Jakimuś ci tam lajermanowi na łodpuście śmietnół, pitnół papagaj, takô srogô papuga, kierô poradziyła gôdać. Możno sie łónyj i zmierzło te côłkie wróżynie, planetowanie ze szkartków i pofurgła ci hań-tam we świat. Furgała dosik trocha, aże blank łoklapła i zicła sie we jednyj wsi na stromie. Merknół ci jóm tam jedyn pampóń, a beztóż, iże jesce takigo ptôka-cudôka, takigo dziurdziocha niy widziôł, przimyknół tak opaternie, podloz do tego stroma, wlôz na wiyrch... i już, już miôł ucapić, chycić tego dziwôka, kiej sam łorôz tyn papagaj łotwiyrô ta swoja japa, tyn dziób i skrzecy:
– Co jes lółz, czego pó mie kcesz?
Zestrachany chop chnet by ze tego stroma śleciôł. Deczko sie spamiyntôł, symnół pitówa z gowy i gôdô do tego papagaja:
– Przebôczóm łóni, alech jô sie medikowôł, co łóni sóm ptôk!!!
I beztóż jô tyż niy zawdy miarkuja eźli tyn, co gôdô we Syjmie, to jes ptôk, lebo mie za lebra, za ptôka robi i za balek ciśnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl