Trzikōnt...

Trefiōłech kejsik we szynku ze tańcowaniym starszyjszŏ baba (jŏch miŏł wteda kole śtyrdziyści lŏt). Wyglōndała richtik szykownie... jak na te swoji cheba bez sześdziesiōnt lŏt. Kejech jōm tak weźrokym łobadŏl wypokopiōłech, iże musi mieć pewnikiym gryfnistŏ i fest gorko cera. Szluknylichmy pŏra sznapsōw a łōna spytała mie eźlich choć kedy poprōbowŏł „szportowego debla”.
Nie miarkowŏłech co to je i łōna mi zarŏzki wytuplikował, iże to je taki trzikōnt ze mamulkōm i ze cerōm. Napocznōłech sie to frosztelować i wystawiać sie jeji cera. Łodrzyknōłech, ize nigdy czegosik takigo niy prōbowŏł. Szluknylichmy jesce pŏra sznapsōw i na łostatku łōna rzykła:
– Nō, tōż dzisiŏj je twōj szczysny dziyń.
Pojechalichmy dō nij do chałpy, wleźlichmy do jeji pomiyszkaniŏ i łōna wteda zawrzeskła łod proga:
– Mamulko, niy śpisz jesce?

Pampōńskŏ kwŏlba....

Na podzim to tyż i pampōnie – jak rybkŏrze – majōm we mōłdzie kwŏlić sie choby sto dioskōw. Kwŏlba ci je takŏ, iże blank przi tymu idzie łogupnōńć. Zeszły tydziyń gŏdŏłech ło tym gryfnym polskim zwyku, ło dożynkach. Tu mi sie razinku spōmniało, iże kej my jesce ze Mamulkōm i Tatulkiym wyjyżdżali na wywczasy do Jeleśni kole Żywca, bōł ci tam jedyn bamber, kery pierōnym miŏł rŏd sie kwŏlić. Tak ci sie kwŏlōł, iże wszyjskie mieli tyj kwŏlby pŏłno rzić. Siedzieli my tak kejsik wszyjskie na gōnku, nō i jak zawdy prziszło do gŏdki fto tam wiela napochoł bez żniwa. Jedyn gŏdŏ, co u niygo byli byrki, iże kej jedna ze drzewa śleciała chopowi na palica to zarŏzki dostŏł kopfszelōnt, znaczy wstrzōns mōzgu. Jejigo kamrat juzaś prawiōł, co u niygo na polu rośli take blumkōłle, iże je musiŏł ze pola fōrōm po jednym skludzać do dōm, bo mu wiyncyj na fōra niy wlazło. Na to mōj Tatulek, blank ze powagōm gŏdŏ ci tak:
– U naszego starzika we Logiewnikach rośli ci take jabka, rynety, iże na fōra, kerōm swoziyli je do pywnice wlazło ino jedne jabko a ciōngnōńć musieli jōm dwa kōnie, dwa belgijoki.
– Nō, i co? – pytŏ tyn istny, kerego mianowali chwŏlnŏ rzić.
– Anō, rōłz śleciało ci jedne jabko na cesta i blank ci sie rozpukło.
– Nō i, nō i? – juzaś sie pytŏ tyn istny.
– Anō tela, iże kej te jabko sie łozleciało, wylazła ci śniego takŏ srogŏ glizda, iże zarŏzki zeżarła nōm jednego kōnia.
Gŏdōm wōm, śmiychu my mieli tela, iże do dzisiŏj to jesce spōminŏm.