Ze tagebucha terŏźnigo dziecka.... abo, co poradzōm małe bajtle...

Znŏdech ci kajsik we internecu taki szykownisty tagebuch terŏźnigo dziecka. Posuchejcie! Pyndziałek: Świynty Mikołŏj łozdŏwŏł gyszynki u starki i starzika. Joch erbnōł ino kryjdki, farbiste bōndsztifty. Fajnistŏ gracka. Porozkłŏdŏłech te kryjdki na słodach. Niy miarkuja po jakiymu starzik skulnōł sie na dōł i możno ze starōści przestŏł sie ruszać. Żŏdnŏ ale kryjdka sie niy skiebziōła. Łojciec plasknōł mie w rzić. Wiym terŏzki, iże gracki kryjdkōma sōm zakŏzane! Wtorek: Szumny i galantny dziyń. Trefiōłech Ana na pogrzybie Starzika. Kej my już sie wrōciyli nazŏd, bawiylichmy sie u naszyj starki ze Anōm we dochtora. Bōło miyło i fajniście. Mamulka bōła złŏ, mamulka Any tyż bōła złŏ – Ana nŏjradzszŏ. Niy lza u nŏs bawić sie we dochtora. Dostŏłech szmary. Wrōłz zakŏzanŏ je cicho zabawa! Strzoda: Porozciepowŏłech po dylinach szekuladowe ziŏrka. Tatulek kupiōł szłapka na myszy. Przi mamulce zjŏdech pŏra ziorek ze dylinōw. Mamulka sie porzigała. Nachytŏłech po bani. Zakŏzane je jedzynie szmektnyj szekulady! Szczwŏrtek: Ciupnōłech we łochrōnce kryjdki łod Mikołŏja na szykownistŏ biŏłŏ mysza. Wraziōłech jōm do farbistyj szachtelki. To bydzie gyszynk dlŏ mojij mamulki. Mamulka nŏjprzodzij sie uradowała, ale kej łozewrziła ta szachtelka, to do imyntu zymdlŏła. Tatulek bōł festelnie niyrŏd. Festelniech łobcis. Dŏwanie gyszynkōw tyż je zakŏzane! Piōntek: Tatulek zawar mie we pywnicy. Je fajniście. Zrobiōłech prażoki, znacy sie frytki ze kartofli, kiere tam byli. Coby ino spōmōc mamulce. Procnŏ robota, chnet cŏłke 100 kilo. Nachytŏłech po rzici. Pōmŏganie mamulce je tyż zakŏzane! Sobota: Tatulek zawar mie dzisiej na gōrze. Tyż moc fajniście. Coby mu deczko spōmōc napocznōłech pucować rinny. Na hulicy stŏła ciżba i prask. Fojermany ściōngli mie ze dachu. Tatulek bōł ściykły jak sto dioskōw. Dostŏłech festelnŏ pucōwa. Pōmŏganie tatulkowi je zakŏzane! Niydziela: Tatulek zawar mnie dzisiej we laubie. Bōło zimno, tōż tyż łozfaklowŏłech fojera. Juzaś przijechali fojermany. Szykowniste chopy. Wszyjsko łobloli do imyntu wodōm. Dostŏłech, jak zawdy, po rzici. Przebywanie we ciepłym je zakŏzane! Pyndziałek: Uzdŏłech, co jece rōłz łobocza se fojermanōw. Zaglingŏłech bez mobilniok; przijechali. Mamulka bōła festelnie złŏ. Fojermany jece barzij. Nachytŏłech po rzici. Zaprŏszanie fojermanōw je zakŏzane! Wtorek: Dzisiej blank cichy dziyń. Nicech niy zbajstlowŏł. Mamulka moc łoztrzynsiōnŏ i nerwyjs. Na wszeli zdarzyni dostŏłech po bani. Zgniylstwo je tyż mierske i niyprzijymne a ku tymu zakŏzane! Strzoda: Byzuch u naszyj starki. Kej mie ino uwidziała zarŏzki miała szuminy na pycholu. Mamulka zawarła mie we kuchyni. Stołki u starki sōm wysoke. Ulepszōłech je bandzyjgōm elekstrycznōm łod starzika. Terŏzki sōm jak przinŏleżi. Mamulka sie napolōła i do imyntu wściykła. Nachytŏłech festelnie po rzici. Ulepszanie stołkōw je zakŏzane! Szczwŏrtek: Poszŏłech ze tatulkym do lazarytu. Ku mamulce i starce. Łōne łobie majōm jakesik problyma ze nerwami. To cheba jakosik dziydzicznŏ niymoc. Dochtōr kciŏł użgać moja mamulka srogachnōm jegłōm. We łobrōnie mojij mamulki prasknōłech mu srogŏ szprica w rzić. Dochtōr stopierōńsko sie drził. Łod tatulka dostołech po bani. Brōniynie mamulki je tyż zakŏzane! Terŏzki wiym jedne: Wszyjsko je zakŏzane łokrōm biciŏ dziecek!

