą. Napoczynali sie tyż roztomajte wrōżby. Tela co jô dzisioj niy byda tego spōminôł a ino byda rzōndziōł ło roztomajtych czarach, czarownicach i heksach, coby już do łostatka łostać przi babach łod kerych żech dzisioj napocznōł. Tak ci to już łod zawdy bōło, iże wszyjsko co czowiek niy poradziōł spokopić, co niy poradziōł sie gynał wytuplikować, chorōbska, umiyranie, gradobicie, ulichy lebo łogiyń łod pierōna, kery poradziōł i côłkô dziedzina zgorać, ściepowoł to na roztomajte czary i czarownice, heksy. Nale, tyż te czary mieli czowieka hilfować łode złygo, łod wszyjskigo co niyszczysne. A heksy, nikej heksy. Tyż już łod dôwiyn dôwna furgali w lufcie na mietłach, na hercōwach, na niyckach na wszyjskie gōry, kere byli glacate, znaczy łyse. I eźli to bydzie Monte Calwo, Chaumont, Kahlenberg lebo naszô Łyso Gōra, wszandy tam te heksy wyrobiali do kupy z dziobłami breweryje i ludziskōm na paskuda, na łostuda, i hilfowali sie słōweckami: „Płot niy płot, wiyś niy wiyś, ty nôs diosku niyś”. Fto bōł mōndrok, opaterny to suchoł tego Marcina z Urzędowa, kery na sōm łostatek szesnôstego wiyka rzōndziōł, co chabiny, asty ze sztachlokōw do kupy ze liściōma powtykane bele kaj we łoknach, we dźwiyrzach czary i jakesik inksze gusła łodegnajōm. Nale, mōmy chnet, za pôrã dni ta świyntojōńsko noc i napocznie sie te lato. Napocznie sie wtynczos, kej ci je nôjdugszy dziyń i nôjkrōtszo noc. Bez ta noc za dôwnego piyrwyj wszyske frele, dziołchy i samotne ciepały wiōnki na woda kaj bōła jako rzyka, a kaj niy – to ciepały bele kaj na trowniol. Terôzki tyż poradzōm stracić te wiōnki i to niy ino we ta jedna noc (nō, i niy ino samotne). Niyftore to sie dziepiyro we marcu na bezrok spamiyntajōm po basisku tak wele „Zwiastowanio Pańskigo”. Nō, możno krōm tych dziołchōw, kere sie za takigo zawalaca – z kerym wiōnek straciyły – wydajōm. A i niyskorzij dyciś możno być i tak nikej u Zefla łod Gerliszki. – Wiysz Marijko, we śniku zdało mi sie, iżech kipnōł – pado Zefel do swojij staryj. – Niy gôdej, tocieś cheba zarôzki dostoł sie do piekła, niy? – A dyć niy Marijko. Bo jak mie ino świynty Pyjter łoboczōł to zarôzki wziōn mie peramt, pod paża i pedziôł: ty Zefel pōjńdziesz do nieba, bo jô znōm twoja starô !!! Nale, fto tam jesce boczy ło tyj świyntojōńskij nocy, ło wiōnkach i ło skokaniu bez fojera ? Ojgyn z Pnioków

Baby, chopy a zeks...

