Halloween....

I niy kciôłech ło tym gôdać, ale tak ci mie to dopolóło, iże musza sam chocia ino spómnieć ło tym. Bo, tóż mómy jużcić richtik choby w Americe. Mockach już ło tym rzóńdziół, ło tych wszyjskich Walyntynkach, św. Patrikach, roztomajtych cudzych fajerach. A łóńskigo roku, tak jakosik na dziyń przed Wszyjskimi Świyntymi przikwanckołech ci sie na ździebko sztajfnych szłapach i ślegnołech na szeslóng, coby sie moja staro niy kapła, iżech niy jes monter. Przecamć ci mi słepać blank niy „wolno” (a jak gôdôł ficywyrt we lazarycie: kiej niy wolno – no, to wartko!). Aż tu narôz, jak niy gruchnie muzika (sóm szlagcojg to cheba mog i szyby we elzinym wertiko szczaskać ), a jakiesik ci tam szarpidróty niy nasze pieśnicki ku tymu wiskajóm, chocia tyż ze srogim larmym. To ci jesce bóło małe piwo. Tak na łodwieczerz gawca ci sie, a sam wele naszyj klopsztangi na placu skokajóm jakiesik cudoki. Na łeby powrajżowali bele jake roztomajte larwy zbajstlowane ze ... bani.
Ludzie, małoch hercszlaku niy dostôł. Lejza ci na dół na plac i gryfnie pytóm :
– Suchejcie nó łochyntole pieróńskie, cóż ci to sie samdo dioska dziyje ?
– Panie Ojgyn – rykli łorôz te łoszkliwe gizdy – co wy to przedwojynny, i niy miarkujecie, iże dzisiôj mómy halołin (Halloween)?
Anó, możno niy blank przedwojynny, ale kiż pierón tyn jakisik diosecki halołin – myśla sie – i ida ku Myrcikowi, ftory mô cera we Irlandii. I łón ci mi dziepiyro pedziôł , iże to ci jes take hamerikańske świynto (choby ci te nasze starodôwne polske Dziady) przi kierym bajstluje sie roztomajte gupoty, na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel.
Nó, ja... terôzki wszyjsko muszymy choby afy podrzyźniać, co ino capi letkim auslynderskim, hamerikóńskim cuchym. Ale, do tego, to jô ci sie już na isto, prôwdóm blank niy przibadóm i tela !!!
A tak blank na łostatek, coby mi żôdyn niy pedziôł, iże jô ino sam jankor i srogo żałość po naszych starodôwnych prziwykach flyjguja, rzykna tak jak kiejsik tyż to tyn nasz Jan ze Czarnolasu pisôł:
„Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć sie kolwiek dzieje:
Bo nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień nadchodzi.”
Tak sie tyż terôzki medikuja, że to boło by na tela, trza ino jesce we sobota i niydziela (ja, przi Zaduszkach tyż!) deptać na nôjbliższy smyntôrz, i jesce kómuś ta świycka łoświycić, jesce jedyn pociorek zerzykać.

Tóż chowcie sie, trefiómy sie na kiyrchowie

Sklinanie...

– Mamulko, mamulko a Lojzik pedziôł na naszygo faterka take żadne słowecko, ale take, iże sie festelnie gańbia, coby je sam pedzieć.
– A dyć rzyknij synek, rzyknij. Przecamć ci nic niy zrobia a we sobota... pojńdziesz do spowiydzi.
– Niy, niy mamulko, niy rzykna, ale rzyknijcie mi wy przodzij wszyjskie te słówecka, kiere gôdôcie zawdy na tatulka, kiej przijńdzie na sztajfnych szłapach po geltaku, i kiere nóm żeście zakôzali gôdać, to jô wóm skoża, kiere to bóło.

Trzyźby kopidoł...

