Bezludnô wyspa...

Trefiōłech ci kejsik jednygo mojigo kamrata Acika łod Majzlinyj, kery już dôwno, dôwno tymu nazôd poszoł na takô morsko szula, na takô Akadymijo Morsko we Gdyni, bo zawdy, łod malyńkości kciôł być zyjmanym. Kej już tak doszoł do lôt, łostoł piyrszym oficyjerym srogigo szifu, takigo pasażyrskigo szifu, kerym ci szwimowôł, pływôł po wszyjskich òcyjanach. A, iże my sie już pôra lôt niy widzieli, siedli my sie sakōm-pakōm we jednym gryfnym szynku na naszyj chorzowskij Wolce i tak po jakisik poruch lagach tego „whisky”, jakigosik tam ci „Black&White’a” lebo Jasia Wandrusika znacy „Johnnie Walkera”, i jesce tyż po niyskorzyjszym rumie, napocznōł mi łozprawiać, co tyż to mu sie na tych morzach i òcyjanach przitrefiyło. – Wiysz Ojgyn, rôz to miołech taki niyszczysny fal – napocznōł Acik. – Napoczli my naszô rajza łod Liverpoolu we Anglii. Miôł to być taki szykowny ałsflug dlô nôjbarzij zabranych, pijynżnych Ynglynderōw, jejich babōw i cerōw. Tak ci po jakisik poruch dniach łoroz prziszła srogô wija, sumeryjô ze pierōnobiciym, nôgłym dyszczym, a wele na tym òcyjanie byli na śtyry sztoki wielge. Tyn nasz szif napocznōł nabiyrać wody; szło zmiarkować, co sie cheba zatōnko, na zicher sie bulknie we tym òcyjanie. – Nō, i ? Nō, i co dalszij – pytōm sie go wartko, bo niy poradza szczimać już tyj szpany. – Anō, nasz kapitan bez taki srogi trichter, bez tako tuba wrzescy do wszyjskich: „baby do bōłtow, do szalupow !!!” Kej już wszyjskie baby powlazowali do tych bołtōw, spuściyli je na woda i baby poszliiiii ... Zetrwało porã minutek i kapitan juzaś drzi sie jak stare galoty: – Terôzki chopy do tych szalupōw !!! Chopy wartko sie wkarycyli rajn do tych bōłtōw i òne tyż poszliiiii ... – Jezderkusie! I wszyjskie nastyknyli tam powlazować, ja? – Ja, wszyjskie powlazowali do kupy symnōm i kapitanym. A szif tak pomaluśku zatōnkoł sie we wodzie i nic po niym niy łostało. – Nō, tōż mieliście mazel, co wōm tak sie darziło! – pedziołech przistojnie. – Drugi dziyń, z rańca, klara blynduje choby wisiała na szpagacie i grzeje choby cyjntla abo bali i halbecka starzikowego bimbru – łoprawiô dalszij Acik. – A sam na jednyj wyspie wszyjskie chopy a na drugij, jakisik kilomyjter dalszij, wszyjskie baby. A naobkoło łobiuch pływajōm sroge rykiny i inkszo zymbowato gadzina. – Jakech już pedziôł, klara blynduje jak sto dioskōw, te baby poseblykane do saga flotrujōm ku nōm, fōmlujōm nad gowami jejich batkami, jejich lajbikami abo cycynhaltrami aże chopom sie na filip ciepło. – No, ja, to tyż musiôł być fal, co chopy na jednyj wyspie a baby na drugij i żôdnygo retōngu, pra? – Nō, to tyż te co mieli tak kole dwadziyścia pora lôt fukli do wody i poszliii... Te juzaś, kerym pizło trzidziyści porã lôt, narzli pora palmōw i zbajstlowali teli flos. Wlejźli sie na niygo i tyż poszliiii ... – Jezderkusie, a te rykiny ? Niy strachali sie łōne jich, blank nic sie niy strachali? – Dej pokōj rykinōm i suchej dalszij – rzōndzi Acik łod Majzlinyj. – Juzaś te, kere mieli już po śtyrdziyśći i wiyncyj lot, zerżnyli tyż pora strōmōw, wyfajlowali śnich take brety, zbajstlowali gryfny bōłt i tyż poszliii ... – Nō, tōż te, kerzi już mocka wiyncyj zwiekowali, te co jim pizło już Abrahama, a byli bez piyndziesiōnt a możno i wiyncyj lôt, tak deptali po tyj wyspie, tak ci fest medikowali, ślynczeli bez pora dni, aże jedyn śnich pedziôł: – Wiycie chopy, tustela to tyż ... dobrze widać, pra? Ojgyn z Pniokōw