Bōło to pŏra lŏt tymu nazŏd. Florijana, „Dziyń Hutnika” trefiōł we niydziela. Już po wszyjskich werkowych fajerach, tak jakosik niyskoro na łodwieczerz, po ćmoku glacaty Antek festelnie naprany jak belowa przilazuje do jednyj japtyki przi naszym dŏwniyjszym Bismaringu. Klupie w dźwiyrze, rōmpluje i burzi, kce wlyjźć rajn. Po pŏruch minutkach przilazuje na te larmo bez cufal strōża, możno szucman i opaternie gŏdŏ do Antka:
– A cōż to tak chopie pieresz do tych dźwiyrzy i ludziskom we wszyjskich chałpach naobkoło niy dozwolosz nynać jak Pōnbōczek przikŏzŏł? Nie gańba ci take larmo robić we nocy?
– Wy... wy... bocz... czōm panie wachmajter ale mie ci tak pierōńsko napoczli targać zymbiska, iże cheba tego niy szczimia... musza sie lajstnōńć we tyj japtyce jakisik medikamynt...
– Ja, prawie, medikamynt... mie jak bolōm, jak targajōm zymbiska, co blank niy poradza smōc, wydziyrżyć, to niy sznupia za niym we jakisik japtyce, ino ida do dōm chopie, do mojij baby i już... – gŏdŏ tyn szucman. – Jak łōna ci mie tak przigarnie ku sia, to i tyn diosecki bōl, i te kielca zarŏzki diosi bierōm!
– Ja? Ja, na isto? Gŏdŏcie ? Tōż pedzōm mi łōni wartko terŏzki, kaj tyż to na isto miyszkŏ ta jejich medikamyntowo baba... zarŏzki pōjńda, zakulwitōm sie tam w te piynty dō nij!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl