Medikamynt na zymbiska...

Bōło to pŏra lŏt tymu nazŏd. Florijana, „Dziyń Hutnika” trefiōł we niydziela. Już po wszyjskich werkowych fajerach, tak jakosik niyskoro na łodwieczerz, po ćmoku glacaty Antek festelnie naprany jak belowa przilazuje do jednyj japtyki przi naszym dŏwniyjszym Bismaringu. Klupie w dźwiyrze, rōmpluje i burzi, kce wlyjźć rajn. Po pŏruch minutkach przilazuje na te larmo bez cufal strōża, możno szucman i opaternie gŏdŏ do Antka:
– A cōż to tak chopie pieresz do tych dźwiyrzy i ludziskom we wszyjskich chałpach naobkoło niy dozwolosz nynać jak Pōnbōczek przikŏzŏł? Nie gańba ci take larmo robić we nocy?
– Wy... wy... bocz... czōm panie wachmajter ale mie ci tak pierōńsko napoczli targać zymbiska, iże cheba tego niy szczimia... musza sie lajstnōńć we tyj japtyce jakisik medikamynt...
– Ja, prawie, medikamynt... mie jak bolōm, jak targajōm zymbiska, co blank niy poradza smōc, wydziyrżyć, to niy sznupia za niym we jakisik japtyce, ino ida do dōm chopie, do mojij baby i już... – gŏdŏ tyn szucman. – Jak łōna ci mie tak przigarnie ku sia, to i tyn diosecki bōl, i te kielca zarŏzki diosi bierōm!
– Ja? Ja, na isto? Gŏdŏcie ? Tōż pedzōm mi łōni wartko terŏzki, kaj tyż to na isto miyszkŏ ta jejich medikamyntowo baba... zarŏzki pōjńda, zakulwitōm sie tam w te piynty dō nij!

Łożyroki...

Rōłzczasu trefiŏło sie trzech łożyrokōw na bance wele sklepu. Słepiōm, durch słepiōm. Bōł szlus już ze gorzŏłōm, tōż tyż wrŏcajōm do chałpōw ledwa żywe. Na drugi dziyń juzaś trefiajōm sie na tyj bance przed sklepym. Kŏżdy śnich mŏ kacynjamer, dyrgocōm ze dylyrki. Na łostatku jedyn śnich godŏ:
– Bez tyn ankohol sōm same utraty.
– Mŏsz prawie, jŏ tak dyrgoca, iże kej dzisiŏj rychtowŏłech tyj, podwiyl zech go zasmyczōł do stoła, nic już we szolce niy bōło.
– Eeee tam, co tam tyj, mie tak grace dyrgocōm, iże dzisiŏj, kejech jŏd zupa, to cŏłkŏ znodła sie na gymbie mojij staryj.
Trzeci taki jakisik markotny i na łostatku godŏ:
– Nale mocie problymy... Jŏ kej ida do haźlika, to zaczym sie łodleja, to sie trzi razy spuszcza!

Ciulik...

Rōłzczasu chop, gyszefciorz (bizneman) zahaltowŏł we gryfnym hotelu. Skuli tego, iże na drugi dziyn miŏł ważny tref, ślŏz do recepcyji i spytŏł:
– Mocie sam możno golaca?
– Niy, nale ło jedyn sztok wyżij je takŏ maszina do szczirzyniŏ...
Ciykōw tyn chop wlazuje na wiyrch i richtik: srogachnŏ maszina ze dziurōm na klepoki. wrajziōł rajn gowa i wciepnōł dwa złocioki. Maszina napoczla fuczeć, dyrgotać bez jakŏ minutka i zatym ustała. Chop wyciōngo swoja gowa i zaziyro do zdrzadła.... Nŏjlepszyjszŏ frizōra jakm miŏł we życiu. Uradowany kce wrŏcać na swōj kwatyr nale widzi inkszŏ maszina – „manicure” 2 złocioki.
Wciepije rajn klepoka wrażuje swoja gorzść – pazurska łoberzniynte jak przinŏleżi.
Na trzecij maszinie napis: „Maszina zapewniŏ to, co chopy nŏjbarzij potrzebujōm kej sōm daleko łod swojich babōw.”
Tyn istny ino sie lachnōł i łozejzdrzŏł sie naobkoło. A iże żodnego niy bōło poblisku seblyk galoty, wciepnōł 5 złotych i wrajziōł rajn swojigo ciulika. Maszina jak wszyjske napoczła fuczeć i dyrgotać a łōn sōm napoczynŏ wrzesceć choby go ze skōry łobdziyrali. Po jakimsik łoka mrziku wyciōngo tego swojigo ciulika ze... przicheftowanym dō niygo... kneflym.

Guliktałcher...

Do jednyj fyrmy prziszoł guliktałcher, taki Wiycie, „fachura łod waser, gaz ōnd szajsy” co by zrychtować haźlik we tyj fyrmie. Wlŏz do kancelaryji i sie pytŏ:
– Nō, tōż kaj jes tyn srŏcz ?
– Dziołcha ze tyj kancelaryji łostrzymnie łodpedziała:
– Mōj szef poszoł na łobiŏd.
– Ale, ale, pamiczko, wyście mie fałesznie spomiarkowali. Jŏ miŏł na myśli te dwa zera !
– Wiedzōm łōni panoczku, jejigo zastympce majōm terŏzki srogŏ „narada”.
– Ale, ale paniczko złoto, jŏ sie pytōm kaj sie sam u wŏs gōwno robi !!!
– Aha, miarkuja, kapłach sie ... rachōnkowość to jes na drugim sztoku ...