Bydzie urlaub eźli niy ...

Przitrefiyło mi sie to wszyjsko, jakech jescebakôł we werku. Bōłech ci już na isto festelnie usiotany, bōłech blank ab, a i leberka juz ci tyj mojij „roboty” niy poradziyli szczimać. Uzdołech, co wezna sie jakisik urlałb ale wymiarkowôłech coch wszyjsko – co mi sie przinôleżało – już wykorzystôł i blank do łostatka wybrôłech. Ha, ha! Cosik mi sie zdo, iże bali mōm jescejedyn dziyń (abo i dwa?) na ibrich u dyrechtora wybrany. Pomyślołech, co nôjgibcij udô mi sie szefa zbałamōńcić, kej zbajstluja cosik takigo gupigo, iptowatego, iże łōn napocznie sie nadymnōm lutować i bydzie miôł dlô mie smiyłowani. Nō, bo przeca jeżech usiotany jak sto dioskōw, przerobiōny i ... napoczynô mi łodbijać, napoczynô mi prać na dekel. Przeca to same życie ... Nastympnygo dnia prziszołech do roboty ździebko za wczas. Podziwôłech sie tak naobkoło, badnōłech tu i tam i ... Mōm! Łodbiōłech łod dylinōw i we łoka mrziku pofurgnōłech jak ptôk ku krōnlojchtrowi. Chyciōłech ci sie go sztram i wisza tak tam na wiyrchu przi gipsdece. Wlazuje rajn do izby mōj jedyn kamrat, kery siedziôł zawdy kole mie we biurze, wyprościōł sie, łozdziawiōł gymba kej kuknōł na mie (chopie, môsz drzewnianny weźrok abo co?) ... – Trzim pychol! – szeptłōm ci ku niymu kōszpiracyjnie. – rzna ci piźniōnygo gupieloka, bo kciôłbych pôrã frajnych dni erbnōńć. Markiyruja ci terôzki fōncla, miarkujez to? Pôranôście minutkōw niyskorzij wlazuje szef, mōj dyrechtōr. Już łod szweli, łod samygo proga bucy takim rubym sznapsbaritōnym i pyto sie mie, co jô tyż tam robia na wiyrchu pod samiuśkōm gipsdekōm. – Jô ... jô ... pōnie dyrechtorze, jô je ... fōncla, gryfno byrna! – zapisknōłech blank cichuśko z wiyrchu. – Nō, cōżeś ty Ojgyn? Pofyrtało ci sie cosik we filipie! Weź sie lepszij pôrã dni frajnego, niech ci ta twoja palica ździebko przijńdzie do sia, łoddychnij deczko w dōma przi twojij staryj, nie cie wyflujguje aże przijńdziesz do sia! Wdziyńcznie sfurgōłech z wiyrchu na dyliny i wartko napoczynōm sie pakōwać. Tela, co kōntym łoka widzã, iże mōj biurowy kamrat tyż, ale jescemoc gibcij, napoczynô sie pakōwać, zbiyro papiōry. Dyrechtor ździebko znerwōwany pytô sie tego mojigo kamrata: – A ty kaj giździe diosecki? – Anō, jô tyż pyndaluja do dōm ... niy byda sam przeca po ćmoku siedziôł, prôwda? Ojgyn z Pnioków

Idymy na ... baby ...