Pôłnia tego naszygo miesiónczka. Nadrzistany karlus przisnół sie na smyntôrzu. Deczko sie niyskorzi łocuciół, kukô, noc, miesiónczek blynduje po ślypiach, biere sie coby pójńść ze tego kiyrhofa raus a tu gawcy: kopidoł kopie grób.
– He, he – pomedikowoł tyn karlus – trza bydzie tego kopidoła ździebko przelynknóńć...
Prziszôł tak ku niymu opatrenie, po cichuśku i kiej już bół blank kole niygo, wrzysknół:
– HUHUHU!!!
A tyn kopidoł nic, choby go niy słyszôł, choby sie nic niy przidarziło; dalszij bajstluje tyn nowy grób. Nó, tóż tyn karlus juzaś:
– HUHUHU!!!
I juzaś nic, kopidoł kopie dalszij i ani sie niy łobejzdrzôł fto tam tak rycy. Nó, to tyn łożyrok jesce roz te jejigo:
– HUHUHU!!!
I juzaś blank sie tyn kopidoł niy przelynknół ino kopie dalszij. Łobyrtnół sie tyn łochlapus na krómfleku i poszôł do bramy smyntôrza. Już, już miôł łozewrzić wróta tego smyntôrza a sam nôgle ze zadku ftosik prask ci go bez łeb szaflóm!
– Niy, niy! Kciołeś sie ty giździe poszpacyrować, to szpacyruj, ale sam za tyn smyntôrz wylazować to ty na isto niy bydziesz!!!

Lajerman i papagaj...

Jakimuś ci tam lajermanowi na łodpuście śmietnół, pitnół papagaj, takô srogô papuga, kierô poradziyła gôdać. Możno sie łónyj i zmierzło te côłkie wróżynie, planetowanie ze szkartków i pofurgła ci hań-tam we świat. Furgała dosik trocha, aże blank łoklapła i zicła sie we jednyj wsi na stromie. Merknół ci jóm tam jedyn pampóń, a beztóż, iże jesce takigo ptôka-cudôka, takigo dziurdziocha niy widziôł, przimyknół tak opaternie, podloz do tego stroma, wlôz na wiyrch... i już, już miôł ucapić, chycić tego dziwôka, kiej sam łorôz tyn papagaj łotwiyrô ta swoja japa, tyn dziób i skrzecy:
– Co jes lółz, czego pó mie kcesz?
Zestrachany chop chnet by ze tego stroma śleciôł. Deczko sie spamiyntôł, symnół pitówa z gowy i gôdô do tego papagaja:
– Przebôczóm łóni, alech jô sie medikowôł, co łóni sóm ptôk!!!
I beztóż jô tyż niy zawdy miarkuja eźli tyn, co gôdô we Syjmie, to jes ptôk, lebo mie za lebra, za ptôka robi i za balek ciśnie.

Cufalowe powstańce...

Spichli my sie ze pôróma kamratóma i pokulwitali sie do szynku na piwo. Nó, i jak to mómy we zwyku: tyn jedna laga, tyn drugo laga, trzeciô, szczwôrtô laga i... wiyncyj grzychów niy spómna (i niy za wszyskie żałuja – to już pewnikym znôcie, prôwda?).
Troszycka zetwało... a tu łorôzki jak cosik niy gruchnie, cosik tómpło i gawca sie a sam ze tego naszygo dynkmala na przimo werku, ślazuje tyn powstaniec ślónski, kiery mô fresa łod tego kuźnika Ligonia. Jezderkusie! Myśla, iże na isto bydzie szczwôrte powstanie ślónskie. Bo dejcie ino pozór. Postawiyli tego Powstańca gynał na przimo werku, kiery sie „Kościuszko” mianuje, coby durch wachowôł eli by tyj huty fto niy ebnół. Nale, Łón sie tak zamamlasiół, iże mu spode graców côłkô huta zachachmynciyli a do kupy śnióm, to jesce ta naszô chorzowsko masarnia. Nó toć. Wierza, iże szczwôrte powstanie musi możno być. Nic, ino trza gywery i pistółle ze chlywików abo spod wonglo skludzić do dóm, bo moge być gorko.... I tu ci mie moja Elza łocucióła:
– Wstôwej ty giździe pieróński, môsz tu bónclok maślónki, giskana zeltra i niy śpiywej na côłki karpyntel „Do bytóńskich strzelców wojsko zacióngajóm”.

Werkmajster....

Majster we werku łobsztalowôł na niydziela, na tuplówka takigo jednygo smelcyrza, kiery sie Kwicoł mianowôł. Wszyjske chopy prziszli do roboty we niydziela, ino Kwicoł niy. We pyndziałek majster dopôd tego Kwicoła i pytô:
– Czamuś giździe pierónowy wczorej do roboty niy prziszôł?
– Ano, bo bółech we kościele – pado szportnie Kwicoł.
– A niy słyszôłeś czasym jak tam śpiywali: Duszo moja suchej Pana?
– Niy, niy słyszôł żech – pado na to Kwicoł. – Jôch ino słyszôł jak śpiywali: Już żech dosik robiół dlô ciebie czowiece.