Po świyntym Jōnie....

Kejsik ci już braciki Jakub i Wilym Grimm napisali takŏ gryfnŏ bŏjka ło Jasiu i Małgosi, tela, co to przodzij niy bōła ci to na isto bŏjka dlŏ dziecek, ino powiadaczka dlŏ starych knakrōw ło modziokach, kiere wytargali do lasa, coby tam ździebko ze szpasym pobuksować, pozolycić i blank jim niy bōło skoro do sznupaniŏ za tym jednyn paprōciannym kwiŏtkiym i za tym, co już tak gryfnie kejsik dŏwno napisŏł Jōn ze Czarnolasa we tyj jego wywołanyj „Pieśni świętojańskej o Sobótce” : „Tę nadzieję mam o tobie, Że mię też masz za co sobie: Ani wzgardzisz chucią moją Ale mi ją oddasz swoją.” Bo tyż tyn Hanys i ta jego Margot na isto mieli co inkszego we palicy a niy tyn modrawy kwiŏtek. Niyskorzij dziepiyro dociepli ta cŏłko heksa, kiero łōnych tam kciała upaść i wećkać w tyj chałupce ze kyjksōw na gryfnŏ wieczerzŏ. I tak tyż do powiarek wlazły te wiōnki, kiere dziołchy ciepali na woda, a jŏ tam niy za tela wiyrza, co ino szło ło kwiŏtkowane wiōnki. Napocznōłech berać ło tych dwōch najduchach: ło Hanysku i ło tyj Margot. Ta bŏjka ło tych dwōch przeflancowŏł na naszŏ gŏdka Jan Brzechwa. I rzykna sam ino napoczniyńcie, a te, kiere rade majōm roztomajte bŏjki, niech posznupiōm bele kaj i cŏłkŏ jōm sie znŏjdōm i przeczytajōm. Werci sie ! „Posłuchajcie, oto bajka, Stara bajka-samograjka, Ale dla was, daję słowo Wymyśliłem ją na nowo.” Nale, kej my już sōm przi tym Jasiu i Małgosi, to możno terŏzki jakisik wic ło szkolorzach, kierzy dziepiyro łod dwadziestego łōsmego bydōm łostatni dziyń tyrali do szuli. Jaś i Małosia przikludziyli sie we łostatni dziyń szkoły do jejich Ōłmy. Prziszli, pokŏzali świadyctwa ze szkoły, bo możno kcieli cosik łod nij erbnōńć, a sam starka wajŏ, jamruje, iże jōm wszyjsko boli, iże jōm kostyry targajōm... – Pewnikiym bydzie jutro ulicha, bydzie dyszcz nikej sto dioskōw, bo mie tak te szłapy i grace targajōm – wajŏ starka. – Starko, starecko... – gŏdajōm łoba łoroz. – To dyrdejcie jesce zarŏzki dzisiŏj do dochtora! – A po jakiymu – dziwuje sie starka. – Anō, bo my już jutro wykludzōmy sie kajsik daleko... na feryje! Wiycie! Dochtor na gerijatriji przikŏzŏł przepisŏł starce, coby fyrtała na kole. Starka sie naumiała jejździć na tym kole i kejsik wlazła na te koło i napoczła pyndalować bez wieś. Uwidziŏł to jeji ziyńcioszek i przelynkniōny wołŏ za tōm swojōm świekrōm: – Hej, hej Starko! A kaj tyż to starko fyrtŏcie na tym kole? – Anō, pyndaluja ku smyntŏrzowi! – Dobra, dobra, a fto przismycy te koło nazŏd go chałpy? Fajrant ze szkołōm, feryje, laba. Tela, co łojce i mamulki już dzisiŏj dyrgocōm, majōm zima na skōrze, co tyż to ta naszŏ ministyrka łod szulōw poradzi jesce do wrzyśnia wypokopić, wysztudiyrować, a kŏżdy dziyń idzie uwidzieć i usłyszeć we telewizyji, co knifōw mŏ ci łōna mocka a rechtory to bydōm musieli robić ? Kejsik sie gŏdało ło tym kōniu trojańskim. Ło takim kōniu, ftory mocka ci dobrygo zbajstlowŏł, kej zawarte w niym wojŏki wlejźli do tyj Troji. Tela, co ta naszŏ ministerka to niy ma taki koń trojański i beztōż niyftore to ci mianujōm jōm Rosynant, jak mianowŏła sie ta szkapa łod Don Kichota. I Wiycie, jŏ sam za tela niy moga gŏdać ło polityce, ale spōmniŏł mi sie jedyn taki fal, kej chop (kajsik we mojich latach), pynzjōnista gŏdŏ do drugigo takigo knakra: – Wiysz, jŏ bych kciŏł być szykowny, gryfny jak jaki ważny zwiōnzkowiec (bo przeca żŏdyn śnich już terŏzki we arbajtancugu niy tyrŏ), mieć łopowoga nikej terŏźniyjszy partyjniŏk, plecyska i chody, choby poseł na Syjm tyj naszyj przenŏjświyntszyj RP i ku tymu jesce... żyć wiecznie! He, he... niy ma tak dobrze i beztōż jesce ino jakisik wic. Jasiu i Małgosia zicli sie kole klopsztangi, już po tym łostatnij gloce we szkole, Małgosia wyjmła paket cygaretōw i dowo jedna Jasiowi. – Zakurzisz sie? – Niy. Ciepnōłech te diosecke cygarety... i to skuli zdrowiŏ. – Jak to skuli zdrowiŏ? – Anō, łōński tydziyń łojciec łapnōł mie, scŏpiōł ci mie na kurzyniu we haźliku i tak mi rzić zeprŏł, iże bez cŏłki tydziyń niy mōgech sie na nij siednōńć. Nō, tōż bōło już ło tym nŏjdukszym dniu we roku, bōło ło świyntojōńskij nocy, bōło ło Jasiu i Małgosi, to możno terŏzki jesce na łostatek dwie sztrofki naszygo Jana Kochanowskiego skuplowane ze tōm Sobōtkōm: „Tak dziewka, jako młodzieniec, Nie proś mię nikt o mōj wieniec! Samam go swą ręką wiła, Sama go będę nosiła. Dałam wczora taki drugi; Będzie mi go żal czas długi; Bo mię za raz pobrać dano, Czego mi czynić nie miano.” I terŏzki jesce mi sam gynał sztimuje. Bydymy mieli ta ci nŏjkrōtszŏ noc i nŏjdugszyjszy dziyń, znacy fajrować bydymy świyntego Jōna, bydymy mieli świyntojōńskŏ nocka na kierŏ, kejsik za starego piyrwyj, modzioki niy poradziyli sie doczkać. I tukej mi gynał klapuje mi jedna gryfnŏ powiarka (tela co niy po naszymu): „Gdy święty Jan łąkę kosi, byle baba deszcz uprosi”.

Latośne Boże Ciało...

Mało fto terôzki boczy, kej ci te świynto tak na isto sie napoczło. Bezmać wszyjsko to wypokopiōł papiyż Urban IV a prziklepôł na zicher we 1314r inkszy papiyż – Klemens V. Te świynto zawdy musi trefić na jedynôsty dziyń po Zielōnych Świōntkach i beztōż tyż nigdy niy je we tyn sōm dziyń we kalyndôrzu, chocia zawdy we szczwôrtek. Trza tyż boczyć, że przi kôżdych srogszych świyntach ludzie bele co wrōżyli i bele jake śniymi byli skuplowane powiarki. Nôjwiyncyj ło pogodzie, ale niy ino. Na przimier, na tyn przikłôd: „Kej we Boże Ciało pogoda darzy, bydzie rocek dobry dlô gospodôrzy”. Ale tyż i takô, iże: „Kej na Boże Ciało dyszcz bywo, siece tyż niyskorzij we piyrsze żniwo.” Chocia, i idzie jece szpasownij sam rzyknōńć, coby sie ino sam na mie fto blank niy pogorszōł, bo : „We Boże Ciało chrobôki w kapusta, dzioboł we baba wlazuje, a heksy mlyko kalymbōm łodbiyrajōm.” Roztomajte i roztoliczne byli zwyki sknōłtlowane ze Bożym Ciałym, gynał tyż jak i ze świyntym Jōnym. Takim szykownym, gryfnym zwykiym bōło plecynie srogich i blank maluśkich wiōnkōw. Wiōnki te sie plytło na Boże Ciało zatym po poświyncyniu bez kapelōnka, wisieli łōne jece bez côłko „oktawa” kajś we kościyle, coby łōne nasztaplowali, nafolowali, naściubiyli festelnyj mocy. Bez ta côłkô „oktawa” we côłkim kościele wōniało tymi ziylami a tyn cuch to ci tyż bōł taki srogi znak „cnoty” tych wszyjskich, kierzy te wiōnecki na ōłtôrzu skłôdali. Brali do plecynia wszyjskie ziela, ale takōm miarōm bōło dziewiyńć tych wiōneckōw i kôżdy ze inkszyj ziyliny. Kajsik dôwnij narachowołech take ziyla (chocia niy wszyjskie wiym jak wyglōndajōm): macierzanka, rozchodnik, nawrotek, kopytnik, dzwonecki, majgokle, babōwki, słōmiôki, żabi łoczka, gynsi pympki, rosiczki, miynta, ruta, barwinek lebo zimzielōnek, rozmaryjōn, farbiczki i jece by szło pôra. Te wiōnecki byli choby palmy ze niydzieli palmowyj. Byli na wszyjsko dobre i kôżdy sie tropiōł, coby śniymi nastyknōńć w dōma. To byli tyż nôjlepszyjsze medikamynta, i to niy ino skuli przōnio, bo tyż i na pierōny, na rzgmoty i na łogiyń, na dobre żniwo, na gradobicie i na to, coby sie gadzina dobrze chowała, i na co tam jece. Już łod blank starego piyrwyj, we staropolskim lynzyku gôdało sie, iże idzie kōmu „wiōnkōmi nakadzić” lebo kej tam kōmu zawdy wszyjsko blank letko szło, to sie gôdało, co łōn choby „wiōnki wiōł”. Take wiōnki, to tyż byli festelnie ważne dlô dziołchōw, kere plytli je ze lilowych, cerwiōnych i biôłych kwiôtkōw, kere byli blank maluśkie, coby ino łobranymu szacowi na lewo graca szło wrajzić jece skorzij zrynkowinowego piestrzōnka. A kej taki karlus nic niy zgłobiōł dziołsze na łostuda i prziszôł śniym juzaś na sobōtka, na świyntego Jōna, to wtynczôs, we ta jedna noc wszyjsko mu sie mōgło ze tōm dziołchōm przidarzić (miarkujecie, co jô sam mōm na myśli, pra?). Nôjważniyjsze, ale zawdy (dlô jōngferek) byli wiōnki ze ruty, ło kerych już pisôł i nasz Jan Kochanowski, a to skuli tego, co listecki ruty i pod śniygiym byli zawdy zielōne znacy, poradziyli nikej te dziołchy, i we nôjgorszym czasie uchować to, co dlô dziołchy bōło bezmać nôjważniyjsze. Nō, terôzki już przeca żôdnô dziołcha to sie cheba ło to blank niy tropi, i ruta sie już do łostatka na merta zwekslowała. Juzaś tym synōm, łochyntolom, ftorym abo dziołcha, abo łojce niy byli radzi, podciepowało sie bele kaj szykowny wiōnek ze grochowiny. Ale to już je blank inkszo bôjka. Boże Ciało to procesyje. Kej dobrze posznupać, to mocka idzie nojść takich, kierzy ło tym gryfnie tyż już pisali. Bōł taki zôcny mōndrok, srogi profesor Jan Stanisław Bystroń, kery łōnegdaj napisôł ci bōł szykownie jak to nasz krōl Jan Kazimierz przikazôwôł już we 1658 roku (takij kupieckij „konfratyrni”), coby „wszyscy ogōłem bracia sami (...) i ich faktorowie albo słudzy starsi (...) w szaty przystojne i poczciwe przybrani nie się zejdą (...) z muszkietami albo rusznicami, z szablami polskimi albo niemieckimi, pospołu z chorągwią Bractwa pospolitą, z bębnami, trębaczami, także jeżeli można z muzyką przystojną (...) porządnie na procesji i na każdym akcie niech będą. Najświętszy Sakrament (...) niech poprzedzają, i to trzeźwi, skromni i pokorni”. Tak sie miarkuja, iże Boże Ciało, to je nôjbarzij paradne, nôjszykowniyjsze świynto. Ja, jô wiym, co idzie sie wadzić, kere je nôjważniyjsze, ale te mi sie zdô na isto nôjszykowniyjsze ze wszyjskich. Śtyry ōłtôrze postawiōne bez parafijanōw. Smōnd kadzidła, kwiôtki ciepane bez dziecka na cesty przed tym Przenôjświyntszym Sakramyntym nad kerym niesōm baldachin, śpiywanie, rzykanie, kôzania. I idzie sam pedzieć słōwecka za Tadeuszem Makowieckim, srogim mōndrokiym, profesorym ze Torunia: „Pod baldachimem z gorącej mgły i złota (na wysokich drążkach niosą go anieli) Słoneczna monstrancja rzęsiście migota. Złociście się weseli. A w dole chwieją się, chwieją aż do ziemi Kłosy zbożne, pobożne, kornie, nieśmiało, W chrzęście nie słyszą, jak w nich cicho tajemnie Rośnie chleb – Boże Ciało.” Terôzki już możno niy, ale za starego piyrwyj, to jece i mōnstrancjô prziblykali wiōnkōmi. Niyskorzij wiōnki i ta côłko ziylynina wiyszało sie na ścianach, we winklach, za rōmami łobrôzōw, nad dźwiyrzami i nikej te i te świyntojōńskie.

Naciulany...

