Jeżech sam jesce ?

Wy mie miyszkô moje druge, mrōczne JÔ. Tyn łoszkliwiec, kery chrōni sie łod klary, maźglaty baraba stowo sie ze dnia na dziyń corôzki festniyjszy. Tyn lōmp je wy mie jak jakisik chebź, świnskô trōłwa, nikej kleterflanca, kierô ze tymi swojimi dugimi mackōma, tentaklōma siōngô do pojstrzodka mojigo filipa. Mianowołech ci go „G”. Jô mōm rôd fajnistô pogoda – „G” fōnguje niyzalyżnie łod nij, blank bez zglyndu na nia. Jô mōm rôd tyrać na sznyjkufach (nartach) – tyn „G” wōli „surfować” we internecu; mô rôd sznupać we tym ci modernym internecu. Jô mōm festelnie rôd zaziyrać na stromy – tyn łochyntol we mojij palicy, tyn „G” wybiyrô łoglōndanie łobrôzkōw abo nôgōwkōw cajtōngōw. Jô sieja se nôsiynie we mojij zegrōdce, a tyn „G” szeptłô mi do dakli ło jakimsik „globalnym” łocieplyniu i ło łozprzestrzynianiu sie atōmbōmbōw po świycie. Poleciôłech kajsik ... niy byda sie sam terôzki asiōł kaj ..., coby spyndzić pôrã dni we jakimsik ustrōniu. Niybo bōło niyskazitylnie i gryfnisto modre, pôrã biôłych chmōrkōw welowało na horizōńcie, motor fligerka brōnczôł rōwniōśko nikej sztichanie syrca. Lecielichmy corôzki dalszij i dalszij, nad granitowymi ścianōma gōr i łyskajōncymi „akwamarynōm” jeziōrami – setki kilomyjtrōw łod tego wszyjskigo. Czułech, co kwilka tego mojigo łodjadzyniô łod tyj ci naszyj cywilizacyji, już ci sie przimykô, zbliżô sie, kej tyn côłki „G” klupnōł mie (we przenōśni) we plyco. – A łobadołeś już dzisiej swoja ymilkowô kastla? Hamerikōński pisôrz i filozof Henry Thoreau napisôł ci bōł kejsik, iże niy poradzi zachować we zdrōwiu ani swojigo ciała, ani swojigo ducha, jak niy przetrôwi przinôjmni śtyruch godzin kôżdydziyń (a zwykowo i wiyncyj) na hałzowaniu po lasach, wandrowaniu po grōnikach i paświskach, frajny łod przejyńciô sie wszeli czym. Urodziōł sie (12 lipca 1817r) i chnet côłke swoji życie przetrôwiōł we maluśkim miastyczku Concord we hamerikōńskim stanie Massachusetts, a niyskorzij przekludziōł sie do kuczy nad sublym Walden we lasach concordzkich. Ha, ha! Śtyry godziny! Bezsprzycznie niy miôł mobilnioka, tyj modernyj kōmōrki. Wczorej rugowołech swoje e-meile, moje ymilki, niż żech wypuściōł sie do roboty, zarôzki po tym jakech sie dokwanckoł do werku, corôz tyż to bez côłkô szychta i zarôzki zatym i kej niyskorzij na kole wrōciōłech nazôd do dōm. Drōga zetwo u mie ino łoka mrzik, alech sie trwōrzōł, że jakiesik ci tam ymilki mogli mie kacnōńć, kejech we srogim dyszczu pyndalowôł. Wiycie! Kejsik toch sie festelnie chichrôł ze tych wszyjskich, ftorzi mieli te mobilnioki. Bo styrcôł taki jedyn z drugim na sztrece ze srogachnōm cegłōm przi daklu i rycôł na côłki karpyntel do inkszego ipty ze takōm samōm jak łōn miôł – kōmōrkōm. – Te, te ... jô cie widza a blank niy szłysza! A spytołech sie kejsik Antka Pośpiycha, sznapskamrata ze Grunwaldzkij eźli mô kōmōrka? – Ja, ja Ojgyn! – łodpedziôł mi Antek. – Mōm, mōm kōmōrka ... a driny śtyry tōny wōnglô na zima! Powtôrzōm se, iże ymilki kuplujōm sie ze robotōm, a wszyjsko co sie binduje ze robotōm, je juzaś skrymplowane ze familijōm. Bo robota przinosi pijōndze, dziynka ftorym udziyrżuja, mōm we kuście côłkô familijô. Pijōndze wszyjsko tuplikujōm. Cy aby? Tym, co czyście miarkuje mōj filipowy a fest łoszkliwy cwilinger „G” – a ło czym jô wola razinku niy myśleć – je srogô zacha, co sprôwdzanie fōrt tych ymilkōw, sznupanie we Googlach, Yahoo abo Facebooku abo czytanie roztomajtych ślywkōw, gupot ło jakimsik ci tam polityku, niy mô nic do kupy ze zarôbianiym pijyndzy. To na isto je ino zadôwaniym côłkimu światu nôgłygo pytaniô: Jeżech sam jesce??? Za kôżdym razym, kej tyn mōj „G” kôże mojim palcyskōm naciś wartko knefel „Wyślij/Odbierz”, puszczô teli impuls we ta łokropicznie łozbudōwanô siyć kuplujōncô mōj kōmputer ze wszyjskimi inkszymi kōmputrami na świycie. Eźli jô je ciyngiym jesce jeji tajlōm? Jeji czyńściōm? Jeżech sam jesce? – Jeżeś sam, jeżeś – wyrcy „G”. – Sam ci wciepujōm gyszynki i roztomajte szkartki na Walyntynki. Dalszij môsz mocka placu kaj mogesz erbnōńć ta côłko „viagra”. Jakisik zalōn poradzi powiynkszyć ci cycki abo tego twojigo ciulika. Jeżeś na isto, jeżeś jesce jejigo tajlōm. Jeżeś tukej, jeżeś! – mrōncy tyn mōj „G”. Klik, klik, klik – przewinōńć, przewinōńć. Doda-Elektroda, Tusk pedziôł, Jan Maryśka Rokita flotrowôł hutym we fligrze, Immanuel Kant i Claude Lévi-Strauss, kerymu pizło sto lôt, jakosik hamerikōńskô szlajerojla pierdła, jedyn poseł chyciōł sie jak krowa trōłwy ... Ruske (abo, jak to inksi godali – Ukrajińce) zakryńciyli, zasztopowali tyn kokotek ze petrolejym abo gazym, na przodku we tym polskim tyjatrze (a możno cyrkusie?) zicli sie dupne perzōłny, „prōminynty”, kere erbli bilety bez bulyniô i kôżdy śnich śmigo ci takô afka, choby kciôł pedzieć: moje gōwno niy capi, wyniki szpilōw, giyłdowe kursy, zwekslowanie tury ausflugu ... informacyje, informacyje, informacyje – to wszyjsko mô abzolutnie piyrszorzyndne, kluczōwe znaczyni dlô tego mojigo niynażartygo drugigo JÔ, pragliwego jak na gorke nudle, słychōw ze łostatnij kwilki. Moga ci tak stôć ze kamratami, abo ze familijōm na brzygu rzyki, pod kluczym dzikich gańsi przelatujōncym nad naszymi gowami, tyż pojstrzōd kōmsztownyj „feerii barw”, farbistego widōwiska, a tyn łoszkliwy drugi JÔ, tyn dizd „G”, tak by tak zarôzki napocznie mi szeptłać do dakli ło cynach petrolyju, ło płacie za pomiyszkanie, ło tyż, iże sztrōm łod marca je drogszy, ło gupotach i wyrôbianiu Jana Maryśki Rokity we fligrze, ło świńskim ryju Palikota abo ōłbajnach Gosiewskigo, ło pynzyjach, kerych moge ze tych nowych filorōw już blank niy być. Wiycie! Dochtory miyniōm, co to już ci je sroge „uzależniynie” gynał choby alkoholizmus. Za kôżdym razym, kej tyn mōj „G” trefiô na nowô informacyjô, mōj filip nafasuje szprica „dopaminy”. – Jezderkusie, poczułech sie barzij sztramski, dugszy – gôdô wtynczôs „G”. Po piyńciuch minutkach poziōm tyj „dopaminy” ślatuje na pychol. – Słôbna – kwiōnczy „G”. – Mōm głōd. Pokôż mi chocia zdjyńcie prezidynta, krōtki fylm na You Tube, abo jedna szpikerka, co to je takô gryfnô, takô szykownô, iże kej deptô bez zidlōng, to ci sie zawdy zaszaltrujōm autoalarmy! A eźli razinku przitrefiyło sie terôzki cosik abzolutnie niyzwykłygo? A możno ftoś ci wciep na kastla jakosik byfyjl, wiadōmość? Niy powiniyneś łobadać ta swoja ymilkowo kastla? Eźli jeżeś sam jesce? We świycie, we kerym krōluje moderno technologiô, niy ma cheba nic złygo we tym byciu na biyżōnco, blank świadōmy. Poniykedy jednakowōż medikuja, eli prziwyki „G” niy dugajōm nôs łobiuch we jakosik tifa, przepaść. Zwłôszca kej wstôwōmy ło trzecij z rańca i gzujymy do kōmputra łobadać ta ymilkowo kastla. „G” i jô niy sōmy piyrszymi, ftorzi nad tym ślynczōm. Niy my piyrsze ringujymy sie ło to, coby ftosik usłyszôł nasz głōs. Wandrujōnc, chałzujōnc po roztomajtych dziydzinach uwidzielichmy ze mojōm Elzōm mocka roztomajtych takich „piktogramōw”, malōnkōw we hyjlach, wysztrajchowanych palcyskami bez tamesznych ludzi pōstaci gadziny i jegrōw ze sajdôkami, choby ino we Lascaux, Salève abo Chauveta we Francji, Altamira we Szpanielsku cy możno Magura we Bulgariji i jesce Thyngen we Szwajcari. Eźli sprawiyli je, szafnyli we łowdziynce dlô jakijsik boskij siyły za udane gōny? A możno tyż i ftosik wtynczôs ze cniyniô mazôł palcyskiym, kej siedziôł przi fojerze? I blank niy wiadōmo, co łōne, co te malōnki zimbolizyrowali, co geldowali dôwnij – ważne, co gôdajōm terôzki: iże spōmniynia sōm kruchke, a wiyrzynia – ulōtne. Iże nic niy ma twôłe: ani gōry, ani gatōnki, ani kultōry, ani e-meile. Jedzine, co istniyje, to na zicher ino grawitacjô i srogo tajymnica. Tyn mōj cwilinger, łoszkliwy „G” we filipie kazuje mi, cobych sztyjc sprôwdzôł ymilki kōmputrowe. Miast ci tego bierã swoja familijô na jakisik fest szykowny szpacyr. Idymy sie ze Elzōm cichuśko, głymboko dychōmy. Jeżech sam jesce? Jedzine, co musza na isto szafnōńć, to kuknōńć we gymbulki dziecek naobkoło, staryj abo (to dôwnij) świekry. Ja, ja Ojgyn jeżeś sam jesce – prawiōm jejich ślypia. Snadnōm rzeczōm jeżeś sam jesce Ojgyn. Toć, iże ja ... jeżeś tukej! Ojgyn z Pnioków