Gowa boli...

– Panie dochtorze, mie ci ciyngiym pierónym boli gowa – pado Ecik.
– To pewnikiym słepiecie za tela gorzôły.
– A kaj tam, jô blank gorzôły niy tintóm, jô niy ciyrpia gorzôły.
– Nó, tóż pewnikiym festelnie kurzicie cygarety.
– A dyć kaj tam! Jô we życiu niy zakurzół żôdnyj cygarety, niy móm rôd tabaki.
– Nó, tóż możno idziecie za niyskoro we wieczór spać i jesce wyrobiôcie ze staróm po pierzinóm.
– A dyć jô jes samotny i już ło dziesióntyj nynóm nikiej bajtel, choby śpikol po kómpaniu.
– Cosik mi sie widzi, iże tym tuplym ta waszô „aureola” jes pewnikiym za knap i we palica wôs ciśnie!!!

Kamrat ze srogóm ojlóm...

Podzim (a idzie już chnetki zima ku nóm), to jes fajny czôs we przirodzie tela, co niy dlô kôżdego. Nôjgorzij to przi terôźnij jesiyni wylôz Jółzel ze drugigo sztoku. Skuli tego, iże mu łojce dali na krzcie Józef (bo sie urodziół we tego świyntygo), to terôzki choby gorol fajruje do kupy geburstak i ku tymu Józefa. Tak tyż bóło na bezrok roka. Ida sie tak na drugi dziyń po tym jejigo gyburstaku bez siyń a sam lejzie Jółzel z dupnóm ojlóm na gowie.
– Co jes Jółzel ? Fto ci takô buła przirychtowôł ?
– Wiysz, miôłech gyburstak i trocha żech ze kamratóma potintôł. Niyskorzij przikwanckôłech sie do dóm, a we siyni ćma nikiej u nyjgra w dupie, i takech sie zamamlasiół, iżech śtyry godziny medikowôł: przeca stoja sam przed mojimi dźwiyrzami... ino blank ci niy miarkuja cych jes jesce we siyni, cy jużech jes we mojim antryju ?
– I łod tego môsz ta buła na palicy ?
– Niy, niy łod tego, ino beztóż, iże mie moja starô chlistła maślónkóm !
– Maślónkóm ? I łod tyj maślónki môsz ta ojla i srogachny kalniok?
– Nó ja. Ino żech ci niy pedziôł, co ta maślónka bóła we bóncloku !
Terozki już wiycie, iże moge sie bele co przidarzić, bo sie te nasze baby take jakiesik diosecko dopolóne i nerwyjs porobiyli !

Papagaj i mobilniok ...

Terôzki mómy te moderne mobilnioki bez ftorych już ci chnet żôdyn niy poradzi sie łobyjńść. Ale moge być śniymi tyż i srogachnô utropa. Gynał jak ze Ecikiym łod Góminiorki.
Przijechôł ci bół Ecik trzi lata tymu nazôd ze zanatorijum a sam rechnóng za telefółn – łoziymset złocioków. Żôdyn mu sie we chałpie niy prziznôł, coby kajsik telefóniyrowôł. Nó, kuknół tak Ecik naobkoło i uzdôł, co to pewnikiym tyn jego papagaj. Ecik biere tego papagaja za piyrze i rycy:
– Kaj żeś ty giździe dioseki telefóniyrowôł?
– No, tak po prôwdzie panoczku to... na „party line” do Kasi Figury! – padô tyn ptôk, bo to bół samiec.
– Kiej jesce rółz bydziesz tam zwóniół, to cie ty łochyntolu pieróński łoszkubia ze piyrzô i powiesza na gipsdece – pado Ecik łozgzukany.
Na bezrok gynał tak samo lajera tela ino, co to już terôzki prziszło tysiónc złocioków. Jak pedziôł skorzij, tak i zrobiół. Przibiół tego papagaja za krzidła do ściany i łostawiół. Tyn papagaj tak sie ino żadnie gawcół naobkoło aże ujzdrzôł Pónbóczka przibitego do krziża. Nôjprzodzij nic niy gôdôł, ino sie dziwowôł, filowôł tak ci na tyn krziż. Po jakiesik kwilce pytô sie przibitego na krziżu:
– Suchej ino ty! A dugo tak już samtukej wisisz na tym krziżu ?
– Anó, bydzie bez dwa tysiónce lôt, kiej mie te łoszkliwce Żydy powiesiyli.
– (???) Dwa tysiónce lôt?..... To kaj żeś ty do pieróna dzwóniół ???

Ło gorzôłeczce...

Ludzie roztomiyłe! Przeca takigo fajrowanio to ani Amerikóny, ani Miymce by niy szczimali. A bydymy ale poradzymy fajrować, aże poradzymy. A dyć kiela idzie tyj gorzôły, machmolu i zajdli piwa wysłepać? A Polôk poradzi, Polôk... musi poradzić! Bo Polôk (tym tuplym i Ślónzôk) – jak ci to gôdôł jedyn Rus, Alosza Awdiejew, kiery sie sam do nôs przikludziół – jes ci tak „gynetycznie” nasztalowany, iże bez gorzôły, to ani dziecek niy poradzi napochać. Polôk ci do bajstlowanio bajtli musi mieć zawdy trzi „p”: po ćmoku, pod dekóm i po halbie!!! A razinku to my sie pôra lôt tymu nazôd wryli, wczepurzyli do tyj côłkij „Uniji Ojropyjskij”. Ino, eźli tam, we tyj Ojropie tak na isto poradzóm spokopić wiela to my richtik do jednygo chyrtónia ślejymy, poradzymy chlistnóńć?
Dóm Wóm bajszpil. Dejmy na to taki Japóńcyk abo inkszy, co to mô szage ślypia. Wyduldô taki istny liter i zarôzki ci świtnie w kalyndôrz. Niy ma Japóńca – niy ma problyma, pra? A Polôk? Polôk luchnie tyż liter-dwa na łeb i możno wykopyrtnie, ale jesce do imyntu, jesce blank ci przeca niy świtnół. Łón ci dziepiyro medikuje kaj by sam jesce jedna gryfnô halbecka, abo i dwie, spatrzeć?
Niykierzy, to sie latośniyskoro na wiesna ani niy spomiarkowali, iże na sztandach szło sie juń lajstnóńć latośne łogórki, tómaty, cześnie, sztachloki lebo zimioki, bo przefajrowali aże côłki môj aże do „Dnia Dziecek”. Tak ci tyż bóło i ze naszym Bercikiym łod Majzlinyj, kiery sie spamiyntôł dziepiyro we czerwiyniu.
– Ty giździe diosecki, ty ślywoku, łożyroku – larmowała łod rańca jejigo starô na côłkô siyń i tyrała za Bercikiym ze nudelkulóm.
– Tyś bół wczorej taki naprany, iżeś nupel łod naszygo maluśkigo Hanyska tónkôł we piwie i kazywôłeś mu go ciyngiym cyckać. Tego je już za tela. Musisz sie sam terozki łobiyrać: abo jô... abo piwo!!!
– Aaa, ep, aaa... wiela to tyż mô być tego piwa ???
Tropióm sie niyftorzy, iże jô durch szktyflóm ło gorzôle. Nó ale, tak ci to już u nôs jes. Jes możebny u Poloków tref bez gorzôły? Niy! Bo, co to tak richtik jes taki tref bez machmolu?
Anó przilazujóm ludzie wrółz, gawcóm sie, kukajóm. Niy ma gorzôły, to i niy poradzóm ci sie... trefić. Napoczynajóm sznupać bele kaj za gorzôłóm. Eźli nojńdóm, to sie spichnóm, to sie trefióm i bydzie trefóng. A eźli niy nojńdóm? To bydzie... „konferencyjô”. Nó, i môcie już terôzki wszyjsko gynał wytuplikowane!

Żaba...

Rółzczasu jedna baba prziszła na te idy, wypokopióła, coby sprawić swojimu chopowi na gyburstak jakigosik zwiyrzôka. Pokwanckała sie do takigo sklepu zoologicznygo. Ale tam wszyjske gryfne zwiyrzôki byli dló nij za droge. Już blank łoklapniónô pytô sie przedowacza:
– Môcie sam możno jakosik tóńszô gadzina, mynij wercite zwiyrzôki?
– Ze tych tóńszych mómy ino rapitółza, żaba za 50 złocioków.
– Żaba za 50 złocioków? A po jakiymu tak drogo? – pytô sie dalszij baba.
– Bo ta razinku rapitółza, ta żaba, paniczko, jes blank wyjóntkowô... łóna poradzi nôjlepszij robić chopóm... laska!
Baba dugo niy medikowała i sprawióła se ta żaba. Rachowała tyż na to, iże ta rapitółza wyrynczy jóm we tyj niyprzijymnyj, gańbióncyj dló nij robocie. Kej już prziszôł gyburstak jeji chopa baba dała mu tyn gyszynk, ta żaba i zakwôlóła mu jeji niymożybny kómszt robiyniô laski, robiyniô... loda. Chop deczko bół podyjzdrzliwy, ale uzdôł, co jesce we tyn sóm wieczór wypróbuje ta żaba.
Fest już po północce baba łobudziyli dziwoke klangi, ftore dochodziyli ze kuchyni. Stanóła i poszła łobôczyć, cóż tyż to sie tam dziyje. Kej już wlazła do kuchyni uwidziała swojigo chopa i ta razinku rapitółza jak łoba wrółz bletrujóm ksiónżka kucharskô. Wele nich poustôwiane byli roztomajte gôrki i tygliki. Moc zadziwiónô baba spytała:
– A po jakymu sztudiyrujecie ksiónżka kucharskô ło tyj godzinie?
– Suchej ino babo! Jak ino ta żaba naumi sie warzić – ty wypierdalôsz!

Jesce rółz ło sklerółzie ...

Bo côłkie nasze życie to jes tako srogo côrno dziura, do kieryj ślatujóm wszyjskie minutki, godziny, dnie, tydnie i miesiónce, kiere tracymy na wszyjsko, co jes blank mało ważne, na roztopiyrzanie sie, na uwijaczka za betkami. Jes to na isto czas, kiery my utónkali we haźliku, i jesce niy spuściyli wody. A niyskorzij nóm łostôwajóm ino srogie dziury we filipie – jak to angyjbery gôdajóm – „zaniki pamięci” abo sie przikludzi ta diosecko sklerółza. I nôjlepszij to wyeklerowôł boł kiejsik edyn Redachtor we łozprowce ze tym wicmanym Drozdóm, a jô Wóm to terôzki rzykna, tela iże po naszymu:
– Wiysz – pado jedyn istny do kamrata – mój dochtór mi pedzioł, co jô móm dupne luki we pamiyńci.
– Ja, gôdôsz? A ftory dochtór ci to pedziôł? – pytô sie tego istnego kamrat.
– Nó, jak by ci to pedzieć? To bydzie ździebko dugszo gôdka, ale posuchej. Wiysz kajsik tam we tyj naszyj Ojropie jes taki gryfny kraj, kaj jes zawdy fest gorko, sóm gryfne dziołchy i ...
– Ja, wiym, Horwacjô, pra?
– Niy, niy, dalszij na zachód ...
– Wiym, wiym Grecja!
– Ja, môsz prawie, Grecja – pado tyn istny – i tam ci żół taki srogi poeta ... jezderkusie jak go mianowali?
– Homer – podpowiadô kamrat.
– Ja, ja, môsz prawie, to bół Homer, i łón naszkryfloł cosik ło takij srogij wojnie, i pierónym dugim wandrowaniu do dóm ...
– Nó, naszkryfloł bół „Iliada” i „Odyseja” ...
– Ja, ja, już sie spóminóm, bo to bóło ło tyj wojnie trojańskij, pra? – pytô sie tyn istny. – A ta wojna trojańsko to boła skuli jakisik baby, pra?
– Nó, ja. Skuli piyknyj Heleny.
– Nó, widzisz ... Helena, Hela ... Hela – wrzesknół tyn istny do antryja – a rzyknij mi ino jak sie mianuje tyn dochtór, kiery mi pedziôł, co to jô móm te luki we pamiyńci!!!
Bo na isto możno to i prôwda, co los, życie zawiyrô nóm przed sznupóm jedne dźwiyrze, coby zarôzki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nôjgorszy jes wtynczôs tyn diosecki przecióng, pra?

Fto naprany...

Niyskoro we nocy łozewrziły sie ze srogim gruchym dźwiyrze pomiyszkaniô i do antryju wklechtôł sie na festelnie sztajfnych szłapach chop. Łobalół ci sie na łostatku, sztreknół sie, wkarowôł do kuchyni i ściepuje ze garca, kiery stôł na kocherze dekel, nabiyrô gorzcióma zupa, szpluchtô nióm gymba. Zatym chytô tyn garniec i wylywô côłkô jejigo zawartóść na swoja palica.
– A niy mogesz to łochyntolu, naprańcu stopieróński ganc ajnfach nalôć se tyj zupy do talyrza? – pytô po cichuśku razinku przecucónô jejigo baba, kierô styrcała we habeli, we nachthymdzie.
– Cicho!... Fto sam jes kurwa naprany? – wrzescy jak nôjynty chop. – Jôch kurwa naprany? Ja? Jôch nadrzistany?

Słómka...

Dwóch dresiôrzy kómpało sie we rzyce i łorôz wyłówióło... zezwłóki. A tyn niyboszczyk bół już festelnie zezielóniały. Bez zglyndu na to, te chachary pomyśleli, iże potrza czowieka retnóńć. Tak tyż zrobiyli. Piyrszy śnich robiół, wiycie, ta reanimacyjô. Wbiół mu słómka do rzici i dmuchôł. Zdziebko sie usiotôł i beztóż pedziôł do drugigo:
– Terôzki ty mogesz dmuchać!
A tyn drugi wyjmnół ta słómka niyboszczykowi ze rzici, łobróciół jóm na drugô stróna i rzyknół:
– Wiysz! Żadzi mie to, brzidza sie po cia!

Burdel...

Spómniało mi sie ło tych modernych prezyrwatywach, na kiere my zawdy gôdali kondóny, bo łostatnio trefiół żech Hajnusia łod Dudcynyj. Jes ci łón taki chudy, mizerowaty i côłkiym niywizgyrny karlus. Nale, jak kôżdy zdrowy chop, tyż mu sie babska zachciało, uwidziało. Siedli my sie przi piwie w tym ichnim „Pubie” (choby niy mogła to być dôwnô kaczma lebo szynk) i Hajnuś zacynô ryjda:
– Wiysz Ojgyn, poszołech zeszło sobota do burdelu. Jak to przi sobocie, festelnie łoszpluchtany, wykompany, wypachniony i pod bindrym i gôdóm do tyj pufmuter, coby mi narajóła jakosik modô, gryfnô i blank cicho dziołcha; niy ciyrpia rajculów ani sekutniców. Łóna, ta pufmuter, ci tak ino na mie kukła i poswała ci mie do izby w kieryj już gotowo leżała (côłkiym sago) takô jedna niymówa. Trocha ci mi sie łona dziwocno wydôwała, ale co tam, biera sie wartko do roboty.
– Hajnuś, ty to tak gôdôsz jakby to bóła sznita ze fetym – gôdóm ci jô do niygo – niy bóło cie gańba? Co ty terôzki naszymu Farorzowi bydziesz rzóndziół we tyj suchatelnicy na spowiydzi wielkanocnyj?
– Niy Ojgyn, takô ci łóna boła cicho i takô jakosik niyruchawô. Cosik mi sie w niyj niy spodobało. I wiysz co? – gôdô dalij Hajnuś i aże go febrzisko tyrpie – pogłôskôł, pohajôł żech ci jóm troszycka i lekuśko żech jóm bajsnoł we gynik. I tu mie ło mało pierón niy szczelół. Łóna ci ino gwizdła, pierdła i wartko bez łokno wypyrtła, wyfukła.
Hajnuś cyś ty łogup, co ty mi za pierdoły wciskôsz? Bez łokno ci łona wyskocóła?
– Ja Ojgyn. Dziepiyro wtynczos żech ci sie kapnół, iże bóła to takô gumipupa, taki luftbalóng dlô chopów, co ci je terôzki z Miymiec prziwożóm.
Tak ci sie myśla, że dobry cowiek to i we burdelu sie może pierónym drzistnóńć.

Bôjka...