Dzisôj chyciōłech sie jednego żadnego (abo i niy) słōwecka. Byda rzōńdziōł ło już wszyjskim wiedzianym słōwecku Ciul. Miarkuja, co znôjdōm sie łoszkliwce, kere bydōm na mie psioki wiysać, nale musza sie za to chycić. Niyzôjōmoś dzisiôj mocki znaczyniōw, wymōłwōw tego ci słōwecka wynikô zaobycz ze braniô za tela, nadużywaniô łōnego we łobraźliwym znôczyniu. Ważny je tyż kōntykst, grōntlaga a szimel wypōwiydzi słōka „ciul”, przeto sztrich we jaki te słōwko akcyntujymy. Wort tyn bōł używany gōwnie bez ludzi procnie pracujōncych na tyn przikłôd na grubie lebo we werku. We chałupach i bez baby niy bōło te słōwko chnet blank używane. Synki, karlusy, kere podsuchowali dorōsłych chopō wartko chytali kolyjne znaczyniô słōwka „ciul” i używali go we powszydnim jynzyku, nale ino we włōśnym chopskim grōnie, abo tyż we grōnie samych chopcōw i jedzinie łokrōm dōmu, krōm chałpy. Dlô tych karlusōw bōło to swygo rōdzaju z niynôgła wlazowanie we dojzdrzałōść. A kej już „ciulało sie na grubie” słōwo to barzo czynsto, porzōnd dozwôlało na biyżōnco rozladować zbiyrajōnce sie ymocyje.Terôzki trza mi samtukej przelyjź do kōnkrytōw. Tōż dejcie pozōr! Nale, coby mi sam żôdyn niy przeciepowôł, iże łozpōwszychniōm żadne a zbereźne słōwka i ausdruki. Naciulany (natintany), to ganc ajnfach ̶ pijany; ciulło ̶ uderzyło; cosik ciulło ̶ coś pękło, zepsuło się; ciul ̶ idiota, głupek, wariat... idzie pedzieć: ty gupi ciulu; w ciul czegoś ̶ mnóstwo, dużo czegoś; ciulanie na grubie to nic inkszego jak ̶ ciężka harówka na kopalni; ciulôsz (ciulôsz mie) ̶ oszukujesz, kłamiesz; ciulôsz (pociskôsz fleki) ̶ mówisz głupstwa; ciulato (ciulato pogoda) ̶ brzydko, beznadziejnie; ciulnōńć (ciulnōńć ci) ̶ uderzyć, walnąć ci; naciulać (wciulać) ̶ pobić kogoś; ło ciuluuu! ̶ wyraża zachwyt ̶ jak pięknie; ciul (ciulik, pulok) ̶ członek męski; paciulok ̶ oferma, życiowy ciamajda, niedorajda. I sam musza terôzki cosik dociepnōńć. Przedrōstek „pa” fōngowôł już ze tysiōnc lôt tymu nazôd. Wtynczôs powstali take słōwa jak: padół, parów, parobek. Przedrōstek „pa” twōrzōł tōż tyż miyndzy inkszymi rzyczōwnik łod czasōwnika abo łod rzyczōwnika, niy dodôwajōnc łosobnygo znaczyniô: pa-robek to ftosik, fto mô robić, pa-dōł to cosik położōnygo we dole, pa-ryja to polski wąwóz, jesce pa-dōł to srogszy dōł. Tyn ci przedrōstek „pa” łoznaczô tyż „nad” ( na tyn przykłôd pa-gōrek). Coby to fasnōńć do kupy idzie pedzieć, co paciulok to ganc ajnfach srogi gupielok, możno taki gupek nad gupkami nale we znôczyniu boroka, znaczy kogosik we swojij gupocie niyszkłōliwyga. Łokrōm tego, mōm wrażyni, zdô mi sie, iże słōwecko te mô ci wydźwiynk, wymōłwa festelnie szpasobliwô, a same paciuloki to ludzie barzo pociyszne, chocia podkryślōm, niyszkłōdliwe. Na tyn przikłôd pa-ra to cosik na isto wiyncyj. Nale trza tż miarkować, iże kej do Ślōnzôka (ze Gōrnygo Ślōnska) zwrôcōmy sie we tyn szimel, łobrażōmy go nôjbarzij jak ino to je myjglich. Zaobycz bōło to napoczniyńcie srogij chaji a rōmraju. Ludzie, ftore przikludzali sie na Ślōnsk we latach 60-tych, 70-tych a 80-tych wartko zdali se sprawa jak letko we byspostrzydnim stwiyrdzyniu: „ty ciulu” dokludzić do zituacyji na sznajdzie, łostrzu noża.