Wiycie, mōm sōmsiada, ftory lecy kedy musi sie załopiykować cerōm łod swojij szwestery. Dziołcha mianuje sie Patrycja (tako terôzki mōłda na cudze miana) a tymu mojimu kamratowi dali na krzcie Ernst. I tak jakosik tydziyń tymu nazôd trefiōłech go we szynku u nôs na Krojcce. Siedziôł taki jakisik jankorny i niy pochytany. Łobsztalowôłech laga i pytōm sie go, po jakiymu je taki teskliwy? – Eee tam, nic takigo ... pitnōłech mojij siestrze, coby niy musieć zajimać sie jeji cerōm Pati ... – A to po jakiymy, Ernst? Co ci sie stało? Przecaś zawdy miôł rôd śniōm we chałpie łostować, bo to bezmać takô pośmiywnô dziołszka. – Dej pokōj Ojgyn! To bōło kejsik. Terôzki zrobiōła sie deczko łoszkliwo ... mô już côłke dziesiyńć lôt ... – Nō, i co? – Dej pozōr! Miôłech przileżitość wczorej zajimać sie siostrzynicōm Pati. Jako, iże bōłech po côłkim dniu bakaniô fest usiotany, niy miôłech za tela chańdzi na ledy jake gracki śniōm. Ale beztōż, iżech je dobry ujek, puściōłech ji jakiesik bôjki na DVD a sōm prasknōłech na prykol, coby moje zezwłōki mōgli deczko łoddychnōńć. – Nō, tōżeś miôł pokōj i niy za tela roboty śniōm, prôwda? – To ci sie Ojgyn ino tak zdô. Niy zetwało piytnôście minutek a łōna wkarowała do izby. Na gowie klapio biyda, na nij chopskô peruka, na peruce chopski hut wrajżōny na szago a na fresie prziflostrowane fusisko. – Moga sie wystawić, jak to wyglōndało. Na isto ... moga! – Ja, już sōm widok bōł richtik kōmydijancki i pociyszny, iżech sztreknōł moje ściorane ciało ze klapy i spytôłech sie opaternie: ło co panoczku wōm sie rozłajzi? .... Niyskorzij mie pokôrało. – He, he ... a co sie chopie stało? – Łodezwała sie Pati ku mie tak: – Serwus, jeżech Yjwald, pōdź, pōjndymy na ... dziołszki ... – Nō, Ojgyn, blank’ech zgupiôł ale godōm ... nō, dobra ... idymy! – Jezderkusie! Ale ci to łōna wysztudiyrowała ... – Nō, tōż wlejźli my do drugij izby (wiysz, szpiluja śniōm tak naskwol). Pati takim szałszpilerskim ruchym rynki pokazuje kajś w luft i gôdô: – Kuknij kamracie! Tam je kajsik ze dwadzieścia dziołchōw! Dzisz je tam? – A widza, widza ... gryfne .. – Jô biera piytnôście, a ty, mōj kamracie, piyńć! – Nooo ... ale czamu jô ino piyńć? – Bo jô jeżech modszy, a ty starszyjszy i wiynkszyj ilōści pewnikiym rady se niy bydziesz wiedziôł, niy wydolisz! – Ej, ty! Ale ... czego ... jô miôłbych niy poradzić? – Nō, kej ty niy wiysz, co chop robi ze dziolchami, to ze cia ... baba ... a niy chop je! – Nō, to ci dopolōła jak sto pierōnōw, Ernst! – Ja, ja Ojgyn! Łōna mie na zicher do grobu wżynie! Ojgyn z Pnioków

Trōmpyjtka ...

Wiycie, nŏjbarzij bodlawe sōm... zawdy baby. Łōne poradzōm chopa do glacy dokludzić, coby już niy gōŏdać cosik barzij łoszkliwego. Przitrefiyło sie to kejsik mojimu kamratowi Bercikowi łod Majzlinyj. Tak ci go jego baba sztychowała, tak ci mu przeciepowała bele co, iże chop niy szczimōŏł i wybrōŏł sie do dochtora. – Panie dochtorze! Mōm pierōńskō utropa ... – A ło co sie rozłajzi panie Bercik? – spytŏł opaternie dochtōr. – Anō, musielibyście mi cosik dać na to, coby tyn mōj chopski interes bōł deczko dugszy ... – Nō, na to, panie Bercik, niy ma żŏdnyj mediciny, ale moga wōs skiryrōwać do takigo lazarytu, kaj wōm tyn... chopski interes... przeszczypiōm na srogszy... – Niy gŏdejcie dochtorze... kaj, i kej byda tam mōg sie zakludzić? – pytŏ uradowany Bercik. Dochtōr dŏł Becikowi skiyrowani na operacjŏ. Bercik poszŏł do lazarytu a tam ci mu zbajstlowali tyn moderny przeszczyp... przisznajdowali mu miasto jego ciulika trōmpyjtka łod elefanta. Nō, możno niy takŏ blank srogŏ trōmpyjta, ale trōmpyjtka łod takigo maluśkigo elefantka. Tak jakosik pŏrã tydni niyskorzij przikwanckōŏł sie łōn juzaś do naszego knapszaftu, do swojigo dochtora ale ze srogim ślimtaniym. – Panie dochtorze! Musicie mi panoczku zarŏzki, w te piynty uchlastnōńć ta trōmpyjtka! – A czamu? Co sie stanōło? Niy poprawiōło sie wōm pożycie ze waszōm starōm, abo co? – Niy, niy ło to sie rozłajzi... – Nō, tōż ło co idzie? – pytŏ sie dochtōr. – Wszyjsko ze mojōm starōm bōło dobrze, poradziōłech ji yntlich wygodzić... – Nō, to wszyjsko je do porzōndku Panie Bercik, prŏwda? – Ja, ale mogecie sie panoczku wystawić, mogecie sie forsztelować wielach jŏ skorzij sie jabek... do rzici nafolowŏł? Ojgyn z Pnioków

Bezludnô wyspa...

Trefiōłech ci kejsik jednygo mojigo kamrata Acika łod Majzlinyj, kery już dôwno, dôwno tymu nazôd poszoł na takô morsko szula, na takô Akadymijo Morsko we Gdyni, bo zawdy, łod malyńkości kciôł być zyjmanym. Kej już tak doszoł do lôt, łostoł piyrszym oficyjerym srogigo szifu, takigo pasażyrskigo szifu, kerym ci szwimowôł, pływôł po wszyjskich òcyjanach. A, iże my sie już pôra lôt niy widzieli, siedli my sie sakōm-pakōm we jednym gryfnym szynku na naszyj chorzowskij Wolce i tak po jakisik poruch lagach tego „whisky”, jakigosik tam ci „Black&White’a” lebo Jasia Wandrusika znacy „Johnnie Walkera”, i jesce tyż po niyskorzyjszym rumie, napocznōł mi łozprawiać, co tyż to mu sie na tych morzach i òcyjanach przitrefiyło. – Wiysz Ojgyn, rôz to miołech taki niyszczysny fal – napocznōł Acik. – Napoczli my naszô rajza łod Liverpoolu we Anglii. Miôł