Niyskoro we nocy łozewrziły sie ze srogim gruchym dźwiyrze pomiyszkaniô i do antryju wklechtôł sie na festelnie sztajfnych szłapach chop. Łobalół ci sie na łostatku, sztreknół sie, wkarowôł do kuchyni i ściepuje ze garca, kiery stôł na kocherze dekel, nabiyrô gorzcióma zupa, szpluchtô nióm gymba. Zatym chytô tyn garniec i wylywô côłkô jejigo zawartóść na swoja palica.
– A niy mogesz to łochyntolu, naprańcu stopieróński ganc ajnfach nalôć se tyj zupy do talyrza? – pytô po cichuśku razinku przecucónô jejigo baba, kierô styrcała we habeli, we nachthymdzie.
– Cicho!... Fto sam jes kurwa naprany? – wrzescy jak nôjynty chop. – Jôch kurwa naprany? Ja? Jôch nadrzistany?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl