Życiowy winkel...

Niy gorszcie sie moje roztomiyłe Przociele, iże łostatnio nic niy wciepuja, nale jeżech na życiowym winklu i jak sie spamiyntóm, byda dalszij wice wciepowoł.

Silikōn...

Rōłzczasu jedna rechtōrka spytała sie dziecek we szuli, co kcieliby erbnōńć, coby spŏłniyli sie jejich nŏjwiynksze winszbily, marzynia. Nŏjprzodzij łozwała sie Krista:
– Jŏ bych kciała mieć mocka goldu, bo gold je moc wercity i mōgłabych sie za tyn gold sprawić jakesik Porsche.
Na to Jorguś rzyknōł:
– A jŏ bych kciŏł platina, bo je barzij wercito łod goldu i mōgbych sie lajstnōńć jakesik Ferrari.
Na łostaku wypŏlōł Hanysek:
– A jŏ to bych kciŏł moc... silikōnu. Moja szwestra mŏ pod jakelkōm dwa take miechy silikōnu. Kejby łōni, paniczko rechtōrko, widzieli jake zuper autoki parkujōm pod naszōm chałpōm!

Klŏsztornŏ panna...

Rōłzczasu jednyj klŏsztornyj pannie zakciało sie srać i wlazła do szynku. Driny je jak zawdy holaryjŏ i larmo, jednakowōż co pŏra minutek gaśnie światło i cŏłkŏ tancbuda napoczynŏ owacyjŏ. Ta klŏsztornŏ panna podlazuje ku szynkwasowi i pytŏ kaj moge znojść haźlik.
– Sam po lewyj zajcie, nale lepszij bōło by kejbyście tam niy wlazowali.
– A to po jakiymu?– pytŏ sie ta klŏsztornŏ panna.
– Bo we tym haźliku styrcy posōng, sztatuła sagigo chopa, ftory mŏ ciulik przikryty bobkowym listkym.
– A to mi niy zawŏdzŏ. – rzōńdzi ta szwestera. – Niy byda zaziyrać we ta zajta.
Ta klŏsztornŏ panna wlazuje do tego haźlika i kej wrŏzŏ do szynku słyszy zwykowe, szynkowe larmo. Jednakowōż kej byzuchanty merkli łōnyj przijńście napoczynŏ sie owacyjŏ. Zadziwanŏ pytŏ sie gospodzkigo:
– Rzyknōm mi łōni panoczku ło co sie rozłajzi? Bijōm mi brawo boch bōła we haźliku?
– Niy, ta owacyjŏ je skuli tego, iże łostaliście paniczko jednōm snŏs. – łodrzykŏ gospodzki.
– Fórt i jedny ciyngym niy miarkuja.
– Widzōm łōni, wiela razy ftosik dźwignie tyn bobkowy listecek na posōngu, ze szynku gaśnie światło!

Szłapy...

Życie je jak szłapy (nogi):
krōtke i duge;
proste i blank krziwe;
chude i fest rube;
I zawdy do dupy!

Dlŏ niymocnych...

Maluśko, kajsik siemiolytniŏ dziołszka bōła ze mamulkōm we kościyle. Łorŏz źle sie poczuła....
– Mamulko, mogymy samstōnd wylyź? – spytała.
–Niy! – krōtko lodpedziała mamulka.
– Ale biere mi sie na rziganie...
– Tōż wylyź na dwōr, idź na zadek kościoła i tam wyrzigej sie we krzŏki...
Dziołszka poszła i za jakisik łoka mrzik bōła nazŏd...
– Wyrzigałaś sie? – spytała mamulka.
– Ja, wyrzigałach sie.
– A jak ci sie udało tak gibko dożynōńć na zadek kościoła i sie wrōcić? – spytała zadziwanŏ mamulka.
– Niy musiałach, blank niy musiałach pōńść za kościōł. Przi dźwiyrzach je takŏ krzinka na keryj pisze: Dlŏ niymocnych, dlŏ chorych!

Bydōm jebać...

Deptŏ ryżokudła (lisica) bez trowniŏl i uwidziała, iże glapa (wrōna) furgo dupōm do przodku.... Zadziwanŏ wrzescy:
– Te glapa, a co ci sie stało?
Ta glapa, ta wrōna rzōńdzi:
– Wy tam na dole niy miarkujecie, co PiS je u włŏdzy, pyndalujōm zmiany, terŏzki zbajstlujymy wszyjsko na łodwyrtka, na łopach....
Ryżokudła łoklanŏ pomedikowała i coby niy być cepiatŏ dźwigła swōj chwost do gōry i dupōm do przodku marsziyruje do lasa.
Uwidziŏł jōm ber, chwost do gōry, dupa na wiyrchu, nō tōż sru... ber jōm wydupczōł.
Zatym ta ryżokudła znodła ta glapa, ta wrōna i rzōńdzi:
– Ty! Glapa! Jŏ tyż kciała zmiana zbajstlować zmiany a ber mie ci wydupczōł...
Ta wrōna tak kukła na ta lisica i rzōńdzi ze słōsznościōm:
– Bo u nŏs na wiyrchu to sōm „zmiany” a wŏs tam na dole zōłwizōł jak jebali tak i dalszij bydōm jebać!