Nigdych niy poradziōł spokopić, po jakymu potrzyby zeksualne chopōw sōm blank inksze łod tego babskigo zeksualnygo przimusu. Wszyjske te pierdoły ło Marsie i Wynus... sōm pewnikym ło kant dupy łoztrzaś; nigdy tyż niy poradziōł ‘ech wymiarkować , po jakymu chopy poradzōm, sōm we gangu myśleć racijōnalnie, mōwnie... We łōńskim tydniu poszŏłech ze mojōm starōm do prykola. Napoczlichmy sie pod sztepdekōm głŏskać i macać bele kaj. Bōłech ci już tak łozhajcowany, gorki jak sto pierōnōw. Myślŏłech, co i moja babeczka tyż mŏ już srogi gyfil, skuli tego, iże to, co robiylichmy miało ci prōmp zeksualnŏ grōntlaga. Jednakowōż razinku we tym augynbliku moja baba pedziała ci ku mie: – Posuchej ino chopie, jŏ terŏzki blank niy mōm lustu, szkrabki na to, coby sie dupczyć, coby sie swadźbić. Jo kca ino cobyś mie wziōn we ramia... dobra? Łodpedziŏłech ino: – Cooo? Na co usłyszŏłech, nŏ, jak myślicie, co? To przeca blank klar: – Ty, chopie, blank ajnfach niy zdŏwosz se sprawy ze ymocijōnalnich, gyfilnych potrzybōw kobiyt! Na łostatku dŏłech se pokōj, łosmolōłech... ustōmpiōłech... Niy mōgech tyj nocy podupczyć, niy miŏłech zeksu i po łoka mrziku usnōłech. Na drugi dziyń poszŏłech ze mojōm starōm do jakigosik srogigo „Cyntrum Handlowego” na sprawōnki. Zaziyrŏłech ci tak na nia, kej pasowała trzi gryfne, szykowniste, ale stopierōńsko droge klajdy. Skuli tego, iże niy poradziyła uzdać, ftorŏ kecka łōnyj sie podobŏ, rzyknōłech, coby wziyna wszyjske trzi. Niy uwiyrzōła włōśnym ucholōm i namōwiōnŏ, przekabacōnŏ bez moje pŏłne wyrozumiyniŏ slōwecka, dała do wymiarkowaniŏ, co do nowych klajdōw potrza łōnyj przecamć nowych szczewikōw, bali te we szaufynstrze sōm we wercie ino 600 złociokōw. Na to rzyknōłech, iże mŏ na isto prawie. Zatym przelazowalichmy wele sztandu ze klyjnotōma, szmukōma. Łōna wartko podlazła ku srogimu aussztelōngowi i wrŏciyła sie ze dijamyntowōm koliyrōm. Kejbyście jōm mōgli uwidzieć. Bōła łōna wniybowziyntŏ, blank łocaubrowanŏ! Pewnikym myślała, co jŏ znŏgła prziszŏł ło gowa, zwarijowŏł, ale tak prŏwdōm bōło to łōnyj ganc egal. Tak sie miarkuja, tak sie miynia, coch łōnyj popsowŏł, popśniōł wszyjske szimle myślyniŏ filozoficznygo na ftorych sie do terŏzka spiyrała, kej juzaś pedziŏłech: „JA” i dociypnōłech: „szykownistŏ ta kolijŏ”! Terŏzki bōła ci dziepiyro zeksualnie łozhajcowanŏ. Ludzie! Chopy! Jeji gymbulka łobjŏwiała, pokazŏwała tela uczuciōw, tela gyfilōw, iże na isto musielibyście to na włōśne łoczy uwidzieć. W tym tyż łoka mrziku pedziała tym jeji nŏjgryfniyjszym uśmiychym: – Pōć, idymy zarŏzki ku kasie zapłacić. Procno mi bōły wyprasknōńć śmiychym, kej pedziŏłech łōnyj: – Niy! Moja ty roztomiyło! Niy, jŏ terŏzki blank niy mōm chańdzi tego wszyjskego ci sprawić... Jeji fresa zbladła jak ściana, a jesce barzij wtedfa, kej dociepnōłech: – Mōm ino srogachny lust, wielgŏ ochōta na to, cobyś mie wziyna we ramia. Kej ze ściykłōści i niynŏwiści chnet ci już miała puknōńć jak krupniŏk, wbiōłech łostatni gwōźdź do tego: – Ty, tak na isto, doprŏwdy niy zdowŏsz se sprawy ze finansowych możybności chopōw!!! Cosik mi sie zdŏ, iże tak ōngyfer do 2017 roka niy byda miŏł śniōm zeksu, niy byda mōg podupczyć!