Nic takigo sie niy stało ...

Kejsik przijechôł ci nazôd do Polski ze wywczasōw dziydzic, srogi pōn hrabia, taki Grof von Rotz. Jakiesik trzi miesiōnce go niy bōło. Wteda jescetyż niy bōło takij poczty nikej dzisiôj i telegrafu. Posłôł ino nojprzodzij do swojigo majōntku, do jejigo dziydziny chopa, coby po niygo na banhof na isto przijechôł jejigo diner, służōncy, Hanys ze karytōm. Snadno, Hanys prziklechtôł sie na tyn banhow. Grof wylôz ze cuga, zicnōł sie na zadnim zeslu, na zadnij stolicy we tyj karycie i tak ci napocznōł: – A rzyknij ty mi ino Hanysku, co tyż tam interesantnygo we tyj mojij wsi, we tyj mojij dziydzinie sie przidarziło, co idzie łod cia posuchać nowygo? – E, tam. Nic takigo sie niy stanyło, tela ino, co nasz Azor kipnōł, znacy zdech. – Azor kipnōł pierōnie, padosz Hanysku. A to po jakiymu tyn nasz Azor kipnōł? Co tyż sie jejimu takigo bōło? Przeca cheba niy ze starości, pra Hanysku? – Niy, niy. Nic mu niy bōło, tela co sie padliny łobżar festelnie. – Padliny sie łobżar, gôdôsz? Ale, jak to padliny, i kaj sie tyj padliny łobżar? – Panoczku dziydzicu, to bōło wtynczôs kej sie ta naszô łobora hajcła. Bydlynta, gadzina bōła we tyj łoborze i kej sie napoczło hajcować, niy szło jeji wartko śnij wykludzić, no, i côłkie bydlynctwo na fest zgorało. A Azor prziszoł tam z rańca, wlôz, nażar sie tyj zgoranyj łowiynziny i skuli tego, padnōł ze przeżarciô. A tak na isto, to sie nic takigo niy stało, niy, niy ! – Co tyż ty gôdôsz ? Łobora zgorała ? Abo możno ftosik jōm podhajcowōł ? – E, tam panie dziydzicu. Żôdyn łobory niy podhajcowôł, bo fto by tyż kciôł ta łobora podpolać? To ino łod stodoły tak duło i duło, ciōngła ta flama i sie na łostatku ta łobora chyciyła. We łoborze zgorała naszô gadzina, Azor prziszoł z rańca, naćkôł sie tyj padliny, i zdech. – Chopie! Jak to do sto Pikulikōw łod stodoły duło, ciōngła ta flama? To, ta stodoła ftosik podpolōł cy jak? – A dyć fto by tam sie łopowożōł ta stodoła podpôlić? – Nō, tōż jak to? Jezderkusie! Sama sie zgorała, podhajcowała sie, lebo co ? – Niy! Nō, niy. Kaj tam by sama sie podhajcowala i zgorała? Nō, bo to ino łode dwora tak duło, ciōngło, tak tyn łogiyń szoł wartko. Łod dwora chyciyła sie ta stodoła, łod stodoły łobora, bydlynta sie zgorali, z rańca przikwanckôł sie Azor, nażar sie tyj padliny to i świtnōł na amyn. – Hanys ! Do sto pierōnōw. Jak tyż to łode dwora tyn łogiyń ciōngnōł ? – A jużcić. Łode dwora duło na stodoła, ze stodoły ciōngło na łobora, nō a we łoborze bōła gadzina, kierô sie na zicher popolōła, blank ci zgorała, Azor z rańca prziszoł, nażar sie tyj padliny, nō to i kojfnōł ze przeżarciô. – Nō, jakōż to, do pierōna kandego ? A fto tyż tyn nasz cołki dwōr podhajcowôł ? – Nō, a ftōż by sie tyż łopowożōł nasz dwōr podpôlać, panie dziydzicu? – Tōż gôdej mi wartko jak to na isto bōło ? – A dyć panie dziydzicu, to bōło tak. I gôdōm to nikej u naszego kapelōnka we suchatelnicy. Jak ci sie naszyj jaśnie paniczce dziydziczce, znacy sie, waszyj babie zemrziło i leżała ci na balaskach we truchle, to łoroz wparzōł rajn Azor, łobsznupôł jōm, myrgnōł ci tak gryfnie szwancym i tym łogōnym wykopyrtnōł, jedna świycka ze tych, kiere styrceli kole truły. Łod tyj świycki tyż chyciyli sie te balaski, łod tych balasek chyciyli sie wszyjskie szajbki we łoknach, a łod tych szykownych szajbkōw chyciyli sie w te pyndy gardiny. Nō, i na łostatku łod tych gardinōw rozhajcowôł ci sie cołki dwōr, nō i łod tego dwora łogiyń przeciōng na stodoła, ze stodoły na łobora, gadziny niy szło ze tyj łobory wykludzić na plac, to tyż i blank do imyntu ci zgorała. Niyskorzij, ze rańca prziszoł Azor, nażar sie tyj padliny, nō i mu sie zdechło, kojfnōł ci na amyn. Nale, krōm tego, pōnie dziydzicu, to na isto nic takigo ci sie u nôs we naszyj dziydzinie niy dziôło, nic sie niy stało. Ojgyn z Pnioków