Chnet lato....

Za pŏra dni bydymy mieli już te kalyndŏrzowe lato. A czowiek to sie terŏzki taki jakisik zgniyły zrobiōł, giyry by durch w kastrolu tōnkŏł i tela ino dobrze, iże we kŏżdym szynku idzie terŏzki już na isto zimny zelter, coby sam już niy gŏdać ło tym, co kŏżdy chop mŏ nŏjbarzij rŏd – łobsztalować. Niykere to i do badyszteli pyndalujōm już, coby sie kapka łotoplać i łoszpluchtać we wodzie przi tyj hicy. Nō, możno za tela jece tyj hicy niy bōło, ale moge jece być. Jŏ to tam juzaś wola, mōm festelnie rŏd poklechtać sie polekuśku na planty kole tego krankynhałzu (nō, i niy ino tam, ale ło tym niy moga sam za tela gŏdać) i tak ci pogawcyć naobkoło za tymi poseblykanymi dziołchōma. Dołech tyż pozōr, iże latoś dosik wczas przifurgły boczōnie, co na isto wiedzōm już i miarkujōm te frele, kere sie łōńskigo roku na wywczasach niy uwachowali i terŏzki majōm po ptŏkach. A zasik te, kere sie niy pochytali we Zilwestra, to terŏzki jece mogōm ci łoblyc szlajery i drabko sie wydać, podwiyl jejich karlusy sie jece niy kapli, ło co sie tak na isto rozłajzi. Bo to je tak, jak tuplikowŏł Karlik ze „Kocyndra”, kej pytŏł: we czym je inksze wesele łod pogrzybu? Niy wiycie? Tōż rzykna: Na pogrzybie wszyskie ślimtajōm łorŏz i terŏz... A przi wiesieli, to dziepiyro do beku sie dajōm na bezrok (chocia niyftore, to i na drugi dziyń, kej sie tak na richtik spamiyntajōm i spokopiōm, co to tyż jim terŏzki świekra durch i jednym ciyngiym bajstlować bydzie we chałpie). Nō ale, możno terŏzki cosik ze latowego szpasu. Połnia tego miesiōnczka. Nabzdryngolōny karlus przisnōł sie na smyntŏrzu. Deczko niyskorzi łocuciōł sie, kukŏ, zaziyrŏ, noc, miesiōnczek blynduje po ślypiach, biere sie, coby pōjńść ze tego kiyrhowa raus, a sam gawcy, iże kopidoł kopie grōb. – He, he – pomedikowŏł tyn karlus – trza bydzie tego kopidoła ździebko przelynknōńć... Prziszŏł tak ku niymu opatrenie, po cichuśku, i kej już bōł blank kole niygo, wrzysknōł: HUHUHU!!! A tyn kopidoł nic, choby go niy słyszŏł, choby sie nic niy przidarziło; dalszij bajstluje tyn nowy grōb. Nō, tōż tyn karlus juzaś: HUHUHU!!! I juzaś nic, kopidoł kopie dalszij i ani sie niy łobejzdrzŏł, fto tam tak rycy. Nō, tōż tyn łożyrok jece rōłz te jigo: HUHUHU!!! I juzaś blank sie tyn kopidoł niy przelynknōł ino kopie dalszij. Łobyrtnōł sie tyn łochlapus na krōmfleku i poszŏł ku bramie smyntŏrza. Już, już miŏł łozewrzić dźwiyrze tego smyntorza a sam nŏgle ze zadku ftosik prask ci go bez łeb szaflōm! – Niy, niy! Kciŏłeś sie ty giździe ździebko poszpacyrować po kiyrhowie, to sie szpacyruj, kciŏłeś straszyć, to strŏsz, ale sam za tyn smyntŏrz wylazować to ty na isto niy bydziesz!!!