to być taki szykowny ałsflug dlô nôjbarzij zabranych, pijynżnych Ynglynderōw, jejich babōw i cerōw. Tak ci po jakisik poruch dniach łoroz prziszła srogô wija, sumeryjô ze pierōnobiciym, nôgłym dyszczym, a wele na tym òcyjanie byli na śtyry sztoki wielge. Tyn nasz szif napocznōł nabiyrać wody; szło zmiarkować, co sie cheba zatōnko, na zicher sie bulknie we tym òcyjanie. – Nō, i ? Nō, i co dalszij – pytōm sie go wartko, bo niy poradza szczimać już tyj szpany. – Anō, nasz kapitan bez taki srogi trichter, bez tako tuba wrzescy do wszyjskich: „baby do bōłtow, do szalupow !!!” Kej już wszyjskie baby powlazowali do tych bołtōw, spuściyli je na woda i baby poszliiiii ... Zetrwało porã minutek i kapitan juzaś drzi sie jak stare galoty: – Terôzki chopy do tych szalupōw !!! Chopy wartko sie wkarycyli rajn do tych bōłtōw i òne tyż poszliiiii ... – Jezderkusie! I wszyjskie nastyknyli tam powlazować, ja? – Ja, wszyjskie powlazowali do kupy symnōm i kapitanym. A szif tak pomaluśku zatōnkoł sie we wodzie i nic po niym niy łostało. – Nō, tōż mieliście mazel, co wōm tak sie darziło! – pedziołech przistojnie. – Drugi dziyń, z rańca, klara blynduje choby wisiała na szpagacie i grzeje choby cyjntla abo bali i halbecka starzikowego bimbru – łoprawiô dalszij Acik. – A sam na jednyj wyspie wszyjskie chopy a na drugij, jakisik kilomyjter dalszij, wszyjskie baby. A naobkoło łobiuch pływajōm sroge rykiny i inkszo zymbowato gadzina. – Jakech już pedziôł, klara blynduje jak sto dioskōw, te baby poseblykane do saga flotrujōm ku nōm, fōmlujōm nad gowami jejich batkami, jejich lajbikami abo cycynhaltrami aże chopom sie na filip ciepło. – No, ja, to tyż musiôł być fal, co chopy na jednyj wyspie a baby na drugij i żôdnygo retōngu, pra? – Nō, to tyż te co mieli tak kole dwadziyścia pora lôt fukli do wody i poszliii... Te juzaś, kerym pizło trzidziyści porã lôt, narzli pora palmōw i zbajstlowali teli flos. Wlejźli sie na niygo i tyż poszliiii ... – Jezderkusie, a te rykiny ? Niy strachali sie łōne jich, blank nic sie niy strachali? – Dej pokōj rykinōm i suchej dalszij – rzōndzi Acik łod Majzlinyj. – Juzaś te, kere mieli już po śtyrdziyśći i wiyncyj lot, zerżnyli tyż pora strōmōw, wyfajlowali śnich take brety, zbajstlowali gryfny bōłt i tyż poszliii ... – Nō, tōż te, kerzi już mocka wiyncyj zwiekowali, te co jim pizło już Abrahama, a byli bez piyndziesiōnt a możno i wiyncyj lôt, tak deptali po tyj wyspie, tak ci fest medikowali, ślynczeli bez pora dni, aże jedyn śnich pedziôł: – Wiycie chopy, tustela to tyż ... dobrze widać, pra? Ojgyn z Pniokōw

Baby a... chopy...

Mocka już mōndrych artikli napisali roztomajte ludzie ło babach i chopach. Ale tyma je tak łogrōmnucnô, iże zawdy znôjdzie sie jesce cosik, co werci sie jesce napisać, i możno... przeczytać. Jakisik mōndrok wypokopiōł cosik takigo, iże bezmać we Nowym Yorku łozewrzili srogachny sklep, kaj baby mogōm se dlô sia łobrać i – he, he, – lajstnōńć sie... chopa. Blank przi dźwiyrzach do tego składu powiesiyli ale takô insztrukcjô, jak ci tyż to przinoleżi korzystać ze tego modernego sklepu. Napisane tam bōło tak: – Mogesz babo wlyjźć do sklepu ino jedyn jedziny rōłz; – We tym magazinie je szejść sztokōw, a cychy łosobliwe tamesznych chopōw, sōm corôzki lepszyjsze ze kôżdym sztokiym; – Mogesz tyż łobrać se lecy jakigo chopa na tym razinku sztoku, abo pōjńść ło jedyn sztok wyżij; – Kej już wlejziesz wyżij, to na zicher niy mogesz sie wrōcić nazôd. Nō, tōż jedna wrazicko baba, możno ino Hamerikōńskô baba (chocia Polski tyż niy sōm lepszyjsze) uzdała sie wlyjźć rajn do sklepu, coby znojść tego jedzinego dlô sia chopecka. I tak na tym piyrszym sztoku przeczytała wiszōncô anōnza, na ftoryj je napisane: „Sam sōm chopy, ftore majōm dobrô robota!” Baba pomedikowała deczko i polazła zarôzki drab na wiyrch. Na drugim sztoku juzaś anōnza, na ftoryj je napisane: „Sam sōm chopy, ftore majōm dobrô robota i ku tymu przajōm dzieckōm!” To ale babie niy stykło, i polazła jesce wyżij. A na tym trzecim sztoku bōła ci juzaś inkszô anōnza, na ftoryj pisało: „Sam sōm chopy, ftore majōm dobrô robota i ku tymu przajōm dzieckōm, i sōm festelnie urodne i głôdkie!” Nō, kej tak to wyglōndô – pomedikowała baba – to pōjńda na szczwôrty sztok. A na tym szczwôrtym sztoku juzaś nowô anōnza: „Sam sōm chopy, ftore majōm dobrô robota i ku tymu przajōm dzieckōm, i sōm festelnie urodne i głôdkie, a ku tymu rade pōmôgajōm swojim babōm we dōmowych robotach!” – Nō, tōż to ci przecamć niysamōwite – myśli se baba – i ze blank ciynżkim sercym popyndalowała wyżij. Na piōntym sztuku juzaś anōnza, na ftoryj stoji napisane: „Sam sōm chopy, ftore majōm dobrô robota i ku tymu przajōm dzieckōm, i sōm festelnie urodne i głôdkie, a ku tymu rade pōmôgajōm swojim babōm we dōmowych robotach, nō i jesce ku tymu sōm stopierōńsko rōmanticzne!” Baba festelnie kusi, coby łostać na tym sztoku, ale jednakowōż – jak to baba – musi podeptać dalszij, coby do łostatka wszyjsko sprôwdzić. Nō, wlazła na tyn łostatni, szōsty sztok a sam anōnza: „Jeżeś, moja roztomiyło, na tym sztoku już byzuchantkōm nōmer 31.647.132. Sam niy ma żôdnego już chopa. Tyn sztok fōnguje ino beztōż, coby pokôzać, iże babōm nigdy, żôdyn niy wygōdzi! Dziynkujymy gryfnie za nawiydzynie naszego sklepu!” Ale, coby niy bōło tak blank ajnfach, naprociw tego sklepu dlô babōw łozewrzili tyż jesce sklep dlô chopōw. I terôzki blank krōtko. Na piyrszym sztoku anonza, iże idzie sie sam lajstnōńć babeczki, ftore pierōnym radem majōm tyn zeks! Na drugim sztoku tyż anōnza, iże sam razinku idzie sie łobsztalować baba, ftorô mô pierōnym rada tyn zeks a ku tymu je ci jesce moc pijynżno. Sztoki łod trzecigo do szōstego niy mieli żôdnego byzuchanta! Ojgyn z Pnioków

Nic takigo sie niy stało ...