Jakô jes nôjkrótszô bôjka ze „happy end-em” ? Niy miarkujecie ? Nó, tóż sie poczytejcie:
Dôwno, dôwno tymu jedyn istny, jedyn fyrniok spytôł libeźnie swoja dziołcha, swoja libsta:
– A wydôsz ty sie za mie, ja ?
Łóna po jakijsik kwilce łodpedziała:
– Niy!
I tyn karlus, a terôzki już stary chop żyje dugo i szczyśnie, pyndaluje na ryby, na góny i na fusbalszpile, grô we tego modernego „golfa”, słepie piwsko i robi co ino kce, i kiej ino ma na to szkrabka.

Rapitółzy...

Za górami, za lasami żyła se gryfnistô, niyzalyżnô, zadufanô we sia ksiynżnô. Rółzczasu natrefióła na rapitółza, srogachnô żaba, kierô zicła sie na berdze i fórt zaziyrała, filowała na brzyg, na kraj niyzakalónego subla poblisku jeji zómku. Ta rapitółza fukła tyj ksiynżnyj na klin i pedziała:
– Gryfnô paniczko, bółech kejsik sztramskim ksiónżóm, aże rółzczasu starô, łoszkliwô heksa ciepła na mie przirok. Jednakowóż jedyn, jedziny twój kusik styknie, cobych juzaś stôł sie modym, szykownym i udatnym ksiónżóm jakim bółech skorzij. A wtynczôs, moja ty roztomiyło, weznymy ślub i bydymy do kupy ze mojóm mamulkóm gospodarzić we tym zómku. Tam bydziesz warzić mi wszelijake jôdło, prać moje prziłobleczynie, rodzić dziecka, i bydymy żyć dugo i szczyśnie...
We ta samo łodwieczerz rychtowała ksiynżnô wieczerzô, prziprôwiała jôdło biôłym winym i zółzóm zanowo-citrółnowóm i blank cichuśko ze chichraniym pomyślała:
– Nó, kurwa, niy miynia tak...
I dalszij łobrôcała szkwiyrcónce na tygliku żabie udka we paniyrce.

U psychijatikera....

Szprechcimer we knapszafcie ryjónowym kajsik we Polsce. Razinku jes szczwôrtek i przijimô dochtór psychijatiker. Wlazuje jedyn istny – tak wele 50 lôt stary, rubawy, ze glacóm na deklu gowy, we brylach, ździebko świdrzi i tak jakosik przeginô gowa na lewo.
– Nó, i na co sie panoczku uskargujecie? – pytô tyn dochtór.
– Aaa.. nó, anóóó... baba mi sie pu-pu-szczô!
– Nó, a kaj sam panoczku terôzki wiyrnyj baby szukać? – gôdô dochtór.
– Sy-sy-nek sie kaj-kaj-sik smy-smy-ko i pie-pieróń-pieróńsko cha-cha-rzi.
– Nó, ale przecamć jesce żôdnego niy zatrzas, prôwda? – dalszij sie pytô dochtór.
– Nó-nó-nó iii... js-js-jscóm we pojstrzodku nocy do prykola...
– Nó, tóż spróbujymy cosik szafnóńć tymu. Muszóm łóni panoczku społykać dwa razy na dziyń nervosol i przijńdziecie ku mie za dwa tydnie!
Po dwóch tydniach przilazuje tyn istny. Łozchichrany, we czerwiónych galotach, we krasiatym switrze...
– Nó, i co tam u wôs słychać? – pytô sie dochtór.
– Anó, zdô mi sie, co wszyjsko jes do porzóndku..
– A jak tam waszô panoczku babeczka?
– Anó, puszczô sie jak sie puszczała... ale kaj terôzki szukać wiyrnyj baby?
– A synek?
– Wyrôbiô i hóncwoci... ale żôdnego jesce niy zatrzas.
– A jak tam u wôs panoczku w nocy?
– Jscóm... ale do rana zawdy to zdónży wyschnóńć!

A łóni to fto...

Rółzczasu jedna babeczka cuci sie we prykolu blank sagô. Niy boczy tyż gynał, co sam robi, jak ci sie samtukej znodła. We tym łoka mrziku wylazuje ze badycimra tyż blank sagi chop. Nó, i napoczynô sie gôdka:
– A łóni panoczku to fto? – pytô sie ta babeczka.
– A łóni paniczko, że sie spytóm, to... fto? – pytô sie tyn blank sagi istny.
– Ło mój ty Pónbóczku! Eźli by my...
– Niy pamiyntóm paniczko! Ciyrpia, wiedzóm łóni, na take zaniki „pamiyńci krótktwołyj”!
– Jô tyż, jô tyż! – gôdô wartko ta istnô.
– Mómynt, mómynt... jôch sam przijechôł na taki wykłôd wywołanygo profesora Kowalskigo ło...
– ... ło... ło... nowych metódach leczyniô zaników pamiyńci! Pewnikym tam ‘echmy sie poznali? ... a skoro sómy tukej... to...
– ... to musiało miyndzy nami cosik zafónkrować, zaiskrzyć i... – rzóńdzi niyśmiôło, łostrzymnie tyn istny.
Na to łóna cióngnie go norywnie na zofa. Uprôwiajóm dziki, namiyntny, upójny zeks. Po wszyjskim tyn chop pyndaluje do badycimra pod brauza. Baba zasypiô. Zatym budzi sie na zofie. Chop wylazuje ze badycimra...
– Aaaa! A łóni panoczku to FTO?...

Mode kapelónki...

Trzech modych karlusów zdowo prifóng, ygzamin do zyminarijóm. Piyrszy ygzamin. Wszyjskim powiesili na prziporkach klingliki, maluśke zwóneczki i puściyli jim filmy porno.
Piyrszy kandidat... dzyń, dzyń, dzyń... jejigo klinglik glingô.
– Nó, jes nóm przikrô. Łodpôd żeś!
Dwóch dalszij łoglóndô te pornosy. Łorôz u drugigo tyż: dzyń, dzyń, dzyń...
– Wybôcz nóm karlusie, łodpôdeś!
A tyn trzeci styrczy sztram. Zwekslowali plata, puściyli inkszy film, a sam dalszij nic niy glingô..
– Nó, gratuljyrujymy. Łostôłeś przijynty do naszygo zyminaryjóm. Nasz ksióndz Andrzyj zakludzi cie do twojij izby... dzyń, dzyń, dzyń...

Kce sie łożynić...

Chop do baby:
– Moja ty roztomiyłô! Napytôłech, zaprosiółech dzisiej na wieczerzô mojigo starego kamrata.
– Czyś ty jaki? Blank’eś łogup? W chałpie rojmóng, sadze kurz a wiater, niy bółach dzisiej po sprawónki, statki i szkotupy niy pomyte... i blank mi sie niy kce rychtować dzsiej wieczerzy!
– Anó wiym, moja ty roztomiyłô!
– Nó, tóż po jakigo dioska zaprosiółeś tego swojigo kamrata na wieczerzô?
– Anó, to skuli tego, że boroczek... kce sie łożynić!

Blank guchy...

Jedyn, deczko już zwiykowany chop wymiarkowôł, iże jejigo babeczka blank licho słyszy i uzdôł, co pójńdzie do dochtora, coby łón cosik na ta niymoc spómóg. Nó, i tyn dochtór dôł do wymiarkowaniô:
– Cobych móg cosik doradzić, musza wiedzieć jak fest jes waszô babeczka guchô. Muszóm łóni panoczku wszyjsko dóma łobadać. Nôjprzodzij zadôcie panoczku swojij babeczce pytani ze łodlygłóści 10 myjtrów. Jak niy usłyszy to ze 8 myjtrów, zatym ze 6, 4... i wtynczôs mi panoczku rzykniecie, ze jakij łodlygłóści łóna wôs usłyszała.
Na łodwieczerz babeczka tego zwiykowanego chopa rychtuje we kuchyni wieczerzô, a tyn istny czytô we izbie cajtóng i po jakimsik czasie medikuje: nó razinku jes ci łóna dziesiyńć myjtrów łody mie i łobejzdrzymy eźli łóna mie usłyszy.
– Moja ty roztomiyło! – wrzescy chop. – Co mómy dzisiôj na wieczerzô?
Baba nic. Prziszôł bliżyj, kajś na 8 myjtrów i juzaś sie pytô. I nic. Idzie corôzki bliżyj... 6 myjtrów, 4 myjtry, aże na łostatku jes ci już łón blank wele nij i juzaś pytô:
– Moja ty roztomiyłó! A co dzisiôj mómy na wieczerzô?
– Zagrzóny kranc wusztu, do sto pierónów! Jużech ci to piyń razy powtôrzała!!!