Wicny świyntojōński cufal....

Ze tym tōmpaniym we świyntojōńskô nocka do lasa i smyczyniym tam swojij freli, coby zuchtać za tym paprociannym kwiôtkiym, to na isto tyż trza dować pozōr. Miôłech ci taki fal ze jednym mojim kamratym Achimym Bregulōm, kery kejsik, hań-dôwnij robiōł we „Hajdukach”, kej to byli jesceZakłady Koksochemczne, za szoferoka. Napoczło to sie wszyjsko łod tego, iżech go trefiōł na Wolce, kej żech wlazowôł do banki na Godula. Kulwitôł ci sie, szôł choby niy na swojich szłapach. Wlôz z biydōm do śtrasynbanki, sztopnōł ci tak we winklu i styrcy. – Co ci je Achim, szłapa ci prziklapło, prasknōłeś sie w te kostyry abo co, iże tak chrōmôsz, kuśtykôsz – pytōm sie go, a gymba mu sie tak krziwi, choby po zymbskach nachytôł. – Niy, ino mōm na szłapie plynckiyrz choby dziesiyńć ceskich – łodpedziôł mi łōn na to. – Nō, tōż trza go wykroć i bydzie pokōj. – Padosz wykroć, wyrznōńć? Ino kaj? Przeca niy pōjńda śniym tam do dochtora Ojgyna Kapka, bo mie wyciepnie – trôpiōł sie Achim, i jescebarzij sie krziwi. – Sto pierōnōw! A byś sie zesrôł sztacheldratym – wrzesknōł ci łoroz Achim na jednygo policajta. – Tyn gizd ci mie gynał na ta hinerałga nastōmpiōł. Co sie niyskorzij dziôło, jak gorko sie we bance zrobiōło, to sie już przeca mogecie forsztelować. Wylejźli my ze tyj banki, a na Achima na isto gawcyć niy szło. Chop postawny, herski i kej ino go fto tyknōł we ta szłapa zarôzki mōg bez pysk nachytać. I tak blank ci już bamōntny kamrat gôdô: – Ojgyn, pokôż mi kaj i idymy te hinerałgi, te kurzi ślypia wyrznōńć! Ino, kaj? Nō, toch go zakludziōł do takij jednyj gryfnyj „pedikurzystki”, no takij dupnyj macherki łod platfusōw, blazōw i plynckiyrzy. Ta mu wyrzła tyn srogi kurzi ślyp i pado, coby terôzki pokôzôł drugo szłapa. A łōn ci sie naprził i niy dôł ci sie ściepnōńć, seblyc drugij fuzekle. Niy, i już. Tuplikowali my mu, iże kej jedna szłapa mô do porzōndku, to i drugo tyż może mu ta frela zrychtować. A łōn niy, i szlus. Tōż my wylejźli łod nij, a jô sie juzaś go pytōm po jakiymu niy kciôł tyj drugij szłapy pokôzać. – A wiysz Ojgyn, bo jô mōm ta szłapa blanka côrnô, zmazano. – Jezderkusie! Cōżeś ty za łochyntol. To ty ino jedna szłapa myjez a drugo co, na drugi beztydziyń? – Niy, to niy tak, ino jô mōm ta szłapa ze tery ..... – Jak to ze tery, kajś to wlôz, kajś to wdep? Nō, i napocznōł mi łozprawiać co i jak bōło. Jakech już gôdôł Achim bakoł we tych dôwniyjszych „Hajdukach”, a iże tyż już wszyjsko po maluśku tam zawiyrali (jak we côłkim Chorzowie) i ino jedyn taki „byznesmyn”, kery miôł pôra betkōw do stracyniô, kciôł tam cosik sie łod nich lajstnōńć, cosik sprawić. Ale musiôł mieć i plac, i côłkie stawiyni wypucowane, wyglancowane, bo inakszij tego niy szło skalić. Nō, tōż wszyjskie rojmowali tam festelnie i tyn côłki maras trza bōło musowo kajsik wykludzić. Jeździōł ci łōn takōm kipom i côłki tyn flaps, tyn maras ze „Hajduk” ściepowôł ździebko za „Niydźwiedzińcym”, ale już we tym kochlowickim lesie. A szôł wartko tyn świynt Jōn i Achim smōwioł ci sie ze jednōm takōm jōngferōm, co pōjńdōm we ta świyntojōńsko nocka do lasa posznupać za tym wywołanym paprociannym kwiôtkiym, i ... niy ino. – I wiysz Ojgyn, kejech ci jōm już dostôł na trowniol, bez szatōw, nō, jak ci jōm Pōnbōczek stworzōł, to żech ci całōm raciōm wdep do marasu. Do marasu. Jô sie tak ino medikowôł. A to bōła tera, keroch wykludziōł ze tych „Hajduk” na mojij kipie – bajuko mi Norbet aże mu płacki lecōm. – A coby bōło jescemaszkiytnij, to łōna ci côłkie szaty, côłki klajd, côłko garnitura i côłkie prodło tyż zmarasiōła choby niyboskie stworzyni. Nō, i terôzki już miarkujez po jakiymu jô niy poradziōł tyj drugij fuzekle ściepnōńć, pra? Tōż dejcie pozōr i na take cufale we ta świyntojōńskô nocka. Ojgyn z Pnioków