Kejsik przijechôł ci nazôd do Polski ze wywczasōw dziydzic, srogi pōn hrabia, taki Grof von Rotz. Jakiesik trzi miesiōnce go niy bōło. Wteda jescetyż niy bōło takij poczty nikej dzisiôj i telegrafu. Posłôł ino nojprzodzij do swojigo majōntku, do jejigo dziydziny chopa, coby po niygo na banhof na isto przijechôł jejigo diner, służōncy, Hanys ze karytōm. Snadno, Hanys prziklechtôł sie na tyn banhow. Grof wylôz ze cuga, zicnōł sie na zadnim zeslu, na zadnij stolicy we tyj karycie i tak ci napocznōł: – A rzyknij ty mi ino Hanysku, co tyż tam interesantnygo we tyj mojij wsi, we tyj mojij dziydzinie sie przidarziło, co idzie łod cia posuchać nowygo? – E, tam. Nic takigo sie niy stanyło, tela ino, co nasz Azor kipnōł, znacy zdech. – Azor kipnōł pierōnie, padosz Hanysku. A to po jakiymu tyn nasz Azor kipnōł? Co tyż sie jejimu takigo bōło? Przeca cheba niy ze starości, pra Hanysku? – Niy, niy. Nic mu niy bōło, tela co sie padliny łobżar festelnie. – Padliny sie łobżar, gôdôsz? Ale, jak to padliny, i kaj sie tyj padliny łobżar? – Panoczku dziydzicu, to bōło wtynczôs kej sie ta naszô łobora hajcła. Bydlynta, gadzina bōła we tyj łoborze i kej sie napoczło hajcować, niy szło jeji wartko śnij wykludzić, no, i côłkie bydlynctwo na fest zgorało. A Azor prziszoł tam z rańca, wlôz, nażar sie tyj zgoranyj łowiynziny i skuli tego, padnōł ze przeżarciô. A tak na isto, to sie nic takigo niy stało, niy, niy ! – Co tyż ty gôdôsz ? Łobora zgorała ? Abo możno ftosik jōm podhajcowōł ? – E, tam panie dziydzicu. Żôdyn łobory niy podhajcowôł, bo fto by tyż kciôł ta łobora podpolać? To ino łod stodoły tak duło i duło, ciōngła ta flama i sie na łostatku ta łobora chyciyła. We łoborze zgorała naszô gadzina, Azor prziszoł z rańca, naćkôł sie tyj padliny, i zdech. – Chopie! Jak to do sto Pikulikōw łod stodoły duło, ciōngła ta flama? To, ta stodoła ftosik podpolōł cy jak? – A dyć fto by tam sie łopowożōł ta stodoła podpôlić? – Nō, tōż jak to? Jezderkusie! Sama sie zgorała, podhajcowała sie, lebo co ? – Niy! Nō, niy. Kaj tam by sama sie podhajcowala i zgorała? Nō, bo to ino łode dwora tak duło, ciōngło, tak tyn łogiyń szoł wartko. Łod dwora chyciyła sie ta stodoła, łod stodoły łobora, bydlynta sie zgorali, z rańca przikwanckôł sie Azor, nażar sie tyj padliny to i świtnōł na amyn. – Hanys ! Do sto pierōnōw. Jak tyż to łode dwora tyn łogiyń ciōngnōł ? – A jużcić. Łode dwora duło na stodoła, ze stodoły ciōngło na łobora, nō a we łoborze bōła gadzina, kierô sie na zicher popolōła, blank ci zgorała, Azor z rańca prziszoł, nażar sie tyj padliny, nō to i kojfnōł ze przeżarciô. – Nō, jakōż to, do pierōna kandego ? A fto tyż tyn nasz cołki dwōr podhajcowôł ? – Nō, a ftōż by sie tyż łopowożōł nasz dwōr podpôlać, panie dziydzicu? – Tōż gôdej mi wartko jak to na isto bōło ? – A dyć panie dziydzicu, to bōło tak. I gôdōm to nikej u naszego kapelōnka we suchatelnicy. Jak ci sie naszyj jaśnie paniczce dziydziczce, znacy sie, waszyj babie zemrziło i leżała ci na balaskach we truchle, to łoroz wparzōł rajn Azor, łobsznupôł jōm, myrgnōł ci tak gryfnie szwancym i tym łogōnym wykopyrtnōł, jedna świycka ze tych, kiere styrceli kole truły. Łod tyj świycki tyż chyciyli sie te balaski, łod tych balasek chyciyli sie wszyjskie szajbki we łoknach, a łod tych szykownych szajbkōw chyciyli sie w te pyndy gardiny. Nō, i na łostatku łod tych gardinōw rozhajcowôł ci sie cołki dwōr, nō i łod tego dwora łogiyń przeciōng na stodoła, ze stodoły na łobora, gadziny niy szło ze tyj łobory wykludzić na plac, to tyż i blank do imyntu ci zgorała. Niyskorzij, ze rańca prziszoł Azor, nażar sie tyj padliny, nō i mu sie zdechło, kojfnōł ci na amyn. Nale, krōm tego, pōnie dziydzicu, to na isto nic takigo ci sie u nôs we naszyj dziydzinie niy dziôło, nic sie niy stało. Ojgyn z Pnioków